Του Παντελή Σαββίδη,
Πριν από λίγες μέρες ο πρωθυπουργός Αλέξιος Τσίπρας άρχισε μια περιοδεία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αναζητώντας συμμάχους στην προσπάθειά του να πείσει τους δανειστές να ολοκληρώσουν την αξιολόγηση της χώρας χωρίς άλλα μέτρα. Λίγο νωρίτερα, οι υπουργοί του ήρθαν σε ρήξη με τους εκπροσώπους των δανειστών και ο κ. Τσίπρας κατέφυγε στην τελευταία λύση που είχε. Την ικεσία. Η Ελλάδα, χωρίς να ευθύνεται αποκλειστικά γι’ αυτό ο κ. Τσίπρας (αλλά έχει μεγάλη συμβολή), βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στο ναδίρ της παγκόσμιας εκτίμησης.
Βεβαίως, τόσο ο Γάλλος πρόεδρος όσο και ο Αμερικανός ομόλογός του προσφέρθηκαν να παράσχουν υποστήριξη.
Ο κ. Ομπάμα, μάλιστα, θα συναντηθεί με την κ. Μέρκελ στις 24 Απριλίου, για να συζητήσουν και το θέμα της Ελλάδας, κι αυτό αναπτέρωσε τις ελπίδες των Ελλήνων αριστερών: η κορυφαία έκφραση του διεθνούς καπιταλισμού ανέλαβε την προστασία μας. Και αυτό, φαντάζομαι, πρέπει να ήταν ένα διαχρονικό όνειρο της ελληνικής Αριστεράς. Αλλά όταν αρχή σου είναι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αυτά είναι λεπτομέρειες. Πληθώρα θεωρητικών θα προσφερθεί να αναλύσει πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις ως ενδιάμεσο στάδιο τον καπιταλισμό και τις παραφυάδες του προκειμένου να φτάσεις –αν ποτέ φτάσεις, και αν φυσικά θέλεις να φτάσεις– στο σοσιαλισμό.
Το μείζον είναι η κατάληψη, και κυρίως η διατήρηση της εξουσίας με κάθε μέσον. Τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Οι ιδεολογίες, άλλωστε, είναι για τους πολιτικούς μέσα χειραγώγησης της κοινωνίας. Οι θεωρητικολογίες περί αναζήτησης νοήματος είναι για τα πανεπιστήμια και τις φιλολογικές βραδιές.
Άλλωστε, την εξουσία αναζητούν όχι μόνο οι πολιτικοί αλλά και οι θρησκευτικοί ηγέτες.
Μια από τις σκληρότερες και πλέον απάνθρωπες διαμάχες στις ημέρες μας είναι η σύγκρουση σουνιτών και σιιτών, της οποίας οι ρίζες ανάγονται στην επομένη, αν όχι την ίδια ημέρα, του θανάτου του προφήτη όταν οι οπαδοί του γαμπρού του Αλή («οπαδοί του Αλή» (Σιάτ Αλή στα αραβικά ή εν συντομία σιίτες) ήρθαν σε θανατηφόρα αντίθεση με τους σουνίτες των συναγωνιστών του Μωάμεθ (σουνίτες, από τη λέξη Σούνα, πιστοί στην παράδοση) για την ηγεσία.
Για την ηγεσία και τα πρωτεία σκοτώθηκαν και εκατομμύρια χριστιανοί στην «πολιτισμένη» Ευρώπη τον μακρύ μεσαίωνα στις πλέον απάνθρωπες διαμάχες στην ιστορία του ανθρώπου.
Την ηγεσία αναζητούσε από τους Σταυροφόρους και ο Αλέξιος Δ΄, γιος του Ισαάκ Β΄ του Αγγέλου, του αυτοκράτορα τον οποίο καθαίρεσε από τον βυζαντινό θρόνο ο αδελφός του Αλέξιος Γ΄ και του τον πήρε.
Ο γιος του καθαιρεμένου αυτοκράτορα, Αλέξιος και εκείνος, Δ΄ για να μην τους συγχέουμε, μπροστά στο αδιέξοδο που αντιμετώπιζε κατέφυγε στην αυλή του πάπα Ιννοκέντιου Γ΄ (1198-1216) και του υποσχέθηκε τα πάντα: από την Ένωση των Εκκλησιών υπό την πρωτοκαθεδρία του Βατικανού μέχρι χρήματα.
Έτσι κάνουν οι ηγέτες που ικετεύουν: δίνουν ό,τι έχει η χώρα τους αρκεί να διατηρήσουν την εξουσία τους.
Και εκεί που οι Σταυροφόροι σχεδίαζαν να πάνε κατευθείαν στους Άγιους Τόπους και να τους απελευθερώσουν, έκαναν μια στάση για έναν καλό ανεφοδιασμό στην Κωνσταντινούπολη, την πλούσια πόλη αλλά με τη διεφθαρμένη ιθύνουσα τάξη. Την κατέλαβαν, την λεηλάτησαν –όπως καμιά άλλη πόλη δεν λεηλατήθηκε ποτέ–, την κατέστρεψαν ολοσχερώς και, ουσιαστικά, την τελείωσαν. Η Αυτοκρατορία κατελύθη με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1204. Τα 250 χρόνια που επιβίωσε μετά ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος. Όλα αυτά συνέβησαν τέτοιες ημέρες (12 και 13 Απριλίου 1204) πριν από 812 χρόνια δηλαδή.
Ο πονηρός Αλέξιος Δ΄ Άγγελος (φαίνεται το έχει το όνομα) είπε στους καταληψίες πως δεν έχει χρήματα να τους δώσει και, γενικώς, να τηρήσει τις υποσχέσεις του. Και αυτοί, φυσικά, τον καθαίρεσαν και τον αντικατέστησαν από τον Αλέξιο Ε΄ Δούκα Μούρτζουφλο, τον οποίο στη συνέχεια επίσης αντικατέστησαν με δικούς τους, όπως και σε όλη την αυτοκρατορία.
Το ηθικό δίδαγμα από την εξιστόρηση αυτήν προς τον σημερινό ηγέτη μας είναι ας προσέχει τις υποσχέσεις που δίνει. Διότι στη Δύση τις εκλαμβάνουν τοις μετρητοίς και αυτό θα έχει τις συνέπειές του.
Άλλωστε, ούτε ο Αλέξιος Δ΄ (ο Ικέτης) ούτε ο Αλέξιος Ε΄ ο Μούρτζουφλος είχαν τη στρατιωτική δυνατότητα να αντισταθούν στους υποστηρικτές τους. Το κράτος το είχαν διαλύσει με τη διαφθορά οι ίδιοι και οι προκάτοχοί τους αρκετά χρόνια πριν. Όπως δεν έχει και ο ημέτερος Αλέξιος τη δυνατότητα να αντισταθεί στους δανειστές του. Διότι το κράτος τη φορά αυτή δεν είναι απλώς διαλυμένο, είναι ανύπαρκτο.
Είχαμε κάποιες αμφιβολίες να το πιστέψουμε, αλλά οι γείτονές μας από τα Σκόπια ή την Αλβανία φροντίζουν να μας το υπενθυμίζουν, μήπως και φιλοτιμηθούμε και το ξαναφτιάξουμε. Στην Τουρκία δεν αναφέρομαι. Όποτε επιθυμούν μπορούν να προσγειώσουν τα F-16 στο Σύνταγμα.
Οι δυνάμεις ασφαλείας των Σκοπίων έριξαν σφαίρες καουτσούκ στην επικράτεια της χώρας του σημερινού Αλέξιου εναντίον ανθρώπων (και μάλιστα προσφύγων) που βρίσκονται υπό την προστασία του (Ελλάς). Αυτό στη διεθνή πρακτική λέγεται κατάλυση κυριαρχίας από ξένη δύναμη. Η σχετική υπενθύμιση δεν γίνεται για να κηρυχθεί πόλεμος κατά των Σκοπίων, αλλά για να εκτιμηθεί ο σεβασμός που την κατήντησαν να απολαύει, μεταξύ των γειτόνων της, η υπερήφανη (και μη σηκώνουσα μύγα στο σπαθί της) Ελληνική Δημοκρατία.
Η υπουργός πολιτισμού της άλλης φίλης και γείτονος χώρας, της Αλβανίας, δήλωσε προσφάτως πως η χώρα της θα κρατήσει τις χριστιανικές εκκλησίες για να τις χρησιμοποιεί ως αίθουσες εκδηλώσεων.
Η ενασχόληση με αυτά είναι, κατά την κυρίαρχη αντίληψη, «περιττές λεπτομέρειες». Σημασία έχει πώς θα καλυφθούν διά νόμου ποινικές ατασθαλίες υπουργών, πώς θα μετακινηθεί στο ΕΜΠ από περιφερειακό πανεπιστήμιο γυναίκα επιστήμων που αδικήθηκε από το προηγούμενο σύστημα και τώρα απολαμβάνει υψηλής θέσης στην πολιτική και κοινωνική ιεραρχία, πώς θα «τακτοποιηθούν» μερικοί ημέτεροι έστω και στα κέντρα φιλοξενίας, μέχρι την… έκρηξη των επενδύσεων μετά την αξιολόγηση.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μας ενδιαφέρουν οι άποψεις σας και οι διαφωνίες σας.
Ο γόνιμος διάλογος μας κάνει όλους πιο σοφούς.