Μήπως καλλιστεῖα; του Σαράντου Καργάκου

Άρθρο του Σαράντου Καργάκου στην εφημ. Κόντρα, 23/4/2016

ΚAΠΟΙΟΙ ἚΓΚΥΡΟΙ, ἔγκριτοι, ἐμβριθεῖς βυθοσκόποι τῶν πολιτικῶν μας πραγμάτων ἀπέδωσαν τὴ νίκη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ στὶς τελευταῖες (καὶ στὶς προτελευταῖες) ἐκλογὲς καὶ τὴ βαρειὰ ἧττα τῆς Νέας Δημοκρατίας στὰ πρόσωπα τῶν δύο ἀρχηγῶν. Πρόσωπο παιδικὸ, φρέσκο, δροσερὸ ὁ τεσσαρακοντούτης νεαρὸς ἀρχηγὸς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ξύπναγε σὲ κάθε εὐαίσθητη ψυχὴ ἀλλοῦ φίλτρο πατρικό, ἀλλοῦ φίλτρο μητρικό, ἀλλοῦ φίλτρο παπουδικό καὶ γιαγιαδικό. «Τὸ παιδάκι μας!», ἀκούγαμε νὰ λένε πολλοὶ ψυχόπονοι. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἕνα πρόσωπο ὀζῶδες, ποὺ καλυπτόταν ἀπὸ ἕναν πολύπυκνο μύστακα καὶ δύο ὀφρῦς (=φρύδια) δίκην (=ὡκάν) στεγάστρων.

Συμπέρασμα: Στὶς ἐκλογὲς ποὺ πέρασαν εἴχαμε μάχη προσώπων. Νίκησε τὸ συμπαθέστερο. Ἀπόδειξη πρόσθετη καὶ ἡ συντριβὴ τῆς κυρίας Κωνσταντοπούλου καὶ τῶν κυρίων Λαφαζάνη, Λεωτσάκου καὶ Σία ποὺ δὲν παρεῖχαν εἰκόνα συμπαθείας. Ἀκόμη καὶ ἡ παρὰ πᾶσαν προσδοκία ἐπιτυχία τοῦ κ. Λεβέντη ὀφείλεται ἐν πολλοῖς στὴ συχνὰ πονεμένη ἔκφραση τοῦ προσώπου του, ποὺ δίνει τὴν ἐντύπωση ἑνὸς πληγωμένου καλοῦ ἀνθρώπου.

Μετὰ τὶς ἐκλογὲς ἡ Ν.Δ. ἀποδόθηκε σ’ ἕναν ὄχι καὶ τόσο ἐπιτυχῆ ἐνδοεκλογικὸ ἀγῶνα. Ἴσχυσε τὸ «Ζητεῖται νέο πρόσωπο». Πρόσωπο φρέσκο, δροσερό, γελαστό καὶ συνάμα αὐστηρὸ μὲ βλέμμα ἐπιθετικὸ, γιὰ νὰ ἀντιπαραβγεῖ στὸν κ. Τσίπρα. Εὔλογα πᾶς ἐχέφρων πολίτης ἀναρωτιόταν ἐκεῖνο τὸν καιρό: Ἡ πολιτικὴ κονίστρα θὰ μεταβληθεῖ σὲ πασσαρέλα; Καὶ οἱ ἐκλογὲς θὰ εἶναι ζήτημα καλλιστείων; Καὶ θὰ νικᾶ ὅποιος διαθέτει περισσότερη τόλμη καὶ γοητεία, ἴσως καὶ περισσότερο σὲξ ἀπήλ; Στὴ φάση ἀναδείξεως τῶν ὑποψηφιοτήτων, τότε ποὺ ὁ κ. Γεωργιάδης προκειμένου «νὰ προκάμει» παρὰ λίγο νὰ ξεψυχήσει, ὅπως ὁ Ἀθηναῖος Εὐκλῆς ποὺ ἔφερε τὸ ἄγγελμα τῆς νίκης, σκέφθηκα κάτι σωστικὸ γιὰ τὴ Ν. Δημοκρατία: Νὰ ἀναθέσει τὴν ἡγεσία της στὴ Ναόμι Κάμπελ ἤ στὸν Ζὠρζ Κλούνεϋ. Ἀλλὰ τοὺς ἔχουν πάρει τὰ χρόνια. Ἀκολούθως μοῦ ἦλθε στὸ νοῦ ὁ Ντί Κάμπριο ἀλλὰ τὸν ἀπέσυρα ἀπὸ τὴ σκέψη μου πάραυτα, διότι εἶχε πρωταγωνιστήσει στὴν ταινία «Τιτανικός». Θὰ ἔφερνε γρουσουζιά. Ἔτσι ἄφησα τὸ δρόμο ἀνοιχτὸ στὸν κ. Μητσοτάκη, ποὺ εἶναι πιὸ... «γουρλῆς»!

Θὰ μοῦ πεῖτε ὅτι αὐτὰ ποὺ γράφω δὲν εἶναι σοβαρά. Ἀλλὰ μήπως αὐτὰ ποὺ γίνονται εἶναι σοβαρώτερα; Δυστυχῶς, εἶναι καιρὸς πιὰ ποὺ ἡ σοβαρότητα στὸν τόπο μας ἔχει ἀποσυρθεῖ στὰ ἀζήτητα. Δὲν ἔχει περάσει χρόνος πολὺς ἀπὸ τὶς τελευταῖες ἐκλογὲς καὶ ξανασυζητᾶμε γιὰ... ἐκλογὲς! Ἔτσι, ὅπως πᾶμε, οἱ ἐκλογὲς θὰ ὑποκαταστήσουν τὶς μεγάλες θρησκευτικὲς ἑορτὲς. Καὶ, ἀντὶ νὰ ρίχνουμε τὸν ὀβολὸ μας στὸ παγκάρι, θὰ ρίχνουμε τὴν ψῆφο μας στὴν κάλπη. Ἔτσι μὲ ἀναπαμένη συνείδηση καθένας θὰ πηγαίνει «πέρα στὴν τιμὴ καὶ στὴν ὑπόληψὴ του», ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Καβάφης. Ὅσο γιὰ τὴν Ἑλλάδα, θὰ δέρνεται στὰ κύματα σὰν τὴ σχεδία τοῦ Ὀδυσσέα.

Δυστυχῶς, οἱ τελευταῖες ἐκλογὲς –ὅσο κι ἄν ἀπέτρεψαν κάποιες φιλάρεσκες κυρίες ἀπὸ τὸ «ραντεβοῦ στὰ γουναράδικα»– δὲν φαίνεται νὰ ἀπέτρεψαν τὸ νέο –καὶ μάλιστα σύντομα– ραντεβοῦ στὶς κάλπες. Δὲν ἔδωσαν ἀποτέλεσμα ποὺ νὰ ἐγγυᾶται πολιτικὴ συμπάγεια. Βεβαίως καὶ ἐπι-θυμοῦμε μιὰ πολιτικὴ περισυλλογῆς, ἕνα minimum συμφωνίας γιὰ τὴν κατάστρωση μιᾶς ἐθνικῆς στρατηγικῆς. Ἀλλὰ σὲ ὅλο τὸ μετεκλογικὸ διάστημα δὲν εἴδαμε κανένα στοιχεῖο συγκλίσεως οὔτε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ λεγόμενα θέματα αἰχμῆς. Ἀπορῶ κι ἐρωτῶ: Κι ἄν τὰ κόμματα δὲν μποροῦν νὰ συμφωνήσουν σὲ 12 σημεῖα, τουλάχιστον δὲν μποροῦν νὰ συμφωνήσουν οὔτε σὲ τρία;

Κάποτε, καὶ ὑπὸ συνθῆκες δουλείας, οἱ Ἕλληνες χάρη στὰ περίφημα «ἰσνάφια-σινάφια» ἤξεραν νὰ συνεργάζονται καὶ νὰ θαυματουργοῦν. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση μπορεῖ νὰ ἤξεραν νὰ ἐργάζονται ἀλλ’ ὄχι καὶ νὰ συνεργάζονται. Ἡ μόνη «συνεργατικὴ» ἐπιχείρηση ποὺ εὐδοκιμεῖ σήμερα στὴν Ἑλλάδα εἶναι τὸ... περίπτερο! Χωράει μόνον ἕναν! Πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ λύσουμε τὰ μεγάλα προβλήματα, ὅπως αὐτὸ τῶν δανείων, τὸ προσφυγικὸ, τὸ ἀσφαλιστικὸ τὸ, τὸ, τὸ, χωρὶς συνεργασία;

Ὥς πότε ἡ ἐπίλυση τῶν προβλημάτων θὰ προσκρούει στὸν κομματικὸ μας ἐγωϊσμό; Ἡ λύση τῶν νέων ἐκλογῶν δὲν συνιστᾶ λύση. Μᾶλλον συνιστᾶ διάλυση. Ἁπλῶς θὰ βγοῦν οἱ πιὸ ὡραῖοι καὶ γι’ αὐτὸ, κατὰ τὸ ἆσμα, θὰ ἔχουμε πάντοτε χρέη!