Γιατί η "Αριστερά" δεν είναι Αριστερά. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν θέλει να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο.

Του Γιώργου Κοντογιώργη, Επίτιμου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά καθεστωτικό κόμμα, δηλαδή οργανικός φορέας της ολιγαρχικής κομματοκρατίας, και εξ αντικειμένου μέγας θεράπων της Ιεράς Συμμαχίας των αγορών. Η θητεία του στην κυβέρνηση κατέδειξε ότι αποτελεί συστατικό μέρος του ελληνικού προβλήματος, καθώς τοποθετείται, εξίσου με τις άλλες καθεστωτικές δυνάμεις, απέναντι στην βούληση της κοινωνίας και στα συμφέροντά της.

Ο μεγάλος λογοτέχνης Γιώργος Θεοτοκάς* για την Ορθοδοξία και την σχέση Εκκλησίας - Πολιτείας για τους Έλληνες

«Η Ορθοδοξία, όπως παρουσιάζεται στα μάτια του ελληνικού λαού, είναι θρησκεία εθνική, συνυφασμένη αξεδιάλυτα με τα ήθη του και τον ομαδικό του χαρακτήρα, με το κλίμα και με το άρωμα του τόπου, με τα τοπία του, με την οικογενειακή του ζωή και με τα γυρίσματα των εποχών της χρονιάς. Η οργάνωσή της είναι δημοκρατική, η γλώσσα της θερμή, η ηθική της ανθρώπινη, ταιριαγμένη με την ελληνική νοοτροπία, τα σύμβολά της οικεία και αναντικατάστατα στη λαϊκή συνείδηση.

Ο Χρήστος Βακαλόποπουλος για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τη χαμένη Ρωμηοσύνη

   Όλα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα. Η Έρση ήρθε ένα απόγευμα και σου είπε ότι είμαστε πίσω, έχουμε μείνει πολύ πίσω. Ο γνωστός κόσμος προχωρούμε ακάθεκτος, δεν προλαβαίναμε με τίποτα, είμαστε καταδικασμένοι. Είχαμε μείνει πολύ πίσω γιατί ο Γεμιστός πήγε στην Ιταλία και τους έψησε για τον Πλάτωνα. Από τη στιγμή που ο Γεμιστός πήγε στην Ιταλία μείναμε πάρα πολύ πίσω. Όσοι έμειναν εδώ δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, κάθισαν εδώ, αυτό ήταν το λάθος τους. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κάθισε να τον φάνε, αυτό ήταν το λάθος του. Θα μπορούσε να είχε πάει στην Ιταλία και να τους λέει για τον Πλάτωνα, θα είχε προλάβει τις εξελίξεις.

Είναι λύση οι εκλογές;

Του Χάρη Λευθεριώτη, φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Το νέο μνημόνιο, οι ρωγμές εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η <<εκλογολογία>> και οι δυσκολίες της ελληνικής οικονομίας.

Το τελευταίο διάστημα, τα σενάρια εκλογών <<φουντώνουν>> εξαιτίας της αδυναμίας της κυβέρνησης να διατηρήσει ενωμένη και συμπαγή την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Τα προαπαιτούμενα μέτρα για την νέα δανειακή σύμβαση επικυρώνονται στο κοινοβούλιο και γίνονται νόμος του Κράτους με την στήριξη της αντιπολίτευσης. Στις πρώτες κρίσιμες ψηφοφορίες, πάνω απο 35 κυβερνητικοί βουλευτές διαφοροποιήθηκαν και αρνήθηκαν να δώσουν την στήριξη τους στον πρωθυπουργό. Κατά το Σύνταγμα, μπορεί αυτή η στάση να μην συνεπάγεται απώλεια δεδηλωμένης. Εγείρει, όμως, ζητήματα πολιτικής ηθικής. Πόσο πολιτικά ορθό είναι, μια, καθοριστικής σημασίας για την οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου, δανειακή συμφωνία να επικυρώνεται και να στηρίζεται απο βουλευτές της αντιπολίτευσης; Οι κυβερνητικοί βουλευτές, εφόσον παρέχουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση, οφείλουν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να στηρίζουν το κυβερνητικό έργο.

Κάντο όπως η "Νάντια". Η "Νάντια" ως αριστερός συμβολισμός…

Του ομότιμου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης Γιώργου Κοντογιώργη

Κάντο όπως η "Νάντια". Είναι Αριστερό. Είμαι βέβαιος ότι δεν έκαμε χρήση της (εσωτερικής ή κυβερνητικής) πληροφόρησης που είχε ως υπουργός για να διασώσει τα χρήματά της από τους Αριστερούς κυβερνήτες, ενημερώνοντας τη μητέρα της. Δεν διανοούμαι ότι θα το έπραττε αυτό, ως αριστερή, παρόλον ότι φυσικοί δικαιούχοι είναι τα παιδιά της.

Δεν έχει το αλάθητο του Πάπα ο Τσίπρας,κύριοι

Του Χάρη Λευθεριώτη,

Είναι τουλάχιστον ντροπιαστικό για όλους τους δημοσιογράφους και ιδιαίτερα τους νέουυς σε ηλικία,να χαιδεύουν τα αυτιά των κυβερνώντων,παραποιώντας τα πραγματικά γεγονότα,πετώντας λάσπη στον ανεμιστήρα και εθελοτυφλώντας μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα.

Το δημοσιογραφικό πληντύριο της κυβέρνησης Τσίπρα με ξεπερνά.Λέγονται,γράφονται και ακούγονται <<απόψεις>> που προσκρούουν στην ίδια την κοινή λογική.

Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά...

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά δεν θέλω να κάνω κάτι. Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, και τον κόσμο να πανηγυρίζει.

Για ποιον λοιπόν να θέλω να κάνω κάτι; Γι’ αυτόν που πανηγυρίζει για το αβέβαιό του αύριο, που μπορεί να τον οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο; Όχι, δεν έχουν την επίγνωση του κινδύνου, αν ήταν έτσι θα ήταν πνευματικώς σεβαστό και θαυμαστό (όπως οι μοναχοί στο Άγιο Όρος που φτιάχνουν γεμάτοι χαρά το σταυρό που θα στολίζει τον τάφο τους, καρτερώντας την πολυπόθητη συνάντησή τους με τον πλάστη). Εδώ όμως κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Όχι, ούτε κατά διάνοια δεν ήταν καλύτερη επιλογή το ναι, όμως αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Η σιωπηρή πραγματικότητα την εποχή του πολυθόρυβου διχασμού, και η ολιγαρχική παγίδα

 Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Μια απέραντη μοναξιά με έχει κυριεύσει, κυρίως τις τελευταίες ημέρες, μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μια κοινωνία σε πλήρη πνευματική και οικονομική αποσύνθεση, καλείται να αποφασίσει με ποιον τρόπο θέλει να… πεθάνει.

Λύτρωση για κάποιους (οπαδοί του ΟΧΙ), προδοσία για κάποιους άλλους (οπαδοί του ΝΑΙ) το δημοψήφισμα αυτό, ενώ στην ουσία η ελπίδα και η λύση είναι ανύπαρκτη. Όμως οι μεν και οι δε έχουν κάτι κοινό που τους ενώνει, και θα τους κάνει για άλλη μια φορά από κοινού να παρασύρουν τη χώρα σε νέο διχασμό. Το μίσος για την αντίθετη άποψη. Φίλοι και συγγενείς τσακώνονται και δεν μιλιούνται, γιατί είναι γερμανοτσολιάδες ή κομμουνιστές, ευρωλιγούρηδες ή εθνικιστές, και η κατάληξη θα είναι να χωριστούμε σε στρατόπεδα μίσους για άλλη μια φορά, την στιγμή που θα έπρεπε να είμαστε όλοι ενωμένοι σαν μια γροθιά (ουτοπία θα πει κάποιος, ίσως).

Περί των συγκεντρώσεων της πλατείας

Οι συγκεντρώσεις που διοργανώνονται στο Σύνταγμα από ''ευρωπαϊστές'' και ''αντιευρωπαϊστές'' δεν χαίρουν την μαζικότητα την οποία -δεδομένων των συνθηκών και του κρίσιμου διακυβεύματος για την χώρα- θα μπορούσαν να διεκδικήσουν. Αυτό συμβαίνει επειδή και οι δύο εκδηλώσεις εκπροσωπούν μία όχι και τόσο μεγάλη μερίδα ανθρώπων με συγκεκριμένες ιδεολογικές αγκυλώσεις και προκαταλήψεις.

   Από τη μία το ''Μένουμε Ευρώπη'' είναι προσκολλημένο στον ''ευρωλιγουρισμό'' που διακατέχει ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος , αλλά ένα μικρό μέρος της κοινωνίας. Για εκείνους η Ε.Ε. και το ευρώ φαντάζουν ως ένας επίγειος παράδεισος, τον οποίον υπονομεύουν κάποιοι αριστεροί ιδεοληπτικοί δαίμονες. Για τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες, η πολιτική που εφάρμοσαν οι ''θεσμοί'' σε συνεργασία με τις προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν στη σωστή κατεύθυνση και παρ' ότι αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι δεν βγάζουν άχνα για τους παρανοϊκούς φόρους που επιβάλλει η νέα γραφειοκρατική Σοβιετία των Βρυξελλών. Το μόνο που ζητούν στην ουσία είναι ένα νέο δάνειο που θα χρεώσει τις επόμενες γενεές και κάποιες επιφανειακές βελτιώσεις (λέγονται μεταρρυθμίσεις) τις οποίες υποστηρίζουν από τη στιγμή που τις επέβαλλαν ως όρους οι πεφωτισμένοι της Εσπερίας. Στην ουσία εκπροσωπούν την ιδεολογία της δουλικότητας, του επαρχιωτισμού, της μειονεξίας, του αποντροπιασμού για κάθε τι το εντόπιο. Είναι η ίδια ιδεολογία του Γαλλικού-Αγγλικού- Ρωσικού κόμματος που γέννησαν αυτό το κράτος. Είναι το παλιό το οποίο αναπλάθεται και συμμορφώνεται στο σχήμα της εκάστοτε εποχής κατά παραγγελία. Γι' αυτό αγκαλιάζουν ασμενώς το παλιό πολιτικό προσωπικό που έχει την ευθύνη για την κρίση και τη μέχρι τώρα διαχείριση και φωνάζουν συνθήματα όπως ''μνημόνιο, μνημόνιο'' ωσάν κλωνοποιημένα αδωνιδάκια. 

    Από την άλλη οι οπαδοί της ρήξης που συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα είναι επίσης εγκλωβισμένοι στο παλιό. Αποτελούνται στην ουσία από κάποιες συνιστώσες του Σύριζα, της Ανταρσύα και λοιπών κομμουνιστικών δυνάμεων γι' αυτό υπολείπονται αριθμητικά σε σχέση με τους προηγούμενους. Εν τοις πράγμασι στρέφονται και αυτοί ίσως άθελά τους κατά της κυβέρνησης, αφού δεν είναι διατεθειμένοι να δεχθούν τους συμβιβασμούς που αυτή ήδη έχει κάνει προκειμένου να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ. Τα συνθήματά τους και η ρητορεία τους έχουν μία καθαρά ταξική και κομμουνιστική χροιά. Η ντουντούκα υποδεικνύει και οι υπόλοιποι αναμηρυκάζουν τα παρωχημένα του τύπου '' να πληρώσουν οι καπιταλιστές'' , ''οι εργάτες δεν χρωστούν ούτε ένα ευρώ''΄κλπ. Και όλα αυτά σε μία κοινωνία με μικρές ταξικές διαφορές και με απειροελάχιστους -τηρουμένων των αναλογιών- εργάτες αλλά και κεφαλαιοκράτες. Λείπει εκείνος ο λόγος που θα διεκδικούσε μία ευρύτερη πατριωτική και κοινωνική συσπείρωση κατά της δουλικότητας και της υποτέλειας, που θα ξεφεύγει από έναν στείρο οικονομισμό. Λείπει ο στοιχειώδης ρεαλισμός και η κατανόηση της δύσκολης πραγματικότητας. Κυριαρχεί η εμμονή στην ιδεοληψία και η αδυναμία υπέρβασής της.

     Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει άγνοια σχετικά με τη σχέση Ελλάδας - Ευρώπης σε πολιτιστικό επίπεδο. Οι μεν του ''Μένουμε Ευρώπη'' θεωρούν απριόρι ελληνικό κάθε τι το ευρωπαϊκό, με αποκορύφωμα το κείμενο ενός πανεπιστημιακού από τη Θεσσαλονίκη που το υπογράφει ως ''ελληνόφωνος Ευρωπαίος''. Οι δε της ρήξης προσεγγίζουν το ζήτημα αμιγώς οικονομικοκεντρικά βάσει ταξικών και πολιτικών συσχετισμών δυνάμεως. Η τελευταία είναι μία πολύ δύσκολη συζήτηση με πολλά λεπτά θέματα η οποία όμως κάποτε πρέπει να τεθεί.   

Η απάντηση στους δανειστές είναι η εθνική ενότητα

Του Χάρη Λευθεριώτη, φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,

Η ώρα των ευθυνών για τις πολιτικές δυνάμεις

Την ώρα που το μέλλον της χώρας διακυβεύεται και οι εταίροι σκληραίνουν περισσότερο την στάση τους, οι πολιτικές δυνάμεις καλούνται να στείλουν ένα μήνυμα ενότητας στο εξωτερικό. Μακριά από τις κομματικές ιδεοληψίες και τα μικροπολιτικά συμφέροντα οφείλουν να βρουν έναν κοινό τόπο,που δεν είναι άλλος παρά η επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας.

Η πρόταση των δανειστών αποκαλύπτει την παντελώς αδιάλλακτη στάση τους στο ζήτημα της λιτότητας. Συνεχίζουν να απαιτούν την λήψη παράλογων μέτρων, τα οποία  εάν εφαρμοστούν θα εξοντώσουν ετι περαιτέρω τον κοινωνικό ιστό της χώρας.

Επιδιώκουν την μονιμοποίηση της ύφεσης;

Σε αυτήν την παράλογη εμμονή των δανειστών πρέπει να μπει ένα φρένο. Μόνο με ενωμένες τις πολιτικές δυνάμεις θα εισακουστεί το αίτημα για τον τερματισμό της λιτότητας. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση μπορούν να συμφωνήσουν σε τρεις στρατηγικές πολιτικής:

1)Αποτελεσματική αντιμετώπιση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.

2)Διάλυση του πελατειακού κράτους και ολική μεταρρύθμιση στον δημόσιο τομέα.

3)Συγκρότηση εθνικής διαπραγματευτικής ομάδας.

Για όλα τα παραπάνω, χρειάζονται αρκετές υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές και πρωτίστως <<διαζύγιο>> με το παρελθόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εμμένει στην λογική της συνέχισης του πελατειακού κράτους ,καθώς έχει αποδειχθεί το πλέον ζημιογόνο και κοινωνικά άδικο. Η ΝΔ πρέπει να στραφεί ολικά στον κοινωνικό φιλευλευθερισμό, αγνοώντας τις υπερσυντηρητικές φωνές που ακόμα και σήμερα υποστηρίζουν την εφαρμογή μέτρων λιτότητας.

Παρα ταύτα,το πρωταρχικό ζητούμενο είναι να σπάσει ο διχασμός στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και να επικρατήσει η λογική.Διότι,οι δανειστές εκμεταλλεύονται το κλίμα διχόνοιας εντός της χώρας, διατυπώνοντας παράλογες απαιτήσεις και εκτοξεύοντας απειλές. Αντίθετα σε ένα κλίμα πολιτικής ενότητας,η Ελλάδα αποκτά διαπραγματευτική ισχύ και η (άντι-)πρόταση της μπορεί να διαμορφωθεί καλύτερα έτσι ωστε να εξισορροπεί αδικίες και να εισακουστεί και από την άλλη πλευρά. Άλλωστε όταν οι εταίροι θα έχουν να αντιμετωπίσουν μια εθνική διαπραγματευτική ομάδα, τότε θα πρέπει να συνετιστούν και να ΣΕΒΑΣΤΟΥΝ επιτέλους την ελληνική κοινωνία (κάτι που είναι αυτονόητο)

Ενωθείτε..όσο είναι νωρίς.