Φταίνε για όλα οι κακοί Ευρωπαίοι;

Του Χάρη Λευθεριώτη, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Μέσα Απριλίου και οι διαπραγματεύσεις για την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης εφαρμογής του τρίτου μνημονίου βρίσκονται για άλλη μια φορά στο απόλυτο αδιέξοδο. Η επικρατούσα ρητορική θέλει τις «καλοπροαίρετες ελληνικές κυβερνήσεις» να υποκύπτουν έναντι των «κακών δανειστών», μια ρητορική που επισκίασε την πολιτική ζωή της χώρας και δηλητηρίασε με φανατισμό την ελληνική κοινωνία. Απο αυτήν την λανθασμένη οπτική των πραγμάτων, δεν έμεινε ανεπηρέαστος και ο υπογράφων το παρόν άρθρο.

Το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης χρέους φανέρωσε πολλές απο τις παθογένειες και τις κακοδαιμονίες που μάστιζαν επι δεκαετίες το ελληνικό πολιτικό σύστημα και οδήγησαν την χώρα σε αυτό το έσχατο σημείο. Ώστε η Ελλάδα, έχοντας μια οικονομία αθωράκιστη, να μην μπορεί να αποκρούσει τις συνέπειες της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008. Δια τούτο, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις έσπευσαν να αποκρύψουν την πραγματική αιτία του ελληνικού προβλήματος και να επιρρίψουν όλες τις ευθύνες στους «κακούς δανειστές», στην Μέρκελ, το Σόιμπλε, τον Σαρκοζί και συλλήβδην σε όλα τα υπόλοιπα κράτη της Ε.Ε. Ωσαν όλοι αυτοί να συντηρούσαν την διαπλοκή, την διαφθορά, το πελατειακό κράτος και όλες τις φαυλότητες του ελληνικού πολιτικού προσωπικού. Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας είχε έναν και μόνο στόχο: την αθώωση του πολιτικού προσωπικού στην συνείδηση των Ελλήνων πολιτών και την μεταστροφή των ευθυνών από την Αθήνα στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.

Υπάρχει, βέβαια, και η άλλη όψη του νομίσματος. Περι τα τέλη του 2009, όταν η ελληνική κρίση διαφαίνονταν στον ορίζοντα και ο αλήστου μνήμης Γ.Παπανδρέου απεργαζόταν την ένταξη μας στο ΔΝΤ, μια έρευνα της Eurostat κατέδειξε ότι οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις έδιδαν ψευδή στοιχεία αναφορικά με το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Ποιός θα ξεχάσει την αντίδραση του τότε προέδρου του Eurogroup, νύν της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, με την χαρακτηριστική φράση: «The game is over». Η φράση αυτή έδωσε το σύνθημα για μια τιμωρητική αντιμετώπιση της χώρας μας στο πρώτο μνημόνιο, με τα υψηλά επιτόκια δανεισμού και τους λάθος πολλαπλασιαστές. Η σκληρή στάση των δανειστών υπαγορεύτηκε συχνά και απο την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. Για παράδειγμα, η καγκελάριος Α. Μέρκελ προκειμένου να εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική συναίνεση και να διατηρήσει την δημοτικότητα της, έπρεπε να μην παρουσιάσει ως «χαριστική» την χρηματοδοτική-δανειακή βοήθεια στην Ελλάδα, αλλα συνοδευόμενη απο σκληρές απαιτήσεις και εγγυήσεις. Τούτο δικαιολογεί την τωρινή, εμμονική στάση της Γερμανίας στην παρουσία του ΔΝΤ και την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Ωστόσο, το περιεχόμενο των προγραμμάτων ανήκε κατα μεγαλύτερο μέρος στις ελληνικές κυβερνήσεις. Η υπερβολική λιτότητα σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση οφείλονται στην απροθυμία της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης να συγκρουστεί με τις παθογένειες, δηλαδή τις συνδικαλιστικές ελίτ, την διαφθορά στην δημόσια διοίκηση κ.ο.κ. Πολλω δε μάλλον να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο που δημιουργεί αυτές τις φαύλες καταστάσεις, καταργώντας το νόμο περι ευθύνης υπουργών, περιορίζοντας τις ασυλίες των βουλευτών και αναδιαρθρώνοντας τον τρόπο λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης. Οι τέσσερις διεθνείς οργανισμοί και οι εκπρόσωποί τους, θεσμοί ή Quartreto θέτουν τους δημοσιονομικούς στόχους. Το πως θα επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι εναπόκεινται στην διακριτική ευχέρεια της ελληνικής κυβέρνησης, πράγμα το οποίο παραδέχθηκε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός κάνοντας λόγο περί «ιδιοκτησίας του προγράμματος».

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα «μνημόνιο απαλλαγής από το φαύλο παρελθόν» για να αποφύγουμε τα «μνημόνια των περικοπών και των φορών». Μια συμφωνία που θα γκρεμίζει τις ομάδες συμφερόντων και τους ημετέρους, θα δημιουργήσει ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης στις αγορές και στους επενδυτές.

Το παρόν άρθρο δεν επιχειρεί στην αγιοποίηση κανενός. Η ελληνική κοινωνία πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσει την αιτία του ελληνικού προβλήματος, χωρίς να δαιμονοποιεί κανέναν. Μην λησμονούμε ότι η χώρα μας προσέφυγε σε αναγκαστικό δανεισμό, αφότου έφθασε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας με ευθύνη του ελληνικού πολιτικού προσωπικού και όχι των κυβερνήσεων ξένων χωρών. Αν θέλουμε να εξευρεθεί η οριστική λύση του ελληνικού προβλήματος, δεν έχουμε παρά να εστιάσουμε στο εσωτερικό της χώρας. Καθ΄όσον αναζητούμε μάγους και δαίμονες στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες θα βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στο χάος.

Στην τωρινή συγκυρία, η παρούσα κυβέρνηση σε συνέχεια των προηγούμενων δεν σπεύδει να εξηγήσει την αλήθεια στην ελληνική κοινωνία και ούτε βέβαια να προβεί σε γενναίες μεταρρυθμίσεις. Έτσι εξακολουθούμε να πορευόμαστε με γνώμονα την μονιμοποίηση της φτώχειας και της μιζέριας, με την χώρα μας ταπεινωμένη και απομονωμένή στο ευρωπαικό γίγνεσθαι.