Η λατινική Δύση προσέλαβε το χριστιανισμό χωρίς την ειδική αίσθηση της τραγικότητος, που ήταν συνυφασμένη με τις αναζητήσεις του ελληνικού πνεύματος. Ο δυτικός χριστιανισμός ήταν εξαρχής διαφορετικός από τον ελληνικό. Κι αυτή η διαφορά μεγάλωσε. Έγινε χάσμα αβυσσαλέο με τη Φραγκική κατάκτηση.
Ο κόσμος των σχολαστικών, που πήραν ό,τι αντιτραγικότερο βρήκαν στον Αριστοτέλη, ήταν απλώς ένα καλοκουρδισμένο μηχάνημα στην απόλυτη εξουσία της παπικής Έδρας, το αλάθητο της οποίας εξασφάλιζε ότι όλα θα πηγαίνουν τέλεια. Βαθμιαία ο κόσμος έγινε ένα τίποτα. Η ύλη διαχωρίστηκε από το πνεύμα, ποσοτικά και ποιοτικά, και απαξιώθηκε. Το οπτικό πεδίο κατελήφθη από την απειρία του πνευματικού απολύτου και την ανθρώπινη υπερηφάνεια, που θεωρούσε το «πνεύμα» της «κορωνίδα της Δημιουργίας». Το έδαφος του πνευματικού απείρου αποικίστηκε από τις κυρίαρχες φυλετικές και ταξικές δυνάμεις. Οι μεταφυσικές του οντότητες, ο Θεός, οι άγγελοι, οι άγιοι, οι διάβολοι, έγιναν αιώνιοι προστάτες των επιγείων εκπροσώπων τους: παπών, βασιλιάδων, ευγενών και κλήρου. Η εκπόρευση του Πνεύματος «και εκ του Υιού» εξασφάλιζε ότι όλη η «Θεία Χάρη» είχε περιέλθει για διαχείριση αποκλειστικά στην Αγία Έδρα.
Για πρώτη φορά ο κόσμος -ουρανός, γη, κάτω κόσμος- τέθηκαν υπό τον έλεγχο μας επίγειας εξουσίας. Ο ολοκληρωτισμός είχε κάνει την εμφάνισή του στην ιστορία.
Θεόδωρος Ζιάκας - Η έκλειψη του υποκειμένου (1996)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μας ενδιαφέρουν οι άποψεις σας και οι διαφωνίες σας.
Ο γόνιμος διάλογος μας κάνει όλους πιο σοφούς.