Στο δρόμο για την νεοπολίτευση: Χτίζοντας μια νέα πολιτική κουλτούρα

 Του Χάρη Λευθεριώτη, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Τις προηγούμενες μέρες, γιορτάσαμε την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ενός γεγονότος-ορόσημου στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Ουκ ολίγες φορές, το ιστορικό αυτό γεγονός έχει παρερμηνευθεί, διαστρεβλωθεί και προσφερθεί για να εξηγηθούν οι παθογένειες του σήμερα. Φράσεις όπως <<η γενιά του Πολυτεχνείου που κατέστρεψε την Ελλάδα>> έγιναν σύνθημα και ρίζωσαν στην συνείδηση αρκετών συμπολιτών μας. Πράγματι, μερικοί εξ’ όσων μετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, εξαγόρασαν τα ιδανικά τους, χτίζοντας πολιτικές καριέρες και συμβάλλοντας στην οικοδόμηση του πελατειακού κράτους. Τούτο, όμως, αφενός δεν αναιρεί την τότε δράση τους και αφετέρου δεν καταργεί την ιστορική σημασία της εξέγερσης.

Σε διάφορες συζητήσεις που αφορούν την ερμηνεία των γεγονότων της εποχής, τα πολιτικά πάθη φουντώνουν ένθεν και ένθεν. Υπερβολές, μεγαλοστομίες, ταμπέλες ενσπείρουν ολοένα και περισσότερο την διχόνοια. Ο μετεμφυλιακός πολιτικός λόγος παίρνει σάρκα και οστά , τα φαντάσματα του παρελθόντος <<ανασταίνονται>> και ο κίνδυνος της επανάληψης του αλληλοσπαραγμού <<ζωντανεύει>>.

Ύστερα από την έλευση της μεταπολίτευσης και την επάνοδο της πολιτικής ομαλότητας , υπήρχε η πεποίθηση πως τα πολιτικά πάθη κατασιγάστηκαν και πως ο ελληνικός λαός πορευόταν ενωμένος για την δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους, την σταθεροποίηση των θεσμών και την επίτευξη κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης. Βέβαια, οι μνήμες ήταν νωπές και τα πολιτικά πάθη υπέβοσκαν. Αφ’ης στιγμής, ένας μεγάλος πολιτικός χώρος εν Ελλάδι τελούσε επί 30 χρόνια υπό διωγμόν, μπορεί εύκολα να εξηγηθεί η επονομαζόμενη <<ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς>> από το ‘74 και έπειτα, όταν νομιμοποιήθηκε πλέον η δράση των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων. Οι διηγήσεις για τα εγκλήματα των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, τις αδικίες, τις διώξεις, τους βασανισμούς μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, εμποτίζοντας με μίσος και φανατισμό τους νέους ανθρώπους. Έπειτα από μισό αιώνα, η καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τείνει να μοιάσει με εκείνη του 1950, αφού μόνον οι αναφορές σε <<εθνικόφρονες>> και <<αντιφρονούντες>> λείπουν.

Συχνά, πολλοί άνθρωποι της γενιάς μας αναπαράγουν τον διχαστικό πολιτικό λόγο, τροφοδοτώντας με την σειρά τους την διχόνοια. Αποδεσμευμένοι από φανατισμούς, εμπάθειες, πολιτικά πάθη κατορθώνουμε να διαμορφώσουμε αντικειμενική κρίση για τα ιστορικά γεγονότα. Κατά τον ίδιο τρόπο, οφείλουμε να αξιολογήσουμε και το σήμερα, πέρα και πάνω από διχαστικές ετικέτες (Δεξιά-Αριστερά), υπερβαίνοντας τον αναχρονιστικό μετεμφυλιακό πολιτικό λόγο, καλλιεργώντας την συναίνεση και προτάσσοντας την ενότητα του ελληνικού λαού.

H μεταπολίτευση έκλεισε τον ιστορικό της κύκλο το 2009. Στην περίοδο κρίσης που διάγουμε, είναι επιτακτική η ανάγκη για την ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, την έλευση μιας νέας μεταπολίτευσης, της νεοπολίτευσης, ως είθισται να λέγεται. Η νεοπολίτευση προϋποθέτει την αλλαγή πολιτικής κουλτούρας , ένα σύνολο δηλαδή νέων, συναινετικών αξιών που θα νοηματοδοτήσουν την πολιτική του αύριο στην χώρα μας. Η γενιά μας οφείλει να πρωταγωνιστήσει στην νέα εποχή που διανοίγεται, αφήνοντας την απάθεια, υπερβαίνοντας τα μίση του παρελθόντος και συνδιαμορφώνοντας την νέα κουλτούρα.

Οι προαναφερόμενες προτροπές μπορεί να φανούν σε πολλούς ρομαντικές ή ουτοπικές. Ο ρομαντισμός, όμως, διακατείχε και όλους εκείνους που κατόρθωσαν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας, συμπεριλαμβανομένων και των νέων αγωνιστών του Πολυτεχνείου. Kαλούμαστε να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα των αγώνων του 20ου αιώνα στο κοινωνικό-εργασιακό πεδίο και να διατυπώσουμε προτάσεις με σκοπό την εμβάθυνση της φιλελεύθερης πολιτείας και την πραγμάτωση της δημοκρατικής αρχής. Δεν υπάρχει τέλος στις δημοκρατικές διεκδικήσεις, ούτε επήλθε το <<τέλος της ιστορίας>>. Για να γυρίσει ο ήλιος, λοιπόν, θέλει δουλειά πολλή, όπως θα μας έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης.