"Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι"

Γιώργος Σεφέρης

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Ο Χρήστος Βακαλόποπουλος για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τη χαμένη Ρωμηοσύνη


   Όλα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα. Η Έρση ήρθε ένα απόγευμα και σου είπε ότι είμαστε πίσω, έχουμε μείνει πολύ πίσω. Ο γνωστός κόσμος προχωρούμε ακάθεκτος, δεν προλαβαίναμε με τίποτα, είμαστε καταδικασμένοι. Είχαμε μείνει πολύ πίσω γιατί ο Γεμιστός πήγε στην Ιταλία και τους έψησε για τον Πλάτωνα. Από τη στιγμή που ο Γεμιστός πήγε στην Ιταλία μείναμε πάρα πολύ πίσω. Όσοι έμειναν εδώ δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, κάθισαν εδώ, αυτό ήταν το λάθος τους. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κάθισε να τον φάνε, αυτό ήταν το λάθος του. Θα μπορούσε να είχε πάει στην Ιταλία και να τους λέει για τον Πλάτωνα, θα είχε προλάβει τις εξελίξεις.

Είναι λύση οι εκλογές;

Του Χάρη Λευθεριώτη, φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο



Το νέο μνημόνιο, οι ρωγμές εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η <<εκλογολογία>> και οι δυσκολίες της ελληνικής οικονομίας.

Το τελευταίο διάστημα, τα σενάρια εκλογών <<φουντώνουν>> εξαιτίας της αδυναμίας της κυβέρνησης να διατηρήσει ενωμένη και συμπαγή την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Τα προαπαιτούμενα μέτρα για την νέα δανειακή σύμβαση επικυρώνονται στο κοινοβούλιο και γίνονται νόμος του Κράτους με την στήριξη της αντιπολίτευσης. Στις πρώτες κρίσιμες ψηφοφορίες, πάνω απο 35 κυβερνητικοί βουλευτές διαφοροποιήθηκαν και αρνήθηκαν να δώσουν την στήριξη τους στον πρωθυπουργό. Κατά το Σύνταγμα, μπορεί αυτή η στάση να μην συνεπάγεται απώλεια δεδηλωμένης. Εγείρει, όμως, ζητήματα πολιτικής ηθικής. Πόσο πολιτικά ορθό είναι, μια, καθοριστικής σημασίας για την οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου, δανειακή συμφωνία να επικυρώνεται και να στηρίζεται απο βουλευτές της αντιπολίτευσης; Οι κυβερνητικοί βουλευτές, εφόσον παρέχουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση, οφείλουν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να στηρίζουν το κυβερνητικό έργο.

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Κάντο όπως η "Νάντια". Η "Νάντια" ως αριστερός συμβολισμός…

Του ομότιμου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης Γιώργου Κοντογιώργη

Κάντο όπως η "Νάντια". Είναι Αριστερό. Είμαι βέβαιος ότι δεν έκαμε χρήση της (εσωτερικής ή κυβερνητικής) πληροφόρησης που είχε ως υπουργός για να διασώσει τα χρήματά της από τους Αριστερούς κυβερνήτες, ενημερώνοντας τη μητέρα της. Δεν διανοούμαι ότι θα το έπραττε αυτό, ως αριστερή, παρόλον ότι φυσικοί δικαιούχοι είναι τα παιδιά της.

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

Δεν έχει το αλάθητο του Πάπα ο Τσίπρας,κύριοι

Του Χάρη Λευθεριώτη,


Είναι τουλάχιστον ντροπιαστικό για όλους τους δημοσιογράφους και ιδιαίτερα τους νέουυς σε ηλικία,να χαιδεύουν τα αυτιά των κυβερνώντων,παραποιώντας τα πραγματικά γεγονότα,πετώντας λάσπη στον ανεμιστήρα και εθελοτυφλώντας μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα.
Το δημοσιογραφικό πληντύριο της κυβέρνησης Τσίπρα με ξεπερνά.Λέγονται,γράφονται και ακούγονται <<απόψεις>> που προσκρούουν στην ίδια την κοινή λογική.

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά...

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο



Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά δεν θέλω να κάνω κάτι. Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, και τον κόσμο να πανηγυρίζει.

Για ποιον λοιπόν να θέλω να κάνω κάτι; Γι’ αυτόν που πανηγυρίζει για το αβέβαιό του αύριο, που μπορεί να τον οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο; Όχι, δεν έχουν την επίγνωση του κινδύνου, αν ήταν έτσι θα ήταν πνευματικώς σεβαστό και θαυμαστό (όπως οι μοναχοί στο Άγιο Όρος που φτιάχνουν γεμάτοι χαρά το σταυρό που θα στολίζει τον τάφο τους, καρτερώντας την πολυπόθητη συνάντησή τους με τον πλάστη). Εδώ όμως κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Όχι, ούτε κατά διάνοια δεν ήταν καλύτερη επιλογή το ναι, όμως αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Η σιωπηρή πραγματικότητα την εποχή του πολυθόρυβου διχασμού, και η ολιγαρχική παγίδα

 Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο



Μια απέραντη μοναξιά με έχει κυριεύσει, κυρίως τις τελευταίες ημέρες, μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μια κοινωνία σε πλήρη πνευματική και οικονομική αποσύνθεση, καλείται να αποφασίσει με ποιον τρόπο θέλει να… πεθάνει.

Λύτρωση για κάποιους (οπαδοί του ΟΧΙ), προδοσία για κάποιους άλλους (οπαδοί του ΝΑΙ) το δημοψήφισμα αυτό, ενώ στην ουσία η ελπίδα και η λύση είναι ανύπαρκτη. Όμως οι μεν και οι δε έχουν κάτι κοινό που τους ενώνει, και θα τους κάνει για άλλη μια φορά από κοινού να παρασύρουν τη χώρα σε νέο διχασμό. Το μίσος για την αντίθετη άποψη. Φίλοι και συγγενείς τσακώνονται και δεν μιλιούνται, γιατί είναι γερμανοτσολιάδες ή κομμουνιστές, ευρωλιγούρηδες ή εθνικιστές, και η κατάληξη θα είναι να χωριστούμε σε στρατόπεδα μίσους για άλλη μια φορά, την στιγμή που θα έπρεπε να είμαστε όλοι ενωμένοι σαν μια γροθιά (ουτοπία θα πει κάποιος, ίσως).