"Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι"

Γιώργος Σεφέρης

Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

Περί των συγκεντρώσεων της πλατείας

Οι συγκεντρώσεις που διοργανώνονται στο Σύνταγμα από ''ευρωπαϊστές'' και ''αντιευρωπαϊστές'' δεν χαίρουν την μαζικότητα την οποία -δεδομένων των συνθηκών και του κρίσιμου διακυβεύματος για την χώρα- θα μπορούσαν να διεκδικήσουν. Αυτό συμβαίνει επειδή και οι δύο εκδηλώσεις εκπροσωπούν μία όχι και τόσο μεγάλη μερίδα ανθρώπων με συγκεκριμένες ιδεολογικές αγκυλώσεις και προκαταλήψεις.
   Από τη μία το ''Μένουμε Ευρώπη'' είναι προσκολλημένο στον ''ευρωλιγουρισμό'' που διακατέχει ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος , αλλά ένα μικρό μέρος της κοινωνίας. Για εκείνους η Ε.Ε. και το ευρώ φαντάζουν ως ένας επίγειος παράδεισος, τον οποίον υπονομεύουν κάποιοι αριστεροί ιδεοληπτικοί δαίμονες. Για τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες, η πολιτική που εφάρμοσαν οι ''θεσμοί'' σε συνεργασία με τις προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν στη σωστή κατεύθυνση και παρ' ότι αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι δεν βγάζουν άχνα για τους παρανοϊκούς φόρους που επιβάλλει η νέα γραφειοκρατική Σοβιετία των Βρυξελλών. Το μόνο που ζητούν στην ουσία είναι ένα νέο δάνειο που θα χρεώσει τις επόμενες γενεές και κάποιες επιφανειακές βελτιώσεις (λέγονται μεταρρυθμίσεις) τις οποίες υποστηρίζουν από τη στιγμή που τις επέβαλλαν ως όρους οι πεφωτισμένοι της Εσπερίας. Στην ουσία εκπροσωπούν την ιδεολογία της δουλικότητας, του επαρχιωτισμού, της μειονεξίας, του αποντροπιασμού για κάθε τι το εντόπιο. Είναι η ίδια ιδεολογία του Γαλλικού-Αγγλικού- Ρωσικού κόμματος που γέννησαν αυτό το κράτος. Είναι το παλιό το οποίο αναπλάθεται και συμμορφώνεται στο σχήμα της εκάστοτε εποχής κατά παραγγελία. Γι' αυτό αγκαλιάζουν ασμενώς το παλιό πολιτικό προσωπικό που έχει την ευθύνη για την κρίση και τη μέχρι τώρα διαχείριση και φωνάζουν συνθήματα όπως ''μνημόνιο, μνημόνιο'' ωσάν κλωνοποιημένα αδωνιδάκια. 
    Από την άλλη οι οπαδοί της ρήξης που συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα είναι επίσης εγκλωβισμένοι στο παλιό. Αποτελούνται στην ουσία από κάποιες συνιστώσες του Σύριζα, της Ανταρσύα και λοιπών κομμουνιστικών δυνάμεων γι' αυτό υπολείπονται αριθμητικά σε σχέση με τους προηγούμενους. Εν τοις πράγμασι στρέφονται και αυτοί ίσως άθελά τους κατά της κυβέρνησης, αφού δεν είναι διατεθειμένοι να δεχθούν τους συμβιβασμούς που αυτή ήδη έχει κάνει προκειμένου να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ. Τα συνθήματά τους και η ρητορεία τους έχουν μία καθαρά ταξική και κομμουνιστική χροιά. Η ντουντούκα υποδεικνύει και οι υπόλοιποι αναμηρυκάζουν τα παρωχημένα του τύπου '' να πληρώσουν οι καπιταλιστές'' , ''οι εργάτες δεν χρωστούν ούτε ένα ευρώ''΄κλπ. Και όλα αυτά σε μία κοινωνία με μικρές ταξικές διαφορές και με απειροελάχιστους -τηρουμένων των αναλογιών- εργάτες αλλά και κεφαλαιοκράτες. Λείπει εκείνος ο λόγος που θα διεκδικούσε μία ευρύτερη πατριωτική και κοινωνική συσπείρωση κατά της δουλικότητας και της υποτέλειας, που θα ξεφεύγει από έναν στείρο οικονομισμό. Λείπει ο στοιχειώδης ρεαλισμός και η κατανόηση της δύσκολης πραγματικότητας. Κυριαρχεί η εμμονή στην ιδεοληψία και η αδυναμία υπέρβασής της.
     Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει άγνοια σχετικά με τη σχέση Ελλάδας - Ευρώπης σε πολιτιστικό επίπεδο. Οι μεν του ''Μένουμε Ευρώπη'' θεωρούν απριόρι ελληνικό κάθε τι το ευρωπαϊκό, με αποκορύφωμα το κείμενο ενός πανεπιστημιακού από τη Θεσσαλονίκη που το υπογράφει ως ''ελληνόφωνος Ευρωπαίος''. Οι δε της ρήξης προσεγγίζουν το ζήτημα αμιγώς οικονομικοκεντρικά βάσει ταξικών και πολιτικών συσχετισμών δυνάμεως. Η τελευταία είναι μία πολύ δύσκολη συζήτηση με πολλά λεπτά θέματα η οποία όμως κάποτε πρέπει να τεθεί.   

Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

Η απάντηση στους δανειστές είναι η εθνική ενότητα

Του Χάρη Λευθεριώτη, φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,


Η ώρα των ευθυνών για τις πολιτικές δυνάμεις

Την ώρα που το μέλλον της χώρας διακυβεύεται και οι εταίροι σκληραίνουν περισσότερο την στάση τους, οι πολιτικές δυνάμεις καλούνται να στείλουν ένα μήνυμα ενότητας στο εξωτερικό. Μακριά από τις κομματικές ιδεοληψίες και τα μικροπολιτικά συμφέροντα οφείλουν να βρουν έναν κοινό τόπο,που δεν είναι άλλος παρά η επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας.
Η πρόταση των δανειστών αποκαλύπτει την παντελώς αδιάλλακτη στάση τους στο ζήτημα της λιτότητας. Συνεχίζουν να απαιτούν την λήψη παράλογων μέτρων, τα οποία  εάν εφαρμοστούν θα εξοντώσουν ετι περαιτέρω τον κοινωνικό ιστό της χώρας.
Επιδιώκουν την μονιμοποίηση της ύφεσης;
Σε αυτήν την παράλογη εμμονή των δανειστών πρέπει να μπει ένα φρένο. Μόνο με ενωμένες τις πολιτικές δυνάμεις θα εισακουστεί το αίτημα για τον τερματισμό της λιτότητας. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση μπορούν να συμφωνήσουν σε τρεις στρατηγικές πολιτικής:
1)Αποτελεσματική αντιμετώπιση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.
2)Διάλυση του πελατειακού κράτους και ολική μεταρρύθμιση στον δημόσιο τομέα.
3)Συγκρότηση εθνικής διαπραγματευτικής ομάδας.
Για όλα τα παραπάνω, χρειάζονται αρκετές υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές και πρωτίστως <<διαζύγιο>> με το παρελθόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εμμένει στην λογική της συνέχισης του πελατειακού κράτους ,καθώς έχει αποδειχθεί το πλέον ζημιογόνο και κοινωνικά άδικο. Η ΝΔ πρέπει να στραφεί ολικά στον κοινωνικό φιλευλευθερισμό, αγνοώντας τις υπερσυντηρητικές φωνές που ακόμα και σήμερα υποστηρίζουν την εφαρμογή μέτρων λιτότητας.
Παρα ταύτα,το πρωταρχικό ζητούμενο είναι να σπάσει ο διχασμός στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και να επικρατήσει η λογική.Διότι,οι δανειστές εκμεταλλεύονται το κλίμα διχόνοιας εντός της χώρας, διατυπώνοντας παράλογες απαιτήσεις και εκτοξεύοντας απειλές. Αντίθετα σε ένα κλίμα πολιτικής ενότητας,η Ελλάδα αποκτά διαπραγματευτική ισχύ και η (άντι-)πρόταση της μπορεί να διαμορφωθεί καλύτερα έτσι ωστε να εξισορροπεί αδικίες και να εισακουστεί και από την άλλη πλευρά. Άλλωστε όταν οι εταίροι θα έχουν να αντιμετωπίσουν μια εθνική διαπραγματευτική ομάδα, τότε θα πρέπει να συνετιστούν και να ΣΕΒΑΣΤΟΥΝ επιτέλους την ελληνική κοινωνία (κάτι που είναι αυτονόητο)
Ενωθείτε..όσο είναι νωρίς.

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

Έρχεται το τέλος του Ελληνισμού;

ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Τό 1983 μιά ἐπιφυλλίδα τοῦ διακεκριμένου Διανοουμένου, Καθηγητῆ Χρήστου Γιανναρᾶ, στήν ἐφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» προκάλεσε τόν κύκλο τῶν Εὐρωπαϊστῶν μας, αἰφνιδιάζοντας συνάμα καί τήν ὑπνώττουσα ἀστοχριστιανική συνείδηση τῶν συντηρητικῶν «ἐθνικιστῶν» Χριστιανῶν. Ὁ τίτλος ἦταν: «Finis Graeciae;» (Τό τέλος τῆς Ἑλλάδος;). Προκλήθηκε θόρυβος καί ἒντονες ἀντιδράσεις. Γιατί; Στίς 28 Μαρτίου 1979 εἶχε ὑπογραφεῖ ἡ ἒνταξή μας στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη, καί δέν εἶχαν ἀκόμη κοπάσει οἱ πανηγυρισμοί τῶν πάντα ἀνυποψίαστων εὐρωπαϊστῶν μας.
Ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς ἀνῆκε στήν ὁμάδα ἐκείνων, πού μόνιμα ἀντιμετωπίζουμε κριτικά τήν ἀπόφαση αὐτή καί χαρακτηριστήκαμε ἀπό τόν μαρξιστή κ. Γιάννη Μηλιό τοῦ «Ὁδηγητῆ» καί τόν ἀκροδεξιό Θεολόγο Καθηγητή Παναγιώτη Χρήστου, «Νεοορθόδοξοι». Ἀνάμεσά τους ὁ μακαρίτης Κωστῆς Μοσκώφ, ὁ Κώστας Ζουράρης καί πολλοί ἂλλοι, μέχρι τούς σεβαστούς ἁγιορεῖτες π. Γεώργιο Καψάνη καί π. Βασίλειο Γοντικάκη. Ὃλοι ἐκεῖνοι, δηλαδή, πού λάβαμε μέρος στόν χριστιανομαρξιστικό Διάλογο καί ἀντιμετωπισθήκαμε μέ καχυποψία ἀπό τά ἀσύμπτωτα μεταξύ τους ἂκρα τοῦ ἰδεολογικοῦ μας φάσματος.