Προς τί το gay pride; Τί διεκδικούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;

Άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου στην Καθημερινή στις 14/6/16,

Είναι οι ομοφυλόφιλοι κοινωνική τάξη ή ομάδα με διακριτά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς και ιδιαίτερη κοινωνική θέση; Οχι. Νομίζω ότι οι πρώτοι που θα απέρριπταν αυτήν τη θέση θα έπρεπε να είναι όσοι αυτοχαρακτηρίζονται ως ομοφυλόφιλοι. Συνιστά η ομοφυλοφιλία πολιτικό πρόγραμμα; Μάλλον όχι. Τότε προς τι το gay pride;

Η προφανής απάντηση είναι πως συμβάλλει στην απενεχοποίηση της ομοφυλοφιλίας. Είναι ενοχοποιημένη η ομοφυλοφιλία εν έτει 2016; Καταγράφεται στον ποινικό κώδικα ή έστω ως παρεκτροπή στον κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς; Οχι βέβαια. Είναι σαν να κάνεις διαδήλωση για την αποποινικοποίηση της μοιχείας.

Και μη μου πείτε για τον Αμβρόσιο και τους λοιπούς μητροπολίτες που ωρύονται από άμβωνος για τα Σόδομα. Θα σας απαντήσω πως τις ίδιες τερατώδεις υπερβολές εκστομίζουν και εναντίον του Πάπα και των καθολικών. Ο οποίος Πάπας έχει πει πως δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει τους ομοφυλοφίλους. Οπως και να το κάνουμε, υπάρχει μια αναντιστοιχία ανάμεσα στη νοοτροπία ορισμένων ιεραρχών της Ορθοδοξίας και στην πραγματικότητα του κόσμου μας. Και μη μου πείτε για τον παράφρονα τζιχαντιστή ο οποίος έκανε το μακελειό στο gay bar του Ορλάντο. Πριν από μερικούς μήνες είχαμε τη σφαγή στο Bataclan, που δεν είχε καμία σχέση με ομοφοβία. Η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας αντιμετωπίζεται ως στοιχείο του δυτικού πολιτισμού και προκαλεί αποστροφή στους τζιχαντιστές με τον ίδιο τρόπο που τους προκαλεί αποστροφή η δημοκρατία ή τα βαμμένα χείλια της γυναίκας.

Τότε προς τι το gay pride; Τι διεκδικούσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έκλεισαν το κέντρο της Αθήνας το Σάββατο το βράδυ ακολουθώντας τα βήματα, φθαρμένα απ’ την πολυχρησία, του πρώτου παρατυχόντος συνδικαλιστή όταν αισθάνεται ότι απειλείται η εξουσία του; Την ελευθερία της ερωτικής τους επιθυμίας; Ποιος τους τη στέρησε; Και πάλι μη μου πείτε για τον τάδε γείτονα που τους στραβοκοιτάζει. Αυτός μπορεί να έχει πρόβλημα και με το ομόφυλο ζευγάρι που δεν είναι παντρεμένο ή για τη μητέρα με παιδί χωρίς πατέρα.  

Αν εξαιρέσω όσους χρησιμοποιούν την ομοφυλοφιλία ως στρατηγικό όπλο δημοσιότητας, το πρόβλημα με το gay pride είναι πρόβλημα νοοτροπίας. Και εντάσσεται στον ολοκληρωτισμό του «πολιτικώς ορθού», ο οποίος ισοπεδώνει την ποικιλία του ανθρώπινου σύμπαντος μεταμορφώνοντας τη διαφορά σε ιδεολογία. Κοινώς, κατηγοριοποιεί όχι μόνον τη συμπεριφορά αλλά και τη σκέψη. Οποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Οποιος τολμάει να αμφιβάλλει είναι ομοφοβικός.

Σκέφτομαι πολλές φορές τι θα έλεγε ο Χατζιδάκις ή ο Τσαρούχης. Αυτοί δεν έκρυψαν την ομοφυλοφιλία τους σε καιρούς δυσμενέστερους των σημερινών. Θα μου πείτε αυτοί δεν διεκδίκησαν δημόσιο λόγο εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας τους. Την αποδέχονταν, όμως αυτό που πρόβαλλαν ήταν το έργο τους, το οποίο και βέβαια δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από την ερωτική τους επιθυμία. Εκεί είναι όλη η διαφορά.

«Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία», που τραγουδούσε κι ο Σαββόπουλος. Ομως, ένας πολιτισμός που έχει μέτρο της αξίας μόνο τη διαφορά της συμπεριφοράς είναι καταδικασμένος να πνιγεί στη μελαγχολία της ενιαίας σκέψης, του ολοκληρωτισμού με άλλα λόγια.