Έλληνες είστε και φαίνεστε! (…και δυο κλούβια αυγά Τουρκίας)

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.161, Ιούνιος 2016

Σκέψεις ενός Αναρχικού περί έθνους και πατρίδος 

Να είμαι ειλικρινής, όταν το πρωτοδιάβασα, δειλά-δειλά, από της τρύπας μου το τσαρδί εξερχόμενος, η πρώτη σκέψη που έκανα, αυθορμήτως, είναι πως επρόκειτο για «έργο» τω πνεύματι μωρών. Και τούτο, μιας και θεωρώ πως κάποια απλά, θεμελιώδη ζητήματα, ο κοινός νους των ανθρώπων, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιδιώκει καθημερινώς την απελευθέρωσή του, είναι εις θέσιν να τα αντιληφθεί. Η αλήθεια είναι πως η άνωθι φράση συνέχισε (και συνεχίζει) να «κυκλοφορεί» γραπτώς, στο κοινωνικό γίγνεσθαι, στο πλαίσιο αυτού που, αδόκιμα, θα μπορούσε να ονομαστεί και «κινηματική αγκιτάτσια».

Ας έρθω, όμως, σε αυτό καθαυτό το νόημα της εν λόγω φράσης. Είναι ντροπή, λοιπόν, να νιώθεις έλληνας, έτσι γενικά κι αόριστα; Όσοι νιώθουν έλληνες είναι για τους αναρχικούς/αντιεξουσιαστές το ίδιο; Όποιος, λοιπόν, μιλά ελληνικά, γράφει ελληνικά, προσπαθεί, με όνυχες κι οδόντες, να διατηρήσει την (όποια) συνέχειά του μέσω της μνήμης στον παρόντα τόπο, είναι ένα σιχαμένο ανθρωπάριο; Όποιος δεν εγκαταλείπει όσους δικούς του έχει εν ζωή, αλλά ακόμη και τους τάφους των προγόνων του, για να κυνηγήσει, ως νέο-αστικός «νομάς», καριέρα και πλούτη εις την αλλοδαπήν είναι οπισθοδρομικός κι επιεικώς καθυστερημένος; Μήπως τα ανωτέρω είναι καλώς καμωμένα, μόνο αν γίνεται λόγος, φέρ’ ειπείν, για Ινδιάνους; Σίγουρα όχι, για την τρωκτική αφεντιά μου.

Εν αρχή, ας αναφερθεί πως συλλογικές ευθύνες, επέβαλαν προσωπικότητες όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν κι ο Κεμάλ· σε καμμία των περιπτώσεων άνθρωποι που πολεμούν το κράτος. Εν συνεχεία, ας ξεκαθαριστεί πως πατρίδα δεν είναι ένα γαλανόλευκο κουρελόπανο, ένας θυρεός που αναγράφει «ελληνική δημοκρατία» κι ο κρατικός μηχανισμός καταπίεσης που τα ενσαρκώνει. Πατρίδα και Κράτος είναι έννοιες εκ φύσεως ανταγωνιστικές. Το ό,τι κατάφεραν οι κρατιστές, με τους μηχανισμούς υποταγής και καθοδήγησης συνειδήσεων, που διαθέτουν, να πείσουν τους υπηκόους τους, πως η πατρίδα και το κράτος είναι ταυτόσημες πραγματικότητες, είναι, ίσως, το μεγαλύτερο επίτευγμα της κυριαρχίας από καταβολής της. Πατρίδα είναι οι δικοί σου άνθρωποι, οι μνήμες που σε δένουν με έναν τόπο, με έναν γεωγραφικό χώρο, με βουνά, λαγκάδια, ακόμη και με το σκυρόδεμα ή την άσφαλτο της αστικής ζούγκλας που διαβιείς. Πατρίδα είναι η γλώσσα, η μητρική και πατρική σου γλώσσα, μία ή και περισσότερες, που μεταφέρουν τη σκέψη από το νου, στα χείλη κι από εκεί στην ακοή. Πατρίδα είναι ο τόπος που αισθάνεσαι μέρος μιας συνέχειας, που χάνεται στο βραχύ ή μακρύ παρελθόν και ξαναζωντανεύει μέσα από αφηγήσεις, τραγούδια και μουσικές. Δεν είναι ο εθνικισμός και κανένας –ισμός, είτε αμιγώς πολιτικός είτε συγκεκαλυμμένα πολιτικός εντός καλλιτεχνικού γκοφρέ περιτυλίγματος.

Όποιος, λοιπόν, αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα πως η πατρίδα είναι εχθρός του κράτους και συνάμα αποστρέφεται την πολιτική, σε όλες της τις αποχρώσεις, δεν είναι, σε καμμία περίπτωση, απέναντι στους αναρχικούς και γενικότερα στους ανθρώπους που αγωνιούν για την σωματική και πνευματική τους απελευθέρωση. Το αντίθετο μάλιστα. Ως εκ τούτου, καλά κάνει και «είναι» και «φαίνεται» έλληνας. Οι γενικεύσεις και μάλιστα του συγκεκριμένου είδους, προβάλλουν, έμμεσα ή άμεσα, τις πλέον σκιώδεις επιδιώξεις του απανταχού διεθνισμού, που φωνασκεί διαρκώς ωσάν μαντρόσκυλο, πως «οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα!». Οι άνθρωποι, όμως, δεν «γεννήθηκαν» προλετάριοι, κρέας για τις μηχανές των εργοστασίων. Και πατρίδα είχανε και γλώσσα και συνέχεια σε έναν τόπο, που τους παρείχε αυτάρκεια σε όλα. Οι εξουσιαστές και οι αναδυόμενοι κεφαλαιοκράτες βιομήχανοι της πρώιμης λεγόμενης «βιομηχανικής επανάστασης» τούς ξερίζωσαν κυριολεκτικά από τον τόπο τους, για να τους ελέγξουν πολύ ευκολότερα, όπερ κι εγένετο. Το ότι ο κομμουνισμός κι ο αναρχισμός το έκαναν απελευθερωτική παντιέρα, μέχρι δυστυχώς στις μέρες μας, είναι το λιγότερο τραγελαφικό. Να καμαρώνεις, δηλαδή, που το κράτος και το κεφάλαιο σού έκλεψαν ό,τι πολυτιμότερο είχες, την πατρίδα και μητρίδα σου. Λίγη, σκέψη, λοιπόν παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ας αντιληφθούν κάποιοι, σε τίνος το βρώμικο παιχνίδι γίνονται, συχνότατα άθελα τους, συμμέτοχοι.

Πόντιξ ο Σισύφιος

Αναδημοσίευση από Anarchy Press