"Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι"

Γιώργος Σεφέρης

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Ο πατριωτισμός ως πολιτικός ρεαλισμός


Ο πατριωτισμός, είπε ο Σάμιουελ Τζόνσον, είναι το καταφύγιο των απατεώνων έχοντας προφανώς στο πίσω μέρος του μυαλού του διαφόρους πολιτικούς καπηλευτές του αγνού αυτού αισθήματος που είναι θεμελιωμένο σε όλους τους εχέφρονες ανθρώπους.  
               
Είναι πράγματι αληθές ότι όσοι επιθυμούν να δικαιολογήσουν τις εσφαλμένες πολιτικές τους αποφάσεις επικαλούνται τον πατριωτισμό και την αγάπη τους για το έθνος. Και όμως δεν έκαναν τον κόπο να σκεφτούν πατριωτικές και ρεαλιστικές λύσεις, λύσεις που δεν θα διασπούν τους συνεκτικούς δεσμούς της κοινωνίας, λύσεις παρμένες από την κοινοτική μας παράδοσή, λύσεις που να απελευθερώνουν το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Έλληνα. 

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

Η σημειολογία της εξάρτησης


του Σταύρου Χριστοδούλου, φοιτητή Νομικής ΔΠΘ

Η ανεξαρτησία της σκέψης είναι η πιο αριστοκρατική υπερηφάνεια (Πλάτων)



«Εξαρτώμαι» σημαίνει αναρτώ εξ εμαυτού, δηλαδή υφίσταμαι ως επακολούθηση μιας άλλης κατάστασης την οποία δεν εξουσιάζω. Επιστημονικά δε, η εξάρτηση ορίζεται ως έντονη προσήλωση ενός ατόμου προς ένα αντικείμενο ή άλλο άτομο. Μάλιστα, ο εξαρτώμενος επικεντρώνει την ζωή του γύρω από το αντικείμενο της εξάρτησης του. Αποτελεί μια συνήθεια αυτοματοποιημένη, μια βαθειά και δυσβάσταχτη νόσο του συστήματος ανάγκης επιβραβεύσεως του εγκεφάλου. Ο σημερινός πολίτης δεν έχει μάθει να δρά, να πράττει, να λογίζεται ανεξάρτητα, δηλαδή αυτοβούλως, χωρίς ένα εξωτερικό σημείο αναφοράς «αποδεδειγμένου» κύρους. Βέβαια, δεν συνιστά καινό φαινόμενο, πάντοτε υφίστατο, χωρίς όμως να είναι κυρίαρχο. Επί τη ευκαιρία, ας αναλογιστούμε την χρήση αυθεντιών στο λόγο. Αν εξετάσει κανείς την αποσπασματική χρήση τους, είναι απαράδεκτος τρόπος πειθούς, αφού μια φράση ή πρόταση ενός αναγνωρισμένου κύρους προσώπου που διαφαίνεται να συμφωνεί με την τάδε ή δείνα θέση, δεν σημαίνει πως έχει και απόλυτο δίκιο στην συγκεκριμένη ειδικά καθορισμένη περίσταση. Κι όμως! Έχει δίκιο, γιατί δεν μπορεί αυτή η προσωπικότητα να έχει άδικο, ή γιατί είμαστε εν συγκρίσει προς την δημόσια άποψη εμφανώς κατώτεροι δια να κρίνουμε. Ποιος όμως είπε ότι η «λογική» έρχεται ως αποτέλεσμα της δημόσιας γνώμης και δεν κατατρέχει τις προσωπικές πνευματικές ικανότητες που οι πολλοί δεν έχουν δει ή δεν επιθυμούν να εκτιμήσουν σε μια προσωπικότητα; Συνεπώς, ένα παράδειγμα για τον φόβο της προσωπικής ευθύνης που μας καταβάλει, συνιστά αυτή η ανερμάτιστη προσκόλληση σε κάθε τύπου «δημόσια αναγνωρισμένες αυθεντίες».

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

Γιατί σβήστηκε η άλωση του 1204, απο την Εθνική μας μνήμη;

Του Γιώργου Καραμπελιά*


 Πώς και γιατί, λοιπόν, σβήστηκε και αποσιωπήθηκε το 1204 από τη συλλογική μνήμη, παρότι αποτέλεσε ένα γεγονός αποφασιστικότερης σημασίας και από αυτή την Άλωση του 1453; Διότι, το 1204, η Κωνσταντινούπολη παρέμενε ακόμα η βασιλίδα των πόλεων σε όλη την Ευρώπη και, ανάμεσα στ’ άλλα, διέθετε ένα ή ίσως και δύο Πανεπιστήμια, ενώ το 1453 ήταν ήδη, στο μεγαλύτερο μέρος της, ένας ακατοίκητος σωρός ένδοξων ερειπίων.