"Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι"

Γιώργος Σεφέρης

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Περί Νεοθωμανισμού ο λόγος




«ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ ΟΙ ΣΤΡΑΤΩΝΕΣ ΜΑΣ, ΟΙ ΤΡΟΥΛΛΟΙ ΤΑ ΚΡΑΝΗ ΜΑΣ,ΟΙ ΜΙΝΑΡΕΔΕΣ ΟΙ ΞΙΦΟΛΟΓΧΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ»


Το παραπάνω ποίημα είχε απαγγείλει ο Ερντογάν ως δήμαρχος. Από τότε που ανέλαβε ο Ερντογάν στην Τουρκία, έχει συντελεστεί μία τεράστια αλλαγή. Η αλλαγή αυτή αφορά κυρίως την εξωτερική πολιτική που εκτός της ρήσεως Νταβούτογλου περί μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες ο Ερντογάν δημιουργεί συνέχεια προβλήματα. Οι δηλώσεις Ερντογάν περί Τούρκικης Καβάλας, αν λάβουμε υπόψιν και τις δηλώσεις Νταβούτογλου για την Ευρώπη, ότι κάθε Μουσουλμάνος της Ευρώπης θεωρείται Τούρκος πολίτης. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, υπήρχαν πολλά έθνη τα οποία ένωνε το Μουσουλμανικό δόγμα και τα οποία ζούσαν υπό το καθεστώς του Σουλτάνου. Όταν ήρθε ο Κεμάλ στην εξουσία πήγε σε αυτά τα έθνη να επιβάλλει μία εθνική ταυτότητα ”από πάνω προς τα κάτω”.Συγχρόνως με αυτό, προκειμένου να καταλύσει την εξουσία του Σουλτάνου και να δυτικοποιήσει το κράτος, κατάργησε τη Σαρία ως νόμο του Κράτους και έφτιαξε κοσμικό κράτος. Τοποθέτησε άλλον στην θέση του Σεϊχουλισλάμη. Ορισμένοι μουσουλμάνοι ήταν ενάντια σε αυτή την μεταρρύθμιση και αυτοεξορίστηκαν στη Θράκη. Με το που ανήλθε ο Ερντογάν στην εξουσία θέλησε να τους χρησιμοποιήσει προκειμένου να πάρει τη Θράκη χωρίς ιδιαίτερες απώλειες και χωρίς να δώσει εξουσίες στους Κεμαλιστές του στρατού.

Ο Ιωάννης Βατάτζης ως πρότυπο κυβερνήτη


Στις 4 Νοεμβρίου η Εκκλησία μας εόρτασε τη μνήμη του Αγίου Ιωάννη  Βατάτζη, αυτοκράτορος της Νικαίας από το 1222 μέχρι το 1254. Ιδιαίτερες εκδηλώσεις, τα «Βατάτζεια», πραγματοποιήθηκαν στη γενέτειρά του το Διδυμότειχο, όπου λειτουργεί και ενοριακός Ναός προς τιμήν του Αγίου. Μέχρι το 1922 και τη Μικρασιατική καταστροφή οι Έλληνες της Μαγνησίας, στα παράλια της Ιωνίας,  τιμούσαν τον Άγιο Αυτοκράτορα, ο οποίος είχε ταφεί εκεί κοντά, στη Μονή των Σωσάνδρων. Όμως εκτός από την Εκκλησία μας καλό θα ήταν να τιμούν τον σπουδαίο αυτό Ορθόδοξο Έλληνα και η Πολιτεία και ο Στρατός και οι θεράποντες των φιλολογικών και πολιτικών επιστημών. Θα εξηγήσω τους λόγους:.

Το ευσεβές γένος των Ρωμαίων


Η επίσημη ιστοριογραφία ενός κράτους και η ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία του ασφαλώς εκφράζει την αντίληψη της εκάστοτε επικυρίαρχης πολιτικής, οικονομικής και ακαδημαϊκής ελιτ. Συνήθως η επίσημη αυτή εκδοχή της ιστορίας πόρρω απέχει από μιαν ουσιαστική προσέγγιση και ερμηνεία των γεγονότων, ερμηνεία η οποία θα βοηθούσε τον κάθε πολίτη να αναστοχαστεί ορθά τα του εαυτού του και να κατανοήσει την πραγματικότητα στην οποία ζει. Εναπόκειται πλέον αποκλειστικά στην ευθύνη ενός εκάστου των πολιτών να ανατρέξει στις πηγές, να μελετήσει όσο μπορεί σε βάθος και να προσπαθήσει συνειδητά να απαλλαγεί από τους παραμορφωτικούς φακούς που τον εμποδίζουν να δει.
Στο χώρο που ζούμε επικράτησαν κατά τους τελευταίους δύο αιώνες ιδεολογίες και αντιλήψεις ξένες προς την ιδιοπροσωπία του γένους μας. Οι ελίτ τις αποδέχτηκαν ασμένως και προσπάθησαν ακόμα και με τη βία πολλές φορές να τις επιβάλλουν στο λαό μας. Τις αποδέχτηκαν κατά το πλείστον από άγνοια, ξιπασιά ή και ίδιον συμφέρον. Άρχισαν να μιλάνε για ζωή χωρίς Θεό, ή με ένα Θεό στα μέτρα τους, για διαφωτισμό, για ατομική περιχαράκωση, κρατική περιχαράκωση, έθνη καθαρά, έθνη κράτη, ισορροπίες διεστώτων, ηθικές και νομικές εξασφαλίσεις, διασφαλίσεις της φθοράς και του ματαίου. ΄Αρον άρον εσπερία αντί για εσπερινό. Αισχρός εκδυτικισμός που συνεχίζεται απηνής μέχρι σήμερα. Σαν λαίλαπα, σαν διωγμός. Να αλλάξομε, να γίνομε σαν και αυτούς. Τους «φωστήρες» της δύσης. Και όσο δεν τα καταφέρνομε να αισθανόμαστε ανάξιοι και τιποτένιοι, έτοιμοι να σκύψομε και πάλι το κεφάλι και να προσπαθήσομε ξανά να βάλομε τα παραμορφωτικά γυαλιά που αυτοί θέλουν. Και έτσι είδαμε την ιστορία στρεβλή, μέσα από τη δική τους παραμόρφωση και τις δικές τους σκοπιμότητες. Τα παιδιά μας μαθαίνουν για κάποιους αρχαίους Έλληνες που υποδουλώθηκαν στους Ρωμαίους και χάνονται από το προσκήνιο. Μετά ακολουθούν λίγες παράγραφοι για κάποιους ραδιούργους Βυζαντινούς που τελικά θα υποκύψουν στους Τούρκους και ξαφνικά, ω του θαύματος, μετά από 19 αιώνες οι Έλληνες εμφανίζονται και πάλι κάνοντας μάλιστα και επανάσταση. Και έκτοτε τρέχουν να προλάβουν, να γίνουν και αυτοί «πολιτισμένοι», όπως οι άλλοι.

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Κράτος και Εκκλησία: πρόταση για έναν ιστορικό συμβιβασμό


Του Μάριου Νοβακόπουλου

Τα τελευταία χρόνια το ζήτημα των σχέσεων μεταξύ του ελληνικού κράτους και της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει έρθει πολλές φορές στην επικαιρότητα.  Η αντιπαράθεση, εξαιρετικά πολωμένη και συναισθηματικά φορτισμένη (όπως όλες σχεδόν στην Ελλάδα), συνοδεύεται από γενικεύσεις, στερεότυπα, υπερβολές και παρεξηγήσεις, και από τις δύο πλευρές.

Από τη μία, η αντεκκλησιαστική τάση, αποτελούμενη κατά κύριο λόγο από αριστερούς και φιλελευθέρους, θεωρεί την ταύτιση κράτους και Εκκλησίας ως απαρχαιωμένη μεσαιωνική πρακτική και επονείδιστο αναχρονισμό.  Χρησιμοποιούν ως σύγκριση τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι κοσμικά και ουδετερόθρησκα.  Αυτό εντείνεται και από το γεγονός ότι μέγιστο μέρος της διανοητικής ελίτ είναι γαλλοανατεθραμμένο γαλλομαθές, και ως γνωστόν η ουδετερόθρησκη πολιτική της Γαλλίας (laicite) είναι η σκληρότερη της Δύσης (και όπως και τον καιρό του Δραγούμη, «όποιος δεν έχει πάει στο Παρίσι δεν είναι άνθρωπος»).  Η πολυπολιτισμική, πολυθρησκευτική και πολυεθνική κοινωνία που οραματίζονται οι αριστεροί οφείλει να έχει όλες τις θρησκείες ισότιμες χωρίς κανένα προνόμιο για καμία συγκεκριμένη από αυτές.  Δυσφορούν δε για την επιβάρυνση του προϋπολογισμού με τη μισθοδοσία των ιερέων, που «πληρώνονται χωρίς να κάνουν τίποτα» (κατά μια ξεκάθαρα αθεϊστική προσέγγιση).
Η δε φιλεκκλησιαστική τάση, στην οποία ανήκουν συντηρητικοί πολίτες και σχήματα, ιδίως της δεξιάς, βλέπουν στην εκκοσμίκευση θανάσιμους εθνικούς και κοινωνικούς κινδύνους.  Το γεγονός πως η κοινή θρησκεία αποτέλεσε για πολλούς αιώνες το σημαντικότερο και θεμελιωδέστερο συνεκτικό στοιχείο της εθνικής συνείδησης και της κοινωνικής ταυτότητας για τους Έλληνες, δημιουργεί ανησυχία πως ο διαχωρισμός κράτους και Εκκλησίας θα οδηγήσει σε μαρασμό της πίστης και της θρησκευτικότητας, το οποία με τη σειρά του θα φέρει χαλάρωση της ηθικής και της κοινωνικής συνοχής, απώλεια της ελληνικής ταυτότητας και τελικά αλλοτρίωση και αφομοίωση του έθνους μεταξύ των αυξανομένων μεταναστών και της παγκόσμιας αγγλοσαξονικής κουλτούρας.  Αντιτείνουν ότι η Ελλάδα είναι από τις πιο θρησκευόμενες χώρες της Ευρώπης, με τεράστια εκκλησιαστική συμβολή στην εθνική επιβίωση και (μη προσμετρουμένων των μεταναστών) εντυπωσιακή θρησκευτική ομοιογένεια (98% κατά το The World Factbook της CIA).

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Ο συλλογικός μας αυτοπροσδιορισμός και το πολιτικό μας πρόβλημα

Του Μιχάλη Ρέττου


Τα τελευταία χρόνια έχουν επανέλθει στον δημόσιο διάλογο ζητήματα που αφορούν στην ταυτότητα των Ελλήνων, δηλαδή στο σύνολο των ιστορικών - πολιτιστικών δεδομένων και εθισμών δομούν την συλλογικότητα και την αυτοσυνειδησία μας. Σε αυτά τα ζητήματα παρατηρείται ένα χάσμα απόψεων που συνοψίζεται σχηματικά σε δύο κυρίαρχες τάσεις : Η πρώτη τάση χοντρικά, αντιλαμβάνεται την ελληνικότητα με τους όρους του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, απορρίπτοντας κατά κάποιον τρόπο την διαχρονική συνέχεια (αμφισβητώντας συχνά ή θέτοντας στο περιθώριο τη ρωμαίικη - βυζαντινή παράδοση) και αναφέρει ως ληξιαρχική πράξη γέννησης του νέου ελληνισμού το 1830 (ταυτόχρονα με την ίδρυση του ελληνικού κράτους), αναζητώντας βέβαια καταβολές (πνευματικές, γλωσσικές ή ακόμα και φυλετικές) από την αρχαία Ελλάδα και προβάλλοντας ως πρότυπο τη δυτική Ευρώπη η οποία βασίστηκε στο πνεύμα του αρχαιοελληνικού ορθολογισμού.

Γιώργος Σεφέρης Ένας Έλληνας - ο Μακρυγιάννης




ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ συνοικία του Μακρυγιάννη την ξέρουν όλοι οι Αθηναίοι. Τη δράση του αγωνιστή του '21, του πρωτεργάτη της Γ' Σεπτεμβρίου και του κατάδικου των στρατοδικείων του Όθωνα, την ξέρουν όσοι μελέτησαν τα χρονικά της Επανάστασης και της βαυαροκρατίας. Είναι όμως λιγοστοί εκείνοι που πρόσεξαν πως ο Μακρυγιάννης μας άφησε ένα πολύ σημαντικό βιβλίο -την ιστορία της ζωής του- ίσως επειδή ήταν ένας αγράμματος.

Τον Μακρυγιάννη των Απομνημονευμάτων τον αγάπησαν πραγματικά μερικοί νέοι που άρχισαν να δημοσιεύουν ύστερα από τη μικρασιατική καταστροφή. Δε νομίζω πως θα γελαστώ πολύ αν προσθέσω πως η φωνή του μπαίνει δειλά και ψιθυριστά στην ελληνική ζωή ανάμεσα στα 1925 και στα 1935. Κι αυτό δεν μπορούσε να φανεί στο πλατύ κοινό. Οι νέοι που μεγάλωσαν στον περασμένο παγκόσμιο πόλεμο και ήταν ακόμη στην ακμή της ηλικίας τους όταν άρχισε η σημερινή κρίση, δεν πρόφτασαν ούτε το έργο τους να ωριμάσουν ούτε να αποκαταστήσουν τη δική τους ιεραρχία πνευματικών αξιών όπως την ήθελαν. Και όμως είναι γνωστό σε όσους ενδιαφέρθηκαν να παρακολουθήσουν τα ελληνικά ρεύματα στα μεσοπολεμικά εκείνα χρόνια, πως με τη μικρασιατική καταστροφή αρχίζει στον τόπο μας μια περίοδος ιδεολογικών ισολογισμών και μετατροπών που μπορεί να παραβληθεί με την περίοδο, της αναμόρφωσης που ακολούθησε τον πόλεμο του '97. Τις προσπάθειες αυτές τις σκέπασε ή τις ετοιμάζει οξύτερες ο σημερινός αγώνας. Γι’ αυτό και ο Μακρυγιάννης, που βρήκε μια φορά το δρόμο της καρδιάς των νέων, θα πρέπει να περιμένει να καθαρίσει πάλι ο ουρανός για να πάρει τη θέση που του αξίζει.

Αισθάνομαι -και πιστεύω πως το αισθανόσαστε και σεις -ότι με τέτοιες συνθήκες μου είναι δύσκολο, μέσα στο διάστημα μιας σύντομης ομιλίας, να σας πείσω για τη σημασία του βιβλίου του Μακρυγιάννη, ή τουλάχιστο να σας δείξω το μονοπάτι που ακολούθησα για να νιώσω ένα τόσο αγνοημένο έργο. Είμαι, με κάποιον τρόπον, ο πρώτος μάρτυρας που ακούτε για μιαν άγνωστη υπόθεση. Έτσι θα ήθελα να σας παρακαλέσω να προσέξετε χωρίς προκατάληψη τις λίγες περικοπές που θα σας διαβάσω από το κείμενο του Μακρυγιάννη και να μου δώσετε την καλή σας προαίρεση.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Τα «δύο τέρατα» και η Αριστερά



Θεόδωρος Ζιάκας
Κλασικό στην πολιτική μυθολογία των λαών είναι το θέμα με το τέρας, που ρημάζει τον τόπο και αναζητείται ο ήρωας που θα «καμακώσει το θεριό» και θα πάρει ως έπαθλο τον θρόνο της εξουσίας. Για να μην παραμυθιαζόμαστε όμως με τον ήρωα-εξουσιαστή, ο αντίστοιχος ελληνικός μύθος μας πληροφορεί, ότι ο τερατοκτόνος ήρωας θα γίνει κι αυτός, τελικά, σαν το ανθρωποβόρο φίδι που σκότωσε. - Ακόμα κι αν υπήρξε τόσο καλός κυβερνήτης που οι θεοί τον πάντρεψαν με την Αρμονία![1]
Ήγουν, «Νέε, θυμήσου: δε γίνεσαι δούλος όταν σε υποτάσσει μόνον αυτός που έχει την εξουσία – αλλά κι εκείνος που την πολεμάει».[2]
Επρόκειτο για την αποκάλυψη -στην αυγή του ελληνικού πολιτισμού- της φαυλοκυκλικής φύσης του πολιτικού πεδίου. Ο ελληνικός πολιτισμός ήταν, ως γνωστόν, ο πρώτος που αγωνίστηκε σθεναρά να σπάσει τον φαύλο κύκλο της Πολιτικής και να πετύχει το «μη άρχεσθαι υπό μηδενός»[3].
Ι
Στο μυθικό μοτίβο της τερατοκτονίας κινήθηκε και ο νεωτερικός πολιτισμός. Μόνο που εδώ ο μύθος προσέλαβε την απατηλή μορφή «επιστημονικού επαναστατικού προγράμματος». Το τέρας προσωποποιημένο στον Αστό ήταν ο Καπιταλισμός. Ενώ ο ήρωας που θα σκότωνε το τέρας και θα απελευθέρωνε «μια για πάντα» την κοινωνία, ήταν η Αριστερά.
Το σκηνικό στήθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα και η εκτύλιξη του δράματος κράτησε ως το τελευταίο τέταρτο του 20ου. Άρχισε με την πρώτη μεγάλη κρίση της «παγκοσμιοποίησης» του νεωτερικού πολιτισμικού παραδείγματος (υπό βρετανική εθνική ηγεμονία). Αποκορύφωμα της «κρίσης» ήταν οι στιγμές όπου ο Πόλεμος και η Επανάσταση θα συγχωνεύτηκαν σε μια ενιαία καταιγιστική διαδικασία: Α’ και Β’ παγκόσμιος πόλεμος – Ρωσική και Κινεζική επανάσταση. Και όπου φάνηκε, για κάποιον καιρό, σα να κατανικήθηκε το τέρας. Στη Ρωσία αρχικά, στην Κίνα μετά και σε άλλες περιπτώσεις με τελευταία την Κούβα.

Ορθοδοξία, Δύση και Ισλάμ

Του Χρήστου Γιανναρά
 
Πρέπει εδώ να παρεμβληθεί μια κριτική παρένθεση ειδικά για τον επιχειρούμενο σήμερα παραλληλισμό, σε πολιτιστικό επίπεδο, εκκλησιαστικής ορθοδοξίας και Ισλάμ: Για τα κοινά αντιδυτικά στοιχεία (στοιχεία εναντίωσης στο δυτικό κοινωνικοπολιτικό υπόδειγμα) που δυτικοί μελετητές διαβλέπουν και στις δυο αυτές πολιτιστικές παραδόσεις.
Η εναντίωση του Ισλάμ στη Δύση είναι πολλαπλά διακηρυγμένη και σε περιπτώσεις ισλαμικών πολιτικών καθεστώτων ή παρατάξεων έμπρακτα βεβαιωμένη. Δύση και Ισλάμ εμφανίζονται στον σύγχρονο διεθνή χώρο ως δύο αντίπαλα κοινωνικοπολιτικά μοντέλα – η αντιπαλότητά τους εντοπίζεται κυρίως σε δυο πολιτιστικούς άξονες: του σεβασμού ή της άρνησης των ατομικών δικαιωμάτων και του πολιτικού φιλελευθερισμού. 
      Θα μπορούσε ωστόσο εκ προοιμίου να παρατηρηθεί ότι η αντιπαλότητα αυτή μοιάζει να εξαντλείται στο είδος του «ιερού» κώδικα πολιτικής πρακτικής που το καθένα από τα δυο μοντέλα θέλει καθολικά να επιβάλει. Δεν ανάγεται η αντιπαλότητα στις αφετηριακές νοηματοδοτήσεις της πολιτικής, γιατί αυτές εμφανίζονται μάλλον κοινές και στα δυο μοντέλα – κοινές και ριζικά διαφοροποιημένες από τις προϋποθέσεις της πολιτικής που προδιαγράφουν οι κοινωνικοί στόχοι της εκκλησιαστικής παράδοσης και ορθοδοξίας. 

ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ

Αναδημοσίευση από Θεόδοτο
σχολιασμός και μετάφραση του Αναστασίου  Γιαννά
René Guénon



     Σε αυτό το άρθρο θα παρουσιάσουμε ένα κείμενο του Γάλλου διανοούμενου René Guénon (1886–1951), το οποίο κατά την γνώμη μας έχει εξαιρετική σημασία, γιατί παρουσιάζει τεράστιο βάθος ανάλυσης. Κάθε πολιτικό και οικονομικό σύστημα είναι η εξωτερική έκφραση ενός πνεύματος, μιας μεταφυσικής. Έτσι , η εκτροπή πρώτα παρουσιάζεται σε αυτόν τον βαθύτερο πυρήνα και μετά  κάνει αισθητή την παρουσία της  στους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς.  Το εν λόγω κείμενο  αποκτά  ιδιαίτερη βαρύτητα, επίσης εάν λάβουμε υπόψιν μας, ότι ο συγγραφέας δεν υπήρξε απλώς ένας θεωρητικός ερευνητής, αλλά κατά την διάρκεια της ζωής του πέρασε μέσα από όλες τις  μασονικές  και αποκρυφιστικές οργανώσεις της Ευρώπης.
     Τέλος, πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτό το κείμενο εκμηδενίζει όλους τους επαγγελματίες ιστορικούς της κατεστημένης νεωτερικής και  μετανεωτερικής νοοτροπίας  και αποδεικνύει  την ρηχότητα  των ερμηνειών  τους.
                         
                      -------------------------------------------------
Απόσπασμα από το έργο : Le Règne de la Quantité et les Signes des Temps  (Η βασιλεία της ποσότητας και τα σημεία των καιρών.)

το εξώφυλλο του βιβλίου

       «Η αντιπαραδοσιακή δράση έπρεπε ταυτοχρόνως να στοχεύσει αφ' ενός  στο να αλλάξει την γενική νοοτροπία και αφ' ετέρου στο να καταστρέψει όλα τα παραδοσιακά καθεστώτα της  Δύσεως. Και τούτο, διότι σε αυτήν [τη Δύση] εξασκήθηκε αρχικά και άμεσα [η αντιπαραδοσιακή δράση], καραδοκώντας την περίσταση που θα της επέτρεπε να επεκταθεί πάνω σε όλον τον κόσμο με όργανά της τους Δυτικούς, τους οποίους θα είχε προηγουμένως  προπαρασκευάσει, ώστε να μεταβληθούν  σε εργαλεία επίτευξης των στόχων της. Άμα άλλαζε η νοοτροπία άλλωστε, όλα τα καθεστώτα που δεν θα ήσαν πια εναρμονισμένα με  αυτήν  φυσικό θα ήταν [πολύ] εύκολο να καταστραφούν. Η εργασία λοιπόν που έγινε για την εκτροπή της νοοτροπίας φαίνεται πως  πραγματικά έχει ουσιωδέστατο χαρακτήρα, διότι απ' αυτήν εξαρτώνται οπωσδήποτε όλα τα άλλα. Επομένως με αυτό το ζήτημα πρέπει να ασχοληθούμε ιδιαιτέρως.

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Ο Ομπάμα δαιμονοποιεί τους Χριστιανούς για να «ισοφαρίσει» τις ωμότητες του Ισλαμικού Κράτους



Του Raymond Ibrahim*           
Την ώρα που ο όλος ο κόσμος νιώθει σοκ και τρόμο από τις ολοένα και πιο άγριες πράξεις του Ισλαμικού Κράτους - με πιο πρόσφατη τη θυσία ενός Ιορδανού αιχμαλώτου – η απάντηση του αμερικάνου προέδρου Μπαράκ Ομπάμα υπήρξε ένας άκριτος σχετικισμός.
Μιλώντας στο καθιερωμένο Πρωινό Εθνικής Προσευχής (National Prayer Breakfast) στις 5 Φεβρουαρίου, ο Ομπάμα συμβούλευσε τους Αμερικανούς να κατέβουν από το «υψηλό άλογό» τους και να θυμηθούν ότι οι Χριστιανοί ήταν εξίσου ένοχοι για τέτοιες φρικαλεότητες:
«Εκτός αν έχουμε ανέβει στο υψηλό άλογό μας και πιστεύουμε ότι αυτό [αποκεφαλισμοί, σεξουαλική δουλεία, σταύρωση, ψήσιμο ανθρώπων] είναι μοναδικό σε κάποιο άλλο μέρος, να θυμάστε ότι κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών και της Ιεράς Εξέτασης, οι άνθρωποι διέπραξαν φοβερά δεινά στο όνομα του Χριστού».
Υπάρχουν τόσα πολλά να πούμε εδώ. Κατ’ αρχάς, το προφανές: η μεγάλη απόσταση μεταξύ, της βίας και του μίσους που «δικαιολογούνται στο όνομα του Χριστού» και της βίας και του μίσους που «δικαιολογούνται στο όνομα του Μωάμεθ» είναι ότι ο Χριστός ποτέ δεν τα δικαιολόγησε, ενώ ο Μωάμεθ το έκανε συνεχώς.

Τρεις ιεράρχες και μαρξισμός



Πρόσφατα η Εκκλησία και, υποτίθεται, η Πολιτεία υπό τη νέα της ηγεσία τίμησαν τους τρεις μέγιστους φωστήρες προστάτες της παιδείας. Ο νέος υπουργός των οικονομικών, όχι βέβαια στα πλαίσια του εορτασμού των Πατέρων, αλλά αντιμέτωπος με τη σοβούσα οικονομική κρίση, για την αναστροφή της οποίας μικρή πιθανότητα δίνω, τόνισε ότι τάσσεται υπέρ του λιτού βίου αλλά εναντίον της λιτότητας. Δεν σπεύδω να θεωρήσω ταυτολογία τον «λιτό βίο» και τη «λιτότητα» κατά το λαϊκό «όχι Γιάννης, Γιαννάκης». Ο λιτός βίος είναι η ελεύθερη επιλογή ολιγαρκούς προσώπου, το οποίο αντιπαλεύει προς την άκρως καταναλωτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα έχοντας ως στήριγμά του την πίστη του (όχι κατ’ αποκλειστικότητα τη χριστιανική) ή την ιδεολογία του. Λιτότητα είναι η έξωθεν επιβολή λιτού βίου μέσω του στραγγαλισμού του εισοδήματος και, συνεπώς, της αγοραστικής δύναμης του προσώπου, το οποίο τότε τυραννά η επιθυμία, ακόμη και όταν αυτό καλύπτει τις βασικές βιοτικές του ανάγκες. Έχω σοβαρές αμφιβολίες, για το αν έχει κατά νουν ο υπουργός τη διάκριση, που μόλις παρατέθηκε. Ασφαλώς θα την είχε, αν μεταξύ άλλων είχε μελετήσει και την οικονομική θεωρία των Τριών Ιεραρχών, πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω, καθώς ούτε οι πλείστοι των κατ’ όνομα χριστιανών έχουμε μελετήσει και γι’ αυτό έχουμε καταστεί αθύρματα του καταναλωτικού τρόπου ζωής!

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Βυζάντιο και Ρωμανία [PDF]


΄Βυζάντιο΄ και Ρωμανία
Χριστιανισμός και Ελληνισμός στην Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως
Η περίοδος του μεσαιωνικού ελληνισμού, η λεγόμενη βυζαντινή, έχει απασχολήσει πολλούς σύγχρονους μελετητές (στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως) και έχει προκαλέσει πλήθος συζητήσεων και αμφιλεγόμενων ιστορικών προσεγγίσεων. Σκοπός του παρόντος μελετήματος είναι η απηλλαγμένη από σκοπιμότητες αποτύπωση ορισμένων ιστορικών γεγονότων και καταστάσεων και κυρίως της πολιτισμικής πραγματικότητας της περιόδου αυτής. Η μελέτη μας εστιάζει σε συγκεκριμένα γεγονότα που αφορούν στην επικράτηση του χριστιανισμού στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, στην πολιτική αντιμετώπιση των εθνικών, στην παιδεία και στον πολιτισμό στο Βυζάντιο καθώς και στη σχέση του με τον (αρχαίο και σύγχρονο) ελληνισμό. Ουσιαστικό ζητούμενο είναι η γνωριμία με κάποιες βασικές πτυχές του βυζαντινού κόσμου και πολιτισμού και η -κατά το δυνατόν- ορθότερη επιστημονικά προσέγγιση των επίμαχων ιστορικών γεγονότων, σε συνδυασμό με την ρεαλιστική ανάδειξη της συλλογικής βυζαντινής ταυτότητας.
Το μελέτημα είναι διαθέσιμο σε μορφή PDF:
6_14_c_Byzantium

π. Δ. Μπαθρέλλος: Οι Τρεις Ιεράρχες και η συνάντηση Χριστιανισμού κι Ελληνισμού*


π. Δημήτρης Μπαθρέλλος
Συγκεντρωθήκαμε απόψε στο χώρο αυτό, για να τιμήσουμε τη μνήμη των τριών Ιεραρχών: του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, των ανθρώπων δηλαδή εκείνων οι οποίοι δικαιολογημένα θεωρούνται ως οι προστάτες της παιδείας, ή, πιο συγκεκριμένα, των ελληνικών και χριστιανικών γραμμάτων. Ο αποψινός εορτασμός οφείλεται στη βαθύτατη επίδρασή των τριών Ιεραρχών στην παιδεία, και γενικότερα στην πνευματική πορεία του ελληνισμού και του χριστιανισμού. Το ότι όμως τους εορτάζουμε και τους τιμάμε, και μάλιστα με τόσο μεγάλη λαμπρότητα, φανερώνει και τη δική μας πίστη σε δύο πράγματα. Πρώτον στην αξία της παιδείας, όχι μόνο, ή ενδεχομένως, όχι τόσο ως απόκτησης χρήσιμων για την επαγγελματική και οικονομική μας αποκατάσταση τεχνικών δεξιοτήτων, αλλά και ως καλλιέργειας του όλου ανθρώπινου προσώπου. Της παιδείας την οποία υπηρετούν οι εκπαιδευτικοί μας, και προς την οποία δικαιολογημένα προσανατολίζονται οι ελπίδες μας για το μέλλον. Δεύτερον, ο αποψινός εορτασμός φανερώνει την πεποίθησή μας πώς ο συνδυασμός ελληνικής παιδείας και χριστιανικής πίστης που πραγματοποίησαν οι τρεις Ιεράρχες αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη και για τη σύγχρονη εποχή.

Αποσπάσματα από τον Ελληνικό πολιτισμό του Ίωνος Δραγούμη

Ο Ίων Δραγούμης

"Σκοπός εκείνων που έφτειασαν το νέο κράτος ήταν (..) να ξαναπιάσει ο Ρωμηός τη διοίκηση του κράτους του που είχε πρωτεύουσα την Πόλη και να ξανακαθίσει Έλληνας βασιλιάς στο θρόνο των Παλαιολόγων. Μα οι περιστάσες, η σχετική αδυναμία των αρχηγών και οι μεγάλοι της γης έτσι το θέλησαν και αντί να γίνει, σύμφωνα με τη θέληση του λαού το κράτος της μεγάλης ιδέας, έγινε ένα μικρό ελληνικό κράτος στο μέρος που είχε ανθίσει η αρχαία Ελλάδα. Το ελληνικό όνειρο ίσως να περιορίστηκε προπάντων από την ευρωπαϊκή αντίληψη την ξεπαρμένη τότε από μια νεογέννητη φωτοβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Μόνο οι Ρώσοι, με το να μην έχουν κλασσική μόρφωση, ένοιωθαν σωστά ποιο ήταν αλήθεια το ελληνικό όραμα, και αυτοί δεν είχαν λόγους να το σπρώξουν να γίνει πράμα, απεναντίας το έτρεμαν. Και οι Τούρκοι όμως, που δεν τους εσκότιζαν το μυαλό οι πιο αρχαίες ιστορίες, κι αυτοί ήξεραν καλά το τι εγύρευε το ξυπνημένο πια έθνος των Ρωμαίων, γιατί το θυμόντουσαν και οι ίδιοι - δεν είχαν περάσει και πολλά χρόνια - πως από αυτό το έθνος, το βασιλικό, επήραν την Πόλη, και αυτό το ίδιο θα θελήσει μια μέρα πάλι να τους την ξαναπάρει.

Δoύλος – Μισθωτός – Φίλος (Σημειώσεις ελληνορθόδοξης ανθρωπολογίας)

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας


Οι άνθρωποι όταν «κάνουν το καλό» κατευθύνονται από διάφορα ψυχικά «κίνητρα». Ανάλογα με τα «κίνητρά» τους η ελληνορθόδοξη παράδοση τους διακρίνει σε τύπους ή «τάξεις».
Στην πρώτη τάξη τοποθετεί αυτόν που κάνει το καλό από φόβο. Στην δεύτερη εκείνον που κάνει το καλό επειδή θα αμειφθεί. Στην τρίτη τάξη βάζει εκείνον που κάνει το καλό από αγάπη. Δούλος, Μισθωτός, Φίλος είναι τα ονόματά τους.
Ας εξετάσουμε το ερώτημα: τι είδους κοινωνία αντιστοιχεί στον καθένα από τους τρεις αυτούς τύπους; Το ερώτημα είναι νόμιμο διότι ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό, «ζώον πολιτικόν», το δε νόημα του «καλού» επίσης κοινωνικό.
Πρόταση: Ο Δούλος φτιάχνει κολεκτιβιστική-δουλοκτητική κοινωνία, ο Μισθωτός ατομοκεντρική κοινωνία περιορισμένης ελευθερίας και ο Φίλος μια κοινωνία προσωποκεντρική με καθολική την ελευθερία.

Σημαντικές "εξωσχολικές" ιστορικές αλήθειες

Του Φώτη Μιχαήλ, Ιατρού



Αρκεί να ξαναβρούμε τον χαμένο μας δρόμο…

                                                                                                           
Η αντίληψη των Ελλήνων (των Αρχαίων και των λεγόμενων Βυζαντινών) για την πολιτική και την δημοκρατία διαφέρει ριζικά από εκείνη που καλλιεργήθηκε στην μετακαρλομάγνεια Δύση.
Η φράγκικη χρησιμοθηρική εκδοχή της πολιτικής έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές και τα αξιώματα της πολιτικής θεώρησης των Ορθοδόξων της Ανατολής.
Η αντίθεση μάλιστα αυτή δεν παραμένει σε επίπεδο απλώς και μόνον θεωρητικό αλλά μεταφράζεται συν τω χρόνω και σε ιστορικά γεγονότα που βεβαιώνουν το μέγα χάσμα ανάμεσα στην ”νοησιαρχία” της Δύσης και την ”καρδιακή εμπειρία” της Ανατολής.
Η κατάληψη και η ολοσχερής καταστροφή της Βασιλεύουσας από τους Φράγκους στα 1204, η εκδίωξη από τον θρόνο των Ελλήνων αυτοκρατόρων και η εγκατάσταση Βενετών τελωνών και κατοχικών στρατευμάτων στο λιμάνι της Πόλης, το λεγόμενο ”πρωτείον του πάπα” και η εξ αυτού σφαγή των μοναχών στην ιερά μονή Ζωγράφου του Αγίου Όρους και άλλα πολλά, συνιστούν αδιαμφισβήτητες ιστορικές μαρτυρίες έκφρασης αυτής της σφοδρής αντιπαράθεσης μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Τα πολιτικά επίσης γεγονότα, που ακολουθούν αμέσως μετά την κατάρρευση της τουρκοκρατίας, συνιστούν αναμφιβόλως την πραγματοποίηση πολιτικών επιλογών αυστηρώς δυτικής κοπής.
Το Γένος μας, προερχόμενο από μια δοκιμασία 400 χρόνων σκλαβιάς, πέφτει πολύ εύκολα θύμα της φράγκικης επιρροής. Οι πολυτίμητες προγονικές μας έννοιες της πολιτικής και της δημοκρατίας δέχονται σκληρά βαρβαρικά χτυπήματα. Το μέγα ”άθλημα της πόλης”, έτσι όπως συνεχίζαμε αναλλοίωτο να το βιώνουμε στις περίφημες των Ελλήνων Κοινότητες, δέχεται μεγάλο πόλεμο και καταλύεται.

Το άτομο, η ομάδα, το πρόσωπο (Θεόδωρος Ζιάκας)




Οι πολιτισμοί των αρχαίων Ελλήνων και των νεωτερικών ευρωπαίων ήταν ατομοκεντρικοί, με την έννοια ότι στη φάση της ανόδου τους είχαν ως ανθρωπολογικό πρότυπο το υπεύθυνο άτομο, τον πολίτη. Με την πάροδο του χρόνου και καθώς το διαβουλευόμενο σώμα των πολιτών φαινόταν να γίνεται η «πηγή» της νομιμότητας, το άτομο άρχισε να αποκτά την αλλόκοτη ιδέα ότι η θεμελίωση της Πολιτείας είναι συμβατική-σχετική. «Κοινωνικό συμβόλαιο», για παράδειγμα. Ότι στην πραγματικότητα η πόλις δεν «ανήκει στους θεούς και τους ήρωες», όπως πιστευόταν πριν και στερεότυπα επαναλαμβανόταν στα προοίμια των βουλευτικών αποφάσεων (θύσαντες και ομώσαντες τοις θεοίς και τοις ηρωσι τοις κατέχουσι την πόλιν εδοξε τή Βουλή και τώ Δήμω). Ότι, με άλλα λόγια, η Πολιτεία δεν θεμελιώνεται στο ιερό, στην ιερή βία, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα. Η κυριαρχία, από ένα σημείο και πέρα, της μηδενιστικής επιπολαιότητας συμπίπτει, στους ατομοκεντρικούς πολιτισμούς, με την ανάπτυξη συνθηκών ανθρωπολογικής αποσύνθεσης, συνθηκών στις οποίες θα αναφερθούμε διεξοδικά σ’ αυτό το βιβλίο. Όταν η εξατομίκευση ολοκληρώνεται και η διάκριση θείου και ανθρωπίνου εξατμίζεται, τότε η ατομοκεντρική κοινωνία κατολισθαίνει προς το «κάτω όριο», το «σημείο μηδέν» του πολιτισμού, την άλληλοσφαγή. Ενσκήπτει τότε και πάλι ο θυσιαστικός πατέρας-πόλεμος, κι αν καταφέρει να λειτουργήσει αποτελεσματικά, μπορεί να αποτρέψει την αυτοκαταστροφή της κοινότητας. Στις συνθήκες αυτές έχουμε, κατά κανόνα, υποστροφή σε μορφές κολεκτιβισμού ολοκληρωτικότερες των καταγωγικών, όπως έχει δείξει ο 20ος αιώνας. Μπορεί, στις συνθήκες αυτές, να τεθεί ζήτημα υπέρβασης του ανθρωπολογικού διπόλου ατομικισμού / κολεκτιβισμού, όπως συνέβη στην ύστερη αρχαιότητα, για να λάβει ως απάντηση τον χριστιανισμό. Τίθεται επίσης και σήμερα, στην εποχή του μεταμοντέρνου μηδενισμού.

Η υπέρβαση του ανθρωπολογικού δίπολου δεν είναι απλώς όνειρο ή ευσεβής πόθος. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση το ανθρωπολογικό δίπολο μπορεί να υπερβαθεί και να εμφανιστεί ένας τρίτος τύπος ανθρώπου: το Πρόσωπο. Κατ’ αρχήν το Πρόσωπο είναι το άτομο, το οποίο έχει τεθεί έξω από την εξουσία του θυσιαστικού μηχανισμού. Έχοντας απαλλαγεί από τη βία μέσα του έχει ελευθερωθεί και από τη βία έξω του: ήρθε ο άρχων του κόσμου τούτου κι έφυγε άπρακτος, γιατί δεν βρήκε μέσα μου τίποτα να πιαστεί. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί το Πρόσωπο να «πάρει επάνω» του το συλλογικό μίασμα (τις «αμαρτίες του κόσμου»), επιτρέποντας στην κοινότητα να θεμελιώσει την ενότητά της στη δική του μαρτυρία-μαρτύριο (θυσία-αυτοθυσία). Πρότυπο-αρχέτυπο του ανθρωπολογικού αυτού τύπου είναι ο Εσταυρωμένος. Η ανθρωπολογία του Σταυρού προσφέρει μια άλλη βάση για την ατομικότητα: την Αγάπη. Κατά σύμπτωση μόνο σ’ αυτή τη βάση είναι δυνατή και η απόλυτη-ακατάλυτη ατομικότητα, την οποία εις μάτην προσπαθεί να αποκτήσει το άτομο κατά τη διαμορφωτική-ανοδική του φάση. Η ανθρωπολογία του Σταυρού εισάγει, επίσης, μιαν άλλη αντίληψη για τη δύναμη: η αληθινή δύναμη είναι η αυτοθυσιαστική αγάπη.


 Από το βιβλίο «Πέρα από το Άτομο», εκδ. Αρμός, Αθήνα 2003, σελ. 52-53

Η ανάδυση του κοσμικού κράτους

Όπως έχει ήδη αναφερθεί, από τον ύστερο Μεσαίωνα η γεωπολιτική  κατάσταση της δυτικής Ευρώπης διαμορφώνεται χωρίς τα ενιαία πολιτικά μορφώματα και τη χωροδεσποτεία των προηγούμενων αιώνων. Αναδύεται η έννοια του έθνους37 επιτυγχάνοντας την κοινωνική συνοχή χωρίς την ιεροκρατική αντίληψη της ενιαίας χριστιανικής κοινότητας.  Ο κάτοικος μιας περιοχής γίνεται πολίτης μιας πολιτειακής οντότητας με δικαιώματα και υποχρεώσεις στο πλαίσιο μιας έννομης δικαιϊκής τάξης χωρίς τους δεσμούς προσωπικής υποτέλειας και άμεσης υπαγωγής σε γενεαλογικούς προσδιορισμούς.
Η διακυβέρνηση των κοσμικών αρχών στηρίχτηκε στη βάση ύπαρξης σταθερών αρχών φυσικού δικαίου. Η έμφαση στη φύση του ανθρώπου ως πολιτικού όντος με αρχαιοελληνικά αριστοτελικά ερείσματα στηριζόταν στο φυσικό υπόδειγμα το οποίο δεν υπαγόταν κατ’ ανάγκη στη θεία βούληση. Η αποφυγή της σύνδεσης της φυσικής πραγματικότητας στη θεία δημιουργία ήταν πλέον μη συμβατή με τις διδαχές της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Η ανάπτυξη και λογική επεξεργασία της έννοιας του κοσμικού κράτους ήταν απόρροια της εγγενούς πολιτικής φύσης των ανθρώπων.  Το δημόσιο και ιδιωτικό δίκαιο κατά τα πρότυπα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πρόσφεραν μια λογικά αρθρωμένη διατύπωση των ζητημάτων της πολιτικής διάστασης του ανθρώπινου βίου.

Ο ΗΓΕΜΩΝ




«Ἄρχοντος ἀρετήν…
τό ἐκ φαύλης σπουδαίαν (πόλιν) παρασκευάσαι».


Μέσα στήν πολιτική ὁμίχλη πού βαραίνει τόν ἑλληνικό οὐρανό καί δημιουργεῖ κλίμα ἀβεβαιότητας και ἀπαισιοδοξίας, ἡ καρδιά καί ἡ σκέψη ἀναζητᾶ φωτεινές ἀκτίνες ἀλήθειας καί ἐλπίδας μέσα στήν Ἱερή μας Παράδοση, μέσα στόν ἁγιοπατερικό λόγο.
Τό ἡγεμονικό πνεῦμα τοῦ Μεγάλου Φωτίου (810-893μ.Χ.), οἰκουμενικοῦ διδασκάλου καί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως – ἡ ἱερή του μνήμη τιμᾶται στίς 6 Φεβρουαρίου – διαβλέπει πώς ἡ ἄσκηση τῆς ἐξουσίας εἶναι ἀποτελεσματική καί σωτήρια μόνο ὅταν εἶναι ἐνάρετη.
Ἡ Πατριαρχεία του συνδέεται μέ τόν ἐκχριστιανισμό τῶν Σλάβων. Καρπός αὐτοῦ τοῦ ἔργου ἦταν ἡ βάπτιση τοῦ ἡγεμόνα τῆς Βουλγαρίας Βόρι, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τό χριστιανικό ὄνομα Μιχαήλ. Σ’ αὐτόν πού ἀποκαλεῖ «εὐγενές και γνήσιο γέννημα τῶν πνευματικῶν του ὠδίνων» ἀπευθύνει, μέ ἰδιαίτερη πατρική ἀγάπη, ὁ Πατριάρχης Φώτιος, παραινετική ἐπιστολή γιά τήν ἄσκηση θεοφιλοῦς καί ἐπιτυχημένης ἡγεμονίας.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Η «διαφορετικότητα» δεν είναι χριστιανική αξία




Σχ. ΚΟ: Το παρακάτω κείμενο είναι εν μέρει τροποποιημένο. Το πρωτότυπο άρθρο είναι γραμμένο από Αμερικάνο καθηγητή, Καθολικό στο θρήσκευμα, και αντικατοπτρίζει την τραγική κατάσταση στις ΗΠΑ, όπου ακόμα και καθολικά πανεπιστήμια προωθούν την ιδεολογία της «διαφορετικότητας» (ή «ποικιλομορφίας» - "diversity" στα αγγλικά). Αυτή αποτελεί μια πιοsoft έκδοση του γνωστού νεοταξικού δόγματος του «αντιρατσισμού», το οποίο με την σειρά του επιφέρει «επιτίμια» σε όποιον αντιτάσσεται στην υποχρεωτική αποδοχή της επιβαλλόμενης «πολυπολιτισμικότητας». Ακόμα πιο soft ακούγεται ο όρος «ετερότητα» ή «διαφορετικότητα». Εδώ δεν πρόκειται βέβαια, για μάθημα σεβασμού στην διαφορετικότητα κάθε έθνους, λαού ή προσώπου, αλλά για σκληρή κατήχηση ισοπέδωσης(εξαφάνισης) της ταυτότητας, προς χάριν δημιουργίας ενός σύμμεικτου πλήθους χωρίς εθνική, φυλετική, πολιτιστική, θρησκευτική ιδιαιτερότητα. «Το όμορφο περιβόλι των Εθνών, θέλει να τσαλαπατήσει ο διάβολος και αυτό άλλωστε βολεύει και την Νέα Τάξη Πραγμάτων, γι’ αυτό εδώ και πάρα πολλά χρόνια προωθείται με κάθε τρόπο ο Διεθνισμός που σαν οδοστρωτήρας λιώνει κάθε εθνική ταυτότητα», αναφέρει εύστοχα ένας Ορθόδοξος ιερέας. Ήδη και σε εγχώριους θρησκευτικούς κύκλους, με πρόσχημα την καταδίκη του «ρατσισμού» και της «μισαλλοδοξίας», στέλνονται στην «πυρά» όσοι δεν σκύβουν το κεφάλι στην χρυσή εικόνα του πολυπολιτισμού και δεν κλείνουν το στόμα μπροστά στην επιβαλλόμενη μετατροπή της (μέχρι χθες) ομοιογενούς ελληνικής κοινωνίας σε ένα απρόσωπο πολυφυλετικό - πολυθρησκευτικό - πληθυσμιακό μόρφωμα. Και επειδή η σήψη έχει προχωρήσει αρκετά, μετά την «αποδοχή» (= ‘σκάσε και μη μιλάς’) του φυλετικά «Άλλου», ακολουθεί η «αποδοχή» (= ‘σκάσε και μη μιλάς’) του σεξουαλικά «Άλλου». Πρόσφατα, ένας επίσκοπος της Επισκοπικής εκκλησίας των ΗΠΑ, ξεκίνησε αγώνα να πείσει τους χριστιανούς ότι εάν μιλάνε (ή σκέφτονται) αρνητικά για την ομοφυλοφιλία διαπράττουν μέγιστη «αμαρτία»

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Equalitarianism. Ο εξισωτισμός ως επανάσταση κατά της Φύσης



ΚΟ: equalitarianism = το δόγμα της ισότητας της ανθρωπότητας. Ακριβέστερα πρόκειται όχι για ισότητα, αλλά για εξισωτισμό. Θεωρητικά, υπάρχουν πολλά είδη εξισωτισμού ανάλογα με το τι ορίζουμε ως «ισότητα» και πώς θεωρούμε ότι μπορούμε να την επιτύχουμε: πολιτικός εξισωτισμός, οικονομικός εξισωτισμός, εξισωτισμός των φύλων, εξισωτισμός απέναντι στο νόμο, εξισωτισμός των ευκαιριών κ.ο.κ. Για παράδειγμα ο κομμουνισμός μπορεί να θεωρηθεί ακραία μορφή οικονομικού/υλικού εξισωτισμού. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε περισσότερο με μια θεωρία ηθική και όχι οικονομική.Οι θιασώτες του εξισωτισμού (equalitarianists/εξισωτιστές) υποστηρίζουν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι «ίσοι» σε θεμελιώδη αξία ή κοινωνική θέση και αγωνίζονται για την «εξάλειψη των διακρίσεων» που υπάρχουν εκ της φύσεως των πραγμάτων. Έτσι ο εξισωτισμός μπορεί να είναι είτε θετικός (π.χ. όλες οι γυναίκες έχουν πάντα δίκιο, επειδή είναι γυναίκες) είτε αρνητικός (π.χ. δεν υπάρχουν όμορφες και άσχημες γυναίκες, είναι όλες γυναίκες). Και στις δύο μορφές του, πάντως, είναι μια μορφή κοινωνικής αδικίας, που προκύπτει, κατά παράδοξο και ειρωνικό τρόπο, από την πίστη της Αριστεράς στις δυνατότητες της κοινωνικής μηχανικής να θεραπεύει αδικίες, οι οποίες οφείλονται σε φυσικές διακρίσεις που υφίστανται εκ των πραγμάτων. Ονομάζεται επίσης και Egalitarianism (από το γαλλικό égal, που σημαίνει "ίσος").


Για πάνω από έναν αιώνα, έχει γίνει γενικά αποδεκτό ότι η Αριστερά έχει την «ηθική», την «δικαιοσύνη» και τον «ιδεαλισμό» με το μέρος της. Η «συντηρητική» αντιπολίτευση στην Αριστερά έχει σε μεγάλο βαθμό περιοριστεί απλά, στο «μη πρακτικό» των ιδανικών της.


Σε κανένα άλλο τομέα δεν έχει «αναγνωρισθεί» σχεδόν καθολικά, ότι η Αριστερά εκφράζει την «δικαιοσύνη» και την «ηθική», όσο στην υιοθέτηση της «μαζικής ισότητας».


Αλήθεια, τι πάει να πει «ισότητα»; Ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον, αλλά έχει αναλυθεί λίγο. Το Α και το Β είναι "ίσα" εάν είναι πανομοιότυπα μεταξύ τους σε σχέση με ένα δεδομένο χαρακτηριστικό. Έτσι, εάν ο κ. Smith και ο κ. Jones έχουν αμφότεροι ύψος 1, 80, τότε μπορεί να ειπωθεί ότι είναι "ίσοι" σε ύψος. Αν δύο μπαστούνια είναι πανομοιότυπα σε μήκος, τότε το μήκος τους είναι «ίσο», κλπ. Έτσι λοιπόν, υπάρχει ένας και μόνο ένας τρόπος δύο άνθρωποι να μπορούν πραγματικά να είναι "ίσοι" με την πλήρη έννοια : πρέπει να είναι ίδιοι σε όλες τους τις ιδιότητες. Αυτό σημαίνει, βέβαια, ότι η ισότητα όλων των ανθρώπων – το ιδεώδες του εξισωτισμού - μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν όλοι οι άνθρωποι είναι ακριβώς ομοιόμορφοι, ακριβώς όμοιοι όσον αφορά το σύνολο των ιδιοτήτων τους. Ο κόσμος της «ισότητας», υπό αυτή την έννοια, θα ήταν αναγκαστικά ένας κόσμος ταινίας τρόμου - ένας κόσμος με απρόσωπα και πανομοιότυπα πλάσματα, στερούμενα κάθε ατομικότητας, ιδιομορφίας, ποικιλίας ή ειδικής δημιουργικότητας.


Πράγματι, μόνο σε ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, θα μπορούσαμε να δούμε τις λογικές συνέπειες ενός κόσμου που έχει πλήρως «εξισωθεί». Ένα τέτοιο είναι το δυστοπικό μυθιστόρημα Facial Justice του Βρετανού L.P. Hartley (1895 – 1972), που κυκλοφόρησε το 1960. Εκεί έχουμε τον φθόνο θεσμοθετημένο από το κράτος που θέλει να διασφαλίσει ότι τα πρόσωπα όλων των κοριτσιών είναι εξίσου όμορφα, μέσω ιατρικών εγχειρήσεων που εκτελούνται τόσο στα όμορφα όσο και στα άσχημα κορίτσια, ώστε όλα τα πρόσωπα τους να έρθουν σε ένα γενικό κοινό παρονομαστή.

«Θὰ διδάξουμε πῶς ἡ Ἔρις γίνεται Ἔρως»—Κοινοβουλευτικὴ ἀγόρευση Κώστα Γ. Ζουράρι, 09/02/2015

Κύριε Πρόεδρε, τα σέβη μου.
Κυρίες και κύριοι Βουλευταί, υπάρχει καιρός του λέγειν, υπάρχει καιρός του αντιλέγειν, υπάρχει καιρός του ψέγειν.
Σήμερα για μένα θα είναι ο καιρός του υμνείν, αίνων έπαινον του υμνείν την ιλιαδορωμιοσύνη.
Κύριες και κύριοι Βουλευταί, «έρχομαι από μακριά. Οι συλλέκτριες των κρόκων της Θήρας έρχονται δίπλα μου και πηγαιμένες δίπλα με τον βόρειον τον άνεμο οι Μυροφόρες με τη χρυσή των αγγέλων αντανάκλαση». [Οδ. Ελύτης]
Κύριοι και κυρίες Βουλευτές ή Βουλευτίνες ή κυρίες και κύριοι, σύντροφοι και συντρόφισσες, επειδή σήμερα, αύριο, παραπέρα, αυτές τις μέρες, όπως πάντοτε, αείποτε και συνεχώς, θα βυσσοδομούν πάλι η κουστωδία των δυσσεβών Βρυξελλών και εκείνος ο αρχέκακος όφις ο Αλεμανός, γι’ αυτό ακριβώς θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στον καθ’ ημάς τρόπον. Ποιος είναι ο τρόπος μας; Αυτός: «Πᾶσαν μὲν θάλασσαν καὶ γῆν ἐσβατὸν τῇ ἡμετέρᾳ τόλμῃ καταναγκάσαντες γενέσθαι, πανταχοῦ δὲ μνημεῖα κακῶν τε κἀγαθῶν ἀΐδια ξυγκατοικήσαντες» [Θουκυδίδης]. Και επειδή θα επανέλθουν πάλι οι δυσσεβείς και οι άλλοι Αλεμανοί και ως αρχέκακος όφις, εμείς ξέρουμε ότι θα συμπαραταχθούμε, θα συμπορευθούμε, θα συμπολεμήσουμε τη υπερμάχω στρατηγώ «που ’χει στα μάτια της ψηφιδωτό τον καημό της Ρωμηοσύνης» [Γ. Σεφέρης].
Βεβαίως, εμείς διδάξαμε στην οικουμένη, εμείς διδάξαμε πάντοτε, ες αεί και αείποτε και ξανά και ξανά ότι σ’ αυτόν εδώ τον χρονικώς υπεράχρονο τόπον, σ’ αυτόν τον τόπον, στην κορυφήν του Ομήρου και στο ακροθίνιον του Ολύμπου, εμείς οι Ολύμπιοι διδάξαμε εδώ ότι η Έρις γίνεται Έρως. Ναι, η έρις γίνεται έρως, έρως ελευθερίας και φυσικά ξέρουμε πολύ καλά ότι ξεκινούμε όπως πάντα εδώ και τρεις χιλιάδες [χρόνια] ηττημένοι, αλλά ως ηττημένοι είμαστε αυτοί οι οποίοι θα ξαναδώσουμε σ’ αυτόν τον πλανήτη των πεπλανημένων πλανητών και των πλανήτων, την καθ’ ημάς καθεστηκυίαν πολιτείαν [Αριστοτέλης]. Ποιά είναι η καθ’ ημάς καθεστηκυία πολιτεία; Μία και μόνη. «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει!» [Γ. Ρίτσος]

Η πρώτη Βυζαντινή “Αναγέννηση” και η μεταφυσική της ταυτότητας – Μέρος Β’

                                       Μέρος  Α'
Στο προηγούμενο μέρος είδαμε το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε η πρώτη Βυζαντινή “Αναγέννηση” (1). Διευκρινίσαμε ότι η ελληνική παιδεία υπήρξε πάντα ζωντανή μέσα στα 1100 χρόνια της Αυτοκρατορίας. Είδαμε πως οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς διδάσκονταν, μελετούνταν και αντιγράφονταν αδιαλείπτως στα Βυζαντινά σχολεία και Πανεπιστήμια ενώ από τον 8ο αιώνα ο πολιτισμικός ανταγωνισμός με το επελαύνον Ισλάμ και η προσπάθεια διατήρησης του κέντρου μελέτης και αναπαραγωγής της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας στο Χριστιανικό κόσμο, πυροδότησε έναν οργασμό πνευματικής δημιουργίας και φιλοσοφικής μελέτης, αναδεικνύοντας μεγάλες μορφές του πνεύματος. Ξεκαθαρίσαμε ότι η Ευρώπη δεν χρωστά την επαφή της με την αρχαία ελληνική γραμματεία στο Ισλάμ αλλά στο Βυζάντιο και υποσχεθήκαμε να ανιχνεύσουμε τα φιλοσοφικά διδάγματα αυτής της ξεχασμένης Ευρωπαϊκής “Αναγέννησης” και το κατά πόσον οι παραδοσιοκράτες Βυζαντινοί φιλόσοφοι έχουν να δώσουν πνευματικά ερείσματα στα σύγχρονα κινήματα του Ταυτοτισμού, της παραδοσιοκρατίας ή στην αναζήτηση της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας. 
Πάμε να δούμε λίγο πιο αναλυτικά κάποιες από τις φιλοσοφικές απόψεις, μερικών εκ των κορυφαίων μορφών αυτής της περιόδου, που θεμελίωσαν την πνευματική ταυτότητα των δύο Βυζαντινών “Αναγεννήσεων”. 

Φιλοσοφικές τάσεις και αντιλήψεις 

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αντιλήψεις του Φωτίου, ο οποίος τόσο ως φιλόσοφος όσο και ως θεολόγος ασχολήθηκε επιμελώς με την έρευνα πάνω στα αρχαία φιλοσοφικά ρεύματα. Η ευρυμάθειά του ήταν ξακουστή, σε μία εποχή που ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης μπορούσε να έχει πρόσβαση σε τουλάχιστον διπλάσια κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, από αυτά τα οποία έχουν σωθεί μέχρι σήμερα. 
Οι φιλοσοφικές του απόψεις αλιεύονται διάσπαρτες στο τεράστιο συγγραφικό του έργο, όμως το βιβλίο στο οποίο συγκεντρώνονται σε μεγαλύτερο βαθμό είναι τα “Αμφιλόχια”. Εκεί αναλύει θέματα που αφορούν στην Αγία Γραφή αλλά και φιλοσοφικά, ιατρικά, φυσικά και ιστορικά ζητήματα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η προτίμησή του σε φιλοσοφικά ζητήματα που αφορούν στο γένος, στο είδος και στις κατηγορίες των όντων. Ο Φώτιος θέτει το δυσεπίλυτο φιλοσοφικό πρόβλημα ονοματοκρατίας και πραγματοκρατίας (νομιναλισμού και ρεαλισμού) που θα τεθεί δύο αιώνες αργότερα στην Δύση από τους Σαμπώ και Ροσκελίνο και θα ταλαιπωρήσει ιδιαίτερα τους σχολαστικούς φιλοσόφους. 
Δίνει εξ αρχής στο ζήτημα την εξής συμβιβαστική λύση: 
“Α. Παρατήρησε ότι τα γένη και τα είδη των όντων έχουν μια ιδιαίτερη μορφή ύπαρξης (εδώ αποφεύγει την ονοματοκρατία που υποστήριζε οτι δεν έχουν καμιά οντολογική ύπαρξη παρά είναι απλώς ονόματα) 
Β. Παράλληλα, όμως, υποστηρίζει οτι δεν έχουν τα γένη και τα είδη των όντων την ίδιας μορφής ύπαρξη, κατά τον ίδιο τρόπο όπως τα όντα που περιγράφουν (αυτή την θέση υποστηρίζουν οι πραγματοκράτες). Δηλαδή αν πάρουμε για παράδειγμα τον άνθρωπο, αυτός υπάρχει ως συγκεκριμένος άνθρωπος (Πέτρος, Παύλος, Ιωσήφ), αλλά παράλληλα υπάρχει και ως άνθρωπος, Έλληνας, Ιουδαίος κ.α. Το γένος και το είδος έτσι αποκτούν μια ύπαρξη που δεν είναι απλώς μία κατ' όνομα, αλλά έχει και μία ανεξάρτητη από το όνομα ύπαρξη που αναφέρεται σε ομάδες όντων που υπάρχουν (ως ομάδες όντων, ανεξάρτητα από το πως ονομάζονται). 
Γ. Κατ' αυτό τον τρόπο πιστοποιεί οτι τα συγκεκριμένα όντα – μέλη των ομάδων (ο Έλληνας Παύλος, ο Γερμανός Πέτρος κ.α.) υπάρχουν. Η ύπαρξη δηλαδή των γενών και ειδών δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, όπως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η ύπαρξη ενός συγκεκριμένου προσώπου ή πράγματος (το οποίο είναι μέλος μιας ομάδος ή είδους και κατηγοριοποιείται οντολογικά). Παράλληλα, όμως, το γένος ή είδος διαφέρει από αυτά που περιγράφει γιατί δεν έχει ύλη και τις χωροχρονικές διαστάσεις που διαθέτουν τα υλικά πράγματα.” (Κ Αθανασόπουλος: “Βυζαντινός και Δυτικός κόσμος: Συγκλίσεις και αποκλίσεις” Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο). 
Στις προσεγγίσεις του δείχνει σαφή προτίμηση στην Αριστοτελική θεωρία και είναι φανερά επηρεασμένος από τους Στωικούς. Επιχειρήματά του θα χρησιμοποιηθούν κατά κόρον από τους Αριστοτελιστές φιλοσόφους του Βυζαντίου στις φιλοσοφικές συζητήσεις με κορυφαίους Πλατωνιστές σαν τον Μιχαήλ Ψελλό. 
Ο Μιχαήλ Ψελλός, παρότι ως επικεφαλής της φιλοσοφικής σχολής του Πανδιδακτηρίου

Η πρώτη Βυζαντινή “Αναγέννηση” και η μεταφυσική της ταυτότητας - Μέρος Ά

Έχει πάρει τα πάνω της εδώ και κάποιες δεκαετίες στην Ελλάδα, η άποψη ότι τα 1100 χρόνια Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας αποτελούν ένα σκοτεινό κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, κατά το οποίο εδιώχθη η φωτεινή φιλοσοφία της Κλασικής αρχαιότητας και επικράτησε ένας θεοκρατικός σκοταδισμός φανατικών Χριστιανών που μισούσαν ο,τι είχε να κάνει με τη φιλοσοφία, την τέχνη, την ποίηση και γενικώς την πολιτιστική δημιουργία της αρχαίας Ελλάδος. Αυτό μέχρι περίπου τον 15ο αιώνα, όπου ξαφνικά ο Πλήθων ο Γεμιστός και οι Δυτικοί πρόδρομοι της Αναγέννησης, ανακάλυψαν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και συνετελέσθη η ευρωπαϊκή Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός, που ευτυχώς μας έβγαλαν από τα σκοτάδια του Μεσαίωνα. 
 Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται ακριβώς για ιστορική άποψη, διότι κανένας σοβαρός ιστορικός πλέον δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Πρόκειται κυρίως για έναν μύθο που καλλιεργούταν και καλλιεργείται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, από διαφόρους φορείς, προκειμένου να προωθηθούν ιδεολογήματα πολιτικής και εσχάτως και θρησκευτικής φύσεως. 
Δεν θα υπήρχε κάποιος λόγος να ασχοληθούμε με έναν τέτοιο ανιστόρητο μύθο - και δεν θα το κάνουμε ιδιαιτέρως - αν το τελευταίο διάστημα δεν είχε αρχίσει δυστυχώς να αναπαράγεται και μέσα σε ελλαδικούς εθνικιστικούς κύκλους και αν - εδώ είναι το σημαντικότερο - δεν είχε ενδιαφέρον να συνδέσουμε τις “Βυζαντινές” (1) ρίζες της Παραδοσιοκρατίας και του Ταυτοτισμού, με τα σύγχρονα νεανικά κινήματα της Ευρώπης (Γενιά της Ταυτότητας, Traditionalist Youth κ.α.) ή πιθανόν και την 4η Πολιτική Θεωρία του Αλεξάντερ Ντούγκιν. 

Βυζάντιο, Ισλάμ και ελληνική παιδεία 

“Για περισσότερο από χίλια χρόνια το Βυζάντιο αποτέλεσε την έπαλξη, υπό την προστασία της οποίας ζούσε ολόκληρος ο δυτικός κόσμος. Μέσα σ' αυτήν την ασφαλή ζώνη ήταν που μπόρεσε να αναπτυχθεί ο δυτικός πολιτισμός στην πρώτη του φάση, τη μεσαιωνική. Η διαδεδομένη φλυαρία περί δήθεν χιλιετούς παρακμής της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αντιφάσκει προς την τιτάνια στρατιωτική προσπάθεια των τάχα παρηκμασμένων Βυζαντινών. Η εξαιρετική ζωτικότητά τους δεν έγκειται μόνο στη φυσική και υλική αντοχή τους αλλά και στα πολιτιστικά τους επιτεύγματα. Κατ' αρχάς, οφείλουμε να θυμηθούμε ότι το σύνολο σχεδόν της αρχαιοελληνικής γραμματείας που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας διασώθηκε χάρη στους αντιγραφείς χειρογράφων των βυζαντινών σχολών και μοναστηριών. Στο Βυζάντιο - και όχι στην Λατινική Δύση - βρήκε η παράδοση της ελληνικής αρχαιότητας τη φυσική της συνέχεια. Εκεί - και όχι στην Δύση - συνέχιζαν να διαβάζονται, να μελετώνται, να σχολιάζονται και να αντιγράφονται τα μεγάλα έργα των αρχαίων Ελλήνων. Ο κόσμος θα ήταν φτωχότερος, πιθανότατα πολύ φτωχότερος, αν οι Βυζαντινοί δεν πρόσφεραν στην ανθρωπότητα την υπηρεσία αυτή” (Κλάους Όλερ “ Μεσαιωνική Φιλοσοφία. Σύγχρονη Έρευνα και Προβληματισμοί”).

Ένας παραδοσιοκεντρικός όμιλος σκέψης

Πήραμε την πρωτοβουλία με φίλους να δημιουργήσουμε αυτό το παραδοσιοκρατικό ιστολόγιο με σκοπό την ιδεολογική μόρφωση και κατάρτιση όπως και την δημοσίευση συνεντέυξεων, την αρθρόγραφία ημών αλλά και την αναδημοσίευση αρθρογραφίας άλλων.

Καλώς σας βρήκαμε λοιπόν και καλώς να μας ανεχθείτε.

Η ομάδα του Res Publica