Όταν η βεβήλωση θεωρείται πρόοδος και η αντίδραση κόμπλεξ, κάτι πάει λάθος...

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

   Με αφορμή τον εξευτελισμό των γλυπτών του Παρθενώνος τα οποία έντυσαν με ρούχα γνωστού οίκου μοδός, μετά από άδεια του Βρετανικού Μουσείου, έγινε συζήτηση σε γνωστό πανεπιστήμιο των Αθηνών για το κατά πόσο ήταν ή όχι προκλητική αυτή η κίνηση. Δυστυχώς οι φωνές που ακούστηκαν, κυρίως, ήταν άνθρωποι οι οποίοι όχι απλά δεν είχαν πρόβλημα με αυτή την ιεροσυλία, αλλά αντιθέτως θεωρούσαν ότι όσοι αντέδρασαν ήταν συντηρητικοί (ωσάν να είναι κάτι προβλητικό), κομπλεξικοί και παλιομοδίτες. Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε μάλιστα δείγμα... πολιτισμού και καλαισθησίας. 

   Δυστυχώς δεν μου φαίνεται και πολύ παράλογο. Γενικότερα στην χώρα μας παρατηρώ μια δυσκολία στο να καταδικάσουμε τον «προοδευτισμό» της Δύσεως, και αυτό το κόμπλεξ έχει μεγάλη σχέση με την ποινικοποίηση κάθε αντιδράσεως η οποία θεωρείται «έξαρση εθνικού αισθήματος». Στο όνομα της προόδου έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα. Στην ιδέα της εμφανίσεως μιας νέας οπτικής του πολιτισμού, της ιστορίας, των κοινωνικών φαινομένων, έχει ποινικοποιηθεί το συναίσθημα και γενικότερα ότι σχετίζεται με το πνεύμα. Ο υλισμός και το κέρδος, αντιθέτως, έχουν οριστεί ως στόχοι. 

   Κι όμως. Ο πραγματικός πολιτισμός που άντεξε μέσα στους αιώνες γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μέσα από το πνεύμα, το μυστήριο και το συναίσθημα. Ο σεβασμός στο άγνωστο, στο ανώτερο, στο Θείο και στην κληρονομιά των προγόνων τους ήταν πάντοτε αναπόσπαστο στοιχείο όλων σχεδόν των μεγάλων πολιτισμών. Και φυσικά του Ελληνικού. Η Δύση εισήγαγε πρώτη την Θεοποίηση της ύλης και της τεχνολογίας (κανένας άλλος πολιτισμός δεν ανέδειξε την τεχνολογία ως ύψιστο επίτευγμά του και αναλώθηκε σχεδόν αποκλειστικά σε αυτήν). Και δεδομένου ότι η Δύση έχει την δύναμη να επιβληθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη, έχει εμφανιστεί και στην χώρα μας το μικρόβιο της θεοποιήσεώς της. 

   Πρόοδος σήμερα θεωρείται ό,τι θεωρείται στην Ευρώπη. Κι αφού στην Ευρώπη ντύνουν ιερά γλυπτά με ρούχα, τσάντες και κινητά, αυτό είναι πρόοδος και όποιος αντιδράει είναι συντηρητικός, οπισθοδρομικός και προγονόπλητκος. Η ασέβεια όταν προέρχεται από την προηγμένη Ευρώπη είναι αποδεκτή. 

   Δεν είναι άσχημο πράγμα το συναίσθημα. Το να ζητάς σεβασμό σε νεκρούς, σε ιερά και στην τέχνη είναι δείγμα πολιτισμού. Η οργή για την ασέβεια δεν είναι κομπλεξισμός, είναι υγεία. Κομπλεξισμός, αντιθέτως, είναι να λες ότι επιτρέπεις τα πάντα στο όνομα της ελευθερίας, ενώ πρακτικά απαγορεύεις την αντίδραση. 

   Την στιγμή πάντως που κάποιοι Έλληνες θεωρούνε το ντύσιμο των λυπτών δείγμα πολιτισμού, ο ιδιοκτήτης του γνωστού οίκου μοδός ζήτησε συγγνώμη (ας ελπίσουμε όχι από υποχρέωση)...