Η δεκαετία του '70, είναι μια γενιά αιχμαλώτων. Αιχμαλώτων των ιδεών.
Κι αιχμαλώτων ενός μοντέλου ζωής, που δεν ήρθε ποτέ έτσι όπως το είχαν
φανταστεί, αλλά η αιχμαλωσία παρέμεινε σαν διαδικασία. Δηλαδή δεν
μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να ξεφύγουν από αυτό που είχαν σκεφτεί για το
μέλλον όταν ήταν μικροί, το όποιο δεν ήρθε βέβαια, αλλά έμεινε η
διαδικασία της σκέψης. Κι έτσι δεν μπόρεσαν να δουν την ζωή στην ολότητά
της, έμειναν εγκλωβισμένοι, αιχμάλωτοι, και σχεδόν άρρωστοι μέσα σε μια
διαδικασία. Είμαι σίγουρος ότι (η γενιά του '70) είναι αιχμάλωτη,
εγκλωβισμένη σε κάτι που δεν της ταιριάζει κατά κανέναν τρόπο, και
πρέπει να βγει από αυτήν.
Αυτό το οποίο μας έχει εγκλωβίσει είναι η
διεκδίκηση. Διεκδικούμε κάτι, το οποίο όταν το πετυχαίνουμε δεν μας
ευχαριστεί και διεκδικούμε και κάτι άλλο και κάτι άλλο και κάτι άλλο.
Αυτή η διεκδίκηση γίνεται αβυσσαλέα. Είναι μια διεκδίκηση μερικών υλικών
συνθηκών, βεβαίως, και γι' αυτό δεν ικανοποιεί, ποτέ δεν μπορεί να
φτάσει. Και πιστεύω ότι θέλει μια έξοδο από αυτό. Αλλά επειδή είναι
δύσκολο, ας πούμε, να μείνεις κάπως φτωχός, πρέπει να το κάνεις γιατί θα
πλουτίσεις αλλιώς. Όπως η δύναμη είπαμε νωρίτερα, είναι η αδυναμία,
έτσι και ο πλούτος είναι η φτώχεια.
Ο ελληνικός κόσμος μοιάζει σ’
αυτή τη νωθρή περίοδο της ιστορίας του με παγιδευμένο ζωντανό σώμα το
οποίο, όπως έγραφε ο Παπαδιαμάντης το 1907, στο άρθρο «Γλώσσα και
κοινωνία», όσο δεν δύναται να ζήση δι’ ενέσεων, τρόπον τινά, από κόνιν
αρχαίων σκελετών και μνημείων, άλλο τόσον δεν δύναται να ζήση, ειμή
μόνον κακήν και νοσηράν ζωήν, τρεφόμενον με τουρσιά και με κονσέρβας
ευρωπαϊκάς.
Εύχομαι σε όλους να αρχίσουν αυτήν την πορεία μιας
αυτογνωσίας, αν είναι δυνατόν αυτό θα ευχόμουν σε όλους, γιατί ξέρω πόσο
λυτρωτικό είναι.
Χρήστος Βακαλόπουλος (ηχητικό από το ντοκιμαντέρ του Σταύρου Καπλανίδη):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μας ενδιαφέρουν οι άποψεις σας και οι διαφωνίες σας.
Ο γόνιμος διάλογος μας κάνει όλους πιο σοφούς.