Ο επιθανάτιος ρόγχος της εθνικής παιδείας

Του Μάριου Νοβακόπουλου, Φοιτητή στο τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Όταν μία αριστερή κυβέρνηση δεν καταφέρει να εφαρμόσει τις αρχές και τις υποσχέσεις της στον οικονομικό τομέα, είναι συνήθης τακτική να αντισταθμίζει αυτήν την αποτυχία της με ανέξοδες αριστερόστροφες πολιτικές σε κοινωνικά, πολιτιστικά και ηθικά θέματα. Συγκινούν το ακροατήριο τους, είναι ανέξοδες, προωθούν τους σκοπούς και τα ιδανικά τους για την μακροπρόθεσμη διαμόρφωση της κοινωνίας και αλλάζουν τη δημόσια συζήτηση από τα προβλήματα και τις αποτυχίες. Μπορεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να έχει υποστεί απανωτές πανωλεθρίες και να έχει κάνει σωρεία λαθών, να έχει διαλύσει την οικονομία και να μην έχει τηρήσει καμία σχεδόν υπόσχεση στον τομέα των μνημονίων, της οικονομίας κτλ., αλλά (για να παραφράσουμε τους Beatles) money can’t buy me progressivism. Και τα «προοδευτικά», «ανοιχτόμυαλα», «εκσυγχρονιστικά» μέτρα δεν κοστίζουν δεκάρα.

Και εδώ ερχόμαστε στην εθνική παιδεία. Την κακοποιημένη, άμοιρη εθνική παιδεία. Η «πρώτη φορά αριστερά» δεν θα μπορούσε παρά να αδράξει την ευκαιρία να αναθεωρήσει, να «εξορθολογήσει» και να «εκλαϊκεύσει» το εκπαιδευτικό σύστημα. Η συμπολίτευση και δη η τριάς Φίλης-Αναγνωστοπούλου-Λιάκος έχει πολλάκις εκφράσει την περιφρόνηση της για την ιστορική μνήμη και την αριστεία, όπως και το ριζοσπαστικό αντικληρικαλισμό της. Το Σύνταγμα βέβαια επιτάσσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο θα καλλιεργεί την ηθική, θρησκευτική και εθνική διαπαιδαγώγηση των ελληνοπαίδων. Αυτά όμως για το ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιδραστικά κατάλοιπα. Δεν χωρούν στο νέο κόσμο της αριστεράς και της προόδου η αριστεία (οποία καταπάτηση της ισότητος!), οι προσευχές και τα ορθόδοξα θρησκευτικά, ακόμη και τα αρχαία (παρά φύσιν αποκάλεσε τη διδασκαλία τους ο υπουργός)! Η ιστορία λένε θα ξαναγραφεί… από ανθρώπους που αρνούνται την ποντιακή γενοκτονία και αποκαλούν τους Μακεδονομάχους αντιστοίχους των τζιχαντιστών. Τα εκπαιδευτικά σχέδια είναι ολιστικά, προγραμματίζοντας πλήρη μεταμόρφωση της παιδείας στα πρότυπα της αριστεράς, του πολυπολιτισμού (του υποβιβασμού δηλαδή της χώρας σε χώρο και του έθνους σε ανάμικτη μάζα) και της πολιτικής ορθότητας, με τελευταίο μαργαριτάρι την οδηγία να μην αποκαλούν οι γονείς τα τέκνα τους… πριγκίπισσες και βασιλόπουλα.

Ήδη η ελληνική παιδεία είναι σε άθλια κατάσταση. Η πορεία παρακμής υπήρξε μακρά: και τα δύο κόμματα είτε προώθησαν ενεργά, είτε ανέχθηκαν την απομάκρυνση της παιδείας από τις συνταγματικές επιταγές. Στο όνομα της «πρωτοπορίας» το σύστημα άλλαζε ξανά και ξανά, με μόνιμα θύματα τους μαθητές και τους γονείς. Και εάν το ΠΑΣΟΚ και η αριστερά ήταν οι βασικοί ενεργητικοί παράγοντες για τον αφελληνισμό και την υποβάθμιση της παιδείας, η ΝΔ δεν είναι διόλου άμοιρη ευθυνών. Επί δεξιάς (sic) είδαμε το βιβλίο ιστορίας της κ. Ρεπούση να διδάσκεται στην ΣΤ’ Δημοτικού, ενώ αποπειράθηκε η εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ακόμη και τώρα, η αντίδραση της ΝΔ του κ. Μητσοτάκη είναι υποτονική. Πνέει βέβαια και εκεί, άνεμος εξευρωπαϊσμού (sic2). 

Τουλάχιστον δύο γενιές μαθητών άφησαν τα θρανία κατά πλειοψηφίαν ανορθόγραφες, ανιστόρητες, ακατήχητες και με ελάχιστες γνώσεις για την οικονομική και δημοκρατική ζωή του τόπου. Η υπόθεση θυμίζει βαρέλι χωρίς πάτο, μία διαρκής πτώση χωρίς ελπίδα ανακοπής της παρακμής. Η ελληνική γλώσσα, η μνήμη των ηρώων και των αγώνων του Γένους, η ορθόδοξη πίστη, ο θεανθρωποκεντρικός ελληνικός τρόπος (αντίθετος στον χυδαίο ατομισμό της Δύσης και τη στυγνή θεοκρατία της Ανατολής) επιβίωσαν αιώνες κάτω από ξένους ζυγούς, ξεριζωμούς και κρίσεις, αλλά η σύγχρονη Ελλάς τα κατακρεουργεί με μεθοδικότητα και αποτελεσματικότητα που θα ζήλευαν οι Οθωμανοί.

Λέμε συχνά πως το κράτος αφανίζει το έθνος. Πως το στραγγαλίζει, το καθηλώνει, εξαντλεί τις δημιουργικές τους δυνάμεις και αποτυγχάνει οικτρά να καλύψει τις ανάγκες του. Πιο πολύ από ποτέ (λόγω και των λοιπών ασχήμων συγκυριών για τη χώρα) είναι απαραίτητο να απεξαρτηθεί η ελληνική κοινωνία από όσες περισσότερες κρατικές δομές γίνεται και να καλύψει τις ανάγκες της βάσει της κοινωνικής συνεργασίας και αυτοοργάνωσης. Η παιδεία είναι μία από τις πρώτες. Οι νέες γενιές πρέπει να έχουν την ευκαιρία να ξεφύγουν από τη μέγγενη της κρατικής αθλιότητας, και οι γονείς να εξασφαλίσουν ότι τα παιδιά τους δεν θα αναγκαστούν να υποστούν την προπαγάνδα του ανθελληνισμού, του διεθνισμού και του θρησκευτικού συγκρητισμού, με την παράλληλη πλημμελή ιστορική και γλωσσική παιδεία (σημαντικά εμπόδια για την πλήρη ανθρώπινη ανάπτυξη).

Τα ελληνόπουλα αξίζουν εκπαίδευση που θα τα προικίζει με όλον τον πλούτο της γλώσσας τους σε όλες τις ιστορικές της μορφές. Υγιή και φωτεινά πρότυπα για τη ζωή, ήρωες, εθνομάρτυρες, αγίους, φιλοσόφους, κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγωνιστές. Γνώσεις και κριτική ικανότητα που θα τα βοηθήσουν να ερμηνεύσουν σοφά τον κόσμο. Αγωγή βασισμένες στα στοιχεία που έκαναν την Ευρώπη μεγάλη: η αρχαία ελληνική σκέψη, η ρωμαϊκή πολιτική και οργάνωση, η χριστιανική αγάπη και θυσία. Εκπαίδευση που θα αναγνωρίζει τις ιδιομορφίες και τις ανάγκες κάθε κοινότητας και περιοχής, και θα λαμβάνει υπ’ όψιν τις μαθησιακές ανάγκες (ή δυσκολίες) και τα ταλέντα των παιδιών. Και βέβαια οργανωμένη από την κοινωνία και για την κοινωνία, από κάτω προς τα πάνω.

Τι μπορεί όμως να γίνει; Δεν πρέπει πρωτίστως να ξεχνάμε ότι ο Ελληνισμός ήταν για αιώνες δίχως κράτος, όμως από τις δικές του δυνάμεις παρείχε παιδεία και συχνά πολύ υψηλής ποιότητος. Φυσικά δεν λέει κανείς να καταργηθεί η δημόσια παιδεία. Πρέπει όμως να υπάρχει η δυνατότητα να μην μετέχει κάποιος σε αυτήν, πέραν των (πανάκριβων) ιδιωτικών σχολείων. Η κρατική εποπτεία πάντοτε πρέπει να υπάρχει, διακριτικά όμως και για τα εντελώς στοιχειώδη (εξέταση για την επάρκεια των γνώσεων, την υγιή κοινωνικοποίηση, το δημοκρατικό πνεύμα κτλ.). Κατά τα άλλα κάθε οικογένεια ας έχει πλήρη ελευθερία να σχεδιάσει το εκπαιδευτικό μέλλον τον παιδιών της.

Οι επιλογές είναι πολλές και τις υποδεικνύει η ιστορία αλλά και η διεθνής πραγματικότητα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και αλλού το κίνημα της κατ’ οίκον διδασκαλίας (με το οποίο έχει ασχοληθεί πέρυσι τέτοια εποχή η εν λόγω στήλη) έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις και αφορά εκατομμύρια οικογένειες. Η ποικιλομορφία των εκπαιδευτικών μεθόδων και αντικειμένων είναι τεράστια. Η διαδικασία μπορεί να γίνεται από κάθε οικογένεια ξεχωριστά, ή σε συλλόγους οικογενειών. Εκπαιδευτικά καθήκοντα μπορούν να αναλάβουν τοπικές κοινότητες, πολιτιστικοί σύλλογοι ή επαγγελματικά σωματεία, ακόμη και η Εκκλησία, είτε οργανωμένα είτε σε μικρή κλίμακα, στο επίπεδο της ενορίας.

Η κλήση για απελευθέρωση της παιδείας από το κράτος δεν είναι κλήση εφησυχασμού για τα τρέχοντα. Ο αγώνας για μία δημόσια παιδεία ποιοτική και πιστή στο πνεύμα του Συντάγματος πρέπει να ενταθεί. Το δικαίωμα όμως της οικογένειας να έχει επιλογές για την εκπαίδευση των παιδιών της είναι πολύ σημαντικό. Όταν δε το κράτος καταστρέφει με φρενήρη ρυθμό γενιές ολόκληρες, γίνεται επείγουσα εθνική υπόθεση.

Αναδημοσίευση από Νέα Πολιτική