"Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι"

Γιώργος Σεφέρης

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Η έλλειψη αυτοσεβασμού της κοινωνίας δεν επιτρέπει ελπίδες για ανάκαμψη

Του Νίκου Παππά, Αποφοίτου Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη στις 10/12/2016

Η κοινωνία στην Ελλάδα βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό, η παρακμή της είχε ήδη ξεκινήσει από την εποχή της Βαυαροκρατίας, και συνεχίζεται σε όλη την διάρκεια της υπάρξεως του Ελλαδικού κρατιδίου. Όμως τα τελευταία χρόνια η παγκοσμιοποίηση έχει δηλητηριάσει βαθιά τους ανθρώπους, τις αξίες τους και την ταυτότητά τους. Αυτό χειροτέρεψε την κατάσταση και στην Ελλαδική κοινωνία.

Οι άνθρωποι χάνοντας τις συλλογικές τους ταυτότητες χάνουν και τον εαυτό τους, και μετέωροι βυθίζονται στην μοναξιά τους. Αυτή η μοναξιά κάνει τους ανθρώπους αγρίμια, με αποτέλεσμα να βλέπουμε παντού στην κοινωνία ανθρώπους άγριους, απολίτιστους, μίζερους και χαμένους στην άγνοιά τους. Σήμερα κανείς δεν επιζητεί την υστεροφημία, την δόξα και την τιμή, αλλά τα χρήματα, το βόλεμα και την ψευτο-ασφάλεια. Και την θεωρώ ψευτο-ασφάλεια διότι όσο ασφαλής και να είσαι οικονομικά, η έλλειψη ταυτότητος, νοήματος και σκοπού σε κατατρώει εσωτερικά όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις, σαν το δηλητήριο που σιγά-σιγά σου τρώει τα σωθικά.

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και ο Donald Trump

Του Μιχάλη Ρέττου, Δημοσιογράφου και Φοιτητή Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ


Η εκλογή του Donald Trump στην προεδρία των ΗΠΑ είναι μάλλον το κορυφαίο πολιτικό γεγονός του 2016, ίσως πιο μεγάλης δυναμικής και από το Brexit, σχετικά με το ρόλο που μπορεί να παίξει στη διαμόρφωση της γεωπολιτικής σκακιέρας και την πορεία του πλανήτη γενικώτερα. Ένας από τους σημαντικώτερους λόγους που αυτές οι εκλογές είχαν ξεχωριστό ενδιαφέρον, είναι ότι ίσως για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες παρουσιάστηκε μία αντισυμβατική υποψηφιότητα που προέβαλε μία διαφορετική πρόταση για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ (όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από το 2001 έως σήμερα) και γενικώτερα για τον ρόλο της υπερδύναμης στα παγκόσμια πράγματα.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Στο δρόμο για την νεοπολίτευση: Χτίζοντας μια νέα πολιτική κουλτούρα

 Του Χάρη Λευθεριώτη, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Τις προηγούμενες μέρες, γιορτάσαμε την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ενός γεγονότος-ορόσημου στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Ουκ ολίγες φορές, το ιστορικό αυτό γεγονός έχει παρερμηνευθεί, διαστρεβλωθεί και προσφερθεί για να εξηγηθούν οι παθογένειες του σήμερα. Φράσεις όπως <<η γενιά του Πολυτεχνείου που κατέστρεψε την Ελλάδα>> έγιναν σύνθημα και ρίζωσαν στην συνείδηση αρκετών συμπολιτών μας. Πράγματι, μερικοί εξ’ όσων μετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, εξαγόρασαν τα ιδανικά τους, χτίζοντας πολιτικές καριέρες και συμβάλλοντας στην οικοδόμηση του πελατειακού κράτους. Τούτο, όμως, αφενός δεν αναιρεί την τότε δράση τους και αφετέρου δεν καταργεί την ιστορική σημασία της εξέγερσης.

Αμερική: μια διχασμένη κοινωνία σε τεντωμένο σχοινί

Του Μάριου Νοβακόπουλου, Φοιτητή στο τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο



Εθνολαϊκιστικός κεραυνός εν αιθρία

Τα νέα από τις αμερικανικές κάλπες τάραξαν όλον τον πλανήτη. Μία αναπάντεχη κοινωνική και ιδεολογική επανάσταση έστειλε τρομακτικές σεισμικές δονήσεις στα θεμέλια του διεθνούς πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Ενάντια σε όλα τα προγνωστικά, ενάντια σε όλους τους μηχανισμούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, τους οικονομικούς παράγοντες, τα πολιτικά και κομματικά δίκτυα, κάθε ιστορικό προηγούμενο και συμβατική ανάλυση, ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος Donald Trump κατέκτησε την προεδρία των ΗΠΑ. Η 8η Νοεμβρίου σίγουρα θα καταγραφεί στην ιστορία ως σημείο καμπής για την πολιτική και την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών και του Δυτικού κόσμου, πιθανώς ως η κατακλείδα της μεταβατικής, μεταψυχροπολεμικής περιόδου και ο επίσημος ενταφιασμός του δόγματος του «τέλους της ιστορίας».

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

Πολιτική Θεολογία: από τον προφήτη Σαμουήλ ως τον Αυγουστίνο

Του Μάριου Νοβακόπουλου, Φοιτητή στο τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Γιατί διαφέρει τόσο η σχέση θρησκείας και κράτους από χώρα σε χώρα, και γιατί η κατανόηση του πολιτικού Ισλάμ είναι τόσο δύσκολη για τους Δυτικούς; Η απάντηση βρίσκεται στις θεολογικές διαφορές κάθε πίστης, που διεμόρφωναν και διαμορφώνουν πολιτισμούς για αιώνες. Στο πρώτο μέρος αυτής της σειράς άρθρων εξετάζεται η διαπλοκή εξουσίας και πίστεως από το αρχαίο Ισραήλ ως τον ευρωπαϊκό και ρωμαϊκό Μεσαίωνα.

Πολλές θρησκείες, περισσότερες πολιτικές

Αλλού παρακμάζει, αλλού αναγεννιέται, κάπου επιστρέφει δυναμικά και συχνά αλλάζει. Η θρησκεία παραμένει σημαντικός παράγων διαμόρφωσης του παγκοσμίου πολιτισμού και άμεσης ή έμμεσης επιρροής στην πολιτική, την ηθική, τα κοινωνικά πρότυπα και το δημόσιο και ιδιωτικό βίο δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Η κατανόηση και η μελέτη της δεν ωφελούν μόνο στην ερμηνεία και εμπέδωση θρησκευτικών ή θρησκειογενών καταστάσεων: ακόμη και εκεί που η πίστη μοιάζει άσχετη με το θέμα (όπως η γεννητικότητα, η οικονομική ελευθερία και ο πόλεμος), το υπόστρωμα των κοινωνικών αντιλήψεων και συνθηκών σχεδόν πάντοτε είναι θρησκευτικό ή με έντονη θρησκευτική χροιά. Από το πολυθρησκευτικό Λονδίνο και την έντονα κοσμική Σουηδία ως την βαθιά πιστή Νότιο Ιταλία και την θεοκρατική Σαουδική Αραβία, οι θρησκευτικές διδασκαλίες -ή ο αποϊεροποιημένος απόχηος τους που έχει ενσωματωθεί ασυνείδητα στη συλλογική ηθική και ταυτότητα- ερμηνεύουν πάρα πολλά κοινωνικά φαινόμενα και την αντίδραση σε αυτά.

Για την απελευθέρωση της Μοσούλης και την επιστροφή των Χριστιανών: Το δικαίωμα ενός έθνους να υπάρχει

Του Χαρίτου Αναστασίου, Φοιτητή Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ

Η παραδοσιακή σημαία των Ασσύριων Χριστιανών: οι τρεις λωρίδες συμβολίζουν τους τρεις ποταμού της Μεσοποταμίας (Τίγρη, Ευφράτη, Ζαμπ), ο ήλιος και το άστρο στο κέντρο προέρχονται από προχριστιανικά ασσυριακά μνημεία, ενώ ο προχριστιανικός επώνυμος θεός Ασσούρ εικονίζεται στο άνω μέρος.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες ο δυτικός κόσμος παρακολουθεί με αγωνία τη μάχη που διεξάγεται στη Μοσούλη ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντη (ISIL ή Daesh) από τις δυνάμεις του Ιράκ, των Κούρδων και της Συμμαχίας των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας, του Καναδά, της Αυστραλίας, της Δανίας, της Γερμανίας, καθώς και της Τουρκίας, οι οποίες και προσφέρουν αεροπορική κάλυψη στις ιρακινές και κουρδικές στρατιές. Η επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Νινευή, ερχόμαστε» αποτελεί μια από τις σημαντικότερες ίσως φάσεις του διαρκούς πολέμου που διεξάγεται σήμερα απέναντι στην ισλαμική τρομοκρατία, με τις κουρδικές δυνάμεις να έχουν συνεισφέρει κατά κύριο λόγο στην απώθηση των κτηνωδών δυνάμεων του ISIL και στην απελευθέρωση των ντόπιων πληθυσμών. Όπου Νινευή η επίσημη ονομασία του κυβερνείου με έδρα τη Μοσούλη, τιμής ένεκεν στην αρχαία πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ Ασσυριακής αυτοκρατορίας.

Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Πολιτεία ή Κοσμοπολιτεία; Δύο «αιρετικές» απόψεις...

Του Νίκου Παππά, Αποφοίτου Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη στις 5/11/2016

Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Πολιτεία ή Κοσμοπολιτεία;
Δύο «αιρετικές» απόψεις για την σημερινή καθεστωτική επιστήμη...

Η Αυτοκρατορία σαν λέξη προέρχεται από τη λατινική λέξη imperium, που δηλώνει τη «στρατιωτική διοίκηση» στην Αρχαία Ρώμη. Είναι μια γεωγραφικά εκτεταμένη περιοχή η οποία περιλαμβάνει πολλές εθνότητες και ανθρώπων ενωμένων κάτω από την κυριαρχία του αυτοκράτορα (ή μιας ολιγαρχίας), ο οποίος ασκεί απόλυτο εξωτερικό και εσωτερικό έλεγχο στο κράτος του. Κύρια παραδείγματα της νεώτερης επιστήμης αυτοκρατοριών είναι η Κινεζική Αυτοκρατορία, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Κινεζική και η Οθωμανική είναι αυτοκρατορίες δεσποτικού χαρακτήρος ενώ η Ρωμαϊκή είναι ημι-δεσποτικού. Στον αντίποδα είναι η Βυζαντινή, η οποία έχει την ιδιαιτερότητα ότι ήταν από την βάση της ανθρωποκεντρική. Ακριβώς αυτή της η ιδιαιτερότητα οδήγησε πολλούς ιστορικούς να διαχωρίσουν την Βυζαντινή αυτοκρατορία από όλες τις άλλες.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Χωριάτες, πολύτεκνοι και φασίστες: οι ρουστίκ εχθροί της Βαβυλώνας

Του Μάριου Νοβακόπουλου, Φοιτητή στο τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Πόλη και χωριό: βίοι παράλληλοι και ανταγωνιστικοί

Ο ανταγωνισμός κέντρου και περιφερείας, της πόλης και του χωριού είναι αρχαίος, κρατώντας από την εποχή που δημιουργήθηκαν τα πρώτα αστικά κέντρα στη Μεσοποταμία και τον Ινδό ποταμό. Οι κάτοικοι της υπαίθρου έχουν ζωές πιο απλές και ήσυχες, οι δραστηριότητες τους διαμορφώνονται από τις εποχές και τον καιρό, βρίσκονται πιο κοντά στο φυσικό περιβάλλον το οποίο εκμεταλλεύονται αλλά και φοβούνται, έχουν μικρότερη επαφή με τον έξω κόσμο και χαρακτηρίζονται από ισχυρούς δεσμούς με την κοινότητα τους. Προσκολλούνται στις παραδόσεις και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που κάνουν τον τόπο τους μοναδικό. Οι άνθρωποι της πόλης από την άλλη ζουν ως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, κάτι που δίνει μεγάλη ατομική ελευθερία αλλά και χαμηλότερη και διασπασμένη κοινωνικοποίηση. Μετακινούνται περισσότερο, έχουν πολλές και διαφορετικές δραστηριότητες να κάνουν και ποικίλα επαγγέλματα και μεθόδους ψυχαγωγίας να επιλέξουν. Οι πόλεις είναι τα κέντρα πολιτικών αποφάσεων, πολιτιστικής και καλλιτεχνικής καινοτομίας, φιλοσοφικών και θρησκευτικών ζυμώσεων, ταξικών αγώνων. Κυκλοφορούν πολλές διαφορετικές ιδέες και συνυπάρχουν υποκουλτούρες και κοινωνικές ομάδες άσχετες μεταξύ τους. Είναι ευκολότερη η γνωριμία ξένων ή αγνώστων, αφού οι πόλεις είναι κόμβοι μεταφορών, εμπορίου, σπουδών και τουρισμού. Ενώ ο χωρικός έχει άμεση σχέση με τη φύση και συνεπώς είναι εξοικειωμένος με την παρουσία της, τους κινδύνους και τις ομορφιές της, ο αστός ζει σε έναν χώρο τεχνητό, εξημερωμένο και απόλυτα προσαρμοσμένο στις ανθρώπινες ανάγκες.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

28η Οκτωβρίου: αλήθειες και ψέματα


του Νικόλα Γιάννου
Σύνεδρου της ΟΝΝΕΔ
Προέδρου της ΜΑΚΙ Πετρούπολης
(nggiannou@yahoo.gr)

                                   Είναι μια θλιβερή αλήθεια πως παρά το γεγονός οτι ζούμε σε μια από τις πιο όμορφες χώρες του κόσμου, παρά το ότι έχουμε μεγάλη και ένδοξη ιστορία, αρνούμαστε να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε, Δεν δεχόμαστε να μελετήσουμε και να αγαπήσουμε την ιστορία μας. Αδιαφορούμε για το παρελθόν του έθνους μας και αφήνουμε χώρο στις αντεθνικές αντιλήψεις να επικρατήσουν ιδεολογικά. Αυτός είναι και ο λόγος της σημερινής κατάντιας, της σημερινής μιζέριας της Ελλάδας μας: η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Αυτό το καρκίνωμα που κρατάει την Ελλάδα συνεχώς πίσω είτε αφορά την οικονομία είτε τις αξίες και τα ιδανικά της πατρίδας μας.
                                   Πώς όμως να αλλάξει αυτή η κατάσταση όταν απο αυτά ακόμη τα σχολεία η προπαγάνδα και η παραποίηση των γεγονότων από την αριστερά είναι ουσιαστικά η μόνη "ιστορική" πηγή που έχει στα χέρια της η νέα γενιά; Επειδή λοιπόν δεν ανέχομαι να παίζεται μπροστά στα μάτια μου η παραχάραξη της ιστορίας εις βάρος της πατρίδας μου παραθέτω τα ψέματα της αριστεράς για το εθνικό θέμα της 28ης Οκτωβρίου:

ΨΕΜΑ: " Ο Ι.Μεταξάς δεν είχε προετοιμάσει επαρκώς τον ελληνικό στρατό για τον πόλεμο"
ΑΛΗΘΕΙΑ: Παρά το γεγονός πως το 1935 ο ελληνικός στρατός είχε στην κατοχή του ουσιαστικά ο,τι είχε απομείνει από την Μικρασιατική εκστρατεία μέσα σε 4 χρόνια κατάφερε να είναι επαρκώς εξοπλισμένος, εκπαιδευμένος και οχυρωμένος. Μην ξεχνάμε άλλωστε και την περίφημη γραμμή Μεταξά, ένα στρατιωτικό στολίδι για την εποχή εκείνη (περισσότερες λεπτομέρειες εδώ: Στον πόλεμο η Ελλάδα δεν πήγε μόνο με ηθικό αλλά και με πολυ...στρατό)

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

Τα media της νέας εποχής αλλάζουν την πολιτική

Του Μάριου Νοβακόπουλου, Φοιτητή στο τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Η κυριαρχία του διαδικτύου αλλάζει τον τρόπο ενημέρωσης του κοινού και γίνεται ο εφιάλτης όχι μόνο των παραδοσιακών ΜΜΕ αλλά και της πολιτικής ελίτ, στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Οι τεχνολογικές εξελίξεις στον τομέα της επικοινωνίας και των πληροφοριών είναι ραγδαίες, η δύναμη του διαδικτύου, της εικόνας και της άμεσης σύνδεσης των πάντων με τους πάντες αλλάζουν το πρόσωπο της κοινωνίας, θετικά ή αρνητικά, με πολλούς τρόπους. Η διαπίστωση αυτή φυσικά δεν είναι καμία πρωτοφανής ανακάλυψη. Χιλιάδες άρθρα έχουν γραφτεί για το πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η κουλτούρα του blogging και microblogging, η ανάπτυξη συζητήσεων σε φόρα ευρεία και καθημερινής επαφής και η τεράστια διάχυση πληροφοριών και ειδήσεων μεταβάλουν σημαντικά το πρόσωπο του πολιτισμού. Από άποψης επήρειας της πολιτικής, της κοινής γνώμης και των συνειδήσεων, οι αλλαγές στο σύστημα ενημέρωσης παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Η αυτοκαταστροφική φύση του πολυπολιτισμού

Του Νίκου Παππά, Αποφοίτου Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη στις 8/10/2016

Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πειραματόζωο στο πείραμα της πολυπολιτισμικότητος. Το φαινόμενο αυτό βλέπουμε να αναπτύσεται σε όλη την Ευρώπη και σε ορισμένες περιοχές μεθοδικά αρκετές δεκαετίες (π.χ. Λονδίνο). Τα αποτελέσματά του είναι εμφανή με τις τοπικές κοινωνίες, αντί να γίνονται πιο ανοιχτές, να κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους και να στρέφονται σε συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις. Όχι, οι κοινωνίες δεν έχουν γίνει ξενοφοβικές ή κι αν έχουν γίνει δεν ευθύνονται οι ίδιες. Αλλά ούτε και φταίνε οι ίδιες για τον φόβο που, η παγκοσμιοποιημένη διεθνής των αγορών με τις κυβερνήσεις, τις έχουν γεμίσει. Η ευθύνη είναι κυρίως στην φύση του πολυπολιτισμού η οποία είναι αυτοκαταστροφική.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Ο κοινοτισμός στα Βαλκάνια και η καταστροφή του στο όνομα του εξευρωπαϊσμού

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη στις 10/9/2016 

Τα Βαλκάνια, πυρήνας του Ανατολικού Ρωμαϊκού κόσμου (Βυζαντίου, κατά την Δυτική ιστοριογραφία) και της Ορθοδοξίας, κατάφερε να επιζήσει παρά τις αντίξοες συνθήκες επί Οθωμανικής κατοχής και να κρατήσει την πολιτικοκοινωνική του ιδιαιτερότητα. Την ιδιαιτερότητα αυτή, η οποία εκφραζόταν μέσω του κοινοτιστικού συστήματος, την είχαν αποδεχτεί οι Οθωμανοί κατακτητές για δικούς τους λόγους, κυρίως οικονομικούς.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Ερωτήματα πάνω στην πορεία της μεταχριστιανικής Δύσης


Του Μάριου Νοβακόπουλου*
Το κείμενο αυτό είναι το πρώτο μίας σειράς άρθρων που στόχο έχουν να αναλύσουν την παρακμή του θρησκευτικού φαινομένου στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ και να εξετάσουν τυχόν συμβολή της υποχώρησης της παραδοσιακής θρησκευτικότητας με την πολύπλευρη κρίση που διέρχεται ο δυτικός πολιτισμός.
Η μακρά πορεία απομάγευσης της Δύσης
Η ανατολή του σύγχρονου κόσμου, της λεγόμενης νεωτερικής φάσης του δυτικού πολιτισμού, συνοδεύτηκε από πολλές και σφοδρές εσωτερικές συγκρούσεις, βάσει των αλλαγών στην σκέψη, τα ήθη και την κοινωνική οργάνωση και πρακτική.  Όλες οι αντιλήψεις, οι κοινωνικές συμβάσεις και οι ανθρώπινες σχέσεις τέθηκαν υπό εξέταση και αμφισβήτηση.  Όταν δε παλαιά και νέα σκέψη συνεκρούοντο, τότε ο επαναστατικός ζήλος της αλλαγής και τα αντιδραστικά αντανακλαστικά της συντήρησης προκαλούσαν βίαιες αναφλέξεις.  Από τις ισχυρότερες και κεντρικότερες αξίες του παλαιού κόσμου, που προκάλεσε τεράστια πάθη και υπήρξε σοβαρό ανάχωμα σε πολλές νεωτερικές προσπάθειες, υπήρξε η θρησκεία.

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Εθνική επιβίωση, Πολιτική και Ανεξαρτησία

Του Δημήτρη Βερδελή,


Πριν από λίγες εβδομάδες ήταν η επέτειος της Αμερικάνικης ανεξαρτησίας στην διακήρυξη της οποίας σε λίγες γραμμές εκτίθενται οι λόγοι χάριν των οποίων ο Αμερικανικός λαός θέλησε δια της ισχύος του να πετύχει την αποσύνδεσή του από το Αγγλικό Στέμμα προέβη σε πολλές αυθαιρεσίες μια από τις οποίες ήταν και η αύξηση του φόρου στο τσάι η οποία ήταν η αφορμή για το «ξέσπασμα» της επανάστασης, αυτή υπήρξε μια από τις πρώτες εφαρμογές «οικοδόμησης» έθνους στην παγκόσμια ιστορία.

Με την Αμερικάνικη διακήρυξη της ανεξαρτησίας ομοιάζουν και οι δικές μας διακηρύξεις ανεξαρτησίας στις οποίες χαρακτηριστικά αναφέρεται πως «το ελληνικό έθνος ενώπιον Θεού και ανθρώπων διακηρύσσει την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».

Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

Η αξιοπρέπεια ως «κίνημα», του Χρήστου Γιανναρά

​​Επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην εφημ. Καθημερινή, 24/7/2016


Από τα κόμματα (κατ’ ευφημισμόν «πολιτικά») που συγκροτούν σήμερα το ελλαδικό κοινοβούλιο, η ορθολογική σκέψη αποκλείει το ενδεχόμενο, έστω και το ελάχιστο, να υπάρχει κάποιο με την ικανότητα και την τόλμη να επανιδρύσει κράτος, συντεταγμένες λειτουργίες δημοσίου συμφέροντος, δομές και προϋποθέσεις κοινωνικών λειτουργημάτων. 

Εκτός από τους περιθωριακούς και τους γραφικούς (τα κόμματα που τα έμπασε στη Βουλή η οργή ή η ευήθεια των ψηφοφόρων) όλοι οι υπόλοιποι σημερινοί βουλευτές έχουν στελεχώσει ή δώσει ψήφο εμπιστοσύνης ή αμνηστεύσει έμπρακτα (με την κομματική τους ένταξη) τις κυβερνήσεις τις εξόφθαλμα υπαίτιες για τη σημερινή παντοδαπή καταστροφή της χώρας, τον διεθνή εξευτελισμό του ελληνικού ονόματος, την εσωτερική κοινωνική αποσύνθεση.

Η εκτροπή και η ισλαμοποίηση της Κύπρου

Άρθρο του Κωνσταντίνου Χολέβα στην εφημ. Δημοκρατία, 24/7/2016


Η ομοσπονδία που συζητείται μεταξύ του Αναστασιάδη και του Ακιντζί ποιους θα ενώσει; 

Κάθε απόπειρα βίαιης ανατροπής μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβερνήσεως είναι καταδικαστέα. Ομως τα γεγονότα στην Τουρκία πρέπει να μας προβληματίσουν ευρύτερα, δεδομένης της μόνιμης τουρκικής επιθετικότητας. Ο Ερντογάν εγκαθιδρύει ένα ισλαμοφασίζον καθεστώς, για το οποίο ήδη οι Ευρωπαίοι επίτροποι και οι υπουργοί Εξωτερικών ισχυρών χωρών εξέφρασαν την ανησυχία τους.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Κοινότητα Προσώπων, Έθνος Κοινοτήτων, Κοινότητα Εθνών

Απόσπασμα από το βιβλίο του Θεόδωρου Ζιάκα “Έθνος και Παράδοση”,


4.3.1. Το περιεκτικό κοινωνείν

Πρόσφορη αφετηρία, για μία συσχετιστική προσέγγιση των εννοιών έθνος καi κοινότητα, μας δίνει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του: Η οικογένεια και το χωριό ή η τοπική κοινότητα είναι είδη κοινότητας αναγκαία για το ζην. Η πόλις όμως είναι αναγκαία για το ευ ζην. Αν και άθροισμα επιμέρους κοινοτήτων, η πόλις τις υπερβαίνει ποιοτικά. Είναι το είδος κοινότητας που χρειάζεται για την πληρότητα του ζην και ευ ζην. Ενσαρκώνει, κατά την έκφραση του Βαγγέλη Κοροβίνη, το περιεκτικό κοινωνείν. Έχουμε δηλαδή μία ειδική μορφή συλλογικού: την περιεκτική κοινότητα.

Ορθόδοξη Εκκλησία και Διαφωτισμός

Άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά στο περιοδικό Ρήξη (τ. 27),


Έχει κατά κόρον τονιστεί ότι η μεταφορά στις ελληνικές συνθήκες του διπόλου της αντιπαράθεσης «διαφωτισμού»-εκκλησίας και η ερμηνεία της σύγχρονης ιστορίας μας με βάση αυτό είναι μανιχαϊστική, παρόλο που υπήρξε οπωσδήποτε ένας βαθμός αντιπαράθεσης. Στην Ελλάδα σε όλη τη μακρά περίοδο της νεώτερης ιστορίας της, ιδιαίτερα μετά την Άλωση, η ύπαρξη του εθνικού ζητήματος και ο ημιαποικιακός χαρακτήρας της, διαμορφώνει άλλου τύπου συσχετισμούς και αντιπαραθέσεις. Η μεταβολή μιας «δευτερεύουσας αντίθεσης» σε κυρίαρχη σκοπεύει ακριβώς στην απόκρυψη της κυρίαρχης αντίθεσης.

Η εκκλησία στις συνθήκες της υποδούλωσης, αλλά ήδη από το 1204 και μετά, συνιστά, εκούσα ή άκουσα, στοιχείο ενοποιητικό και διαμορφωτικό της ελληνικής ταυτότητας, προπαντός μέσω της ιδεολογικής γλωσσικής και διοικητικής ενοποίησης των ορθόδοξων ραγιάδων. Ο Δημοσθένης Δανιηλίδης, φανατικός πολέμιος της εκκλησιαστικής ιεραρχίας υπέρμαχος του νεολληνικού και διαφωτισμένου εθνισμού θα γράψει μολοντούτο:

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016

ΒΙΝΤΕΟ - Οικουμενικά, θεολογικά και πολιτιστικά διλήμματα για την σύγχρονη Ορθοδοξία

Ομιλία του π. Νικολάου Λουδοβίκου στο πατάρι του βιβλιοπωλείου “Εν Πλω”,


Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος (προσκεκλημένος του “Αντίφωνου”, στο πατάρι του βιβλιοπωλείου “Εν Πλω”) αφού ορίσει την Εκκλησία ως τον χώρο όπου ανατέλλει η ομορφιά των πραγμάτων, μας εισάγει στη φιλοσοφική αναζήτηση προσδιορίζοντας τον άνθρωπο ως το όλον αυτού: Ως ενότητα της ψυχής με το σώμα, την επιθυμία,το ασυνείδητο, τη σχέση, τη βούληση – ίσως ακόμα και με τον ναρκισσισμό του…

Στα πλαίσια μάλιστα ενός εαυτού που (σήμερα, σε αντίθεση προς την αρχαία εποχή) επιζητεί να μη γνωρίζει όρια: Λαχταρά δηλαδή τη απειροσύνη της εικόνας του Θεού απ’ άκρου σ’ άκρο της υπάρξεώς του!

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Η Χριστιανική Ανθρωπογεωγραφία του 21ου Αιώνα: από το Βορρά στο Νότο

Πολιτιστικές μακροδομές: Γενικές παρατηρήσεις για την μετακίνηση του κέντρου βάρους της χριστιανικής ανθρωπογεωγραφίας προς τον Παγκόσμιο Νότο.

Του Δημήτρη Πεπόνη,


Εισαγωγή

Το κέντρο βάρους του χριστιανισμού, από το 1900 και ύστερα, σταδιακά μετακινείται προς εξωευρωπαϊκούς χώρους. Πλέον βρίσκεται στον Παγκόσμιο Νότο. Συγκεκριμένα μεταξύ Λατινικής Αμερικής και -Κεντρικής και Νότιας- Αφρικής (South-South του Νότιου Ατλαντικού). Ορισμένοι μπορεί να υποτιμούν το ζήτημα. Οι συνέπειες της συγκεκριμένης εξέλιξης, όμως, είναι απτές και «ρεαλιστικότατες» στο πλαίσιο εξέτασης των Μακροδομών και του Πλανητικού Μετασχηματισμού.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

Η «μυστικίστρια» Ιουλιανή του Νόργουιτς και ο Θεός ως… μητέρα (+βίντεο)

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Η Αγία Ιουλιανή του Νόργουιτς

Τον Μάιο του 1373 μια νεαρή γυναίκα μόλις 30 ετών, η Ιουλιανή, υπέφερε από μια σοβαρή αρρώστια. Στις 8 Μαΐου, καθώς η αρρώστια επιδεινωνόταν, ο τοπικός καθολικός ιερέας πήγε να την μεταλάβει για τελευταία φορά και της αφήνει στο κάτω μέρος του κρεβατιού έναν σταυρό. Η Ιουλιανή είχε χάσει την όρασή της και το σώμα της ξαφνικά μούδιασε ολόκληρο. Κατάφερε όμως μέσα απ᾽ το σκοτάδι να δει τον σταυρό και τον Χριστό να αιμορραγεί.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων ωρών, είχε μια σειρά από 16 οράματα με τον Ιησού Χριστό. Μέσα στις επόμενες 5 ημέρες θα αναρρώσει πλήρως -στις 13 Μαΐου 1373. Αυτά τα 16 οράματα, και γενικά το θαύμα το οποίο βίωσε, θα γίνουν η αιτία ώστε η Ιουλιανή να γίνει ασκήτρια και να γράψει ένα βιβλίο, το «Αποκαλύψεις Θείου Έρωτος» (Revelations of Divine Love) που εκδόθηκε το 1395, με μεγάλη επιρροή στην εποχή της, και μάλιστα θα γίνει η πρώτη γυναίκα που θα γράψει Θεολογικό βιβλίο στα Αγγλικά (γι᾽αυτό τον λόγο θα θεωρηθεί και από πολλούς σύμβολο φεμινισμού).

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

Το «κυνήγι των μαγισσών» άρχισε… Επικίνδυνη η κατάσταση στην Τουρκία

Άρθρο της Άννας Παναγιωτίδου στο Palo.gr στις 18/7/2016,


Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα και τις εξαντλητικές ώρες αβεβαιότητας για το μέλλον της Τουρκίας, η δημοκρατία παρέμεινε άθικτη στην γειτονική χώρα. Πολεμοχαρής και προκλητικός ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει ορκιστεί να καθαρίσει το στρατό από τους προδότες.

Λίγες ώρες μετά την απόπειρα πραξικοπήματος από ορισμένα μέλη του στρατού εναντίον της κυβέρνησής του Ερντογάν, ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Τουρκίας, αφού σιγουρεύτηκε για την αποτυχία του πραξικοπήματος επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη από το Μαρμαρίς όπου βρίσκονταν για διακοπές. Για πολλή ώρα «κυβερνούσε» την χώρα από το αεροδρόμιο Ατατούρκ, επειδή οι μάχες στην Άγκυρα συνεχίζονταν και δεν ήταν ακόμη ασφαλής, ενώ στην Κωνσταντινούπολη είχε ανακτήσει πιο εύκολα τον έλεγχο.

Καιρός να ανοίξουμε πανιά! του Σαράντου Καργάκου

Άρθρο του Σαράντου Καργάκου στην εφημ. Κόντρα, 16/7/2016


Σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς λεγόμενες ἔγκυρες δημοσκοπήσεις, πρὸς τὶς ὁποῖες ἐλάχιστη ἐκτίμηση τρέφω, εἶδα κάτι παρηγορητικό. Ἕνα ποσοστὸ γύρω στὸ 71% ἀποφαίνεται ὅτι γιὰ τὸ θλιβερὸ κατάντημα μας φταῖμε –ἐπὶ τέλους!– ἐμεῖς. Οἱ ξένοι ὅ,τι κι ἄν κάνουν, καλό ἤ κακὸ εἰς βάρος μας, τό κάνουν διότι, ὅπως συχνὰ τὸ νομίζουν, αὐτὸ ὑπηρετεῖ τὸ συμφέρον τους. Ἐμεῖς κοιτᾶμε βέβαια τὸ συμφέρον μας ἀλλὰ σὲ ἀτομικὴ καὶ ὄχι σὲ συλλογικὴ διάσταση. Βλέπουμε τὸν συνέλληνα σὰν ἀνοιχτὸ... πορτοφόλι! Μιλᾶμε γιὰ δικαιώματα καὶ ξεχνᾶμε ὅτι τὸ δικαίωμα στηρίζεται ἐπὶ τοῦ δικαίου. Ἔτσι, στὴν καλύτερη περίπτωση, τηροῦμε τὴν κατὰ γράμμα τήρηση τοῦ νόμου ἀλλ’ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν κατὰ τὸ πνεῦμα λειτουργία τοῦ δικαίου. Μοιραῖα δημιουργήσαμε μιὰ ἄλλου τύπου Ἑλλάδα, ποὺ ἔχει τὸ πρόσωπο τῆς κατάρας.

Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Οι Έλληνες του 1821 συνέχιζαν το Βυζάντιο – Ρωμανία

Θεωρούσαν τους Ρωμηούς προγόνους τους. Το "Βυζάντιο" δεν υπήρξε ποτέ,


Του Θωμά Δρίτσα,

-Νομική Διάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, ή Οργανισμός του Αρείου Πάγου, Γερουσίας της Ανατ. Ελλάδος, 4/11/1821: “Οι κοινωνικοί νόμοι των αειμνήστων χριστιανών αυτοκρατόρων της Ελλάδος μόνοι ισχύουσι κατά το παρόν εις την Ανατολικήν Χέρσον Ελλάδαν”

-Προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδος 1/1/1822, όπου μεταξύ άλλων λέει: “Άχρι της κοινοποιήσεως των ειρημένων κωδίκων, αι πολιτικαί και εγκληματικαι διαδικασίαι βάσιν έχουσι τους Νόμους των αειμνήστων Χριστιανών ημών αυτοκρατόρων”.

-Νόμος της Επιδαύρου, Β΄ Εθνική Συνέλευση, εν Άστρει 1823, επαναλαμβάνονται τα παραπάνω και στις 1/4/1823 από τα Πρακτικά διαβάζουμε: “Διορίζεται επιτροπή για να εκθέση τα κυριώτερα των εγκληματικών εκ του προχείρου, ερανιζομένη από τους νόμους των ημετέρων αειμνήστων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων”.

Πώς διασώθηκε ο Ερντογάν, του Σάββα Καλεντερίδη

Άρθρο του Σάββα Καλεντερίδη στην εφημ. Δημοκρατία, 17/7/2016


Η απόπειρα του πραξικοπήματος, οι στρατιωτικοί και το (πιθανό) deal μετά το φιάσκο

Την Παρασκευή το βράδυ εκδηλώθηκε απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, η οποία έπειτα από λίγες ώρες οδηγήθηκε σε αποτυχία και οι δυνάμεις που παραμένουν πιστές στο Σύνταγμα και στον Ερντογάν έθεσαν την κατάσταση υπό τον έλεγχό του. Καταρχάς πρέπει να σημειώσουμε ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό, το οποίο όμως είχε σημαντικά κενά στη σχεδίαση και κυρίως στην εφαρμογή του. Οταν σχεδιάζεται ένα πραξικόπημα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να τεθεί ως προϋπόθεση και άρα προτεραιότητα είναι ο έλεγχος των τηλεπικοινωνιών και των ΜΜΕ. Οταν ελεγχθούν αυτά, τότε το κράτος και η κυβέρνηση δεν έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τις επικοινωνίες, τα ΜΜΕ και κυρίως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να κινητοποιήσουν τους υποστηρικτές τους και να οδηγήσουν το εγχείρημα σε αποτυχία, όπως έγινε στην περίπτωση του πραξικοπήματος που στρεφόταν εναντίον του Ερντογάν.

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016

Οι δυτικοί θα μας προσφέρουν το σκοινί για να τους κρεμάσουμε (σουνιτικό... ρητό)

Άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά στο liberal.gr, 15/7/2016


Η νέα τραγωδία στη Νίκαια έρχεται να επιβεβαιώσει τη διαπίστωση πως στο ίδιο το εσωτερικό του δυτικού κόσμου μαίνεται ο πόλεμος των πολιτισμών, πόλεμος που συνδέεται άμεσα με την εξάντληση της απρόσκοπτης δυτικής ηγεμονίας στον πλανήτη. Οι δυτικοί, με όλη την αλαζονεία του αποικιοκρατικού και ιμπεριαλιστικού παρελθόντος τους, νόμιζαν πως μπορούν να χειρίζονται τους πληθυσμούς άλλοτε ως κρέας για τα κανόνια και σήμερα ως κρέας για τα εργοστάσιά τους, αγνοώντας εντελώς την πραγματικότητα των πολιτισμών και των αντιθέσεών τους.

Έτσι οι Γάλλοι, επί παραδείγματι, μετέφεραν ολόκληρους πληθυσμούς, από τις παλιές αποικίες τους για να συντηρήσουν την παραγωγή των αυτοκινητοβιομηχανιών τους, αγνοώντας παντελώς τον πολιτισμό και την ταυτότητα των Αλγερίνων, των Μαροκάνων των Τυνησίων.

Διανεμισμός: Μια εναλλακτική λύση για την κρίση

Άρθρο του Γιώργου Πισσαλίδη,


«Στον καπιταλισμό, ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο. Στον κομμουνισμό, συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο». Γκίλμπερτ Τσέστερτον

Ζούμε σήμερα μια οικονομική κρίση στην οποία υπαίτιος είναι η απληστία των τραπεζών και της Γουώλ Στρητ. Από την άλλη, η Αριστερά, που είχε πέσει σε ανυποληψία μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, επιστρέφει δριμύτερη με τις εξεγέρσεις των «αγανακτισμένων» του εξωτερικού, που στην περίπτωση των «Ανώνυμων» φλερτάρουν με τον αναρχισμό. Όμως υπάρχουν κάποιοι που απορρίπτουν τόσο τον καπιταλισμό των μεγάλων επιχειρήσεων, όσο και το μεγάλο κράτος του σοσιαλισμού ή τα κρατικά μονοπώλια του κομμουνισμού. Είναι οι οπαδοί του διανεμισμού (distributism), που κηρύττουν την επιστροφή στην τοπική οικονομία και την αποκέντρωση, ενώ έχουν ως μοντέλο ανάπτυξης τις μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις ή τις συνεταιριστικές τύπου «Μοντραγκόν».

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Ανακαλύπτοντας τους θησαυρούς που κρύβει η καρδιά του πατέρα

Του π. Stephen Muse (μετάφραση: Πολυξένη Τσαλίκη),


Όταν οι γονείς μου χώρισαν, ο πατέρας μου με εγκατέλειψε. Η αρρώστια του, σχιζοφρένεια, πρώτα τον έστειλε στο κελί της φυλακής και μετά σε ψυχιατρείο. Η συμπεριφορά του την εποχή που ήταν ψυχωτικός του προκαλούσε ντροπή κι έτσι, μετά το διαζύγιο των γονιών μου, δεν τον ξαναείδα παρά μόνον όταν είχα πια ενηλικιωθεί. Εξαίρεση αποτέλεσαν δύο σύντομες επισκέψεις του μία στα γενέθλιά μου και μία κάποια Χριστούγεννα. Όταν, μεγάλος πια, τον συνάντησα πάλι, μου είπε: «Τότε που ήρθα να σε δω, στο σπίτι του παππού, αγκάλιασες τα πόδια μου, έκλαιγες και παρακαλούσες: ‘Μπαμπά μη φεύγεις’. Εγώ, πάλι, σ’ αγαπούσα και ο κάθε αποχαιρετισμός με πονούσε πολύ. Έτσι δεν ξαναήρθα». Είχε ζήσει μ’ αυτή την ανάμνηση και μ’ αυτή την απόφαση επί είκοσι χρόνια, ενώ όμως πλήρωνε τακτικά τη μηνιαία διατροφή μου και μάθαινε τα νέα μου από δεύτερο χέρι.

Μόνιµον πρόβληµα ο χαρακτηρισµός των Δυτικών «Εκκλησιών», του π. Γεωργίου Μεταλληνού

Άρθρο του π. Γεωργίου Μεταλληνού στον Ορθόδοξο Τύπο, 1/7/2016


1. Ἡ «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή»

Ὁ ὅρος «Ἀνατολὴ» ὄχι τόσο στὴν γεωγραφική, ὅσο κυρίως στὴν πνευματικὴ διάστασή του, ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστὰ σ’ ἀντιπαράθεση πρὸς τὸν ὅρο «∆ύση», ὅταν καὶ αὐτός, ξεπερνώντας τὴν γεωγραφική του σημασία, προσέλαβε πνευματικὸ περιεχόμενο. Ἀνατολὴ σημαίνει μετὰ τὸ σχίσμα τὸ γεωγραφικὸ καὶ πνευματικὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς πατερικῆς δηλαδὴ παραδόσεως, ἐνῶ ∆ύση τὸ γεωγραφικὸ καὶ πνευματικὸ χῶρο τῆς ἀλλοτριωμένης Χριστιανοσύνης, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῆς Μεταρρυθμίσεως. Ἡ Ἀνατολὴ ταυτίσθηκε μὲ τὴ Ρωμαιοσύνη, ἐνῶ ἡ ∆ύση μὲ τὴ Φραγκοσύνη.

Στὴ γλώσσα, συνεπῶς, τοῦ Γένους μας ὁ ὅρος Ἀνατολὴ ἔλαβε πνευματικὸ περιεχόμενο, χρησιμοποιεῖται δὲ καὶ ὡς ἐπίθετο γιὰ τὸν χαρακτηρισμὸ τῆς Ἐκκλησίας μας (Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία), ἡ ὁποία εἶναι κατὰ τὴν αὐτοσυνειδησία της ἡ μία καὶ μόνη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐπίσης στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα ὀνομάζεται «Ἀνατολή». Πρβλ. τὸ ἀπολυτίκιο τῶν Χριστουγέννων: «καὶ σὲ γιγνώσκειν ἐξ ὕψους Ἀνατολήν», ποὺ ἀναφέρεται στὸν.... «ἥλιον τῆς δικαιοσύνης» Χριστόν.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

ΒΙΝΤΕΟ - Φοβερός Χρήστος Γιανναράς για την Αγία & Μεγάλη Σύνοδο στην Κρήτη

Συνέντευξη του Χρήστου Γιανναρά στο κανάλι Kontra,


Ο Χρήστος Γιανναράς μιλάει στην εκπομπή Επί του Πιεστηρίου.

Μερικά από τα θέματα που συζητούνται στην εκπομπή είναι για το νόημα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, για την προσπάθεια της Ρωσικής εκκλησίας να αυτονομηθεί, για την αυτοκεφαλία της Ελλαδικής Εκκλησίας και το εάν ορθώς συνέβη.

Επιπλέον ο Κος Γιανναράς σχολιάζει το έγκλημα του μονοτονικού, για την ανάγκη για εισαγωγή των αρχαίων Ελληνικών από το δημοτικό και για το Brexit.

Δείτε και ακούστε τον εκπληκτικό λόγο του Καθηγητού Φιλοσοφίας για τα μείζονα θέματα της Ορθοδοξίας:

Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

Περί «δεξιάς» ο λόγος

Του Μιχάλη Ρέττου, Δημοσιογράφου και Φοιτητή Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ


Παρακολουθώντας τον «εμφύλιο» που έχει αρχίσει στον χώρο της δεξιάς σε επίπεδο βάσης κυρίως, με αφορμή την αποχώρηση στελεχών από την ΝΔ και την ίδρυση νέων κομμάτων (Νέα Δεξιά, Εθνική Ενότητα), είναι φανερή η έλλειψη συνέπειας σε θέσεις, προτάσεις και στον τρόπο εκφοράς του πολιτικού λόγου, η οποία έλλειψη έχει την αιτία της στον φόβο αυτονόμησης από την (μικρή ή μεγάλη) κομματική ντουντούκα.

Η φιλοπατρία του Σπαρτιάτου Βασιλέως Αγησιλάου και η αγάπη του για τον ενωμένο Ελληνισμό

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ξενοφώντα "Αγησίλαος" για τον Σπαρτιάτη Βασιλέα,


[7.3] (...) Πράγματι λογάριαζε ότι η πατρίδα θα είναι πάντα ευτυχισμένη (θα διοικείται πάντα σωστά), αν οι συμπολίτες του συνέχεια τηρούν με ηρεμία τους νόμους και ισχυρή, όταν οι Έλληνες κρίνουν με σύνεση τα πράγματα.

[7.4] Αν βέβαια είναι δίκαιο ένας Έλληνας να είναι και φιλέλληνας, γνώρισε κανείς ποτέ άλλο στρατηγό που να μην θέλει να πάρει κάποια πόλη, όταν πιστεύει ότι θα την λεηλατήσει, ή να νομίζει καταστροφή τη νίκη του σε πόλεμο με τους Έλληνες;

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016

Η κοσμόπολη ως το κράτος της οικουμενικής φάσης του ελληνικού κοσμοσυστήματος

Παρέμβαση του Γιώργου Κοντογιώργη σε Συνέδριο για τον Μέγα Αλέξανδρο,


α) Κράτος και πολιτεία στην κοσμόπολη. Η κοσμοπολιτεία

Η έννοια της οικουμένης, αποδίδει τη μετα-κρατοκεντρική περίοδο του ελληνικού ή ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος, στην οποία εισέρχεται, μετά την παρέμβαση του Αλεξάνδρου στα ελληνικά πράγματα και την ενσωμάτωση του ουσιώδους της αφροασιατικής κρατικής δεσποτείας στην περίμετρό του. Υπό το πρίσμα αυτό, οικουμένη είναι η ανθρωποκεντρική οικουμένη, η οποία συγκροτείται πολιτειακά ως κοσμόπολις.

Η μετάβαση του ελληνικού κοσμοσυστήματος στη μετα-κρατοκεντρική περίοδο, στην οικουμένη, θα συνδυασθεί, απαρχής (4ος αιώνας π.Χ.) μέχρι τέλους (19ος αιώνας μ.Χ.), με κοσμοϊστορικές μεταλλάξεις στο σύνολο του κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού του γίγνεσθαι. Η διαδικασία αυτή σηματοδοτείται, εντούτοις, από την αρχή της υπαγωγής του συνόλου κοσμοσυστήματος υπό την αιγίδα μιας καθολικής, δηλαδή κοσμοσυστημικής πο- λιτείας. Η κοσμο-πολιτεία αυτή, όμως, προόρισται να ενσωματώσει και όχι να ανατρέψει το πολιτειακό κεκτημένο της προηγούμενης περιόδου και, συγκεκριμένα, τη θεμελιώδη κοινωνία της πόλης.

Το νέο αυτό κοσμο-πολιτειακό μόρφωμα θα αναλάβει να υποβάλει σε κανονιστική πειθαρχία τόσο τις υπερ-πολεοτικές παραμέτρους του κοσμοσυστήματος όσο και τις δια-πολεοτικές σχέσεις. Η πόλη θα εξακολουθήσει να αποτελεί τη θεμελιώδη κοινωνία, κινούμενη στο μεταίχμιο ανάμεσα στην ανεξαρτησία και στην αυτονομία, έως τη ρωμαϊκή επέμβαση, οπότε η επιβολή της ηγεμονίας της Ρώμης θα γύρει τους συσχετισμούς υπέρ της μη- τρόπολης.

Η διαδικασία αυτή θα ολοκληρωθεί κατά τη βυζαντινή εποχή, χωρίς ωστόσο να απολέσει τον δυναμικό της χαρακτήρα, όπως αποδεικνύει τόσο η φάση της ρωμαιοκρατίας όσο και η περίοδος της ελληνικής οικουμένης, που διανοίγεται μετά την Άλωση του 1204. Η οθωμανική πολιτική κυριαρχία στοιχειοθετεί έναν αναγκαστικό «ιστορικό συμβιβασμό», ο οποίος επήλθε ως απόρροια της κατάκτησης του κυρίως ελληνικού ζωτικού χώρου, ανάμεσα σε μια ασιατική κρατική δεσποτεία και στο ελληνικό ή ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα μικρής κλίμακας.

Brexit και η εκδίκηση της Παλιάς Ευρώπης

Του Μάριου Νοβακόπουλου, Φοιτητή στο τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Το σοκ του Βρετανικού δημοψηφίσματος επιταχύνει την άνοδο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που όχι απλά δρουν διαλυτικά για το πανευρωπαϊκό εγχείρημα, αλλά φέρνουν στην επιφάνεια ξεθωριασμένες όψεις της Γηραιάς Ηπείρου.

Η ΕΕ σε κρίση, η Ευρώπη σε αγωνία Η βρετανική ψήφος της 23ης Ιουνίου συντάραξε σα σεισμός την ευρωπαϊκή ήπειρο. Για πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησε το project της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, από την ΕΚΑΧ στην ΕΟΚ και στη σημερινή Ένωση, ποτέ κανένα κράτος δεν είχε αποχωρήσει. Η επερχόμενη αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου ήρθε να συντρίψει την επικρατούσα λογική, πως η πορεία προς την ολοένα στενότερη ενοποίηση των ευρωπαϊκών χωρών ήταν αυτονόητη και αναπόφευκτη, η φυσική θα έλεγε κανείς πορεία της ιστορίας. Η αναταραχή για το μέλλον της οικονομίας και του κοινού εμπορίου, των πολιτικών σχέσεων και της ισορροπίας δυνάμεων είναι πρωτοφανής.

Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

«Kύων επιστρέφων επί το ίδιον εξέραμα», του Χρήστου Γιανναρά

Επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην εφημ. Καθημερινή, 10/7/2016


Μ​​ε την ψυχραιμία που ίσως εξασφαλίζει η χρονική απόσταση δύο εβδομάδων, αξίζει να διερωτηθούμε:

Σε ποιους ήθελε να είναι αρεστό το κρατικό τηλεοπτικό κανάλι, το βράδυ του αγγλικού δημοψηφίσματος; Σε τι απέβλεπε, ποιον προσπαθούσε να πείσει για την ορθοφροσύνη της η EPT εκθειάζοντας επίμονα το Bremain και λοιδορώντας το Brexit;

H μεροληψία ήταν τόσο απροσχημάτιστη, που θύμιζε αντικομμουνιστική «διαφώτιση» της εποχής του «Ψυχρού Πολέμου». Kαι τελείως άχρηστη, αφού το ελλαδικό τηλεοπτικό κοινό δεν είχε καμιά δυνατότητα να επηρεάσει το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος. Eίχε κανείς την εντύπωση ότι η «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση ήθελε οπωσδήποτε να επιδείξει υποταγή και συμμόρφωση με τα θελήματα μιας υπέρτερης, προφανώς διεθνούς, εξουσίας.

Η παρακμή του πολιτισμού στην Αθήνα

Άρθρο του Νίκου Βατόπουλου στην εφημ. Καθημερινή, 9/7/2016


Διαβάζω στο δελτίο Τύπου που εξέδωσε χθες το υπουργείο Πολιτισμού ότι «η εμβάθυνση της συνεργασίας της Ελλάδας με την Κίνα και στον τομέα του πολιτισμού είναι γεγονός παγκόσμιας σημασίας». Αυτό φέρεται να είναι δήλωση του υπουργού Αρ. Μπαλτά, ο οποίος μάλιστα είπε ότι «η σχέση των δύο χωρών οφείλει να είναι εξίσου βαθιά ή και βαθύτερη στο επίπεδο του πολιτισμού, σε σχέση με το στενά οικονομικό και το εμπόριο (sic), αν θέλουμε να μην αποδειχθεί ευκαιριακή και να έχει πραγματικές προοπτικές για επιτυχία και μακροχρόνια διάρκεια». Αυτά τα ακατάληπτα είναι απόσπασμα από μία έκθεση ιδεών εμπνευσμένη από το ταξίδι στην Κίνα.

Ο Νίκος Σβορώνος για τα ονόματα Ρωμιός-Γραικός κατά την Βυζαντινή Αυτοκρατορία

Του Νίκου Σβορώνου,


Απλή ανάγνωση των Βυζαντινών ιστορικών και χρονογράφων -το παράδειγμα του περί θεμάτων του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου είναι αρκετό- δείχνει τις εθνολογικές αυτές διακρίσεις.

Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

Οι μυστηριώδεις Ετρούσκοι

Άρθρο του Χρήστου Μπαρμπαγιαννίδη,


Ένας απ’ τους πιο αρχαίους, εκπληκτικούς και μυστήριους πολιτισμούς που γνώρισε η Ευρώπη ήταν του λαού των Ετρούσκων, ενός λαού που άφησε λίγα αλλά αξιοσημείωτα ίχνη στο πέρασμά του από την ιστορία. Σύμφωνα με τις πιο αξιόπιστες πηγές, εξολοθρεύτηκαν από τη συνεχώς αυξανόμενη δύναμη των Ρωμαίων στην Ιταλική χερσόνησο. Αυτό, εν μέρει, ανταποκρίνεται στην ιστορική πραγματικότητα, ωστόσο μέσω της Ρώμης κατά κάποιο τρόπο επέζησαν, αν και μοιάζει οξύμωρο, αφού το ετρουσκικό στοιχείο ήταν ένα από τα θεμελιώδη τμήματα του ανερχόμενου ρωμαϊκού λαού.

Κανείς δε γνωρίζει με ακρίβεια από πού πήγε αυτός ο λαός στην Ιταλία. Εντούτοις, κατά την αρχαϊκή εποχή εντοπίζονται στην κεντρική και βόρεια Ιταλία. Αν εξετάσουμε τα αγάλματά τους και τα πήλινα αγγεία τους, θυμίζουν ανθρωπολογικά λαούς της Μικράς Ασίας, καθώς ήταν πιο κοντόχοντροι και είχαν κρανία πιο δυνατά από τους ντόπιους κατοίκους της Ιταλίας. Πολλοί υποστηρίζουν πως ήρθαν δια θαλάσσης και αυτό επιβεβαιώνεται, επειδή ήταν ο πρώτος λαός της Ιταλίας που απέκτησε στόλο. Αυτοί έδωσαν το όνομα Τυρρηνική, που σημαίνει ετρουσκική, στη θάλασσα που περιβρέχει τις ακτές της Τοσκάνης. Πιθανό να επιβιβάστηκαν αρχικά εκεί και να υπέταξαν τους ιθαγενείς με τα πιο εξελιγμένα όπλα τους.

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

Η «ελευθερία του υπόδουλου» απαιτεί και «ελευθερία του ελεύθερου»

Άρθρο του Σπύρου Γιανναρά στην Καθημερινή για τον Ζήσιμο Λορεντζάτο,


Φυλλομετρώ τις ημερολογιακές σημειώσεις, τα Collectanea (εκδ. Δόμος), του Ζήσιμου Λορεντζάτου και συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά ότι τα σημαντικά βιβλία είναι εκείνα των πολλών -αν όχι ανεξάντλητων- αναγνώσεων.

Τα βιβλία που σπάζουν τα διαχωριστικά ακαδημαϊκά πλαίσια (λογοτεχνία, ιστορία, φιλοσοφία, πολιτική) και φωτίζουν το ενιαίο ποτάμι που λέγεται ζωή: «Μαύρη και αγεφύρωτη απελπισιά. (...) Βάζω με το νου μου πως ποτέ ο λαός αυτός δεν αφέθηκε να κυβερνηθεί μοναχός του ή από τους νόμιμους αντιπροσώπους του». Η βαθιά σκέψη δεν έχει εποχή. Μπορεί να αλλάζει ο ρουχισμός ανάλογα με τις παροδικές μόδες, όμως το σώμα της σκέψης εξακολουθεί να εξηγεί τον κόσμο. Ο ελληνικός λαός, προσθέτει ο Λορεντζάτος, «ενώ κέρδισε την ελευθερία του υπόδουλου, δεν κέρδισε την ελευθερία του ελεύθερου, και απελπίζεται και πονά». Και συνεχίζει φωτίζοντας και τη συγκαιρινή -νέα- ανακοπή της κουτσής πορείας του: «Η φυσιολογική ζωή της πολιτείας του, εκεί που πήγαινε να ξεκινήσει, πάντα σταμάτησε κάπου ή ανακόπηκε μη φυσιολογικά, δεν ελευθερώθηκε ποτέ (οριστικά) ύστερα από την οριστική απελευθέρωση. Πώς να μιλήσομε για νεοελληνικό πολιτισμό, δίχως μια ελευθερωμένη νεοελληνική πολιτεία;». Τα λόγια του βαραίνουν περισσότερο την ώρα που οι δανειστές μας ετοιμάζονται να ανταποκριθούν στις ικεσίες μας για επιμήκυνση της χρηματοοικονομικής ομηρίας μας.

Τα διδάγματα της 5ης Ιουλίου - Μία άλλη ανάγνωση του Δημοψηφίσματος

Του Χάρη Λευθεριώτη, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


5/7/2015-5/7/2016. Σαν να μην πέρασε ένας πολιτικά περιπετειώδης και ανατρεπτικός χρόνος από εκείνο το «ιστορικό», κατ’ άλλους «διχαστικό» δημοψήφισμα. Ιστορικό; Διχαστικό; Άκυρο; Ίσως να είναι και όλα μαζί. Το μόνο βέβαιο είναι πως η 5η Ιουλίου και τα όσα επακολούθησαν μπορούν να νοηθούν ως η αφετηρία μιας άλλης εποχής, την οποία διανύει η πατρίδα μας αυτήν την περίοδο.

Η απόληξη των επιπόλαιων διαπραγματεύσεων της πρώτης «αριστερής» κυβέρνησης (Γιάνης Βαρουφάκης-Plan X κτλ) ήταν η αιφνιδιαστική αποχώρηση της ελληνικής πλευράς το βράδυ της 27ης Ιουνίου του 2015, όταν η κυβέρνηση έλαβε υπο την μορφή τελεσιγράφου μια πρόταση, μεστή από υφεσιακά μέτρα, που εξασφάλιζε μόλις πέντε μήνες χρηματοδότησης για την ελληνική οικονομία. Η προκύρηξη του δημοψηφίσματος ήταν το τελευταίο «όπλο» του Αλέξη Τσίπρα, σε μια πολύμηνη συγκρουσιακή στάση με τους δανειστές που άγγιζε τα όρια της ρήξης. Η συνέχεια γνωστή: To ελληνικό τραπεζικό σύστημα καταρρέει και επιβάλλονται κεφαλαιακοί έλεγχοι (capital controls). Η ελληνική οικονομία, εκτός προγράμματος, απέχει λίγα βήματα απο την χρεοκοπία. Η ελληνική κοινωνία, πανικόβλητη, συγχυσμένη, διχασμένη και βαθιά πολωμένη καλείται να επιλέξει ανάμεσα στον αργό (ΝΑΙ) και τον ξαφνικό θάνατο (ΟΧΙ).

ΒΙΝΤΕΟ - Γ. Κοντογιώργης: "Οι κοινωνίες πρέπει να αποτινάξουν τις αλυσίδες των βεβαιοτήτων τους"

Συνέντευξη του καθηγητού Γεωργίου Κοντογιώργη στο Ράδιο 9.84,


Για να μεταβούν οι κοινωνίες στο μέλλον πρέπει να αποτινάξουν τις αλυσίδες των βεβαιοτήτων που εγκατέστησαν στο μυαλό τους οι ολιγάρχες του Διαφωτισμού και τις διακινεί σήμερα η διεθνής της ολιγαρχικής κομματοκρατίας και των αγορών. Να πάψουν να αίρονται και να φέρονται από τους πολιτικούς δημοσιώνες της μοναρχευομένης ολιγαρχίας ή από τους εναλλακτικούς δυνάστες της "αμεσοδημοκρατίας", που όχι μόνο ταξινομούν τη νεοτερική ολιγαρχία στις δημοκρατίες, αλλά και με πρόσχημα το λεγόμενο «δημοψήφισμα» επιζητούν τρόπους για να υποκαταστήσουν σε ρόλους «καθοδήγησης» της κοινωνίας τους τωρινούς της δυνάστες. Εάν το δημοψήφισμα ήταν δημοκρατικό δεν θα το θεσμοθετούσε η μοναρχευομένη ολιγαρχία.

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

Ζήσιμος Λορεντζάτος (το 1968): "Όσο ζούμε με δανεικά, δεν είναι δυνατό να αλλάξομε νοοτροπία"

Απόσπασμα από την Collactanea (1968) του Ζήσιμου Λορεντζάτου,


Εκείνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους και που δεν απασχολεί κανέναν (κανέναν από τους διανοούμενους), είναι πως ζούμε με δανεικά στην κυριολεξία, πως δεν κερδίζουμε τη ζωή μας. Μας ζουν. Αν δεν το καταλάβομε αυτό, δεν κάνομε τίποτα, Από εκεί πρέπει να αρχίσει οποιαδήποτε κίνηση για ενδεχόμενη γενικότερη αλλαγή στην Ελλάδα.

Όσο ζούμε με δανεικά, όσο χρωστάμε στους άλλους τη ζωή μας, δεν είναι δυνατό να αλλάξομε νοοτροπία. Κανένας άνθρωπος που ζει με δανεικά δεν είναι της προκοπής. Το ίδιο κανένας λαός ή κράτος. Προπαντός με αιώνια δανεικά σαν εμάς¨ (γιατί κάποτε μπορεί να παρουσιαστεί μεγάλη ανάγκη, αν και μια μοναχά φορά μπορεί να σημάνει κακή αρχή). 

ΒΙΝΤΕΟ: Γιατί Ελληνισμός και Ορθοδοξία πάνε μαζί (π. Γ. Μεταλληνός & Κων. Χολέβας)

Δυο εξαιρετικές ομιλίες του πατρός Γ. Μεταλληνού και του Κωνσταντίνου Χολέβα το 2007,


Τα λόγια αυτά παραμένουν επίκαιρα, μιας και η αλήθεια όχι απλώς δεν "παλιώνει", αλλά στις στιγμές που βιώνει η χώρα γίνεται και κυρίαρχη έννοια, καθώς ισοπεδώθηκαν όλα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.

Προς βοήθειά σας, πριν δείτε το βίντεο, φτιάξαμε έναν “κορμό”, με τα βασικά θέματα της ομιλίας.

Καλή θέαση του βίντεο, στα πρώτα 38 λεπτά, θα έχετε λύσει πολλές απορίες σας…

Η συνάντηση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας ως θαύμα.

Τι είναι ο Ελληνισμός, τι είναι η Ορθοδοξία;

Ο Ελληνισμός δεν άλλαξε ταυτότητα, αλλά μετέστρεψε.
Ο Ελληνισμός είναι ότι υψηλότερο και φωτεινότερο γέννησε ο κόσμος

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

ΒΙΝΤΕΟ - Γ. Καραμπελιάς: "Όχι στη Αριστερά της Παγκοσμιοποίησης"

Συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά στον 9.84 για τον Αλέξη Τσίπρα και το κίνημα ΑΡΔΗΝ,


Είναι λυπηρό, λέει στον 9.84, ο ιστορικός συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής Γιώργος Καραμπελιάς, ένα χρόνο μετά την μεγάλη «παγίδα» του Αλέξη Τσίπρα με το δημοψήφισμα και την καταστροφή που αυτό προκάλεσε στην Ελλάδα, να υπάρχουν ακόμη και σήμερα πολιτικές δυνάμεις που να μην αντιλαμβάνονται που οδήγησε αυτό και να πραγματοποιούν επετειακές εκδηλώσεις. Χρειάζεται αλλαγή υποδείγματος και κυρίως εκτός παγκοσμιοποίησης, διαφορετικά με την Αριστερά της Παγκοσμιοποίησης και την άκρα δεξιά των αδιεξόδων, οι λαοί στην Ευρώπη θα καταψηφίζουν τις πολιτικές αλλά στη πράξη αυτές θα συνεχίζονται.

Είναι αδύνατον να βρεθούν 200 ψήφοι είπε για το νέο εκλογικό νόμο και παρότι η απλή αναλογική είναι το σωστό, η κυβέρνηση υπό το βάρος της κατάρρευσης της όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές, φτιάχνει ένα νόμο μόνο και μόνο για την διάσωση της όπως πιστεύει. 

Επίσης, μίλησε για την διακήρυξη του Άρδην και την πολιτική προσπάθεια που ξεκίνησε το Άρδην.

Ταυτόχρονα ο Γ. Καραμπελιάς εξέφρασε την ανησυχία του για την πολιτική Ερντογάν, που κλείνει μέτωπα με Ισραήλ και Ρωσία και αυτό γεωπολιτικά θα ξεσπάσει σε Ελλάδα και Κύπρο. Αναρωτήθηκε μάλιστα αν έχουμε καταλάβει ότι η ενέργεια με την ισλαμική προσευχή στην Αγιά Σοφιά, άφησε «αδιάφορη» την Ρωσία, ως απάντηση στη μη κάθοδο του Πατριάρχη Μόσχας στη Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας στο Κολυμπάρι.

Ακούστε όλη την συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά στον 9.84:

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

Έλληνες είστε και φαίνεστε! (…και δυο κλούβια αυγά Τουρκίας)

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.161, Ιούνιος 2016


Σκέψεις ενός Αναρχικού περί έθνους και πατρίδος 

Να είμαι ειλικρινής, όταν το πρωτοδιάβασα, δειλά-δειλά, από της τρύπας μου το τσαρδί εξερχόμενος, η πρώτη σκέψη που έκανα, αυθορμήτως, είναι πως επρόκειτο για «έργο» τω πνεύματι μωρών. Και τούτο, μιας και θεωρώ πως κάποια απλά, θεμελιώδη ζητήματα, ο κοινός νους των ανθρώπων, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιδιώκει καθημερινώς την απελευθέρωσή του, είναι εις θέσιν να τα αντιληφθεί. Η αλήθεια είναι πως η άνωθι φράση συνέχισε (και συνεχίζει) να «κυκλοφορεί» γραπτώς, στο κοινωνικό γίγνεσθαι, στο πλαίσιο αυτού που, αδόκιμα, θα μπορούσε να ονομαστεί και «κινηματική αγκιτάτσια».

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016

Το άγνωστο επαναστατικό ξεκίνημα του Ελευθερίου Βενιζέλου στην Κρήτη εναντίον των Άγγλων

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Όλοι γνωρίζουν την πορεία του Ελευθερίου Βενιζέλου από την εποχή της Επαναστάσεως του Θερίσου ή ακόμη κι από την εποχή του Κινήματος στο Γουδή. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι η επαναστατική και πολιτική πορεία του μεγάλου αυτού πολιτικού είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα, από το 1886.

Το 1886, πριν ακόμη τελειώσει την Νομική́, ο Ελευθέριος έδειξε τα πρώτα του επαναστατικά́ χαρακτηριστικά́ και προχώρησε στην πρώτη του σημαντική πολιτική πράξη. Την εποχή εκείνη, το Κρητικό ζήτημα χόχλαζε, και οι Άγγλοι ήθελαν μια αυτόνομη Κρήτη για να την έχουν υπό την επιρροή τους. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής τους, ο Άγγλος πολιτικός Τζοζέφ Τσάμπερλαιν, υπεύθυνος για τις συνομιλίες για το Κρητικό ζήτημα, έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Ακρόπολη», στην οποία και υποστήριξε ότι κατά τις συνομιλίες που είχε με Έλληνες και Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη, έμαθε ότι οι Κρητικοί ήθελαν να απαλλαγούν από τον τουρκικό ζυγό, αλλά όχι να ενωθούν με την Ελλάδα. Επιθυμία τους ήταν να κυβερνήσουν μόνοι το νησί τους.

Το νέο ιδεώδες της Δύσης και η προσήλωση στο φθαρτό

Άρθρο του Βασίλη Καραποστόλη στην εφημ. Βήμα,


Με πολλούς στεναγμούς ο δυτικός άνθρωπος ξαναγυρίζει σήμερα εκεί από όπου θέλησε να αποδράσει. Αναγκάζεται να ξαναμπεί στην τροχιά του μόχθου, την κυκλική κίνηση που τον έκανε κάποτε να ιδρώνει και να βαρυγκομά. Το είχε θεωρήσει σαν θεϊκή κατάρα να πρέπει να εξασφαλίζει με τέτοιους κόπους ακόμη και το δικαίωμα να αναπνέει, κι έφθασε να πιστέψει ότι ήταν το «αντίτιμο της αμαρτίας του». Για να ελαφρύνει το βάρος του αποφάσισε να γίνει πιστός: ήλπιζε έτσι ότι θα μαλακώσει η αυστηρότητα του Κριτή του και ότι θα μπορέσει κάποτε ως καλός προτεστάντης ή καθολικός να ζητήσει άφεση από τα κρίματά του.

Προτού απαντήσει στους αιτούντες ο Θεός, πρόλαβε και τους καθησύχασε ο καπιταλισμός. Τους έδωσε όλες τις ευκαιρίες για να ξεχαστούν, για να πείσουν τον εαυτό τους ότι χάρη στη σκληρή εργασία θα είχαν το προνόμιο να απολαύσουν χίλια δυο αγαθά και να περιμένουν ακόμη ότι τα χίλια θα γίνονταν πολύ περισσότερα. Χαλάλι ο κόπος, αφού η ζωή θα ανταμειβόταν με το παραπάνω. Ετσι η ζωή αναγορεύτηκε σε ύψιστο αγαθό. Λησμονήθηκε το ζήτημα της «σωτηρίας της ψυχής». Αφέθηκε στην άκρη κάθε έγνοια για το τι πρέπει να πράττει κανείς και ήρθε σε πρώτη μοίρα η μέριμνα για το πώς θα αυξηθούν τα ευχάριστα και πώς τα δυσάρεστα θα περιοριστούν στο ελάχιστο.

Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

Tσώρτσιλ, Kάμερον και ο Aδόλφος, του Χρήστου Γιανναρά

Επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην εφημ. Καθημερινή στις 3/7/16,


Η ιστορία του Brexit, ανεξάρτητα από την κατάληξη που είχε, ήταν αποκαλυπτική καθεαυτήν.

Oι πολίτες της Eυρώπης διασώζουν, κατά τεκμήριο, τους υψηλότερους δείχτες δημοκρατικής ευαισθησίας και συνείδησης. Kαι οι Aγγλοι, γεννήτορες της «Mεγάλης Xάρτας» (Magna Carta), καυχώνται ότι η δημοκρατία ρέει στο αίμα τους επί τόσες γενιές, ώστε δεν έχουν ανάγκη να την καταγράψουν σε «Σύνταγμα». Eυρωπαίοι και Aγγλοι λοιπόν παρακολουθούσαν, για μακρό χρονικό διάστημα, τον Bρετανό πρωθυπουργό Kάμερον να κόπτεται, σε κατάσταση ολικής απώλειας του βρετανικού φλέγματος, επισείοντας σαν καταστροφική απειλή την προειδοποίηση των «Aγορών»: «Tο Brexit θα είναι συμφορά και όλεθρος τόσο για την Aγγλία όσο και για ολόκληρη την Eυρώπη».

Σάββατο 2 Ιουλίου 2016

ΒΙΝΤΕΟ - Ο Οδυσσέας Ελύτης για την θέση της Ελλάδος στην Ευρώπη

Ο Οδυσσέας Ελύτης για την ελληνικότητα και την σχέση της με τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό,


(Από συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη στην ΕΡΤ):
Κάποτε θα ερχόταν η στιγμή για την Ευρώπη να συνειδητοποιήσει τις ρίζες της αφού δεν μπορεί να υπάρξει σαν αυτόνομη μονάδα χωρίς κάποιο θεωρητικό υπόβαθρο, αλλά και για την Ελλάδα η στιγμή να αποφασίσει αν θα μείνει απομονωμένη στις δικές της αξίες ή θα ενταχθεί σ ́ ένα ευρύτερο σύνολο με ωφέλη πρακτικής φύσεως αναμφισβήτητα, αλλά και με τον κίνδυνο να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία της. Από αυτή την άποψη ομολογώ ότι είμαι απομονωτικός. Μια ζωήν ολόκληρη αγωνίστηκα γι αυτό που λεμε "Ελληνικότητα" και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος να βλέπεις και αισθάνεσαι τα πράγματα είτε στην κλίμακα τη μεγάλη είτε στην ταπεινή. Θέλω να πω είτε ́σενα Παρθενώνα είτε σ ́ ένα λυχνάρι. Το παν είναι η ευγένεια, η ποιότητα, σε αντίθεση με το μέγεθος και την ποσότητα που χαρακτηρίζουν τη Δύση. Γιατί εκεί βρίσκεται η διαφορά.

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016

Αναζητώντας τους κενταύρους

Του Χαρίτου Αναστασίου, Φοιτητή Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ


Ποιος δεν ξέρει τους κενταύρους; Όντα μυθικά μα και συμβολικά συνάμα, με ανθρώπινο άνω κορμό και κορμί αλόγου από τα νεφρά και κάτω. Εξοπλισμένοι με την ανθρώπινη διάνοια μα και θηρία άγρια επιρρεπή στα ένστικτα της φύσης: τέκνα πνευματικά των ουρανών, με τα τέσσερα τους πόδια να τρέχουν πάνω στην αιώνια χθόνια μητέρα.

Η αρχαία γραμματεία και μυθολογία μας προσφέρει τόσες μα τόσες αναφορές για τα πλάσματα αυτά. Αυτόχθονες του Πήλιου, που οι χιονισμένες του κορυφές στέκονται πάνω από τα λευκά κύματα του Αιγαίου και το ήρεμο γαλάζιο του Παγασητικού, θα άφηναν τα σπηλαιώδη τους λημέρια καλεσμένοι στο γάμο του βασιλέα των Λαπίθων, Πειρίθου. Μεθυσμένοι από το κρασί θα ορμούσαν να βιάσουν σαν άγρια θηλαστικά τις γυναίκες των ξενιστών τους, πολλοί θα έπεφταν νεκροί από το χέρι του Πειρίθου και του Θησέα, προξενώντας όμως ζημιές και πραγματοποιώντας κλοπές, φόνους και βιασμούς. Φτάσανε στη μακρινή Φολόη της Πελοποννήσου όπου και πάλι μεθυσμένοι από το κρασί που προσέφερε ο Φολός στον ξένο Ηρακλή θα προκαλούσαν ταραχές και θα έπεφταν θύματα της σαΐτας του ήρωα. Όντα σοφά και εξαίρετοι διδάσκαλοι παράλληλα. Ποιος ξεχνά τον μέγα Χείρωνα που από το άντρο του πέρασαν και διδάχθηκαν από μικρά παιδιά τόσοι άνδρες αγαθοί σαν τον Ιάσωνα, τον Αχιλλέα, τον Πηλέα, τον Αία, τον Θησέα και τον Ασκληπιό.