Λείπει το σχέδιο και η ηγεσία που θα εμπνεύσει

Του Χάρη Λευθεριώτη

Το αδιέξοδα προγράμματα των κομμάτων, η μειωμένη εμπιστοσύνη των πολιτών και η αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης.

Λίγοι μήνες πέρασαν απο την 25η Γενάρη και η χώρα οδηγείται ξανά σε εκλογές. Το πόσο ωφέλιμες ή επιβλαβείς θα είναι αυτές οι εκλογές θα φανεί τον Οκτώβριο. Η προσφυγή στις κάλπες, όμως, ήταν αναπόφευκτη, αφ'ης στιγμής είχε δημιουργηθεί το ρήγμα στην κυβερνητική πλειοψηφία και εν συνεχεία κατέστη ανέφικτη η συγκρότηση μιας κυβερνήσεως συνεργασίας, αφού οι πολιτικές δυνάμεις δεν επέδειξαν την κατάλληλη ωριμότητα σε αυτήν την πραγματικά ρευστή και δύσκολη κατάσταση για την Ελλάδα.

Το μόνο θετικό που έχει να προσφέρει αυτή η προεκλογική περίοδος είναι ότι πλέον ο ελληνικός λαός γνωρίζει ποίες είναι οι προτάσεις εξόδου απο την κρίση, τις συνέπειες τους και κυρίως το ποια πρόταση υποστηρίζει το κάθε κόμμα. Μετα την "μνημονιακή" στροφή του Α.Τσίπρα, το πολιτικό τοπίο έχει ξεκαθαρίσει, δημιουργώντας νέους πολιτικους συσχετισμούς. Το εναπομείναν τμήμα του  ΣΥΡΙΖΑ, μετα την αποχώρηση της ομάδας Λαφαζάνη και την συγκρότηση της Λαϊκής Ενότητας , έχει συνταχθεί στο επονομαζόμενο ευρωπαικό μέτωπο, αφού οι προσκείμενοι στον Α.Τσίπρα βουλευτές  στήριξαν την επιλογή του να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο, απορρίπτοντας κάθε εναλλακτική εκτός Ευρωζώνης και φοβούμενοι τον κίνδυνο μιας άτακτης χρεωκοπίας.Τον ίδιο αυτό κίνδυνο, επικαλούνταν και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όταν υπέγραφαν και έφεραν προς ψήφιση το πρώτο και το δεύτερο μνήμόνιο. Θα μπορούσε να λεχθεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, με την ψήφιση του σκληρού τρίτου μνημονίου, συγκαταλέγονται στις πολιτικές δυνάμεις που υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα απο τον ανηφορικό αλλα σταθερό της Ευρωζώνης. Κανείς, βέβαια, δεν ξεχνά το πόσο χλευάζονταν και απο τον ίδιο τον Α.Τσίπρα, αυτή η άποψη. Η απότομη του προσγείωση στην πραγματικότητα, όμως, έφερε τα πάνω-κάτω στην πολιτική ζωή της χώρας. Όλα τα κόμματα που στήριξαν το μνημόνιο μοιάζουν στα μάτια του απλού πολίτη ένα ομοιόμορφο και συμπαγές σώμα, παρα τις ιδεολογικές διαφορές. Η ιδεολογική καθαρότητα χάνεται ,όταν μπροστά στον κίνδυνο του GREXIT, η εκάστοτε κυβέρνηση έχει να επιλέξει ή αντιαναπτυξιακά μέτρα λιτότητας ή το απόλυτο χάος. Γιατί, άραγε, η λιτότητα να αποτελεί μονόδρομο και προυπόθεση για να μείνει η χώρα στην οικογένεια της Ευρώπης;  Μήπως, απουσιάζει πλήρως η πολιτική βούληση για ένα πρόγραμμα πραγματικών μεταρρυθμίσεων που θα αντικαταστήσουν τα μέτρα λιτότητας και θα απαλλάξουν τους απλούς πολίτες απο βάρη που δεν τους αναλογουν;

Απ' την μια, επομένως, υπάρχουν τα κόμματα που προτείνουν αυτον τον δύσκολο δρόμο της λιτότητας, με ελάχιστες διαφορές στα προγράμματα τους. ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και ΑΝΕΛ αποδέχονται την βασική αρχή της παραμονής στην Ευρωζώνη με κάθε κόστος που κάμπτει τις όποιες ιδεολογικές αντιστάσεις στα μνημόνια λιτότητας. Απ' την άλλη η Λαική ενότητα του Λαφαζάνη προτείνει την ακύρωση των μνημόνιων και την επιστροφή στη δραχμή, χωρίς παράλληλο σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση, την εξεύρεση άλλων συμμάχων, με το κίνδυνο της διεθνούς απομόνωσης να αιωρείται πάνω απο την Ελλάδα. Η πρόταση αυτή, έτσι, μοιάζει μια διαδρομή προς το άγνωστο που μπορει να επιφέρει μια μαζική καταστροφή για την κοινωνία. Πολλαπλάσια τα δεινά για τους απλούς πολίτες και πολλαπλάσια τα χρήματα των ολίγων και ισχυρών, με την δραματική υποτίμηση του νέου νομίσματος. Ο τρίτος δρόμος του ΚΚΕ, ο δρόμος, δηλαδή, της ανατροπής του υφιστάμενου οικονομικού συστήματος, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και της αποδέσμευσης απο την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, είναι, επίσης, μια διαδρομή προς το άγνωστο. Μια πρόταση κενή περιεχομένου, προσαρμοσμένη στα δεδομένα του 20ου αιώνα και όχι στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο και αλληλεξαρτώμενο διεθνές σύστημα. Μια πρόταση που εφαρμόστηκε στην Σοβιετική Ένωση και απέτυχε, καθώς κατέστησε το κράτος διαχειριστή της οικονομικής ζωής και την κοινωνία των πολιτών παρατηρητή, εντείνοντας την φτώχεια και την ανεργία.

Με βάση όλα τα παραπάνω, συμπεραίνουμε ότι το σχέδιο που θα απαλλάξει οριστικά την χώρα απο την δεινή της οικονομικής ύφεσης δεν παρουσιάζεται απο κανένα πολιτικό κόμμα. Ουδείς δεν διαθέτει την βούληση να χτυπήσει το πελατειακό κράτος, να διερευνήσει τα κορυφαία πολιτικά σκάνδαλα, να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την φοροδιαφυγή. Η οριστική έξοδος απο την κρίση θα επέλθει με την  μετατροπή της υπάρχουσας κακής συμφωνίας σε μια πραγματικά βιώσιμη συμφωνία με τους θεσμούς  που θα περιέχει τα εξής:

α) αναδιάρθωση του δημοσίου τομέα με απόλυση των παρανόμως διορισθέντων, συγχώνευση υπηρεσιών, απαλλαγή απο την γραφειοκρατία μέσω της απλοποίησης των διαδικασίων.

β) Επωφελής αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας μέσω ιδιωτικοποίησεων που θα φέρουν έσοδα στο κράτος και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.

γ) Ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής, μέσω των 35 δις που θα δοθούν απο την Κομισιόν. Δημιουργία κινήτρων προκειμένου οι νέοι να στραφούν στον αγροτικό τομέα και η οικονομία της χώρας να αναπτυχθεί, όντας ως ενα βαθμό αυτάρκης και έχοντας εξαγωγικές επιδόσεις σε πολλά αγροτικά προιόντα.

δ) Αποτελεσματική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, μέσω αυστηροποίησης και εντατικοποίησης των ελέγχων. Ενίσχυση του ΣΔΟΕ, με τεχνοκράτες απο την Κομισιόν

ε) Δίκαιο φορολογικό σύστημα και εξορθολογισμός του ΕΝΦΙΑ.

ζ) Ελάφρυνση του δημοσίου χρέους.

Με τα τωρινά δεδομένα στην πολιτική ζωή του τόπου, αρκετά απο τα προαναφερόμενα παραμένουν εξαγγελίες των κομμάτων για ψηφορικούς λόγους. Η εφαρμογή γενναίων μεταρρυθμίσεων ανακόπτεται απο ομάδες συμφερόντων πάσης φύσεως, οι οποίες ασκούν πίεση για να μην θιγούν τα προνόμιά τους. Το εκλογικό αποτέλεσμα , συνεπώς, θα επικεντρωθεί στην παρουσίαση ενός σχεδίου με ισοδύναμα μέτρα που θα αποτρέψουν την συνέχιση της εφαρμογής των ήδη συμφωνημένων υφεσιακών μέτρων(έμμεσες μειώσεις συντάξεων, κατάργηση του ΕΚΑΣ, έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης, ΦΠΑ στο 23% κ.α.). Για την ώρα, κανείς δεν διαθέτει την βούληση για πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Στην εκλογική αυτή μάχη, επικρατέστερος για την νίκη δεν υπάρχει. Ο Α.Τσίπρας διαθέτει κάποια συγκριτικά πλεονεκτήματα(νεαρό της ηλικίας, προσφιλές πρόσωπο) εν σχέσει με τους άλλους υποψηφίους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο κυρίαρχος. Όλο και περισσότεροι πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις 25/1, στρέφονται προς άλλα κόμματα ή στην αποχή. Τούτο συμβαίνει διότι η συνομολόγηση του μέχρι πρότεινος πρωτοστάτη του "αντιμνημονίου"  Α.Τσίπρα σε ένα μνημόνιο λιτότητας(μειώσεις συντάξεων, επαχθείς φόρους, τον καθιστά αναξιόπιστο. Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνεται και στις πρώτες επίσημες δημοσκοπήσεις, όπου η διαφορα ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ δεν ξεπερνά τις 3 μονάδες και η επίτευξη αυτοδυναμίας καθίσταται αδύνατη. Η δυσπιστία της κοινωνίας προς τα πολιτικά κόμματα είναι διάχυτη. Ο  ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε απο την στιγμή που χρησιμοποίησε όλες τις απεχθείς παλαιοκομματικές πρακτικές( διορισμοί κομματικών στελεχών, δημαγωγία και αθέτηση όλων των προεκλογικών του υποσχέσεων), ενώ οι επονομαζόμενες παλαιές πολιτικές δυνάμεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στερούνται της εμπιστοσύνης των πολιτών.

Εκτός απο το σχέδιο, λοιπόν, λείπει και μια ηγεσία ικανή να εμπνεύσει και να πείσει αποφασιστικά την ελληνική κοινωνία.

Με βαση τα δεδομένα των πρώτων δημοσκοπήσεων, όλα δείχνουν οτι πιθανότερο σενάρια ειναι η μετεκλογική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ. Ας μην ξεχνάμε οτι ο κίνδυνος της χρεωκοπίας δεν έχει απομακρυνθεί, ενώ η πρώτη αξιολόγηση του μνημονίου πρέπει να λάβει χώρα τον Οκτώβριο. Οι πραγματικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας που επιτάσσουν πολιτική σταθερότητα θα καταστήσουν μονόδρομο την συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης. Το σενάριο αυτό, βέβαια, ανατρέπεται εαν επέλθει πόλωση και ειτε ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε η ΝΔ εξασφαλίσουν τελικά την αυτοδυναμία.

Όλα στις 20/9..