Ἡ παρακμὴ τῆς Δύσης καὶ ἡ ἀνατολὴ τῆς... Ἀνατολῆς! του Σαράντου Καργάκου

Άρθρο του Σαράντου Καργάκου στην εφημ. Κόντρα, 10/5/2016

Για την παρακμή τῆς Δύσης, εἴκοσι χρόνια προτοῦ ὁ Ὄσβαλντ Σπένγκλερ ἐκδώσει τὸ ὁμώνυμο ἔργο του, ποὺ τὸν ἔκανε διάσημο, εἶχε μιλήσει ὁ Κων/νος Καβάφης, μὲ τὸ πασίγνωστο ποίημα «Περιμένοντας τοὺς Βαρβάρους». Ἴσως πιὸ ἔντονα ὁ Ἀλεξανδρινὸς ποιητὴς εἶχε ἐκφραστεῖ μὲ τὸ ποίημα «Τρῶες», ὅπου οἱ καταληκτικοὶ στίχοι εἶναι καταδικαστικοὶ γιὰ τὸν δικὸ μας κόσμο:

«Ὅμως ἡ πτῶσις μας εἶναι βεβαία. Ἐπάνω, 

στὰ τείχη, ἄρχισεν ἤδη ἄρχισεν ἤδη ὁ θρῆνος.

Τῶν ἡμερῶν μας ἀναμνήσεις κλαῖν καὶ αἰσθήματα.

Πικρὰ γιὰ μᾶς ὁ Πρίαμος καὶ ἡ Ἑκάβη κλαῖνε».

Ὁ κόσμος τοῦ Ἰσλὰμ θὰ ὑπερισχύσει. Ὄχι μόνο διότι ἔγινε ἕνα μὲ τὸ θάνατο. Θὰ ὑπερισχύσει διότι δὲν ἀνέχεται –ἀπεναντίας μάχεται– τὴν ἐκφυλιστικὴ φθίση. Ὁ κόσμος τῆς Δύσης θὰ σβήσει μέσα στὸ βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας, τῆς διαφθορᾶς, τῆς ἀκατάπαυστης πλουτομανίας, τῆς ἀχαλίνωτης σεξολαγνίας καὶ ἡδονοθηρίας, τῆς προκλητικῆς χλιδῆς καὶ τῶν ἀκατανόμαστων ἀπολαύσεων. Καὶ πιὸ πολὺ ἡ παρακμὴ (μᾶλλον σήψη) τῆς Δύσης θὰ ἐπιταθεῖ ἀπὸ τὴν κατάπτωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀπὸ τὸ μεγἀλο ἔλλειμμα θρησκευτικότητας καὶ γενικὰ ἀπὸ ἕναν τρόπο ζωῆς ποὺ ὅλο καὶ περισσότερο ἔχει τὴν ὀσμὴ ἄθαφτης σάρκας. Ἡ σαπρία, παρὰ τὴν ἐπίφαση τῆς ὀρεκτικῆς λαγνείας, ποὺ τῆς χαρίζουν τὴ λάμψη λαμπρῆς κηδείας, ἔχει ἁπλωθεῖ σὲ ὅλο τὸ χῶρο, σὲ ὅλο τὸν κόσμο τῆς λευκῆς φυλῆς. Καὶ δυστυχῶς στὴ σαπρία αὐτή, στὸ σάπισμα δηλαδή, σύρεται κι ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς μαύρης φυλῆς ποὺ ἔχει ἀποδεχθεῖ τὰ «λευκὰ πρότυπα». Γι’ αὐτὸ συχνὰ, ὅταν ἀκούω τοὺς ἀγαπημένους μου Φράνκ Μόργκαν, Τζώρτζ Κείμπλς, Ρόν Κάρτερ καὶ τὴν ἀνεπανάληπτη «Patritsia» τοῦ Ἄρτ Πέπερ στὴν ἠχογράφηση ποὺ ἔγινε σ’ ἕνα κλάμπ στὸ Κρόιντον τὸ 1981, ἔχω τὴν αἴσθηση ὅτι τὸ σαξόφωνο κλαίει.

Ἀντίθετα, ὁ κόσμος τοῦ Ἰσλὰμ, ἀντὶ νὰ ἀπομακρύνεται, μένει ὅλο καὶ περισσότερο κοντὰ στὶς παραδόσεις του. Ὑπάρχει ἕνας ἀπέραντος σεβασμὸς πρὸς τὴ θρησκεία, πρὸς τοὺς γονεῖς, πρὸς τοὺς γέροντες. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Ἰσλὰμ ξέρουν νὰ μοιράζονται τὴ φτώχειὰ τους, τὸν πόνο τους, τὴ χαρὰ τους. Κατ’ ἀντίθεση πρὸς τοὺς λευκοὺς, δὲν ἔχουν φόβο θανάτου. Ἔχουν, ὅμως, μῖσος ἔναντι τῶν Δυτικῶν, διότι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Σταυροφοριῶν, τοὺς γνώρισαν σὰν «λεφούσια» κατακτητῶν. Ἀφότου ὁ περιβόητος Λῶρενς ἔσπειρε ἀνάμεσὰ τους, κοντὰ στὸν ὑπάρχοντα θρησκευτισμό, τὸν ἀνύπαρκτο μέχρι τότε ἐθνικισμό, ἦταν φυσικὸ ὁ ἀραβικὸς κόσμος, ποὺ χωρίστηκε αὐθαίρετα ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς ἀποικιοκράτες σὲ κράτη-κομμάτια σὰν νὰ εἶχαν μπροστὰ τους ταψί μπακλαβᾶ, ἦταν φυσικὸ, λέγω, νὰ διεκδικήσει κάποια στιγμὴ τὸ quid pro quod, δηλαδὴ τὸ «ἕνα σου ἕνα μου». Σήμερα, γιὰ πολλοὺς λόγους, ἐξιχνιάσιμους καὶ ἀνεξιχνίαστους καταφεύγει στὴ βία τῆς τρομοκρατίας. Βέβαια ἡ τρομοκρατία δὲν εἶναι σημερινὸ φαινόμενο στὸν κόσμο τοῦ Ἰσλάμ. Θυμίζουμε προχείρως τὴν ὀργάνωση τῶν Ἀσασίνων (βλ. σχετικὴ μελέτη μου στὸ διαδίκτυο). Ἀλλὰ ἡ τρομοκρατία πολύ πρὸ τοῦ Ἰσλὰμ εἶχε φυτρώσει στὴ Δύση.

Οἱ τρομοκράτες τοῦ Ἰσλὰμ εἶναι δύσκολα ἀντιμετωπίσιμοι διότι δὲν χρησιμοποιοῦν σύγχρονα μέσα θανάτου ἀνιχνεύσιμα ἀπὸ τὴ σύγχρονη τεχνολογία. Χρησιμοποιοῦν πρωτόγονα μέσα, ὅπως οἱ ἔμψυχες βόμβες καὶ οἱ ἔμψυχες σφαῖρες. Ἐξ ἄλλου, χάρη στὸν κινηματογράφο καὶ στὴν τηλοψία, αὐξήθηκαν στὸ πολλαπλάσιο οἱ γνώσεις μας γιὰ τὴν παροχὴ θανάτου. Γιὰ παράδειγμα, μιὰ ἀπὸ τὶς 5 προτιμούμενες κρυψῶνες γιὰ περίστροφο, μετὰ τὸ «Νοννό» τοῦ Φράνσις Κόπολλα ἦταν τὸ καζανάκι τῆς τουαλέττας. Ἀλλὰ μετὰ τὴν γκανγκστερικὴ ἐνηλικίωση οἱ κρυψῶνες αὐξήθηκαν, τουλάχιστον ὥς τὸ 2000, σὲ 25. Σήμερα ἔχουν ὑπερβεῖ τὶς 35. Ἡ Δύση εἰσπράττει ὅ,τι ἔχει διδάξει. Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι τὰ κακὰ τῆς Δύσης τὰ εἰσπράττουμε τώρα ἐμεῖς.

Δὲν ἀπορῶ ποὺ ἡ Δύση δὲν μᾶς στέκεται ἀρωγός. Πότε μᾶς στάθηκε βοηθὸς; Ἀπορῶ, ὅμως, ποὺ οἱ «τσελιγκάδες τοῦ πετρελαίου», σεΐχηδες καὶ ἐμίρηδες, ἀφήνουν αὐτοὺς τοὺς ὁμόθρησκους κακομοίρηδες ἀβοήθητους, ἀπροστάτευτους σὰν κυνηγημένα σκυλιά. Ἤ, μήπως τοὺς διώχνουν γιὰ νὰ μήν κατασπαράξουν αὐτοὺς σὲ κάποια στιγμὴ κοινωνικοῦ ἀναβρασμοῦ; Μήπως τοὺς διώχνουν γιὰ νὰ κατακλύσουν τὴν ἀναίσθητη Δύση μὲ τὰ πληθυσμιακά τους στίφη καὶ ἡ τρεμαλέα Δύση, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸν κατακλυσμό, τοὺς φορτώνει στὴν Ἑλλάδα; Άλλὰ, ἄν ἡ Ἑλλάδα πατηθεῖ, ἡ Εὐρώπη θὰ ξεπατωθεῖ.