"Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι"

Γιώργος Σεφέρης

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Η Πόλις Εάλω!


Εάλω η Πόλις, Εάλω η Πόλις… Η ιαχή αυτή εξαπλώθηκε και το τέλος της μεγαλύτερης σε ζωή αυτοκρατορίας έλαβε χώρα. Πριν από 562 χρόνια, στις 29 Μαΐου 1453 η Κωνσταντινούπολη, η μόνη που αποκαλείται Πόλη, αλώθηκε από τους Οθωμανούς. Πριν από 562 χρόνια, έλαβε τέλος η ελληνορωμαϊκή οικουμένη με τη μορφή οργανωμένης κοινωνίας. Το πνεύμα της όμως σιγοκαίει έως σήμερα, σε κάθε γωνιά και σε κάθε ανθρώπινη υπόσταση, η οποία έχει αναγνωρίσει το μεγαλείο της χιλιετούς εξελληνισμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Εμβαθύνοντας στην ιδέα της α-λήθειας, ως αποκαλύπτεται ετυμολογικώς, οδηγούμεθα στην απουσία λήθης, νοούμε την αιώνια μνήμη, κιβωτό της ιστορικής διαδρομής στον χώρο και στον χρόνο και ακόμη πιο πέρα.

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Ορθόδοξη πίστη και φυσικές επιστήμες


Πρωτοπρεσβυτέρου ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
Ομοτίμου Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών
1. Στην Ορθοδοξία η αντίθεση -και σύγκρουση- πίστεως (ή Θεολογίας) και επιστήμης δεν είναι αυτονόητη. Πρόκειται για ψευδοπρόβλημα διότι και η Ορθοδοξία στην αυθεντική της έκφραση και πραγμά­τωση είναι επιστήμη, με διαφορετικό όμως γνωστικό αντικείμενο.

Η Ορθόδοξη Θεολογία είναι επιστήμη και μάλι­στα θετική, διότι έχει γνωστικό αντικείμενο και χρη­σιμοποιεί επιστημονική μέθοδο. Στην ορθόδοξη πα­ράδοση διακρίνονται δύο γνώσεις ή σοφίες (Απόστο­λος Παύλος, Ιάκωβος Αδελφόθεος ως τον Γρηγόριο Παλαμά και τον Ευγένιο Βούλγαρη κ.λπ.). Υπάρχει η γνώση του ακτίστου (= Θεός) και η γνώση του κτι­στού (= ο κόσμος ως κτίση και δημιουργία). Η γνώ­ση του Θεού (θεογνωσία) είναι υπερφυσική και επιτυγχάνεται με την συνέργεια του  ανθρώπου με τον Θεό. Η γνώση του κόσμου είναι φυσική και αποκτά­ται με την επιστημονική έρευνα. Μέθοδος της θείας γνώσης είναι η νήψη - κάθαρση της καρδιάς (Ψαλμ. 50, 12 - Ματθ. 5, 8). Θεολογία λοιπόν είναι η γνωσιολογία και γνώση του ακτίστου. Επιστήμη η γνωσιο­λογία και γνώση του κτιστού. Η γνώση στην επιστήμη της πίστεως ονομάζεται θέωση και είναι ο μόνος σκοπός της Ορθοδοξίας. Όλα τα λοιπά είναι μέσα προς αυτό το τέλος.

Οι δύο γνωσιολογίες, κτιστού και ακτίστου, εργά­ζονται με διαφορετικά όργανα και γι' αυτό τα μεταξύ τους όρια είναι ευδιάκριτα. Όργανο της επιστήμης της πίστεως δεν είναι η διάνοια, αλλά η καρδιά, που μπορεί να δεχθεί την ενοίκηση του ακτίστου, όταν η καρδιά καθαρθεί από τα πάθη και μπορεί να αναπτύ­ξει, ως υπερφυσικό όργανο του ανθρώπου, την νοερή της λειτουργία ( = ενέργεια του νου στην καρδιά). Η παρατήρηση και το πείραμα, βασικές παράμετροι της επιστημονικής μεθόδου, υπάρχουν και στην επιστήμη της πίστεως.

Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Συνέντευξη Κώστα Ζουράρι στο Res Publica


Ο Κώστας Ζουράρις σε μια συνέντευξη στο ResPublicagr.blogspot.gr για όλους και για όλα.
Από τους σταυροφόρους του ΝΑΤΟ, μέχρι τα αισχρά βιβλία του δημοτικού.

Η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης και οι πολίτες της σήμερα


Πρίν από είκοσι περίπου χρόνια δίδασκα στο αμφιθέατρο της Σχολής μας, στους  πρωτοετείς  Φοιτητές. Από το ύψος της έδρας διέκρινα στα πρώτα έδρανα μία ομάδα φοιτητών και φοιτητριών, που δεν έδειχναν για ελλαδίτες. Στο τέλος του μαθήματος τους πλησίασα και τους ρώτησα για το τόπο της καταγωγής  τους. Ένας από αυτούς, που, όπως έδειχαν τα πράγματα, κατείχε καλύτερα  την ελληνική γλώσσα, μου απάντησε: «Είμασθε Ρωμηοί από τη Μέση Ανατολή» (Λίβανο,Συρία.Παλαιστίνη κ.τ.λ). Αιφνιδιάσθηκα, το ομολογώ, με την απάντηση αυτή, που δεν την ανέμενα. «Έτσι, προχώρησα σε μία δεύτερη ερώτηση: «Γιατί είσθε Ρωμηοί»; Και τότε ήλθε η ακόμη πιο αιφνιδιαστική απάντηση «Επειδή ο αυτοκράτορας μας ήταν στην Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, και ο πρώτος Ορθόδοξος Πατριάρχης μας είναι ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως – Νέας  Ρώμης »!
Τότε συνειδητοποιήσα, ότι υπάρχουν ακόμη Ορθόδοξοι στη Μέση Ανατολή, που έχουν συνείδηση της ταυτότητας και της ιστορίας τους, σ’ αντίθεση με πολλούς από εμάς τους Νεοέλληνες, που [επηρεασμένοι από την προπαγανδιστική συνθηματολογία των Ευρωπαίων, κυρίως από 18/19 αιώνα], έχουμε τελείως αποξενωθεί από τις έννοιες αυτές, [στην ακατανίκητη  μανία μας τα ταυτισθούμε με την (Δυτική) Ευρώπη (=εξευρωπαισμός)]. Αυτά τα έχει αναλύσει με ισχυρή τεκμηρίωση ο  αείμνηστός π.Ιωάννης Ρωμανίδης1, επιφανής ορθόδοξος δογματολόγος, αλλα και ιστορικός(†2001), τα διδάσκω δε και εγώ (στις παραδόσεις και διαλέξεις μου)². Διότι μελετώντας τις πηγές, που εξαντλητικά ερεύνησε εκείνος, διεπίστωσα την τερατώδη πλαστογράφηση της μέσης περιόδου της ιστορίας μας, με κορύφωση την καθιέρωση (1562) από την δυτική επιστήμη του ανύπαρκτου (ως κρατικόυ) ονόματος ΒΥΖΑΝΤΙΟ [και την δουλοπρεπή εκ μέρους μας  αποδοχής και  χρήση του]. Η αυτοκρατορία, μέσα στην οποία ζήσαμε και συναναπτυχθήκαμε οι Ορθόδοξοι πολίτες της, είχε αλλό όνομα και η ενότητα της  είχε άλλα θεμέλια από εκείνα  που αναζήτησαν στους τελευταίους αιώνες για τον εαυτό τους οι κρατικοεθνικές ενότητες, που  προέκυψαν μέσα από τις νεώτερες ιστορικοπολιτικές εξελίξεις.
Γι’ αυτά τα θέματα θα γίνει  λόγος στις σελίδες, που ακολουθούν, με μοναδική επιδίωξη να συνειδητοποιηθούν πραγματικότητες, που περνούν απαρατήρητες σήμερα, και να κατανοηθούν οι ενωτικοί  σύνδεσμοι όλων των Ορθοδόξων πολιτών της κοινής μας – κάποτε- Αυτοκρατορίας, για την διακράτηση τους, μέσα σε καθαρά πνευματικό πλαίσιο, στην εποχή μας.[Διότι ουδέποτε απειλήθηκε περισσότερο η Ορθοδοξία (των Αποστόλων και όλων των Αγίων μας ) απ’ όσο στην εποχή της παγκοσμιοποιήσεως (NEW AGE) και του στρατιωτικοπολιτικού βραχίονα της επιβολής και επεκτάσεως της, της Νέας Τάξης  πραγμάτων, με την επιδιωκόμενη και βαθμιαία πραγματοποιούμενη , ισοπεδωτική- ολιστική συγχώνευση των πάντων και τον γενικό εκδυτικισμό, με ότι αυτός συνεπάγεται για τον κοινό ορθόδοξο πολιτισμό μας3].
Ευχαριστώ  το παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και ιδιαίτερα τον Μακαριώτατο και Θειότατο Πατριάρχη του κ.κ. Θεόφιλο για την ευκαιρία, που μου έδωσε, να απευθυνθώ με την γλώσσα της αγάπης και ειλικρίνειας στους αδελφούς  Ορθοδόξους της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, που με τις απαντήσεις των παλαιών εκείνων φοιτητών μου όχι μόνο μου απεκάλυψαν την σωζόμενη ρωμαική συνείδηση τους, αλλά και με βοήθησαν να επανακαλύψ, με την χάρη του Θεού, την συνεχιζόμενη ορθόδοξη ταυτότητα και ενότητα μας.

Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Γ. Κοντογιώργης - Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ και η πολιτική 6-5-15


Ομιλία του καθηγητού Γιώργου Κοντογιώργη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, για το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ και την πολιτική, στο πλαίσιου του τριημέρου συνεδρίου "ΜΕΣΑ, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ".

Res Publica : Θέσεις, ιδέες, δράσεις, προτάσεις

To Res Publica είναι ένας όμιλος σκέψης, ο οποίος συγκροτήθηκε από μία παρέα φοιτητών με κοινούς προβληματισμούς, κοινές αγωνίες και αναζητήσεις που αφορούν στο πεδίο της πολιτικής και επεκτείνονται στο πεδίο της ιστορικής έρευνας και της φιλοσοφίας. Πρόθεσή μας είναι διάδοση του ομίλου σε νέους -κατά κύριο λόγο- ανθρώπους, ώστε να  ξεκινήσει ένας συμμετοχικός διάλογος με αφορμή την αρθρογραφία, τις συνεντεύξεις, τις δράσεις και τις εκδηλώσεις που ο όμιλός μας προτίθεται να πραγματοποιήσει. Στόχος του ομίλου είναι --κατά πρώτο λόγο- η συμμετοχικότητα, ο διάλογος, η έρευνα, η πολιτική ζύμωση και στη συνέχεια η πολιτική παρέμβαση σε διάφορα θέματα που αφορούν την συλλογικότητά μας.  Στον όμιλό μας συνυπάρχουν διάφορες πολιτικές τάσεις και απόψεις καθώς και ιδεολογικές διαφοροποιήσεις. Όμως, συνυπάρχουν ακόμα περισσότερες συγκλίσεις και κοινές παραδοχές.  
    Μέσα λοιπόν στα πλαίσια των κοινών παραδοχών θεωρούμε ότι το παρόν πολιτικό σύστημα -το οποίο εδώ και δεκαετίες επιδίδεται συστηματικά στη λεηλασία της κοινωνίας, στη φαυλότητα, τη διαφορά και τον αμοραλισμό- είναι χρεοκοπημένο. Ο τρόπος λειτουργίας όλων των κομμάτων έχει φέρει την κοινωνία σε πολιτική αδυναμία, αφού οι όποιες διαφορές τους εντοπίζονται στο επίπεδο της ρητορείας και της διαχείρισης. Το κάθε κόμμα που αναλαμβάνει την εξουσία αντιμετωπίζει -ακόμα και μέσα στη σημερινή οικονομική καταστροφή- το κράτος ως λάφυρο, ικανοποιώντας  επιμέρους συμφέροντα διαφόρων ομάδων και συντεχνιών με τις οποίες νέμεται το κράτος και παρακάμπτοντας με αυτόν τον τρόπο τα συμφέροντα και τις ανάγκες της κοινωνίας ως ολότητας. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι το παρόν θεσμικό σύστημα δεν είναι ισχυρός ανοσοποιητικός παράγοντας των στρεβλώσεων αυτών και συνειδητοποιούμε την ανάγκη αλλαγής του με κατεύθυνση τα τρία άλφα : την αξιοκρατία, την αξιολόγηση και την αριστεία.  Η αριστεία ως αξία και κίνητρο του πολίτη για προσωπική και κοινωνική ανέλιξη και προσφορά, η αξιολόγηση ως θεσμός διάκρισης ποιοτήτων σε κάθε τομέα του δημοσίου βίου και η αξιοκρατία ως αποτέλεσμα των δύο προηγουμένων θεσμών που θα επιφέρει κοινωνική δικαιοσύνη και λειτουργικότητα. Παρατηρούμε επίσης ότι οι όποιες διαχειριστικές  βελτιώσεις επιχειρούνται δεν είναι δυνατό να επιφέρουν ουσιαστικό αποτέλεσμα και υποστηρίζουμε ότι μόνο ριζικές τομές που αφορούν στους τρεις πυλώνες που οικοδομούν τη διαπλοκή και τη διαφορά -δηλαδή :στο πολιτικό σύστημα, στη δημόσια διοίκηση και στη νομοθεσία- μπορούν να βγάλουν τη χώρα από την διαιώνιση της παρακμής. Γι’ αυτό το λόγο πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητη όχι απλά μία συνταγματική αναθεώρηση, αλλά ένα καινούριο σύνταγμα, που θα προκύψει ει δυνατόν όχι από το παρόν κομματικό σύστημα αλλά από μία συντακτική εθνοσυνέλευση.
    Επιπλέον μας ενώνουν ως όμιλο η πίστη στην εθνική ακεραιότητα και ανεξαρτησία, η αγάπη για τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική διαχρονική συνέχεια και ιδιαιτερότητα καθώς και ο προβληματισμός για την απουσία γηγενούς πολιτικού οράματος μέσα στο πλαίσιο του άναρχου, άκριτου και επιβαλλόμενου εν πολλοίς εκδυτικισμού στον οποίον περιήλθαμε σχεδόν από την ίδρυση αυτού του κράτους. Γι’ αυτό έχουμε ως προτεραιότητα τη μελέτη για την ανάδειξη αυτής της ετερότητας ώστε να διαμορφωθεί εκείνο το –γηγενές και όχι μεταπρατικό- πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο που θα ενσωματώνεται στις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και θα ενσαρκώνει γόνιμα τις όποιες χρήσιμες δυτικές επιρροές. Η ανάδειξη αυτή θέλουμε να λαμβάνει υπ’ όψιν της τον ελληνισμό ως διαχρονία και όχι τον ελληνισμό ως προϊόν «μετακένωσης» που θα αντλεί την ταυτότητά του αποκλειστικά από …την εποχή του Περικλή . Πιστεύουμε τέλος ότι η θέση της Ελλάδος είναι μέσα στην Ευρώπη, καθώς θεωρούμε ότι ο ελληνισμός πρέπει να βρίσκεται μέσα στις προκλήσεις της ιστορίας, μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι. Όμως ευρωπαϊσμός δεν σημαίνει φεντεραλισμός. Θέλουμε την ανάδειξη των τοπικών πολιτικών και των τοπικών πολιτιστικών  παραδόσεων, γι’ αυτό και αντιστεκόμαστε στην υποβάθμιση και την διάλυση των εθνών κρατών καθώς και στον συγκεντρωτισμό των Βρυξελών που όλο γίνεται και πιο έντονος. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ή η Ευρώπη θα αλλάξει ως προς την κατεύθυνση που περιγράψαμε ή θα διαλυθεί ως ένωση, καθώς ο ολοένα και κλιμακούμενος συγκεντρωτισμός και ισοπεδωτισμός δημιουργεί αποσχιστικές τάσεις και οι λαοί της θα αναζητήσουν άλλους δρόμους.

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΕΑ ΔΥΝΑΤΑΙ Ν’ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ ΠΟΥ ΣΥΝΕΤΡΙΨΕΝ Η ΘΕΟΜΗΝΙΑ [ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ].



ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ - ΑΡΘΡΟΝ 70όν
(23 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1935)
Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΕΑ ΔΥΝΑΤΑΙ Ν’ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ ΠΟΥ ΣΥΝΕΤΡΙΨΕΝ Η ΘΕΟΜΗΝΙΑ [ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ].
Τὸ κυριώτερον καὶ μεγαλύτερον σύντριμμα τὸ ὁποῖον ἀφῆκεν ὄπισθέν της ἡ φοβερὰ πολεμικὴ θύελλα καὶ ἡ ἐκμετάλλευσις αὐτῆς [ὑπὸ τοῦ κ. Βενιζέλου,] ἦτο τὸ σύντριμμα τῆς πίστεως πρὸς τὰ Ἐθνικὰ Ἰδεώδη. Ὁμιλοῦμεν διὰ τὴν Ἑλλάδα, διότι αὐτὴ μᾶς ἐνδιαφέρει.
Καταστραφέντος τοῦ ἐκτὸς τῶν ὁρίων τοῦ ἐλευθέρου κράτους Ἐλληνισμοῦ καὶ περιορισθείσης τῆς Φυλῆς ἐντὸς τῶν ὁρίων τοῦ ἐλευθέρου κράτους, μὲ τὴν θεωρίαν ὅτι αὐτὸ εἶνε ἡ Ἑλλάς, καὶ τίποτε πάρα πέρα ὄχι μόνον δὲν πρέπει νὰ ἐλπίζωμεν, ἀλλὰ καὶ οὔτε πρέπει νὰ ἐπιδιώκωμεν, ἐγεννήθη ἡ κοινὴ ἐντύπωσις ὅτι δὲν δύναται πλέον νὰ ὐπάρξῃ καὶ Ἐθνικὸν Ἰδεῶδες ἄλλο, πλὴν τῆς τακτοποιήσεως τῶν ἐσωτερικῶν τοῦ οἴκου μας, ὥστε νὰ δυνάμεθα νὰ ζήσωμεν μετὰ ὅσον τὸ δυνατὸν μεγαλυτέρας ἀνέσεως καὶ εὐμαρείας.
Ἀλλ’ ἂν τοιαῦται βλέψεις δύνανται ἴσως νὰ ἱκανοποιοῦν ἀνθρώπους προχωρημένους τὴν ἡλικίαν, ὑποστάντας τὰς ἀπογοητεύσεις τοῦ βίου, καὶ μὴ δυνηθέντας να διατηρήσωσι ἀναμμένην τὴν φλόγα ἥτις ἐθέρμαινε καὶ ἐφώτιζε τὴν νεότητά τους, εἶνε ὅμως ἀδύνατον νὰ ἱκανοποιήσωσι τοὺς νέους.
Οἱ νέοι διὰ νὰ ζήσουν καὶ μὴ μαρανθοῦν προώρως ἔχουν ἀνάγκην νὰ ἔχουν πίστιν εἰς τὰ μεγάλα ἰδεώδη, ἥτις νὰ τοὺς κεντρίζῃ πρὸς τὰ ἐμπρός, νὰ ἐξουδετερώνῃ μέσα εἰς τὴν ψυχήν των τὰς ἐναντιότητας τῆς τύχης, νὰ τοὺς διατηρῇ τὸν ἐνθουσιασμὸν ἄνευ τοῦ ὁποίου δέν ὑπάρχει οὔτε νεότης οὔτε δημιουργία, καὶ ἐν γένει νὰ δίδῃ νόημα εἰς τὴν ζωήν των, καὶ συνείδησιν τοῦ νοήματος αὐτοῦ.
Ἡ Μεγάλη Ἰδέα εἰς τὴν ὁποίαν ἐπίστευαν αἱ προγενέστεραι γενεαί, ἐπίστευαν δὲ ἀκραδάντως, καὶ προσήρμοζαν πρὸς τὴν πίστιν αὐτὴν πάσας τὰς ἐκδηλώσεις τοῦ βίου των, ἕτοιμοι πρὸς πᾶσαν θυσίαν διὰ τὴν πραγματοποίησίν της, ἦτο τὸ μεγάλο ἐλατήριον τὸ ὁποῖον ὤθησε τοὺς Ἕλληνας εἰς τὸν φοβερὸν ἀγῶνα τοῦ 1821, πρὸς τὸν ὁποῖον οὐδεμία ψυχρὰ λογικὴ θὰ ἠδύνατο ἐκ τῶν προτέρων νὰ ἀποβλέψῃ αἰσιοδόξως, καὶ τὸ ὁποῖον ἐλατήριον ὤθησε τὸ νέον μικρὸν κράτος, ἀσυναίσθητον διὰ τὴν ἀδυναμίαν του, τὴν πτωχείαν του, καὶ τὴν ἐν πολλοῖς κακομοιριάν του, νὰ τίθεται ἐπὶ κεφαλῆς ὁλοκλήρου τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί, ἔστιν ὅτε, ἐπὶ κεφαλῆς ὁλοκλήρου τῆς Χριστιανωσύνης τῆς Ἀνατολῆς, ἐναντίον πολλάκις καὶ Μεγάλων Εὐρωπαϊκῶν Δυνάμεων. Χάρις εἰς τὸ ἰσχυρὸν τοῦτο ἐλατήριον, ἠγωνίσθη ἐπὶ πεντηκονταετίαν καὶ ἐπανεστάτησεν ἡ Ἑπτάνησος κατὰ τῆς Ἀγγλίας, θυσιάσασα τὴν ὑλικήν της εὐδαιμονίαν χάριν τῆς Ἑνώσεως. Ἐπανεστάτησε καὶ αἱματοκυλίσθη πολλάκις ἡ Κρήτη, ἠλευθερώθη ἡ Θεσσαλία, ἡ Μακεδονία καὶ ἡ Ἤπειρος. Τὸ μικρὸν καὶ πτωχὸν καὶ ἐν πολλοῖς ἐλεεινὸν κράτος, ἐκάθητο ἐν τούτοις μὲ τὰ ράκη του ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Ἑλληνισμοῦ, κρατοῦν ὑπερήφανα τὸ χρυσοῦν σκῆπτρον τῆς Φυλῆς.
Τί ἦτο αὐτὴ ἡ Μεγάλη Ἰδέα ; Ἡ ἐξωτερική της μορφὴ ἦτο εἰς ὀλίγας λέξεις : μία ἀσαφὴς τάσις ἀναστηλώσεως τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἀλλὰ ὡς Ἑλληνικῆς τοιαύτης. Κατ’ ἀρχὰς μὲν περιλαμβανούσης ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἀνατολῆς μὲ τοὺς Ἕλληνας ὡς κυριαχοῦσαν φυλήν, κατόπιν δὲ ὅταν ἐσχηματίσθησαν βαθμηδὸν τὰ Βαλκανικὰ κράτη, περιλαμβανούσης τὰς ὑπολοίπους χώρας τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἐπὶ τῶν ὁποίων εἶχεν ὁ Ἑλληνισμὸς ἱστορικὰ δικαιώματα. Τὸ ἱστορικὸν δικαίωμα καὶ μόνον ἦτο ἡ βάσις.
Εἶνε ἀληθὲς ὅτι τὸ μέγα τοῦτο καὶ ἰσχυρὸν Ἐθνικὸν Ἰδεῶδες, ἐμφανισθὲν μὲ καθαρῶς ἐδαφικὸν περιεχόμενον, ὑπέστη ἀπὸ τῶν τελευταίων δεκαετηρίδων τοῦ παρελθόντος αἰῶνος ἐπὶ μᾶλλον καὶ μᾶλλον ἰσχυροτέρους κλονισμούς, καὶ ἐκ δύο ἀφορμῶν. Ἡ μία ἦτο τὰ ἱστορικὰ γεγονότα τῆς Ἐγγὺς Ἀνατολῆς, τὰ ὁποῖα ἐξειλίσσοντο, χωρὶς ἡ Ἑλλὰς νὰ ἔχῃ τὴν δύναμιν νὰ τὰ κατευθύνῃ, καὶ κατὰ μέγα μέρος ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἑτέρα ἦτο ἡ εἰσβολὴ εἰς τὴν Ἑλλάδα τοῦ ἐπικρατοῦντος τότε ἐν Εὐρώπῃ ὀρθολογισμοῦ, καὶ τῶν τότε ἐν ἰσχύϊ θεωριῶν τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ. Φορεῖς δὲ τούτων ἦσαν ἰδίως οἱ ἐξ Εὐρώπης ἐρχόμενοι μορφωμένοι νέοι κυρίως, πολλοὶ τῶν ὁποίων μάλιστα ἐπιπολαίως σπουδάσαντες

Αποφεύγοντας τις φλόγες του Φοίνικα



Στην ανατολή, όπως ο Φοίνικας αναγεννιέται από τις στάχτες του, έτσι και η Ρωσία αναγεννιέται ξανά. Έπειτα από την Τσαρική Αυτοκρατορία και τη Σοβιετική Ένωση, η Ρωσία βιώνει σήμερα μια ανανέωση, μια “ανάσταση”, που μας κάνει να ξανασκεφτούμε τα της γεωπολιτικής. 

Για τους εθνικιστές και τους ταυτοτιστές της Δύσης, η άνοδος της Ρωσίας, οδηγούμενη από τον χαρισματικό και ατάραχο ηγέτη Βλαδίμηρο Πούτιν, είναι ένα ενθαρρυντικό φαινόμενο. Σημαίνει το τέλος του μονοπολικού κόσμου που διευθύνεται από τον Θείο Σαμ. Για εμάς, αυτός ο ανασχηματισμός του κόσμου, σημαίνει νέες δυνατότητες, ειδικότερα βλέποντας ότι οι Ρώσοι χρησιμοποιούν έναν λόγο αντιτιθέμενο στην ιδεολογία των δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που είναι τόσο διαδεδομένη στη Δύση. Αν το μονοπώλιο της Αμερικής, σήμερα, αμφισβητείται, το ίδιο ισχύει και για τις κυρίαρχες αξίες της (δημοκρατία, υλισμός, ατομικισμός κτλ). Ο Πούτιν δικαιολογεί δημοσίως τις ενέργειές του μέσω των παραδοσιακών αξιών, οι οποίες είναι κατά πολύ πιο κοντά στις δικές μας. 

Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Α. Ανδρουλιδάκης: «Ευρωπαϊσμός»: η παιδική ασθένεια του Ελληνισμού


Καταρχάς, να υπογραμμίσουμε κάτι που αν και είναι αυτονόητο, ακούγεται στ’ αυτιά μας μάλλον κάπως περίεργα. Το να είναι κανείς «Ευρωπαίος» –όποια έννοια και αν αποδίδουμε στον όρο- δεν είναι καθεαυτό κάτι καλύτερο ή ανώτερο από το να είναι Αφρικανός, Ασιάτης, Αμερικανός ή Αυστραλός. Ή μήπως όχι;
Αυτό το υποβόσκον ερωτηματικό, η πιθανότητα δηλαδή να εισπράττουμε –να θεσμίζουμε φαντασιακά- τον Ευρωπαϊσμό, πιθανόν σε ασυνείδητο επίπεδο, ως κάτι «μοναδικά μοναδικό», ενάντια και στο ίδιο το εξισωτικό πρόταγμα του, ενάντια στο ευρωπαϊκό καθώς το λέμε κεκτημένο, ίσως να αποκρύπτει κάτι βαθύτερο την νεοελληνική συλλογική ψυχοσύνθεση. 
Όλοι, νομίζω, γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες, τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά του πολιτικού φάσματος, μιας ρητορικής που διαχέεται και διαπερνά οριζόντια το σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος. Στον Ευρωπαϊσμό ομνύει ο κάθε Τζήμερος και οι φαιδροί νεοφιλελέδες, στον Ευρωπαϊσμό ορκίζονταν οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη, στον Ευρωπαϊσμό υποτάσσονταν οι ακροδεξιοί του Σαμαρά, στον Ευρωπαϊσμό πίνουν νερό οι ποταμίσιοι Χίπστερς και οι κηπουροί του Γιωργάκη, τον αλληλέγγυο Ευρωπαϊσμό ευαγγελίζεται, ακόμη, και η κυρίαρχη αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Είμαι βέβαιος ότι οι πιτσιρικάδες του μέλλοντος μας θα ακούνε «Ευρωπαϊσμός» και θα ρωτάνε με κυνικό «δέος»: Ποιός είναι αυτός ο τύπος ρε μεγάλε;
Μάλιστα είναι τέτοια η νοηματοδοτική, σχεδόν υπαρξιακή, ισχύς της έννοιας «Ευρωπαϊσμός»  που καταλήγουν αρκετοί να επικρίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ για αντιευρωπαϊσμό, ενώ δεν είναι καθόλου τυχαία η προσπάθεια ταύτισης της Αντιμνημονιακής πολιτικής με αντιευρωπαϊκά χαρακτηριστικά. 
Τι συμβαίνει λοιπόν, στην ελληνική κοινωνία, αν θέλει κανείς να υπερβεί τα μάλλον εύκολα σχήματα του τύπων των «ευρωλιγούρηδων» κ.λπ.; Τι συμβαίνει και αποδεχόμαστε συλλογικά τον Ευρωπαϊσμό, όχι απλά ως ένα ταυτοτικό μας χαρακτηριστικό, αλλά ως περίπου υπαρξιακό μας προαπαιτούμενο; Ένα «κάτι» εκ των ων ουκ άνευ! Δεν υπήρξε άραγε, ποτέ άλλοτε, η ελληνική κοινωνία χωρίς αυτόν τον προσανατολισμό; Γιατί μοιάζει να κινδυνεύουμε να μην υπάρχουμε χωρίς αυτόν;    
Πρόκειται για μια «υπερεγωτική λειτουργία», θα σας έλεγαν οι ψυχαναλυτές. 
Η Ευρώπη στην κυρίαρχη μεταπολιτευτική αφήγηση, είναι ξεκάθαρα ένα αφηρημένο πρότυπο, ένα ιδανικό. Ένα «ιδανικό του Εγώ» και όχι ένα «Εγώ-Ιδανικό». Η Ευρώπη είναι πάντα ένας στόχος, οικονομικός, κοινωνικός, πολιτισμικός, αξιακός, που πρέπει να καταφέρουμε. Η Ευρώπη ήταν και παραμένει,  ένα κατόρθωμα. Η νέα Μεγάλη Ιδέα. Ένα πρωτάθλημα. 

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Ο G.K Chesterton για εκείνους που δεν μπορούν να δουν καμία διαφορά


Είναι πολύ της μόδας να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν διαφορές, είτε στα φύλα, είτε στις φυλές, είτε στις θρησκείες, είτε σε οτιδήποτε. Όπως φαίνεται, αυτό το πρόβλημα δεν είναι νέο. Ο Βρετανός συγγραφέας, ποιητής και θεολόγος G.K Chesterton (1874 – 1936) υποστηρίζει το 1913, στο άρθρο του «Περί Εκείνων που Δεν Μπορούν να Δουν τη Διαφορά», ότι «το να μην είναι σε θέση κάποιος να δει τις προφανείς διαφορές δεν τον κάνει ευφυή, αλλά μάλλον ηλίθιο».

Λέει: «Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι έξυπνο να λένε “δεν διακρίνω καμία διαφορά!” Στις μέρες μας αυτό είναι ένα σημάδι πολιτισμού (ή κουλτούρας) να λέει κάποιος ότι δεν βλέπει καμία διαφορά μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας ή ενός ανθρώπου και ενός αγγέλου ή ενός ανθρώπου και ενός ζώου. Εάν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να δει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα άλογο και μια αγελάδα σε ένα μεγάλο λιβάδι, δεν τον αποκαλούμε πολιτισμένο, τον λέμε κοντόφθαλμο. Τώρα, υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες διαφορές μεταξύ των αγγέλων και των γυναικών, ακόμη και μεταξύ των ανθρώπων και των κτηνών και όλων αυτών των πραγμάτων. Πρόκειται για διαφορές που οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν ενστικτωδώς, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν ότι μια αγελάδα δεν είναι άλογο χωρίς να αρχίσουν να ψάχνουν για χαίτη! Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ένα άλογο δεν είναι αγελάδα χωρίς να ψάχνουν για κέρατα! Είτε η διαφορά θα πρέπει να υπολογίζεται με βάση εκείνο ή το άλλο σημαντικό ζήτημα είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα, αλλά δεν θα πρέπει πραγματικά να είναι τόσο δύσκολο απλά να δούμε τις διαφορές».  


«Η πολιτική ορθότητα είναι ένας πόλεμος στην παρατήρηση»(“Political correctness is a war on noticing”) - Steve Sailer, «συντηρητικός» αρθρογράφος.

Πηγή

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

ΤΡΑΝΤΙΣΙΟΝΑΛΙΣΜΟΣ (ΠΑΡΑΔΟΣΙΟΚΡΑΤΙΑ) - Μία άποψη

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν:

Είναι σαφές ότι η αριστερά κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό, ελπίζω αυτό να είναι κατανοητό πλέον σε αυτή τη χώρα και πέραν των αναγνωστών του Θεοδότου. Αυτό το κατάφερε επιβάλλοντας δύο πολιτικά ρεύματα, με διαφορετικές βέβαια εκφράσεις κάθε φορά. Αυτά τα δύο είναι ο ριζοσπαστισμός και ο προοδευτισμός. Αντιστοίχως πρόκειται για την ιδεολογία των αριστερών «μπράβων» και «επαναστατών» και την ιδεολογία της «διανόησης», της «τέχνης» και της «πολιτικής».

Η πρώτη κάνει τη βίαιη και συχνά και ένοπλη μορφή αγώνα και «συμμορφώνει» αυτούς που δε παίρνουν από λόγια, αλλά νομικά τίποτα δε μπορεί να γίνει εναντίον της, καθώς χαίρει σε μεγάλο βαθμό ασυλίας και ασφαλώς της στήριξης των ΜΜΕ. Θυμηθείτε απλά ότι επί 24 χρόνια η 17Ν σκότωνε και η αστυνομία και οι «μυστικές» υπηρεσίες της χώρας διαρκώς…την «ακουμπούσαν»… αλλά ποτέ δεν την έπιαναν, ταυτόχρονα οι εφημερίδες δημοσίευαν τις ανακοινώσεις τις οργάνωσεις, δημοσιογράφοι βρίσκονταν σε διάλογο με την 17Ν για θέματα ιδεολογίας και μεθόδου χρήσης της βίας κλπ. Ή σκεφτείτε την ασυλία που απολαμβάνει η αριστερά εδώ και δεκαετίες στο να καίει την Αθήνα, να καταλαμβάνει κτίρια, να επιτίθεται βίαια και με δολοφονικές διαθέσεις σε οποιονδήποτε διαφωνεί με τις ιδεοληψίες της (και όταν αποτυγχάνει να το πράξει αυτό οι αριστεροί να παρουσιάζονται από τα κανάλια ως «τα αθώα θύματα επίθεσης φασιστών»).


Η δεύτερη φροντίζει να ορίζει το δημόσιο λόγο & διάλογο, να συγγράφει τους νόμους που προωθούν τις ιδέες της και που προστατεύουν τα συμφέροντά της, καθώς και να προστατεύει και να επιτρέπει τη λειτουργία των πρώτων, δηλαδή του βίαιου και εγκληματικού κομματιού της αριστεράς.

Μέσα σε λιγότερο από δύο αιώνες αυτές οι θέσεις έχουν καταφέρει να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει ο κόσμος τα πάντα γύρω του. Το φαινόμενο δε αυτό είναι ιδιαίτερα ορατό στην Ευρώπη.

Εδώ λοιπόν θα ήθελα να παρουσιάσω την εναλλακτική στην παραπάνω κατάσταση που οδηγεί μαθηματικά προς την Ευρώπη και το δυτικό κόσμο προς την ολοκληρωτική καταστροφή. Ο Τραντισιοναλισμός είναι ο δεξιός προοδευτισμός, η μόνη πιθανή πολιτική λύση έναντι της αριστερής κυριαρχίας.

Ως λύση θα φέρει την αριστερά και τους αριστερούς σε θέση παρόμοια με την οποία έχει φέρει τη δεξιά και τους δεξιούς (με την πυθαγόρεια έννοια δηλ. των σωστών, των ενάρετων και των ορθών) σήμερα ο προοδευτισμός. Όσο για τους ασυμμόρφωτους θα υπάρχει ο αντιδραστισμός, δηλαδή ο δεξιός ριζοσπαστισμός, αντιδραστισμός γιατί θα αντιδρά στην εναντίωση των παραδόσεων. Θα δημιουργήσει έτσι ένα παρόμοιο σύστημα το οποίο θα οδηγήσει στην επιστροφή των παλαιών ηθών ώστε να μπορέσει να ξαναφέρει σε ισχύ παραδοσιακά καθεστώτα (μοναρχία, αριστοκρατία), η μεγαλύτερη δε επιτυχία του θα έρθει τη μέρα που θα είναι πλέον αχρείαστος και θα αυτοκαταργηθεί.

Αυτό που πρέπει να προσεχθεί είναι ότι και ο Τραντισιοναλισμός και τα παραφερνάλια του θα είναι και αυτά προϊόντα του νεωτερισμού, επειδή θα επιζητούν την κατάργησή του.

Γιατί είναι όμως η μόνη λύση πολιτικά; Διότι τίποτα δεν είναι πρόθυμο να μη δεχθεί τα βασικά πιστεύω της αριστεράς, ακόμα χειρότερα τα περισσότερα δεξιά πιστεύω στη σημερινή εποχή είναι πιστεύω αριστερά, κάπως παλαιότερα όμως που απλά τώρα μας φαίνονται δεξιά. Επί αυτού στο Θεόδοτο έχουμε γράψει ξανά, διαβάστε πχ το άρθρο με τίτλο: Το κλειδί για την κατανόηση της πολιτικήςπραγματικότητας και ειδικά την τελευταία παράγραφο του.

Για παράδειγμα, το ιπποτικό πνεύμα δεν υπάρχει, το θρησκευτικό δεν υπάρχει ή είναι εξαιρετικά αδύναμο, η έννοια του σεβασμού είναι δυσνόητη στο σύγχρονο άνθρωπο όπως και αυτή της αυτοθυσίας και της ιεραρχίας. Η ταυτότητα του μέσου ανθρώπου είναι αβέβαιη και άρα αδύναμη. Η ανάγκη του να συμμετάσχει στα κοινά περιορίζεται μόνο στην ανάγκη του να επιρρίψει ευθύνες σε άλλους. Η λίστα των παθήσεων των σύγχρονων ανθρώπων θα είναι πολύ μεγάλη άμα συνεχιστεί. 

Η χείριστη πάθηση είναι όμως ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πως πάσχουν από κάτι. Σα ζώα γεμίζουν τις κοιλιές τους, όπως θα έλεγε ο Πλάτων άμα ζούσε σήμερα, και με αυθάδεια συγχαίρουν και επαινούν τους εαυτούς τους που οδηγούνται στην άβυσσο, θαυμάζοντας, όπως είχε πει ο Φουκουγιάμα, από το δωμάτιο τους την ευρύτητα του νου τους και την ανεκτικότητά τους. Το πρόβλημα είναι πως η αδιαφορία της μεσαίας τάξης για τα πάντα, πλην της καθαριότητας, που περιέγραφε ο Έρμαν Έσσε, έχει προχωρήσει. Ουσιαστικά, ο μέσος άνθρωπος έχει αποκτήσει τα ήθη του νεωτερισμού και άρα πως είναι δυνατόν να γίνει παραδοσιακός με τη θέλησή του; Αντικειμενικά λοιπόν, πρέπει να επιβληθούν τα παραδοσιακά ήθη όπως επιβλήθηκαν τα αριστερά. 

Ο Tραντισιοναλισμός μη δεχόμενος τις αλήθειες του νεωτερισμού, τις οποίες κατανοεί ως προϊόντα άρρωστων εγκεφάλων, μπορεί να στραφεί εναντίον τους με ρητορική που θα αποφεύγει τα λάθη των σύγχρονων. Ουσιαστικά το μεγαλύτερο επίτευγμα τραντισιοναλιστικού κόμματος θα ήταν η κατάργηση της βουλής και η επανίδρυση άγιας βασιλείας, με βασιλιά αναγνωριζόμενο από το Θεό. Αλλιώς η δημιουργία πνευματικής αριστοκρατίας στα παραδοσιακά πρότυπα, αναγνωριζόμενη από το Θεό επίσης. Θα το κάνει κανονικά με σταθερά βήματα όπου οι αυτοκαταστροφικές υποτιθέμενες ελευθερίες του ατόμου θα αφαιρούνται σταδιακά ώστε να μπορεί να υπάρχει ταυτότητα μέσα στους λαούς. Πρέπει όμως να θυμάται κανείς ότι και ο τραντισιοναλισμός είναι προϊόν του νεωτερισμού, γιατί θέλει την επιστροφή στην παράδοση ή τη δημιουργία νέας, γιατί η παλιά ή μέρος της έχει χαθεί. Για αυτό είναι ο δεξιός προοδευτισμός που προωθεί τη παράδοση και τη τάξη.


Θα μου πείτε δεν υπάρχει άλλη λύση; Όχι δεν υπάρχει. Όπως η αριστερά έθεσε τη δεξιά εκτός εικόνας έτσι πρέπει να γίνει και με αυτήν. Όπως αυτή κυνήγησε και κυνηγάει όσους της αντιστέκονται, το ίδιο πρέπει να κάνει και η δεξιά. Η διαφορά είναι η εξής: η αριστερά καταστρέφει, είναι το μόνο που μπορεί και ξέρει να κάνει. Η δεξιά μπορεί και να δημιουργεί, αυτή έκανε τους μεγάλους πολιτισμούς του παρελθόντος: Αρχαίο Ελληνικό, Βυζαντινό, Ρώσσικο, Γερμανικό, Γαλλικό, Βρετανικό αλλά και εκτός Ευρώπης τον Κινέζικο και τον Ιαπωνικό. Η αριστερά από την άλλη γελοιοποιεί και λοιδορεί τους πολιτισμούς αυτούς, ενώ για τους λαούς τους γράφει λίβελλους και κολακεύει μόνο τους εχθρούς του. Επιζητεί τη πλήρη διαγραφή τους και όλα αυτά μόνο και μόνο ώστε ως σωστοί ελευθεριακοί να μπορούν να κάνουν ότι ανωμαλία, πνευματική, σωματική ή νοητική θέλουν. Η εναντίωση στην αριστερά είναι έργο υπέρ του πολιτισμού και της ζωής.
________________

Σημείωση Res Publica:  Η συντακτική ομάδα του ιστολογίου μας αναγνωρίζει την ανάγκη για αγώνα κατά της αριστερής αντίληψης και για προστασία της παράδοσης και του πολιτισμού από αυτήν, αλλά δε συμμερίζεται απαραίτητα την κατάληξη της σκέψης του συγγραφέως, που ζητά επαναφορά της απόλυτης θεοκρατικής μοναρχίας ή της παλαιάς αριστοκρατίας.  Τα καθεστώτα αυτά, με όλα τα θετικά τους, συνοδεύτηκαν από μύριες καταχρήσεις, αδικίες και υπερβολές.  Κάθε αγαθό πολίτευμα, είτε την εξουσία ασκεί ένας, λίγοι ή όλοι (βασιλεία, αριστοκρατία και πολιτεία κατά τον Αριστοτέλη) οφείλει να έχει ελεγκτικούς θεσμούς, δικλείδες ασφαλείας σε περιπτώσεις καταχρήσεων και εγγυήσεις ελευθερίας, πράγματα τα οποία δεν είχαν τα προνεωτερικά καθεστώτα, κάτι που συνέβαλε στην πτώση τους.  Διαφωνούμε επίσης στην άποψη ότι ο δεξιός ριζοσπαστισμός επιτρέπεται να μετέρχεται μέσων σαν αυτών της τρομοκρατικής ακροαριστεράς.  Υπάρχουν και άλλες, σύννομες και ειρηνικές μέθοδοι ακτιβισμού.

Η κατάρρευση της αυτοκρατορίας - Το βυζαντινό μάθημα


Το διάσημο πλέον ντοκιμαντέρ του πατρός Τύχωνος για την παρακμή και πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας είναι ένα από τα πιο ενδιαφέορντα και αξιόλογα που κυλοφορούν για το θέμα, από μία Ορθόδοξη θέαση των πραγμάτων.  Παρότι δε συμφωνούμε απολύτως λόγω της διαφωνίας μας σχετικά με τη θεωρία της Τρίτης Ρώμης, που απηχεί ρωσικές εθνικισιτκές και αυτοκρατορικές αντιλήψεις, το έργο παραμένει σημαντικό, και το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

Δείτε το βίντεο: