Περί «δεξιάς» ο λόγος

Του Μιχάλη Ρέττου, Δημοσιογράφου και Φοιτητή Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ

Παρακολουθώντας τον «εμφύλιο» που έχει αρχίσει στον χώρο της δεξιάς σε επίπεδο βάσης κυρίως, με αφορμή την αποχώρηση στελεχών από την ΝΔ και την ίδρυση νέων κομμάτων (Νέα Δεξιά, Εθνική Ενότητα), είναι φανερή η έλλειψη συνέπειας σε θέσεις, προτάσεις και στον τρόπο εκφοράς του πολιτικού λόγου, η οποία έλλειψη έχει την αιτία της στον φόβο αυτονόμησης από την (μικρή ή μεγάλη) κομματική ντουντούκα.

Βλέπουμε πολιτικά πρόσωπα και ανθρώπους με δημόσιο λόγο που ανήκουν στον λεγόμενο «εθνο-φιλελεύθερο» χώρο, ο οποίος αποτελούσε ενιαίος επί αρχηγίας Σαμαρά το δεξιό κομμάτι της ΝΔ, να ασκούν κριτική στο κόμμα που ανήκαν μέχρι πρότινος, να αντιτείνουν έναν ευρωσκεπτικιστικό λόγο, να αντιτάσσονται σε εθνικά και κοινωνικά ζητήματα. Ο Φαήλος Κρανιδιώτης (αρχηγός της «Νέας Δεξιάς») στήριξε τις κυβερνητικές επιλογές της ΝΔ, δεν αντιτάχθηκε, υπερασπίστηκε την παράταξη του φίλου του Αντώνη Σαμαρά, την ταύτιση του κόμματος με το μνημόνιο, με το «ΝΑΙ» και το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη», όπως και οι σημερινοί του ακόλουθοι που εμφανίζονται σήμερα ως «ευρωσκεπτικιστές». Στην ουσία οι άνθρωποι αυτοί συνυπήρχαν για κάποια χρόνια με τη ΝΔ λοβοτομημένοι, επικαλούμενοι τον φόβο για την έλευση του Σύριζα στην εξουσία, ο οποίος σήμερα κυβερνά (ομολογουμένως με πολύ κακό τρόπο), πράγμα που δεν δικαιολογεί την εξ αίφνης αυτονόμησή τους.

Από την άλλη πλευρά έχουμε τους εναπομείναντες «εθνοφιλελεύθερους» στο «Δεξιό Ποτάμι» του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι οποίοι έχουν από καιρό κάνει εκπτώσεις στα πιστεύω και τις θέσεις τους, έχοντας ολοκληρώσει τη διαδικασία μετάλλαξης ακολουθώντας την πορεία του αγαπημένου τους Άδωνι. Οι δύο αυτές πτέρυγες σήμερα συγκρούονται ακολουθώντας η κάθε μία τη δική της κομματική γραμμή, ανταλλάσσοντας κείμενα ιδεολογικής ορθοδοξίας και … «δεξιοφροσύνης».

Το τραγικό συμπέρασμα από αυτές τις ενδοδεξιές διενέξεις είναι ότι ο πολιτικός λόγος αμφοτέρων των πτερύγων, είτε διαμορφώνεται από κάποια κομματική πηγή, είτε συμβιβάζεται για να εξυπηρετήσει κάποια κομματική πηγή. Δηλαδή η ιδεολογία και οι πολιτικές θέσεις αποτελούν παραγωγή των κομματικών θέσεων και όχι οι κομματικές θέσεις παραγωγή των πολιτικών-ιδεολογικών θέσεων όπως αρμόζει σε έναν ελεύθερο άνθρωπο. Για τη δημιουργία μίας καινούργιας παράταξης στον χώρο της (κεντρο)δεξιάς, η οποία θα διαφοροποιήσει τον λόγο της και τις προτεραιότητες της από τη ΝΔ, θα είναι ευρωσκεπτικιστική, πολιτικά συντηρητική, πραγματικά φιλελεύθερη και θα προβάλλει τον αστικό και συνάμα λαϊκό της χαρακτήρα, απαιτείται μια διεργασία και μία πολιτική ζύμωση απαλλαγμένη από παλαιά υλικά που έχουν άμεση πολιτική σχέση με τη σημερινή κρατούσα παράταξη του χώρου και τις παραφυάδες της. Που θα ξεκινήσει από τη βάση με ανιδιοτέλεια και αυθορμητισμό και δεν θα εξυπηρετεί προσωπικά και μικροκομματικά συμφέροντα και που δεν θα είναι προϊόν κομματικής ανακύκλωσης.