Οι μεγάλοι βουβοί της ιστορίας και το δυστύχημα του Ελληνισμού

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος*

Ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό, το οποίο ορίζεται σε τεράστιο βαθμό από την αλληλεπίδραση και επικοινωνία του με τους ομοίους του περιβάλλοντος του.  Η ταυτότητα, οι τρόποι και οι σκέψεις του καθενός διαμορφώνονται από τι ακούει και διαβάζει από όσα λένε, γράφουν και αποτυπώνουν σε εικόνα οι γύρω του, και βέβαια από ό,τι βλέπει με τα ίδια του τα μάτια.  Το περιεχόμενο του χαρακτήρα μας, οι εμπειρίες και τα βιώματα μας υπάρχουν μέσα στο μυαλό μας, άλλοτε πιο σαφή και άλλοτε συγκεχυμένα, και η εξωτερίκευση τους απαιτεί μία συγκεκριμένη διαδικασία.  

Η ρητορεία, η ευγλωττία, το καλλιτεχνικό και συγγραφικό τάλαντο, η εμφάνιση, παρουσία και κίνηση στο χώρο καθορίζουν το πως θα μας προσλάβουν οι γύρω μας, αν θα μας εκτιμήσουν, καταλάβουν, αντιπαθήσουν ή αν περάσουμε απαρατήρητοι.  Η ανθρώπινη ολοκλήρωση και αυτοπραγμάτωση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την υγιή και καθαρή επικοινωνία σκέψεων και συναισθημάτων, όπως και την ευφυή πρόσληψη των έξωθεν ερχομένων.  Ακόμη περισσότερο εάν κάποιος θέλει να αφήσει ένα αποτύπωμα στο δημόσιο χώρο η καλή έκφραση είναι το παν.  Τέτοια είναι η σημασία της, που βλέπουμε διαρκώς (από την πολιτική και το χώρο του θεάματος μέχρι τις συναναστροφές μας) επικοινωνιακώς αρτίους φελλούς να "επιπλέουν", ενώ πρόσωπα με ποιότητα, ήθος και καλές ιδέες να μην πετυχαίνουν, με την αμηχανία και την εσωστρέφεια να καταδικάζουν εκείνους μεν σε μειονεκτική ή και μοναχική θέση, το δε έργο τους στην αφάνεια.

Ο Ρώσος διπλωμάτης, λογοτέχνης και "ιστοριόσοφος"Κωνσταντίνος Λεόντιεφ (1831-1891), στο δοκίμιο του "Ο Βυζαντινισμός και οι Σλάβοι" (Το Βυζάντιο στη Ρωσία, εκδόσεις Καστανιώτης, σελ. 70-75), επισημαίνει μεταξύ πολλών άλλων την ανάγκη ενός πολιτισμού να αναπαράγει και να διαλαλεί αποτελεσματικά τα ιδεώδη του ώστε να μην αφήνει την εικόνα του να ετεροκαθορίζεται, όπως συμφέρει τους γείτονες και ανταγωνιστές του.  Στην ανάλυση του αυτή ο λόγος έρχεται στη Γαλλίδα μυθιστοριογράφο Γεωργία Σάνδη ( ψευδώνυμο της Amantine Lucile Aurore Dupin, 1804-1876).  Αναφερόμενη σε έναν ιστορικό της εποχής της ο οποίος είχε άψογο έργο αλλά παρά τις ορθότερες θέσεις του δεν μπορούσε να επιβληθεί στον αντίπαλο συνομιλητή του, Σάνδη συνέθεσε τον όρο les grandes muets, οι μεγάλοι βουβοί.  Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που, όπως το μεταφέρει ο Λεόντιεφ, "είναι μεστοί νου και ψυχής αλλά δεν είναι προικισμένοι με τη δυνατότητα να εκφράσουν τον εσωτερικό βίο τους".  Ενώ η διανόηση τους, ο χαρακτήρας τους, η ψυχολογία τους είναι πλήρως ανεπτυγμένα, συναντούν μεγάλη δυσκολία στο να τα αποτυπώσουν με σαφήνεια, καλλιέπεια και ελκυστικότητα.  Έτσι είναι καταδικασμένοι να παραμερίζονται από λιγότερο αξίους, οι οποίοι όμως έχουν μεγαλύτερες επικοινωνιακές ικανότητες.  Σε προσωπικό επίπεδο είναι μία πολύ δυσάρεστη κατάσταση.  Όταν όμως από αυτό το πρόβλημα πάσχει μία κοινωνία ή ένας πολιτισμός, τότε μιλάμε για τραγωδία.

Θυμάται ο Λεόντιεφ, έχοντας διαμορφώσει μεγάλη συμπάθεια για τους αρχαίους Έλληνες μέσα από τη σχολική διδασκαλία, πόση εντύπωση του έκανε ένα περιστατικό από τους Μηδικούς πολέμους.  Όταν το πλοίο όπου επέβαινε ο Ξέρξης απειλείτο να βυθιστεί, οι ακόλουθοι του άρχισαν να πέφτουν στη θάλασσα για να μειώσουν το βάρος.  Σε μία κίνηση αγέρωχη, στωική και συνάμα μεγάλης αφοσίωσης στον ηγεμόνα τους, οι Πέρσες, ένας-ένας και σε τάξη, παρουσιάζονταν στον Ξέρξη, έκαναν μια βαθιά υπόκλιση και ύστερα πηδούσαν στη θάλασσα.  Ο Ρώσος σοσιαλιστής ιστορικός Αλέξανδρος Χέρτσεν (1812-1870), από τον οποίο ο Λεόντιεφ διαβάζει την ιστορία, αποκάλεσε την πράξη αυτή "περσικές Θερμοπύλες".  Ποιός όμως ξέρει αυτήν την πράξη ανδρείας;  Οι πραγματικές Θερμοπύλες και ο ηρωισμός των εκεί μαρτυρησάντων Λακεδαιμονίων και Θεσπιέων είναι εδώ και 2.500 χρόνια καύχημα του Ελληνισμού και πανανθρώπινο αντικείμενο θαυμασμού.  Οι Έλληνες άφησαν πίσω τους ένα τεράστιο γραμματειακό έργο όπου οι αξίες τους, ο πολιτισμός τους και η δική τους οπτική των γεγονότων σκιαγραφήθηκαν με εκπληκτική δεξιοτεχνία.  Ποιος όμως μίλησε για την Περσία;  Οι εχθροί της, που τη χρωμάτισαν όπως ήθελαν και όπως καταλάβαιναν.

Από τον 5ο προ Χριστού αιώνα ο Λεόντιεφ κάνει αναγωγή στο παρόν του, το 1875.  Η πατρίδα του Ρωσία δεχόταν ισχυρές πολιτισμικές πιέσεις από τη Δύση, με τη μορφή του φιλελευθερισμού, του σοσιαλισμού, της αθεΐας κ.α.  Ο παραδοσιακός, ορθόδοξος διανοητής με θλίψη γράφει ότι οι Ρώσοι δεν κατόρθωσαν, τουλάχιστον όχι στο βαθμό με τον οποίο θα μπορούσαν, να επικοινωνήσουν τη συλλογική ψυχή του πολιτισμού τους, την ιστορία και τις αξίες τους προς τα έξω.  Αυτό καθιστούσε ασθενείς τις άμυνες τους στην αλλοτρίωση αλλά και αδύνατη την εξαγωγή της σκέψης τους σε άλλους λαούς.  Αντιθέτως, συμπληρώνει, "η Γαλλία του 19ου αιώνα μιλάει για τον εαυτό της ακατάπαυστα".  Προφανώς οι διαφορές στην πολιτιστική δημιουργία κάθε χώρας εξαρτώνται από τις πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, την εκπαίδευση, τα τεχνικά μέσα, την ευτυχή συγκυρία ανάδειξης και συνεργασίας ευφυών δημιουργών κ.α.  Όμως όπως και στο ατομικό επίπεδο, έτσι και στο συλλογικό η "αφωνία" προκύπτει εν μέρει από έλλειψη αυτοπεποίθησης και ανεξάρτητης ψυχολογίας, κάτι που οδηγεί σε μειωμένη επικοινωνία και παθητική πρόσληψη των έξωθεν επιρροών, κάτι που με τη σειρά του οδηγεί σε διανοητικό αποικισμό, κατάσταση που αποθαρρύνει περεταίρω την πηγαία, αυθεντική έκφραση και αρκείται στην εισαγωγή και αντιγραφή όσων προσφέρουν οι άλλοι.

Μεγάλο βουβό αποκαλεί ο Λεόντιεφ και το Βυζάντιο, πνευματικό και θρησκευτικό πρόγονο της Ρωσίας.  Εδώ βεβαίως υπάρχει η διαφορά πως το Βυζάντιο δεν υπήρξε πραγματικά βουβό.  Κρίνοντας από τη διαχρονική παραγωγή του σε φιλοσόφους, θεολόγους, αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες και ιστορικούς, βλέπουμε έναν πολιτισμό ζωηρό και λαλίστατο.  Στην πραγματικότητα το πρόβλημα ήταν πως το Βυζάντιο βουβάθηκε δια της βίας.  Ύστερα από αιώνες αντιπαλότητος, οι δυτικοί και ασιάτες εχθροί του μπόρεσαν να το υποτάξουν.  Μετά την άλωση του 1453 δε βρέθηκε πολιτική δύναμη να προωθήσει και να προστατεύσει αυτόν τον πολιτισμό.  Οι αρχαίοι Ρωμαίοι κατέκτησαν τους Έλληνες, και γοητευμένοι από το πνεύμα τους το συντήρησαν και το διαιώνισαν, με τη σκυτάλη να παίρνουν στη συνέχεια οι μεσαιωνικοί δυτικοευρωπαίοι και οι Βυζαντινοί.  Όμως ούτε οι Οθωμανοί ούτε οι Λατίνοι είχαν διάθεση να εκτιμήσουν το βυζαντινό πολιτισμό-οι δεύτεροι δε έτι περισσότερο αφού είχαν οικοδομήσει την ταυτότητα και την ιδιαιτερότητα τους σε αντίθεση με αυτόν.  Τον ύστερο μεσαίωνα, όταν η Δύση αναπτυσσόταν σε κάθε τομέα, η Ρωσία βρισκόταν υπό το βαρύ ζυγό τον Μογγόλων.  Όταν εν τέλει τον αποτίναξε ήταν απομονωμένη και αδύναμη, στο στόχαστρο δυνάμεων όπως η Πολωνία και ύστερα η Σουηδία.  Η είσοδος της Ρωσίας στη σύγχρονη εποχή έγινε με τις σαρωτικές μεταρρυθμίσεις του Μεγάλου Πέτρου στις αρχές του 18ου αιώνος.  Ο εκσυγχρονισμός αυτός έφερε και έναν πνευματικό διχασμό, παραμερίζοντας την παλαιά, βυζαντινή Αγία Ρωσία της Μόσχας με τη νεωτερίζουσα, γαλλόφωνη αυλή της Αγίας Πετρούπολης.  Το βαθύτερο (βυζαντινό, μυστικιστικό, σλαβικό) υπόστρωμα του Ρωσικού πολιτισμού κατεστάλη, αποθαρρύνθηκε και σιώπησε.  Όπως το παιδί που έχει υποστεί εκφοβισμό, μετά θα μένει δειλό και αμίλητο και σε περιστάσεις που δεν υπάρχει καμία απειλή, ένας "τραμπουκισμένος" λαός στην πορεία θα αφήσει από μόνος του το πνεύμα του να μαραζώσει.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ