Τα στερνά του Αλέξη, του Γιώργου Καραμπελιά

Κείμενο του Γιώργου Καραμπελιά στο www.ardin-rixi.gr

Όταν, ενάμιση χρόνο πριν, επιμέναμε με τέτοιο πάθος στην ανάγκη να αποφύγει ο ελληνικός λαός το «ποτήριον» ΣΥΡΙΖΑ, το κάναμε όχι γιατί γνωρίζαμε προκαταβολικά τους σαλτιμπαγκισμούς του Βαρουφάκη, τους φαμπρισμούς του Μπαλτά και την εγκληματική συμπεριφορά της Χριστοδουλοπούλου, αλλά γιατί είμαστε πεισμένοι πως μια κυβέρνηση ακραίων εθνομηδενιστών δεν μπορούσε παρά να είναι η χειρότερη δυνατή για τη χώρα. Σήμερα, η περιστροφή ολοκληρώνεται. Νέα ερείπια έχουν έρθει να προστεθούν σε αυτά που είχαν επισωρεύσει η ασύγγνωστη ελαφρότητα του Καραμανλή, η εγκληματική συνωμοσία του ΓΑΠ και η εκπληκτική ενίοτε μικρόνοια του Σαμαρά και των περί αυτόν. Αυτοί τους ξεπέρασαν όλους αλλά, πλέον, ο Τσίπρας ετοιμάζεται για την τελευταία του μεγάλη παράσταση. Γνωρίζει πως η εξουσία του μετριέται πια σε μήνες. Στην καλύτερη περίπτωση, το φθινόπωρο θα βαδίσει πάλι σε εκλογές, που αυτή τη φορά θα χάσει. Ο κύκλος έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Από τα μεγαλεία του Ιανουαρίου του 2015 στα λακτίσματα από τον Τουσκ τον Απρίλιο του 2016. Και από το 70% της δημοτικότητας, στο 23% και καταϊδρωμένος, μαζί με τον Καμμένο και μόλις πάνω από τον Μιχαλολιάκο.

Ο Τσίπρας δεν θα είχε καμία αντίρρηση να ψηφίσει το «μεγάλο» πακέτο των 9 δισεκατομμυρίων, μια και ήδη έχει δεχθεί τα συγκεκριμένα μέτρα για τις συντάξεις, τη φορολογία, τα κόκκινα δάνεια (δηλαδή τα περιβόητα 5,4 δισ.), και θα μπορούσε να βρει μία φόρμουλα για τα 3,6 δισ. – εξάλλου το σχέδιο του αυτόματου «κόφτη», εάν δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι, είναι από πολύ παλιά σχέδιο του… Σόιμπλε και όχι του Τσίπρα. 

Μόνο που αυτά τα μέτρα, που δεν θα είχε κανέναν ενδοιασμό να υπογράψει προκειμένου να μείνει στην εξουσία αυτός και οι κολλητοί του, θα σηματοδοτήσουν την οριστική αποδόμησή του και την οριστική απώλεια κάθε ελπίδας για προσωπική ή κομματική ανάκαμψη. Η υπογραφή των μέτρων του τρίτου και τέταρτου μνημονίου θα σημάνει την εγκατάλειψή του ακόμα και από ένα μεγάλο μέρος των τελευταίων υποστηρικτών του, δηλαδή των δημοσίων υπαλλήλων και των Πασόκων. Αμέσως μετά την ψήφιση αυτών των μέτρων και την απαρχή της εφαρμογής τους, μια κοινωνική και πολιτική θύελλα θα αρχίσει να φουσκώνει και δεν θα υπάρχει δυνατότητα επιστροφής.

Επειδή όμως η εξουσία είναι το ισχυρότερο αφροδισιακό, ο Τσίπρας και οι περί αυτόν σκέφτονται ακόμα την εκδοχή της υπογραφής των μέτρων και του περιβόητου ανασχηματισμού με… άφθαρτους πολιτικούς, όπως ο Κουβέλης, η Ξενογιαννακοπούλου και άλλοι παλαιοπασόκοι! Και γι’ αυτό στήνουν για άλλη μια φορά σενάρια ψευδορήξης. Σε μια τέτοια περίπτωση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ θα βγάλει πέρα το καλοκαίρι, έστω και με το ζόρι, αλλά το φθινόπωρο, με ένα κόμμα που θα πλησιάζει στις δημοσκοπήσεις μονοψήφιους αριθμούς, θα υποχρεωθεί ούτως ή άλλως σε εκλογές, στις οποίες όχι μόνο θα καταποντιστεί αλλά και είναι πιθανόν η Ν.Δ., ακόμα και με τον Μητσοτάκη, να προσεγγίσει τη δυνατότητα αυτόνομης κυβέρνησης. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα ενισχυθούν και οι υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς, ΚΚΕ, σύμπραξη ΛΑΕ – Κωνσταντοπούλου κ.λπ. Ακόμα περισσότερο, θα ενισχυθεί ένα νέο «κεντροαριστερό» σχήμα στο οποίο θα έχει μεταμφιεστεί το ΠΑΣΟΚ, και το οποίο θα διεκδικεί την επανενθρόνισή του στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Διαφορετικά, αν αποτύχει καπου η θεατρική παράσταση με τους δανειστές και τα σενάρια ρήξης γίνουν πργματικότητα, τότε, με πρόσχημα τα πρόσθετα μέτρα, μπορεί να αρνηθεί να υπογράψει και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές τον Ιούνιο. Διότι εξάλλου πάντα έτσι δουλεύει, και ό,τι “κάτσει” — όπως φάνηκε και πέρισυ με το δημοψήφισμα. Σε αυτή την περίπτωση, θα αποτελειώσει την ελληνική οικονομία, έχοντας εξαντλήσει τα διαθέσιμά της, και θα την οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού, διότι καμία κυβέρνηση δεν θα προλαβαίνει τότε να αναδιαπραγματευτεί τα μέτρα του μνημονίου, δεδομένου ότι το καλοκαίρι θα πρέπει να πληρωθούν αρκετές δόσεις. Ωστόσο, θα βρεθεί σε καλύτερη θέση κομματικά. Κατ’ αρχάς, θα διατηρήσει ακόμα ένα σημαντικό ποσοστό του 20-25% των ψήφων· θα δυσκολέψει την «αριστερή αντιπολίτευση» –ΚΚΕ, ΛΑΕ κ.λπ.,– διότι θα εμφανίζεται ανένδοτος και αγωνιστικός· και κυρίως διότι θα φορτώσει την κρίση σε αυτούς που κατά τεκμήριο θα κερδίσουν τις εκλογές, δηλαδή τη Ν.Δ. Πράγματι, ο Μητσοτάκης θα βρεθεί σε δεινή θέση, διότι θα έλθει στην κυβέρνηση με τους χειρότερους δυνατούς όρους. Είναι εντελώς απίθανο να κατακτήσει την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών και επομένως θα υποχρεωθεί να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι. Αυτοί οι τελευταίοι, σε περίπτωση άμεσων εκλογών, θα πιεστούν και από τη Ν.Δ. και από τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο θα κυμανθούν σε χαμηλά ποσοστά, αλλά θα υποχρεωθούν σε συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη στις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Μητσοτάκης και ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι θα φορτωθούν το βάρος των πιθανών καταστροφών σε συνθήκες δημοσιονομικής ασφυξίας, γι’ αυτό και εξάλλου απεύχονται το σενάριο των άμεσων εκλογών.

Η μόνη ελπίδα τους για να τις αποφύγουν είναι το ότι η εξουσιομανία θα τυφλώσει τόσο την παρέα του Μαξίμου –διότι βέβαια αδιαφορούν παντελώς για το εθνικό συμφέρον–, ώστε θα προτιμήσουν να υπογράψουν για να μείνουν στην εξουσία, έστω και κάποιους μήνες ακόμα. Και, παρόλες τις αντενδείξεις, αυτό το σενάριο παραμένει πιθανό, μια και ο παθολογικός τζογαδόρος σπάνια εγκαταλείπει την πράσινη τσόχα, ακόμα και όταν βλέπει πως η τύχη έχει αρχίσει να γυρίζει. Πόσο μάλλον ένας μικροτζογαδόρος της εξουσίας που για μια φορά μπήκε στα «μεγάλα σαλόνια» και γνωρίζει πως, αν φύγει από το παιγνίδι, δεν θα επιστρέψει ποτέ πια. Θα φύγει άραγε με όσα κέρδη έχει σωρεύσει ή θα συνεχίσει να παίζει μέχρι την τελευταία δεκάρα; [Γι αυτό εξ άλλου δεν πρέπει να απορρίπτουμε εντελώς και την πιθανότητα μιας νέας προσφυγής σε δημοψήφισμα ως έσχατο μέσο τζογαρίσματος, ώστε “να γυρίσει το παιγνίδι” – η έστω ως απειλή και φόβητρο για τους “εταίρους”, τη στιγμή που θα διεξάγεται το δημοψήφισμα στη Βρετανία. Αλλα αυτή τη φορά δεν θα αρκέσει ούτε αυτό για να διαφύγει από τα αδιέξοδα – εξάλλου υπάρχουν ειδικά δικαστήρια και φυλακές.] 

Δεδομένων αυτών των συνθηκών, και μια και ο Τσίπρας είναι πλέον στυμμένη λεμονόκουπα και έχει πάψει να απολαύει της υποστήριξης των ξένων αφεντικών (το προσφυγικό έχει πλέον κλείσει για τη Μέρκελ, ενώ και οι Αμερικανοί δεν δείχνουν πια να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την τύχη του), η κυβέρνηση είναι ούτως ή άλλως αδύνατο να μακροημερεύσει και οι διαφορές και στα δύο σενάρια είναι μόλις μερικοί μήνες εξουσίας. Έχει φθάσει στο τέλος της. [Και ομολογώ ότι έπεσα έξω ως προς την αντοχή της. Τον Ιανουάριο του 2015, τους έδινα ζωή μέχρι το φθινόπωρο του ίδιου έτους. Δεν μπορούσα να φανταστώ την ελαφρότητα των Ελλήνων που τον ξαναψήφισαν τον Σεπτέμβρη του ’15 και επομένως του έδωσαν ίσως και ένα χρόνο ακόμα για να συνεχίσει να καταστρέφει τη χώρα. Πάντως, πλέον, δεν υπάρχει δυνατότητα αναστροφής.]

Επειδή δε είναι προφανές το κομματικό συμφέρον του ΣΥΡΙΖΑ, ένα μέρος του κόμματος επιδιώκει μια ηρωική έξοδο μέσω των εκλογών, και ας πάει και το παλιάμπελο, δηλαδή η χώρα. Εξάλλου, οι συνεπείς «ταξικιστές» αδιαφορούν για την τύχη της εθνικιστικής Ελλάδας!

Μαύρο Πάσχα περνάνε λοιπόν εκεί στου Μαξίμου, έχοντας να επιλέξουν ανάμεσα στο δίλημμα της άμεσης απομάκρυνσης από την εξουσία, με στόχο τη διάσωση του κόμματος και του πιθανού μέλλοντός τους, ή τη διατήρηση για ορισμένους μήνες ακόμη των οφικίων της εξουσίας.

Για να σοβαρευτούμε πάντως, δυσκολεύομαι κι εγώ να επιλέξω τί από τα δύο προτιμώ. Να φύγουν το ταχύτερο δυνατόν, όποιο κι αν είναι το τίμημα, ώστε να πάψουν να πειραματίζονται πάνω στο σώμα της πατρίδας, ή να φύγουν, με μικρότερο ίσως κόστος, μετά από μερικούς μήνες. Ούτως ή άλλως, τη χώρα, την οικονομία της, το διεθνές της κύρος, τη γεωπολιτική της θέση, την έχουν υποβαθμίσει σε βαθμό απερίγραπτο. Η Ελλάδα δεν διαθέτει πια ελληνικές τράπεζες, διότι αυτοί οι σκληροί «μαρξιστές» τις πούλησαν στα ξένα funds (εξάλλου τί τροτσκιστής θα ήταν ο Τσαλακώτος αν δεν πίστευε ότι «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα», και πως δεν έχει καμία σημασία η ιδιοκτησία των τραπεζών). Διέλυσαν την υγεία, την παιδεία, μετέβαλαν την Ελλάδα σε μια περίκλειστη ζώνη ταμπόν μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Έφεραν το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, τους Τούρκους αστυνομικούς στα ελληνικά νησιά και τους Σκοπιανούς σε υπερπτήσεις στον ελληνικό εναέριο χώρο. Ξεκουμπίδια, λοιπόν, αλλά είναι ικανοί με το «πάρθειο βέλος» του πανικόβλητου εξουσιομανή να καταφέρουν κατά την έξοδό τους νέα πλήγματα στη χώρα.

Όντως, μόνο αφού θα έχουν φύγει από την εξουσία θα μπορέσουμε να προσμετρήσουμε στις πραγματικές της διαστάσεις την τεράστια ζημιά που προκάλεσαν στον ελληνικό λαό, αυτοί οι πλέον κραυγαλέοι… θεράποντές του. Κατά τον ίδιο τρόπο που η «εθνικιστική» χούντα, με τον Ιωαννίδη, έπληξε τόσο καίρια το ελληνικό έθνος στην Κύπρο –επέπρωτο να είναι οι «εθνικιστές» που θα καταρράκωναν το ελληνικό έθνος– και κατά συνέπεια τον ελληνικό λαό. Οι τωρινοί, ως αριστεροί και «λαϊκιστές», ήταν αυτοί που ανέλαβαν να απαθλιώσουν τον ελληνικό λαό και να εξουθενώσουν το έθνος.

Άραγε, έχοντας κάνει μέσα σε σαράντα χρόνια αυτό τον μεγάλο ιστορικό κύκλο, θα αποδειχθούμε ικανοί να ξαναενώσουμε τον λαό και το έθνος σε μια αυθεντική Ανάσταση, ή θα συνεχίσουμε να ασχολιόμαστε με τους «κύκλους» του Αλέξη, δηλαδή με το ναδίρ μιας παρακμής;

Πάντως, για να μην περιπέσουμε και σε βαθειά απογοήτευση, είναι μάλλον λυτρωτικό το γεγονός πως ίσως φτάσαμε στον πάτο και ετοιμάζονται να ξεκουμπιστούν, με τον ένα ή άλλο τρόπο. Για να ξεπεραστεί η παρακμή, πρέπει να γίνει συνείδηση η ύπαρξή της. Πρέπει να πραγματοποιηθεί η προδοσία, να βιωθεί η σταύρωση και η ταφή. να αυτοκτονήσει ο Ιούδας, για να ακολουθήσει η Ανάσταση.