"Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι"

Γιώργος Σεφέρης

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Γιατί η φαιδρή Νέα Δημοκρατία να είναι αντικείμενο συζητήσεως; Καιρός να συζητήσουμε για το μέλλον!

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο




Έκτακτο ανακοινωθέν: Η Νέα Δημοκρατία ψάχνει τον νέο της αρχηγό! Τί ποια Νέα Δημοκρατία; Αυτή ντε, που κατέστρεψε μαζί με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. την ελληνική κοινωνία. Τί εννοείτε ότι δεν σας νοιάζει; Είστε με τα καλά σας; Δεν σας ενδιαφέρει τι θα κάνει το μεγαλύτερο δεξιό - κεντρώο, φιλελεύθερο - συντηρητικό (κι όμως, σύμφωνα με αυτούς είναι ΟΛΑ αυτά) κόμμα της Ελλάδος;;; Λογικό!

Παρ’όλα αυτά όμως, υπάρχουν άνθρωποι ακόμη και σήμερα, οι οποίοι ασχολούνται σοβαρά με το ποιός θα είναι ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Σαν να πιστεύουν ότι θα αλλάξει η παραμικρή πολιτική του συγκεκριμένου κόμματος επειδή θα ακολουθηθεί η μία ή η άλλη ρητορική, επειδή η ρητορική του θα είναι λίγο πιο κεντρώα ή λίγο πιο δεξιά.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Ευρώπη ή Θάνατος

Του Βασίλη Ξυδιά,


Καθώς η Ελλάδα κινδυνεύει ως χώρα, ένας νέος πατριωτισμός αναδύεται. Είναι ο πατριωτισμός των «Μένουμε Ευρώπη». Στις εναντίον τους κατηγορίες για ατομικιστικό ωχαδερφισμό, εθνομηδενισμό, δωσιλογισμό και άλλα παρόμοια οι ευρωπαϊστές απαντούν πατριωτικά. Δεν είναι το προσωπικό όφελος ή ο φόβος απλώς που τους κινεί, αλλά το πατριωτικό συμφέρον: η Ελλάδα να ανήκει στον προοδευμένο δυτικό κόσμο. Σ’ αυτόν που γενιές και γενιές Ελλήνων ονειρεύτηκαν και που προς στιγμήν είχαμε πιστέψει ότι είχαμε πλέον ενταχθεί. Σχεδόν το είχαμε πετύχει. Παραλίγο η Ελλάδα να ανήκει στην Ευρώπη. Όχι στον Τρίτο Κόσμο, ούτε στην Αφρική, ούτε στα Βαλκάνια.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

ΒΙΝΤΕΟ - Γιώργος Κοντογιώργης: «Η ΝΔ ως κλωνοποιημένο ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως νέα Δεξιά»


ΝΔ ως κλωνοποιημένο ΠΑΣΟΚ Ο ΣΥΡΙΖΑ ως νέα Δεξιά.

Η Δεξιά είναι ιδεολογικά ανύπαρκτη, δεν διαθέτει ιδιαίτερο πολιτικό λόγο, διότι δεν υπάρχει Αριστερά. Η Συριζαία Αριστερά κατέλαβε τον χώρο της Δεξιάς.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Ξένοι και μειονότητες στο Βυζάντιο




Σημείωση RP:  Με αφρομή την τρέχουσα μεταναστευτική-προσφυγική κρίση, κρίνουμε επωφελές το να δούμε πως αντιμετώπιζαν οι Βυζαντινοί μας πρόγονοι τις πληθυσμιακές κινήσεις και τις μειονότητες, πως τις ενσωμάτωναν και ποιους κινδύνους αντιμετώπισαν.  τα διδάγματα που αντλούμε από την ιστορία είναι συχνάκις πολύτιμα.

του Μάριου Νοβακόπουλου*

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία υπήρξε, σχεδόν καθ” όλην τη διάρκεια της ιστορίας της, κράτος με εξαιρετική ποικιλία εθνοτήτων, λαών και γλωσσών. Σε μία εποχή που δεν είχε ακόμη δημιουργηθεί η έννοια του έθνους κράτους, ούτε τα θεωρητικά ρεύματα που τη γέννησαν (γαλλικός πολιτειακός εθνικισμός, γερμανικός ρομαντικός εθνικισμός), οι ταυτότητες των ανθρώπων ήταν πολύ πιο ρευστές από ό,τι σήμερα. Έτσι, εξίσου ρευστή και θολή ήταν η διαχωριστική γραμμή μεταξύ εντοπίου και ξένου, Ρωμαίου και βαρβάρου. Σε έναν καιρό χωρίς οργανωμένη ανθρωπολογική και εθνογραφική επιστήμη, χωρίς σαφώς διαχωρισμένα σύνορα και με τις πληθυσμιακές μετακινήσεις τόσο των εσωτερικών πληθυσμών όσο και εξωτερικών μεταναστών διαρκείς, το τότε περιβάλλον διέφερε σημαντικά από το τρέχον. Εδώ θα αναφερθούμε στα δεδομένα προ της αλώσεως του 1204, διότι μετά από αυτήν απωλέσθη κατά το μείζον η πολυεθνικότητα του Βυζαντίου και έχουμε τα πρώτα σημάδια ενός πρωίμου “ρωμαϊκού εθνικισμού” με έμφαση στους εθνικά Έλληνες και όχι στην παλαιά οικουμενικότητα.

Όπως έχει αναφερθεί και σε άλλα άρθρα, τα τρία βασικά συστατικά στοιχεία της μεσαιωνικής ρωμαϊκότητας ήταν το αυτοκρατορικό σύστημα (μαζί με το ρωμαϊκό δίκαιο και τους διοικητικούς θεσμούς), η Ορθοδοξία και η ελληνική γλώσσα και πολιτισμός.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Τα επινίκια τελείωσαν, Ώρα για δουλειά και σχέδιο

Του Χάρη Λευθεριώτη,



Οι κάλπες μίλησαν και ο ελληνικός λαός ανανέωσε την εμπιστοσύνη του στον Α.Τσίπρα, δίδοντας του καθαρή εντολή τετραετίας και επισφραγίζοντας την πολιτική του κυριαρχία με ποσοστό 35,46%. Παράλληλα ένα μικρό τμήμα του εκλογικού σώματος (3,69%) επανεξέλεξε τους ΑΝΕΛ, το κόμμα του <<συγκυβερνήτη>> Π. Καμμένου, το οποίο θα συνεργαστεί εκ νέου με τον ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβερνητικός εταίρος.

ΒΙΝΤΕΟ - Ο Χρήστος Βακαλόπουλος για την παγιδευμένη γενιά του 1970 και την ανάγκη για αυτογνωσία


Η δεκαετία του '70, είναι μια γενιά αιχμαλώτων. Αιχμαλώτων των ιδεών. Κι αιχμαλώτων ενός μοντέλου ζωής, που δεν ήρθε ποτέ έτσι όπως το είχαν φανταστεί, αλλά η αιχμαλωσία παρέμεινε σαν διαδικασία. Δηλαδή δεν μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να ξεφύγουν από αυτό που είχαν σκεφτεί για το μέλλον όταν ήταν μικροί, το όποιο δεν ήρθε βέβαια, αλλά έμεινε η διαδικασία της σκέψης. Κι έτσι δεν μπόρεσαν να δουν την ζωή στην ολότητά της, έμειναν εγκλωβισμένοι, αιχμάλωτοι, και σχεδόν άρρωστοι μέσα σε μια διαδικασία. Είμαι σίγουρος ότι (η γενιά του '70) είναι αιχμάλωτη, εγκλωβισμένη σε κάτι που δεν της ταιριάζει κατά κανέναν τρόπο, και πρέπει να βγει από αυτήν.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Θρησκευτική Γεωπολιτική και Ελλάδα



του Μάριου Νοβακόπουλου

Το πεδίο των διεθνών σχέσεων είναι εξαιρετικά ευρύ.  Οι δρώντες συγκροτούν την παγκόσμια κοινότητα, από τα κυρίαρχα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς μέχρι τις μη-κυβερνητικές οργανώσεις και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, εμπλέκονται σε σχέσεις συενργασίας και ανταγωνισμού σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής, από τους πυρηνικούς εξοπλισμούς και την ενέργεια ως την προστασία του περιβάλλοντος και την υγεία.

Ένας από τους τομείς αυτούς είναι και ο πολιτισμός.  Υπό τον όρο αυτό συμπεριλαμβάνονται πολυποίκιλες δραστηριότητες, από τον κινηματογράφο και τη μουσική μέχρι εκπαιδευτικά προγράμματα, την εκμάθηση ξένων γλωσσών κ.α.  Η διάδοση του εθνικού πολιτιστικού πλούτου και η προσπάθεια προώθησης του ως προτύπου για άλλα έθνη είναι μία μορφή άσκησης “ήπιας δύναμης” (soft power), με στόχο τη μεγιστοποίηση της εθνικής επιρροής, του γοήτρου, την ανάπτυξη κοινών αξιών κ.α.  Μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους και συχνά δεν απαιτεί καν ευθεία κρατική ανάμιξη.
Στην πολιτιστική διπλωματία δύο είδη χωρών έχουν προνομιακή θέση.  Από τη μία είναι οι χώρες με μεγάλη δύναμη και οικονομική επιρροή παγκοσμίως.  Στο σύγρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον τους είναι εύκολο να διαφημίσουν και να προωθήσουν τον τρόπο σκέψης τους, τις αξίες τους, την τέχνη τους κ.α.  Τέτοιες χώρες είναι η Ιαπωνία και ιδίως οι ΗΠΑ, με ηγετική θέση στη διαμόρφωση αισθητικής, ιδεολογίας και κοσμοθέασης στη σύγχρονη Δύση.  Το άλλο είδος είναι οι χώρες με ειδικό ιστορικό και πολιτιστικό βάρος και βάθος, με μεγάλη διανοητική και καλλιτεχνική παράδοση και παραγωγή, όπως η Γαλλία.

Ένας μεγάλης σημασίας παράγων εντός της ευρύτερης πολιτιστικής διπλωματίας, είναι η θρησκεία.  Η θρησκεία ανέκαθεν υπήρξε από τις βασικότερες δυνάμεις που κινούν τις κοινωνίες και κατ' επέκτασιν τον κόσμο.  Συγκροτεί και συγκρατεί συνειδήσεις, δημιουργεί ηθική και νοοτροπίες, επηρεάζει το λαϊκό αίσθημα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάθε σκοπό:  καταλλαγή και όξυνση, σταθερότητα και αναταραχή.  Σήμερα η θρησκεία βρίσκεται στο πολιτικό προσκήνιο σε βαθμό που δεν είχε επιτύχει εδώ και αιώνες.  Αν και αυτό συχνά φαίνεται ως κάτι αρνητικό, λόγω της αναθέρμανσης των θρησκευτικών συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή, της ισλαμικής τρομοκρατίας κ.α., υπάρχουν και δημιουργικές πτυχές, όπως η σύνδεση του βαθμιαίου εκχριστιανισμού της Κίνας με τη διεκδίκηση κοινωνικών ελευθεριών και ο ευεργετικός ρόλος των χριστιανικών εκκλησιών στην αναστήλωση της κοινωνικής συνοχής και εθνικής συνείδησης στο πρώην Ανατολικό Μπλοκ.  Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως ο Δυτικός κόσμος αντιμετωπίζει όλο και περισσότερα προβλήματα με ηθική-φιλοσοφική πτυχή (βιοηθική, ανισότητα, κρίση στην οικογένεια, ψυχολογικά προβλήματα), και σε μία εποχή πρωτοφανούς πνευματικής ξηρότητας και υλισμού, η θρησκεία ίσως να μπορεί να συνεισφέρει στο διάλογο.

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

Οι «δικαιωματιστές» της ημεδαπής και ο εποικισμός Ελλάδας-Ευρώπης

Πηγή:  Defence Point
Η κερκόπορτα της Ευρώπης (σ.σ. όχι μόνον της ΕΕ) άνοιξε με ελληνική ευθύνη και πρωτοβουλία, επιτρέποντας μιαν άνευ προηγουμένου ειρηνική εισβολή μουσουλμανικών μαζών στην ήπειρο, η οποία κατά το ιστορικό παρελθόν κατόρθωσε να αναχαιτίσει την προέλαση των στρατιών του Ισλάμ, αποτρέποντας τον δια της βίας εξισλαμισμό του γεωγραφικού λίκνου του ελληνο-ρωμαϊκού πολιτισμού. Είναι πλέον γεγονός αυταπόδεικτο ότι η μοναδική προεκλογική υπόσχεση-απειλή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περί αποστολής χιλιάδων μεταναστών και τζιχαντιστών στην καρδιά της Ευρώπης, υλοποιείται με κίνδυνο παραγωγής μη αναστρέψιμων ιστορικών αποτελεσμάτων.
Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος
Δημοσιογράφος – Αμυντικός αναλυτής
Σε καθημερινή βάση, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη συνειδητοποιεί και αντιλαμβάνεται με τρόπο επικίνδυνα ανησυχητικό, ότι η Ελλάδα συνιστά εν γένει αποσταθεροποιητικό πόλο με αφορμή την λαθρομετανάστευση, καθώς μεθόδευσε και εκτέλεσε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) την πολιτική ήπιας αναχαίτισης των κατά συντριπτική πλειοψηφία μουσουλμανικών εποικιστικών ροών, με το κάλυμμα του οικονομικού μετανάστη ή και του πρόσφυγα.
Μέσα σε επτά μόλις μήνες το πολιτικο-διπλωματικό κεφάλαιο της χώρας, υφίσταται τις συνέπειες ακόμη μιας πιο σημαντικής κρίσης, επακόλουθη της τρέχουσας πολιτικής κατεύθυνσης των «δικαιωματιστών» της συγκυβέρνησης, η οποία προστίθεται στην απομείωση που έχει συμβεί λόγω της έντασης που προκλήθηκε από την αμετροεπή διαπραγμάτευση για την οικονομία.
Στους οφθαλμούς των Ευρωπαίων (εντός και εκτός ΕΕ) η Αθήνα ευθύνεται γιατί επέτρεψε και δεν απέτρεψε, επιτάχυνε και δεν επιβράδυνε, την είσοδο εκατοντάδων χιλιάδων και προσεχώς εκατομμυρίων μουσουλμάνων λαθρομεταναστών (σ.σ. ή παράτυπων μεταναστών), οι οποίοι κατευθύνονται προς την γεωγραφική καρδιά της γηραιάς ηπείρου.
Την ίδια στιγμή χαμόγελα ικανοποίησης, ανάμικτα με κροκοδείλια δάκρυα σχηματίζονται στους ισλαμιστικούς κύκλους σε Τουρκία και στο Χαλιφάτο (σ.σ. Daesh επί το ορθότερον) σκιαγραφώντας την μέγιστη – σε επίπεδο γεωπολιτικής – επιτυχία στο όνομα του τζιχάντ, όπως εκείνοι το αντιλαμβάνονται.
Η Αθήνα και ο Ελληνισμός δέχονται κατηγορίες που πολύ δύσκολα μπορούν να αποκρούσουν. Η εξαγγελία προ των εκλογών του Ιανουαρίου και στη συνέχεια με κυβερνητική απόφαση – της διάσημης πλέον αρμοδίας αναπληρώτριας υπουργού κας Χριστοδουλοπούλου – απόδοση ταξιδιωτικών εγγράφων, με παράλληλη κοινοποίηση στους απανταχού ενδιαφερόμενους, από την υποσαχάρια Αφρική έως και την Ινδονησία (!) λειτούργησε ως σάλπισμα προς όλους όσοι ασχολούνται με το δουλεμπόριο, να καταστρώσουν σχέδια μεταφοράς μυρίων ανθρώπων προς την Ελλάδα.
Οι δικαιωματιστές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (σ.σ. και όχι μόνον…), προφανώς δεν αποδέχονται τις προφητικές επισημάνσεις του αείμνηστου Παναγιώτη Κονδύλη: «…Ώστε σε τελευταία ανάλυση δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα δίχως απεριόριστη ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης και δίχως αυτόματη νομική εξίσωση όλων των ατόμων με όλα τα άτομα χάρη στην οικουμενική ισχύ μιας ενιαίας νομοθεσίας… κανένα κράτος δεν μπορεί, χωρίς να αυτοδιαλυθεί, να αναγνωρίσει σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως, δικαιώματα που θεωρούνται ως πολιτικά ή αστικά δικαιώματα, π.χ. το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ή το δικαίωμα της ελεύθερης εγκατάστασης…
»Ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία θα άξιζαν πράγματι αυτό το όνομα, θα μπορούσε να χορηγήσει μονάχα ένα παγκόσμιο κράτος, προς το οποίο όλα τα άτομα θα βρίσκονταν σε ίση και σε άμεση σχέση, δηλαδή θα αποκτούσαν άμεσα όλα τους τα δικαιώματα από αυτό ως τον εκπρόσωπο ολόκληρης της ανθρωπότητας…» (Π. Κονδύλης, Από τον 20ο στον 21ο αιώνα, Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000, σελ 61-62, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1998).
Συνεπώς, στο όνομα των δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παραβιάζονται τα εθνικά συμφέροντα και χρησιμοποιούνται από τρίτες δυνάμεις ως αποσταθεροποιητικοί μοχλοί μέχρι να ανοίξουν οι πύλες…
Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ (στις 03/09), ο διαπρεπής καθηγητής Γεωπολιτικής Ιωάννης Μάζης, υπογράμμισε μεταξύ άλλων πως η Ελλάδα δεν μπορεί να ευθύνεται για τα όσα συμβαίνουν στην Μέση Ανατολή και αλλού, ως συνέπεια δράσεων τρίτων δυνάμεων, αναφερόμενος στην πορεία που έχουν λάβει οι τρέχουσες μεταναστευτικές ροές.
Συμφωνούμε απόλυτα με τα όσα είπε και στο παρελθόν έγραψε για να επαληθευτεί πολλαπλώς και συνεχώς ο καθηγητής Ιωάννης Μάζης πατέρας της γεωπολιτικής σκέψης του νεότερου Ελληνισμού. Αναφερθήκαμε στο πρόσωπό του γιατί το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης έχει γεωπολιτική διάσταση και επιφέρει αποτελέσματα επί γεωστρατηγικού επιπέδου. Το ζήτημα χρήζει πολύ σοβαρής και εκτενούς ανάλυσης αλλά για τις ανάγκες του άρθρου θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος.
Είναι καιρός οι ελληνικές πολιτικο-στρατιωτικές ηγεσίες να αποδεχθούν ότι το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης συνιστά γεωστρατηγική απειλή, καθώς έχει γεωγραφική περιοχή εκδήλωσης και συγκεκριμένη απολύτως καθορισμένη περιοχή στόχευσης: Τη νησιωτική Ελλάδα, Αιγαίο και Δωδεκάνησα, γεωγραφικές ενότητες οι οποίες ήδη τελούν υπό καθεστώς αποσταθεροποίησης εξαιτίας της κρίσης που εκδηλώνεται – προς το παρόν – με ανθρωπιστικό πρόσωπο.
Ακόμη πιο σύντομα θα προσδιορίσουμε το γεωγραφικό σύμπλοκο αποσταθεροποίησης, υπαίτιο για ένα σημαντικό τμήμα της κρίσης αλλά και το απόλυτο αίτιο της άσκησης πίεσης κατά της χώρας μας, καθώς συνιστά το αποκλειστικό γεωγραφικό πεδίο συγκέντρωσης και διοχέτευσης ανθρωπίνων μαζών με στόχο την ελληνική και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Η περιοχή η οποία βρίσκεται σήμερα υπό τον έλεγχο του Daesh, σε Συρία και Ιράκ με την Τουρκία, συγκροτούν μια όμορη γεωγραφική ενότητα, τροφοδοτώντας μέρος της ροής διοχετεύοντας το μεγαλύτερο τμήμα των προσφύγων (λόγω των δράσεων του Daesh και του συριακού εμφυλίου πολέμου), παράλληλα με την «καθοδήγηση» εκατοντάδων χιλιάδων άλλων λαθρομεταναστών από την Αφρική (μη αραβικοί αλλά μουσουλμανικοί στην συντριπτική τους πλειοψηφία πληθυσμοί), από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το Αφγανιστάν, το Ιράν, ακόμη και από το μεγαλύτερο ισλαμικό κράτος του κόσμου την Ινδονησία!
Η ελληνική κοινή γνώμη θα πρέπει να αντιληφθεί πρωτίστως ότι η χώρα μας ΔΕΝ συνορεύει με την περιοχή κρίσης και ΔΕΝ πρέπει να υφίσταται τέτοιας μορφής πίεση – την οποίαν εσφαλμένως και ανοήτως προκάλεσαν οι κυβερνώντες – εκτός κι αν συντρέχουν και κάποιοι «αθέατοι» αλλά απολύτως διακριβωμένοι λόγοι, απότοκοι γεωστρατηγικών σχεδιασμών τρίτων δρώντων, στους οποίους θα αναφερθούμε στη συνέχεια αφού εξετάσουμε και κάποιες άλλες παραμέτρους με την βοήθεια της αλάνθαστης «γλώσσας της γεωγραφίας» …
Κι όμως η γεωγραφία αποκαλύπτει μιαν άλλη – επιμελώς κρυμμένη – πτυχή της λύσης. Οι πληθυσμοί που συρρέουν μέσω της Τουρκίας στην Ευρώπη, φαίνεται πως δεν γνωρίζουν την ύπαρξη φιλικών μουσουλμανικών χωρών, μερικές ώρες απόσταση από τις πατρογονικές τους εστίες. Αναφέρομαι στην Ιορδανία, την Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κουβέιτ, το Κατάρ και το Μπαχρέιν, αφήνοντας εκτός προορισμού το Ομάν και το Λίβανο.
Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί η «μονομερής» επιλογή της μακρινής Ευρώπης, με την οποία οι μετανάστες όχι μόνο δεν έχουν κοινή πολιτιστική καταγωγή αλλά ούτε καν γνωρίζουν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κάποια από τις ομιλούσες γλώσσες; Γιατί δεν απευθύνονται στις ομόγλωσσες και ομόδοξες αραβικές χώρες με το υψηλότατο κατά κεφαλήν ΑΕΠ, διατηρώντας παράλληλα ζωντανή – λόγω εγγύτητας – την ελπίδα της επιστροφής στα πατρώα εδάφη;
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατανοηθεί επίσης ο λόγος για τον οποίον διακινδυνεύουν τη σωματική τους ακεραιότητα, όλες αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες, ενώ θα μπορούσαν με απλές και ευσύνοπτες διαδικασίες π.χ. οι μουσουλμάνοι σουνίτες ή οι σιίτες αντίστοιχα να προωθηθούν με έξοδα του Αραβικού Συνδέσμου σε καταυλισμούς εντός της Ιορδανίας, της Σ. Αραβίας, των Η.Α.Ε. κ.λπ.
Να σημειωθεί ότι το οικονομικό κόστος θα το αναλάμβαναν χώρες εκτός της ΕΕ και φυσικά υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, της Ερυθράς Ημισελήνου και με την χορηγία επιφανών μουσουλμάνων-αράβων μεγιστάνων. Όμως γιατί κάποιος που θέλει να μεταναστεύσει και είναι πιστός μουσουλμάνος επιλέγει μια περιοχή που ανήκει στον dar el harb (οίκος του πολέμου) αντί να μετοικήσει σε μια χώρα του dar el salaam (οίκος της ειρήνης);
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να επισημάνουμε τον ρόλο της Τουρκίας του ισλαμιστή Ερντογάν και των συνοδοιπόρων του και για πολλούς γνωρίζοντες, κρυφών συμμάχων του στο Daesh…
Ανέκαθεν, ο Ερντογάν μέσα από δηλώσεις και λόγους, καλούσε την συντηρητική και δημογραφικά γηρασμένη Ευρώπη, να ανανεωθεί μέσω του ισλαμικού σφρίγους, όπως αυτό εκφράζεται από την Τουρκία. Ουδέποτε ο ίδιος ή οι στενοί του συνεργάτες απέκρυψαν την ανάγκη αποτροπής οποιασδήποτε προσπάθειας αφομοίωσης των μουσουλμάνων (όχι μόνο των τουρκικής καταγωγής) κατοίκων της Ευρώπης.
Τα τελευταία χρόνια και με αφορμή τον ιερό πόλεμο που εξαπέλυσε το Daesh, ένας άγνωστος αριθμός ισλαμοφρονούντων νέων και νεανίδων από τις χώρες της ΕΕ έδειξε να προσελκύεται από τα ιδανικά του. Μέχρι τις ελληνικές εκλογές, η απόσταση που έπρεπε να διανύσει ένας λαθρομετανάστης που χρησιμοποιούσε την κεντρική Μεσόγειο ως δίαυλο μεταφοράς, ήταν μεγάλη, επικίνδυνη και κυρίως ελεγχόμενη από εναέρια και θαλάσσια μέσα.
Μετά από την επικράτηση των δικαιωματιστών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το γεωγραφικό κέντρο βάρους μετατοπίστηκε ανατολικά στην προσπελάσιμη θαλάσσια ζώνη των ελληνικών νησιών. Με αυτόν τον τρόπο Τουρκία και Daesh διαπίστωσαν ότι συνέκλιναν και ταυτίζονταν σχεδιασμοί τους σε βραχυπρόθεσμο όσο και σε μεσομακροπρόθεσμο πεδίο επιχειρησιακής δράσης. Αφού η Αθήνα ανέκραξε «Άρατε Πύλας!», αυτομάτως άνοιξε ένα ανέλπιστο γεωπολιτικό παράθυρο ευκαιρίας.
Επί επτά μήνες ουδείς μπορεί να γνωρίζει πόσοι και τι είδους τζιχαντιστές ή άλλα συγγενή τρομοκρατικά στοιχεία πέρασαν τα ελληνικά σύνορα και εισήλθαν εντός της ΕΕ. Επί επτά μήνες ο εθνικός σχεδιασμός για την άμυνα νήσων, κατέστη διάτρητος από τις χιλιάδες βάρκες, πλοιάρια και τους εκατοντάδες χιλιάδες που αποβιβάστηκαν στα ελληνικά νησιά με επίκεντρο την Λέσβο, την Κω και άλλα μικρότερα νησιά της παραμεθορίου.
Ήδη η Λέσβος τελεί υπό πολιορκία από ένα ετερόκλητο πλήθος, ο αριθμός του οποίου υπερβαίνει τους γηγενείς. Η κατάσταση καθημερινώς επιδεινώνεται ενώ οι τουρκικές αρχές απλώς αναμένουν να διευκολύνουν και άλλες μάζες (σ.σ. δύο με τέσσερα εκατομμύρια αναφέρουν οι εκτιμήσεις υπηρεσιών), καραδοκώντας να επωφεληθούν από τα δυσμενή αποτελέσματα μιας τραγωδίας, στοχεύοντας πάντα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στους τομείς έρευνας και διάσωσης.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα η Αθήνα έχει υποστεί και ανεχθεί διάφορα «επεισόδια» (σ.σ. ένα συνεχές bullying με μικρές αλλά σταθερές επιχειρήσεις κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας στην περιοχή της Δωδεκανήσου, όταν οι Τούρκοι αναφέρονται π.χ. σε ενέργειες διάσωσης σε διεθνή ύδατα!!!), καθώς στην κόπωση των μέσων και την έλλειψη προσωπικού, η Άγκυρα αντιπαραθέτει νεότευκτα αεροσκάφη και πλοία διαφορετικού εκτοπίσματος και εξοπλισμού συν την αφθονία των ανθρώπινων πόρων.
Ένας άλλος κοινός παρανομαστής μεταξύ Τουρκίας και Daesh αφορά την εκκαθάριση γεωγραφικών περιοχών στη βόρεια, κεντρική και ανατολική Συρία, από Σύρους Χριστιανούς (ομόδοξους ή ετερόδοξους) και από Κούρδους. Έμπειροι παρατηρητές του ΟΗΕ σημειώνουν ότι παρότι η Τουρκία έχει δεχθεί σημαντική οικονομική ενίσχυση για να διατηρήσει κοντά στις εστίες τους Σύρους πρόσφυγες, μετά από τις ελληνικές εκλογές ξεκίνησε να εφαρμόζει σχεδιασμούς «διευκόλυνσης» με κάθε τρόπο της μαζικής μεταφοράς προσφύγων και όχι μόνον… προς την δυτική Μικρά Ασία…
Οι Τούρκοι, όπως και οι τζιχαντιστές – με τους οποίους υπάρχουν σοβαρές αποδείξεις ότι συνεργάζονται – εφαρμόζουν σχέδιο αποψίλωσης περιοχών και παράλληλα βοηθούν στη μεταφορά μουσουλμανικών μαζών στα Βαλκάνια, τη μοναδική γεωγραφική περιοχή της Ευρώπης (πλην του Καυκάσου) στην οποία συναθροίζονται συμπαγείς ισλαμικοί πληθυσμοί, ένα θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε πολύ σύντομα σε άλλο άρθρο.
Ακολουθούν, σε γειτονική ανάρτηση μια σειρά από προτάσεις του υπογράφοντος για τη διαχείριση της τρέχουσας κρίσης, οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν βάση για την ανάπτυξη μιας νέας πολιτικής, η οποία θα στοχεύει στον περιορισμό και την μέγιστη δυνατή αποτροπή των ροών, αναδεικνύοντας ως πρώτιστα τα θέματα ασφάλειας – συμπεριλαμβανομένης και της υγειονομικής – και προστασίας των εθνικών και συμμαχικών συμφερόντων.

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:http://www.defence-point.gr/news/?p=136113

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015

Γιατί η αποχή είναι η μόνη πολιτική κίνηση αυτοσεβασμού

 Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Πολλοί λένε ότι η αποχή τρομάζει το πολιτικό σύστημα και γι' αυτό καλούν μαζικά τον κόσμο σε αυτή. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι τουλάχιστον... αθώοι όταν υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, αν δεν είναι βαλτοί του ιδίου του συστήματος. Ένα βαθιά ολιγαρχικό σύστημα δεν τρομάζει τόσο εύκολα, με μια απλή αποχή στις εκλογές, καθώς οι ενδοσυστημικές του λύσεις είναι πάντα αρκετές.

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Συντηρητισμός και Διαφωτισμός: δυνάμεις αντίθετες;


Του Μάριου Νοβακόπουλου (φοιτητής ΔΕΠΣ Παντείου)


ΤΙ ΗΤΑΝ Ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ
Στη σύγχρονη ιστοριογραφία και πολιτική-φιλοσοφική σκέψη, ο Διαφωτισμός κατέχει θέση περίοπτη.  Το συγγραφικό και διανοητικό έργο των μεγάλων στοχαστών, ιδίως Γάλλων και Άγγλων, του 17-18ου αιώνα εξυψώνεται ως απελευθερωτικό για το ανθρώπινο πνεύμα.  Η προώθηση της ελεύθερης σκέψης, του ορθολογισμού, της ανεξιθρησκείας, της απαλλαγής από τα δεσμά της παράδοσης και της ανελαστικής εξουσίας, ο ατομικισμός, η έμφαση στην προστασία των πολιτών από τον ηγεμόνα και η συμμετοχή τους στη διακυβέρνηση, όλα αυτά αποτέλεσαν βασικές αρχές πάνω στις οποίες αναπτύχθηκε ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός και οι πρωτεύοντες θεσμοί και αξίες του:  δημοκρατία, κοινοβουλευτισμός, εκκοσμίκευση κ.α.  Ξεκινώντας από σαλόνια ευγενών, λέσχες και ελευθεροτεκτνονικές στοές, ο Διαφωτισμός πέρασε στη δημόσια ζωή, την πολιτική και την ηθική, αλλάζοντας για πάντα τον κόσμο.
Οι ιδέες του Διαφωτισμού για πρώτη φορά διεκδίκησαν ανοικτά την εξουσία από τον παλαιό κόσμο με τη Γαλλική Επανάσταση (είχαν προηγηθεί η Ένδοξη Επανάσταση στην Αγγλία και η Αμερικανικη΄Επανάσταση, αλλά θα παρακαμφθούν λόγω της σχετικής μετριοπάθειας τους και της μικρότερης επίδρασης τους).  Τότε ήταν, που στη Συντακτική Συνέλευση των Παρισίων συγκροτήθηκαν οι τρεις πόλοι τους οποίους επικαλούμαστε και σήμερα:  η Αριστερά, η Δεξιά και το Κέντρο.  Δεξιοί ήταν οι αντιδραστικοί, οι οπαδοί του παλαιού καθεστώτος:  επιθυμούσαν την επαναφορά της απολυταρχικής βασιλείας και την προστασία των φεουδαλικών και εκκλησιαστικών προνομίων.  Αριστεροί ήταν οι εμφορούμενοι από καθαρά διαφωτιστικές ιδέες, ζητώντας δημοκρατία, ισότητα και εκκοσμίκευση.  Στο Κέντρο βρίσκονταν οι πλέον μετριοπαθείς, οπαδοί της μοναρχίας και της παράδοσης, που όμως ζητούσαν την επί το φιλελεύθερο μεταρρύθμιση τους (αγγλικό πρότυπο).  Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε:  η Αριστερά των ακραίων Ιακωβίνων επικράτησε και προσπάθησε να επιβάλει δια μιας και με τη βία το διαφωτιστικό, ηθικοκοινωνικά εκσυγχρονιστικό της πρόγραμμα.  Εκτέλεσε το βασιλικό ζεύγος, κυνήγησε ανελέητα την Καθολική Εκκλησία και αποπειράθηκε να εγκαθιδρύσει "πολιτική θρησκεία", προέβη σε τρομοκρατική πολιτική αποκεφαλίζοντας δεκάδες χιλιάδες στη λαιμητόμο και ισοπεδώνοντας ολόκληρες επαρχίες όταν τόλμησαν να την αψηφίσουν.  Το καθεστώς αυτό ανατράπηκε τελικά και ακολούθησε η Ναπολεόντειος Εποχή.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ
Το δίπολο Αριστεράς και Δεξιάς συνεχίζεται ως σήμερα, φυσικά πολύ αλλαγμένο.  Η εμφάνιση του Καρλ Μαρξ έδωσε νέα τροπή στην ιδεολογική πάλη.  Παρ' ότι εξέλιξη (σε κομματικό και κοινωνικό επίπεδο) της Δεξιάς του 1789, η σύγχρονη Δεξιά ήταν που έγινε θεματοφύλακας της δημοκρατίας, του ατομικισμού και της ελεύεθρης οικονομίας.  Αντίθετα, η Αριστερά διατήρησε το αντιπαραδοσιακό, αντιθρησκευτικό στοιχείο της, προσέθεσε όμως το διεθνισμό, τον κολλεκτιβισμό, και στην πράξη τα κομουνιστικά καθεστώτα υπήρξαν εξαιρετικά αυταρχικά και συγκεντρωτικά.  Με την κύρια αντιπαλότητα να έρχεται στο επίπεδο ατομικισμού κατά κολλεκτιβισμού και καπιταλισμού κατά σοσιαλισμού, ο πρωταρχικός χαρακτήρας της Δεξιάς ως θεματοφύλακα των παραδόσεων εξασθένησε.  Παρ' ότι ένας γενικός "σκελετός" παραμένει (τάξη, κράτος δικαίου, πειθαρχία, εθνική κυριαρχία), τα αντιπαραδοσιακά ιδεολογικά κινήματα του 19-20ου αιώνα (φεμινισμός, πολιτιστικός μαρξισμός-σχολή της Φρανκφούρτης, σεξουαλική επανάσταση, κίνημα των ομοφυλοφίλων, διεθνιστικό κίνημα, κίνημα εκκοσμίκευσης κ.α.) βρήκαν πρόσφορο έδαφος και είτε επικράτησαν είτε άμβλυναν κατά πολύ τις συντηρητικές αντιστάσεις, σαρώνοντας τις κατεστημένες αντιλήψεις περί έθνους, φυλής, οικογενείας και θρησκείας.  Σε όλο το  Δυτικό κόσμο, η δεξιά-συντηρητική παράταξη υφίσταται αλλεπάλληλες ήττες στον "culturewar", που τείνουν να πάρουν μορφή πανωλεθρίας.
Φυσικά, η σημερινή Δεξιά, η σύγχρονη συντηρητική παράταξη δεν μπορούσε να μείνει καθηλωμένη στις νόρμες του 18ου αιώνα.  Ουδείς εχέφρων δεξιός δεν υπερασπίζεται την ελέω Θεού βασιλεία, την καύση των αιρετικών ή τη στέρηση της ψήφου από τις γυναίκες.  Ύστερα από αιώνες κίνησης της ανθρωπότητας στον κύκλο της θρησκείας και της παράδοσης, υπήρχε η ανάγκη ανανέωσης, ελαστικοποίησης και μεγαλύτερης ανεκτικότητας, χάριν της ευτυχίας των ανθρώπων, της κοινωνικής ειρήνης και της πολιτιστικής ανάπτυξης.  Η σαρωτική όμως ανατροπή των παραδόσεων και η επέλαση του σχετικισμού, του μηδενισμού, της αθεΐας, της απαξίωσης της οικογένειας (με την υπογεννητικότητα την οποία έφερε) και της αποθέωσης της σεξουαλικής ασυδοσίας και υπερβολής, έχει κάνει πολλούς να σκεφθούν μήπως αυτή η διαδικασία ήταν αναπόφευκτη άπαξ και ξεκίνησε η επικράτηση των ιδεών του Διαφωτισμού.  Ρομαντικοί, παραδοσιοκράτες και ακροδεξιοί (φασίστες και συναφή) θεωρούν πως για αυτούς που θέλουν μία κοινωνία βασισμένη στην πολύγονη πυρηνική οικογένεια, την πίστη και μεταφυσική ηθική τάξη, το ισχυρό κράτος και το έθνος ως κοινότητα καταγωγής, ο Διαφωτισμός πρέπει να αντιμετωπίζεται ως καταστροφή.  Ως ένας ανεμοστρόβιλος που συνεπήρε κάθε φραγμό και απαξίωσε αιώνιες αξίες, για να παραδώσει μία κοινωνία κατακερματισμένη, ολιγόγονη, άπιστη, άεθνη, με άτομα εγωιστικά, ασυνείδητα και αχαλίνωτα.
ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ
Εδώ λοιπόν έρχεται το ερώτημα του κειμένου:  είναι ο Διαφωτισμός συμβατός με τη σύγχρονη Δεξιά (και δη την ελληνική);  Ή μήπως απεργάζεται εξ αρχής την καταστροφή της;
Πρωτίστως πρέπει να οριστεί τι εννοείται με την έννοια Δεξιά.  Διότι αν οριστεί η Δεξιά πρωτίστως ως πρόταξη της ελεύθερης αγοράς και του ατομικισμού, αφ' ενός δεν μπορεί να διακριθεί από το σημερινό Κέντρο, αφ' ετέρου μοιάζει σαν αυθεντική κόρη του Διαφωτισμού οπότε η συζήτηση περιττεύει.  Για το κείμενο αυτό λοιπόν, δεξιά θα είναι πρώτα απ' όλα εθνικός και κοινωνικός συντηρητισμός, αυτό που συνοψίζεται στο παλαιό τρίπτυχο "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια".  Οι τρεις αξίες που άρχισαν να δέχονται τα πρώτα πυρά από το 18ο αιώνα.
Ξεκινώντας το συλλογισμό μας πρέπει να διευκρινήσουμε ότι ο Διαφωτισμός δεν ήταν ένα ενιαίο, συνεκτικό, οργανωμένο κίνημα.  Ήταν ένα ρεύμα στο οποίο εντάσσονταν ασυνείδητα πολυάριθμοι διανοούμενοι και συγγραφείς, οι οποίοι όμως σε αρκετά ζητήματα διαφωνούσαν.  Κανένας τους δεν ήταν ολότελα αντίθετος με τις συντηρητικές αξίες ή ολότελα σύμφωνος με αυτές.  Συνεπώς, θα εξετάσουμε έναν προς έναν ορισμένους και θα αξιολογήσουμε τις ιδέες τους.
Για παράδειγμα, για τη συντηρητική σκέψη η θεωρία του Ρουσώ περί του "φυσικού ανθρώπου" είναι απαράδεκτη.  Για τον Ρουσώ, ο άνθρωπος ξεκίνσηε την ύπαρξη του σε μία φυσική, προκοινωνική κατάσταση, η οποία ήταν εν πολλοίς ιδεατή.  Ο άνθρωπος ήταν νήπιος και αθώος, ζούσε ηθικά και μακάρια.  Όταν ήλθε η ιδιοκτησία και η οργανωμένη κοινωνία, δημιουργήθηκε εγωισμός και απληστία και ύστερα όλα τα δεινά της ανθρωπότητας.  Θαύμαζε το τρόπο ζωής των ιθαγενών και συνέβαλε στη διάδοση της ιδέας του "ευγενούς αγρίου" στη φιλοσοφία και στη λογοτεχνία.  Το μοτίβο αυτό, του ανθρώπου που είναι φύσει αγαθός και η κοινωνία το διαφθείρει, είναι εξαιρετικά δημοφιλές στην Αριστερά.  Οι βάνδαλοι στις διαδηλώσεις είναι "προβληματισμένα παιδιά που ξεσπάνε" και οι μετανάστες εγκληματίες "θύματα ρατσισμού".  Παρ' ότι η στροφή του ανθρώπου στην κακία έχει συχνά κοινωνικά, εξωγενή αίτια, η αναγωγή αυτής της διαπίστωσης σε κανόνα είναι κάθετα αντίθετη με τις αξίες της Δεξιάς, η οποία δεν μπορεί να είναι διατεθειμένη να δικαιολογεί τους πάντες γιατί φταίει η "κακούργα κοινωνία".  Για το Δεξιό, κεντρικής σημασίας είναι η αρχή της προσωπικής ευθύνης και η ανάγκη εσωτερικού αγώνα ενάντια στα πάθη και τις αντικοινωνικές μας ροπές (πλαίσιο κομβικής σημασίας τόσο για την αρχαιοελληνική όσο και για τη χριστιανική σκέψη).  Αντίθετα, ο Ρουσώ υπερασπιζόταν την πατριαρχική αστική οικογένεια ως κοινωνικό θεμέλιο και ιδεατή μονάδα ανατροφής υγιών και λογικών πολιτών.  Θρησκευτικά, ήταν μετριοπαθής ντεϊστής, και αναγνώριζε την αναγκαιότητα της θρησκείας, αλλά και της ανοχής αντικρουομένων πιστεύω.
Κάθετα αντίθετος με το Ρουσσώ ήταν ο Χόμπς.  Ο Χομπς, εκ των πατέρων της ρεαλιστικής σχολής των διεθνών σχέσεων, υποστήριζε πως η φυσική κατάσταση του ανθρώπου ήταν άγρια και τρομακτική.  Ο προκοινωνικός, προπολιτιστικός άνθρωπος ήταν βίαιος, ανεξέλεγκτος και κακός, η δε ζωή ήταν σύντομη, θλιβερή και επικίνδυνη.  Οι άνθρωποι λοιπόν ενώθηκαν μαζί για να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους, συνάπτοντας ένα κοινωνικό συμβόλαιο, με το οποίο απέδιδαν σε έναν ηγεμόνα την εξουσία να κυβερνά και να διατηρεί την τάξη, που είναι απαραίτητη για τη συνεργασία, την οικονομική παραγωγή κ.α.  Το κατεστημένο αυτό, ο πανίσχυρος και ανεξέλεγκτος "Λεβιάθαν" (το βιβλικό κήτος, προσωποποίηση των θαλασσίων δυνάμεων), ελέγχει το στρατό, τη δικαιοσύνη, τους νόμους, ακόμα και την πίστη.  Το πλήθος οφείλει να υπακούει στον "Λεβιάθαν" στα πάντα ανεξαιρέτως.  Μόνο αν οδηγήσει σε μία κατάσταση χειρότερη από την πρότερη προκοινωνική, τότε δικαιούται να τον ανατρέψει και να συνάψει νέο κοινωνικό συμβόλαιο.  Για τον άθεο Χομπς η θρησκεία είναι καθαρά κοινωνική υπόθεση, η οποία πρέπει να είναι απολύτως υποταγμένη στο κράτος ως όργανο της εξουσίας του "Λεβιάθαν".
Οι αντιλήψεις του Χομπς για την ανθρώπινη φύση συμφωνούν με τη Δεξιά κοσμοθέαση, όπως φάνηκε στην παραπάνω κριτική στο Ρουσώ.  Η θεωρία του για τη σύνταξη της κοινωνίας θυμίζει αυτήν του Πρωταγόρα στον μύθο του Προμηθέα τον οποίο αφηγείται στο Σωκράτη.  Όμως οι απολυταρχικές του τάσεις, το κράτος-τέρας που ελέγχει τα πάντα, δε συνάδουν με τη σύγχρονη συντηρητική σκέψη, που απαιτεί ελεύθερη αγορά και περιβάλλον πρόσφορο στη σκέψη και την ατομική δημιουργικότητα.  Αυτονόητο είναι βέβαια πως ο προτεσταντικός καισαροπαπισμός του Χομπς (όπως εφαρμόστηκε επί μακρόν και εν μέρει ακόμη στην Αγγλία και τη Σκανδιναβία) είναι κάθετα αντίθετος με την Ορθόδοξη διασκαλία.
Ο Λοκ από την άλλη ήταν πιο μετριοπαθής.  Το κοινωνικό του συμβόλαιο προέβλεπε διάκριση των εξουσιών (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική) προς αποφυγήν υφαρπαγής της λαϊκής βούλησης και καταχρήσεων.  Ακόμη, ο λαός θα είχε τη δυνατότητα να ανακαλεί αναξίους κυβερνήτες.  Στο θέμα της θρησκείας θεωρούσε επιτακτική ανάγκη την εκκοσμίκευση, όμως αντίθετα με το Χομπς έδινε βαρύτητα στην πνευματικότητα και είχε ισχυρότερα μεταφυσικά πιστεύω.
Και φθάνουμε στο Βολταίρο.  Το σημαντικότερο στοιχείο που απωθεί το Βολταίρο από τις συντηρητικές αξίες, ήταν η εξαιρειτκή επιθετικότητα του κατά της θρησκείας και του Χριστιανισμού.  Αντίθετα με άλλους Διαφωτιστές, οι οποίου στηλίτευαν τα κακώς κείμενα ή ζητούσαν ανεξιθρησκεία, εκκοσμίκευση και ανοχή, ο Βολταίρος ζητούσε την εξαφάνιση του χριστιανισμού, επιτίθετο σφοδρά στη Βίβλο και την προσωπικότητα του Ιησού Χριστού, υπήρξε δε λαύρος κατά της Εκκλησίας.  Η πολεμική του κατά των Εβραίων θεωρήθηκε πρόδρομος του αντισημητισμού του 19-20ου αιώνα.  Ο Βολταίρος ήταν ο πατέρας της ιδέας ότι ο Χριστιανισμός ευθύνεται για την παρακμή και κατάρρευση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (ιδέα που αναπαρήγαγε ο μέγας συκοφάντης του Βυζαντίου, Εδουάρδος Γίββων).  Οι αντιλήψεις του στην ιστοριογραφία καταδίκασαν το Μεσαίωνα στο ιστορικό περιθώριο ως εποχή άθλια που δεν έχει αν επιδείξει τίποτε δημιουργικό, αξιόλογο ή αξιοθαύμαστο.  Παρ' ότι η θεωρία των "Σκοτεινών Χρόνων" έχει σήμερα απορριφθεί από τους περισσότερους μεσαιωνοδίφες, το αφήγημα της "οπισθοδρομικής θεοκρατίας" πείθει ακόμη τα πλήθη και δίνει επιχειρήμαατ στην Αριστερά κατά της θρησκείας, της παράδοσης και της εκτίμησης της ιστορικής κληρονομιάς.
Στη συντηρητική σκέψη σημαντική θέση κατέχει η αντικειμενική πραγματικότητα και ηθική, η έννοια της διαχρονικότητας στο αγαθό και το κακό.  Σε αρκετούς διαφωτιστές όμως υπάρχει πνεύμα σχετικισμού, καθώς άλλοι κηρύττουν πως η πραγματικότητα προέρχεται από το νου και δεν, επιβάλλεται σε αυτόν έξωθεν (υποκειμενικός ιδεαλισμός-Μπέρκλεϋ), ενώ άλλοι φθάνουν στο σημείο να υποτάσσουν την ανθρώπινη λογική και ηθική στα συναισθήματα του ανθρώπου (Χιουμ).  Ο υποκειμενισμός και ο σχετικισμός οδήγησαν μακροπρόθεσμα στο μηδενισμό.  Αυτές οι τρεις αντιλήψεις σήμερα βρίσκονται στο απόγειο τους.  Κάθε αξίωση αντικειμενικότητας σε οτιδήποτε λοιδωρείται, και πλέον κάθε άνθρωπος μπορεί να ορίζει όπως νιώθει, τα πάντα:  από την αισθητική (το είδαμε στη δραματική παρακμή της τέχνης στη σύγχρονη εποχή) μέχρι τη σεξουαλικότητα και το φύλο του (transexual/transgender), εσχάτως δε τη φυλή του (transracial) και το...  είδος του (otherkin).  Μιλάμε για τον μεγαλύτερο εφιάλτη του Σωκράτους να γίνεται πραγματικότητα.
Τέλος να παρατηρηθεί πως ο ισχυρισμός ότι η Γαλλική Επανάσταση γέννησε τον εθνικισμό είναι παραπλανητικός.  Ο Γαλλικός εθνικισμός γεννήθηκε με πολιτειακή μορφή (civilnationalism), δηλαδή του έθνους ως σώματος ελευθέρων ανθρώπων, κυρίων και υπερασπιστών της δημοκρατικής πολιτείας.  Αντίθετα, ο συντηρητικός εθνικισμός εκφράζεται από τον ορισμό του έθνους από τον Ηρόδοτο, ως ομάδα ανθρώπων την οποία διέπει το "όμαιμο" (κοινή καταγωγή), το "ομόθρησκο" (κοινή θρησκεία), το "ομόγλωσσο" (κοινή γλώσσα) και το "ομότροπο" (κοινές παραδόσεις, έθιμα, ηθική).  Αυτή η αντίληψη περί έθνους ταιριάζει πολύ περισσότερο στον Γερμανικό Ρομαντισμό, κίνημα αντιδιαφωτιστικό.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Τι συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί από την εξέταση αυτή;  Πρώτα από όλα, φαίνεται ότι οι ιδέες των Διαφωτιστών δεν είναι στο σύνολο τους ασύμβατες με τη συντηρητική σκέψη και κοσμοθέαση, ούτε όλοι οι Διαφωτιστές είχαν κοινή στάση.  Αντίθετα, έφεραν γόνιμη ανανέωση σε πολλούς τομείς του πολιτικού βίου.  Η θεωρία του Χομπς είναι πυλώνας της ρεαλιστικής οπτικής της εξωτερικής πολιτικής και της ανάγκης για ισχυρό κράτος που δίνει έμφαση στην ισχύ, στην ασφάλεια και την αυτοσυντήρηση-επιβίωση τους (συνεχίζοντας τη διανοητική παράδοση του Θουκυδίδη και του Μακιαβέλι).  Και οι πλέον θρησκευόμενοι συντηρητικοί δέχονται την ανεξιθρησκεία, έστω και με κάποιους περιορισμούς.  Άλλωστε την επέβαλλε πρώτος ο Άγιος Κωνσταντίνος (Διάταγμα των Μεδιολάνων, 313 μ.Χ.).  Η αναγνώριση εξάρτησης, ακόμη και έμμεσης, της πολιτικής αρχής από το σώμα των πολιτών συναντάται, πέραν βεβαίως της αρχαίας Ελλάδος, στη Ρώμη και μετά στο Βυζάντιο.
Το πρόβλημα δνε είναι τόσο ο Διαφωτισμός, παρ' ότι παραπάνω παραθέσαμε πληθώρα αξιών καθέτως αντιθέτων με τη Δεξιά και το συντηρητισμό.  Είναι το τι τον ακολούθησε.  Ο σχετικισμός, η εκκοσμίκευση και ο διεθνισμός επιστρατεύτηκαν και θεμελιώθηκαν ιδεολογικά από το μαρξισμό, και όλα τα αντιπαραδοσιακά κινήματα της εποχής μας πηγάζουν άμεσα ή έμμεσα από αυτόν.  Ο ιστορικός υλισμός κατέκτησε τη φιλελεύθερη σκέψη και ιδεολογία, την οποία θεμελίωσαν οι Διαφωτιστές.  Έτσι κατέληξε σήμερα ο ριζοσπαστισμός, ο ατομικισμός, η βασιλεία του κέρδους και η υποκειμενική ηθική με θεμέλιο τα αισθήματα (μην ξεχνάμε πως για την προστασία των αιασθημάτων η "νέα αριστερά" έχει επιβάλει την οργουελική λογοκρισία της "πολιτικής ορθότητας") να συνθλίβουν τις συντηρητικές αξίες και δομές, και ο κόσμος να έχει λάβει μία ηθικά και αξιακά αριστερόστροφη πορεία εδώ και 200 χρόνια.
Η αποδοχή του διαφωτιστικού πλαισίου πλήρως από τη συντηρητική παράταξη απεδείχθη καταστροφική.  Οδήγησε σε αυτοαφοπλισμό και διαρκή αμυντική στάση, κάτι που μεταφράζεται σε αδιάκοπες ήττες.  Δε χρειάζεται να υψώσει η Δεξιά τα λάβαρα του ancientregime και να περάσει τους Αριστερούς από εκκλησιαστικό δικαστήριο.  Αν θέλει όμως να επιβιώσει η οικογένεια, το έθνος και η θρησκεία από τη συνδυασμένη επίθεση του φιλελευθερισμού, της παγκοσμιοποίησης και της ποικιλόχρωμης και πολύμορφης Αριστεράς (ριζοσπαστικός φεμινισμός και ΛΟΑΔ κίνημα, διεθνισμός, κομουνισμός, αναρχισμός κ.α.), οφείλει να διαχωρίσει τη θέση της.  Να μη γίνει αντι-διαφωτιστική, αλλά εξω-διαφωτιστική.  Να εκτιμήσει την παραδοσιοκρατική πολιτική σκέψη, να αναζητήσει στην Αγία Γραφή και τους χριστιανούς φιλοσόφους του Μεσαίωνα (Αυγουστίνος, Φώτιος κ.α.) ιδέες πάνω στην ηθική και την πολιτική, να δει όπως είναι τους αρχαίους φιλοσόφους και όχι με νεωτερικούς παραμορφωτικούς φακούς.
Γενικά να απεξαρτηθεί, να αποστασιοποιηθεί από τον μοντερνισμό, γιατί οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς το τέλος της.


Αναδημοσίευση από το syntiritikoi.gr Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Ο Θεόδωρος Ζιάκας για τον Δυτικό Χριστιανισμό και τον Φραγκικό ολοκληρωτισμό



Η λατινική Δύση προσέλαβε το χριστιανισμό χωρίς την ειδική αίσθηση της τραγικότητος, που ήταν συνυφασμένη με τις αναζητήσεις του ελληνικού πνεύματος. Ο δυτικός χριστιανισμός ήταν εξαρχής διαφορετικός από τον ελληνικό. Κι αυτή η διαφορά μεγάλωσε. Έγινε χάσμα αβυσσαλέο με τη Φραγκική κατάκτηση.

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Λείπει το σχέδιο και η ηγεσία που θα εμπνεύσει

Του Χάρη Λευθεριώτη


Το αδιέξοδα προγράμματα των κομμάτων, η μειωμένη εμπιστοσύνη των πολιτών και η αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης.

Λίγοι μήνες πέρασαν απο την 25η Γενάρη και η χώρα οδηγείται ξανά σε εκλογές. Το πόσο ωφέλιμες ή επιβλαβείς θα είναι αυτές οι εκλογές θα φανεί τον Οκτώβριο. Η προσφυγή στις κάλπες, όμως, ήταν αναπόφευκτη, αφ'ης στιγμής είχε δημιουργηθεί το ρήγμα στην κυβερνητική πλειοψηφία και εν συνεχεία κατέστη ανέφικτη η συγκρότηση μιας κυβερνήσεως συνεργασίας, αφού οι πολιτικές δυνάμεις δεν επέδειξαν την κατάλληλη ωριμότητα σε αυτήν την πραγματικά ρευστή και δύσκολη κατάσταση για την Ελλάδα.
Το μόνο θετικό που έχει να προσφέρει αυτή η προεκλογική περίοδος είναι ότι πλέον ο ελληνικός λαός γνωρίζει ποίες είναι οι προτάσεις εξόδου απο την κρίση, τις συνέπειες τους και κυρίως το ποια πρόταση υποστηρίζει το κάθε κόμμα. Μετα την "μνημονιακή" στροφή του Α.Τσίπρα, το πολιτικό τοπίο έχει ξεκαθαρίσει, δημιουργώντας νέους πολιτικους συσχετισμούς. Το εναπομείναν τμήμα του  ΣΥΡΙΖΑ, μετα την αποχώρηση της ομάδας Λαφαζάνη και την συγκρότηση της Λαϊκής Ενότητας , έχει συνταχθεί στο επονομαζόμενο ευρωπαικό μέτωπο, αφού οι προσκείμενοι στον Α.Τσίπρα βουλευτές  στήριξαν την επιλογή του να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο, απορρίπτοντας κάθε εναλλακτική εκτός Ευρωζώνης και φοβούμενοι τον κίνδυνο μιας άτακτης χρεωκοπίας.Τον ίδιο αυτό κίνδυνο, επικαλούνταν και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όταν υπέγραφαν και έφεραν προς ψήφιση το πρώτο και το δεύτερο μνήμόνιο. Θα μπορούσε να λεχθεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, με την ψήφιση του σκληρού τρίτου μνημονίου, συγκαταλέγονται στις πολιτικές δυνάμεις που υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα απο τον ανηφορικό αλλα σταθερό της Ευρωζώνης. Κανείς, βέβαια, δεν ξεχνά το πόσο χλευάζονταν και απο τον ίδιο τον Α.Τσίπρα, αυτή η άποψη. Η απότομη του προσγείωση στην πραγματικότητα, όμως, έφερε τα πάνω-κάτω στην πολιτική ζωή της χώρας. Όλα τα κόμματα που στήριξαν το μνημόνιο μοιάζουν στα μάτια του απλού πολίτη ένα ομοιόμορφο και συμπαγές σώμα, παρα τις ιδεολογικές διαφορές. Η ιδεολογική καθαρότητα χάνεται ,όταν μπροστά στον κίνδυνο του GREXIT, η εκάστοτε κυβέρνηση έχει να επιλέξει ή αντιαναπτυξιακά μέτρα λιτότητας ή το απόλυτο χάος. Γιατί, άραγε, η λιτότητα να αποτελεί μονόδρομο και προυπόθεση για να μείνει η χώρα στην οικογένεια της Ευρώπης;  Μήπως, απουσιάζει πλήρως η πολιτική βούληση για ένα πρόγραμμα πραγματικών μεταρρυθμίσεων που θα αντικαταστήσουν τα μέτρα λιτότητας και θα απαλλάξουν τους απλούς πολίτες απο βάρη που δεν τους αναλογουν;
Απ' την μια, επομένως, υπάρχουν τα κόμματα που προτείνουν αυτον τον δύσκολο δρόμο της λιτότητας, με ελάχιστες διαφορές στα προγράμματα τους. ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και ΑΝΕΛ αποδέχονται την βασική αρχή της παραμονής στην Ευρωζώνη με κάθε κόστος που κάμπτει τις όποιες ιδεολογικές αντιστάσεις στα μνημόνια λιτότητας. Απ' την άλλη η Λαική ενότητα του Λαφαζάνη προτείνει την ακύρωση των μνημόνιων και την επιστροφή στη δραχμή, χωρίς παράλληλο σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση, την εξεύρεση άλλων συμμάχων, με το κίνδυνο της διεθνούς απομόνωσης να αιωρείται πάνω απο την Ελλάδα. Η πρόταση αυτή, έτσι, μοιάζει μια διαδρομή προς το άγνωστο που μπορει να επιφέρει μια μαζική καταστροφή για την κοινωνία. Πολλαπλάσια τα δεινά για τους απλούς πολίτες και πολλαπλάσια τα χρήματα των ολίγων και ισχυρών, με την δραματική υποτίμηση του νέου νομίσματος. Ο τρίτος δρόμος του ΚΚΕ, ο δρόμος, δηλαδή, της ανατροπής του υφιστάμενου οικονομικού συστήματος, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και της αποδέσμευσης απο την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, είναι, επίσης, μια διαδρομή προς το άγνωστο. Μια πρόταση κενή περιεχομένου, προσαρμοσμένη στα δεδομένα του 20ου αιώνα και όχι στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο και αλληλεξαρτώμενο διεθνές σύστημα. Μια πρόταση που εφαρμόστηκε στην Σοβιετική Ένωση και απέτυχε, καθώς κατέστησε το κράτος διαχειριστή της οικονομικής ζωής και την κοινωνία των πολιτών παρατηρητή, εντείνοντας την φτώχεια και την ανεργία.
Με βάση όλα τα παραπάνω, συμπεραίνουμε ότι το σχέδιο που θα απαλλάξει οριστικά την χώρα απο την δεινή της οικονομικής ύφεσης δεν παρουσιάζεται απο κανένα πολιτικό κόμμα. Ουδείς δεν διαθέτει την βούληση να χτυπήσει το πελατειακό κράτος, να διερευνήσει τα κορυφαία πολιτικά σκάνδαλα, να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την φοροδιαφυγή. Η οριστική έξοδος απο την κρίση θα επέλθει με την  μετατροπή της υπάρχουσας κακής συμφωνίας σε μια πραγματικά βιώσιμη συμφωνία με τους θεσμούς  που θα περιέχει τα εξής:
α) αναδιάρθωση του δημοσίου τομέα με απόλυση των παρανόμως διορισθέντων, συγχώνευση υπηρεσιών, απαλλαγή απο την γραφειοκρατία μέσω της απλοποίησης των διαδικασίων.
β) Επωφελής αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας μέσω ιδιωτικοποίησεων που θα φέρουν έσοδα στο κράτος και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.
γ) Ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής, μέσω των 35 δις που θα δοθούν απο την Κομισιόν. Δημιουργία κινήτρων προκειμένου οι νέοι να στραφούν στον αγροτικό τομέα και η οικονομία της χώρας να αναπτυχθεί, όντας ως ενα βαθμό αυτάρκης και έχοντας εξαγωγικές επιδόσεις σε πολλά αγροτικά προιόντα.
δ) Αποτελεσματική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, μέσω αυστηροποίησης και εντατικοποίησης των ελέγχων. Ενίσχυση του ΣΔΟΕ, με τεχνοκράτες απο την Κομισιόν
ε) Δίκαιο φορολογικό σύστημα και εξορθολογισμός του ΕΝΦΙΑ.
ζ) Ελάφρυνση του δημοσίου χρέους.
Με τα τωρινά δεδομένα στην πολιτική ζωή του τόπου, αρκετά απο τα προαναφερόμενα παραμένουν εξαγγελίες των κομμάτων για ψηφορικούς λόγους. Η εφαρμογή γενναίων μεταρρυθμίσεων ανακόπτεται απο ομάδες συμφερόντων πάσης φύσεως, οι οποίες ασκούν πίεση για να μην θιγούν τα προνόμιά τους. Το εκλογικό αποτέλεσμα , συνεπώς, θα επικεντρωθεί στην παρουσίαση ενός σχεδίου με ισοδύναμα μέτρα που θα αποτρέψουν την συνέχιση της εφαρμογής των ήδη συμφωνημένων υφεσιακών μέτρων(έμμεσες μειώσεις συντάξεων, κατάργηση του ΕΚΑΣ, έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης, ΦΠΑ στο 23% κ.α.). Για την ώρα, κανείς δεν διαθέτει την βούληση για πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Στην εκλογική αυτή μάχη, επικρατέστερος για την νίκη δεν υπάρχει. Ο Α.Τσίπρας διαθέτει κάποια συγκριτικά πλεονεκτήματα(νεαρό της ηλικίας, προσφιλές πρόσωπο) εν σχέσει με τους άλλους υποψηφίους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο κυρίαρχος. Όλο και περισσότεροι πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις 25/1, στρέφονται προς άλλα κόμματα ή στην αποχή. Τούτο συμβαίνει διότι η συνομολόγηση του μέχρι πρότεινος πρωτοστάτη του "αντιμνημονίου"  Α.Τσίπρα σε ένα μνημόνιο λιτότητας(μειώσεις συντάξεων, επαχθείς φόρους, τον καθιστά αναξιόπιστο. Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνεται και στις πρώτες επίσημες δημοσκοπήσεις, όπου η διαφορα ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ δεν ξεπερνά τις 3 μονάδες και η επίτευξη αυτοδυναμίας καθίσταται αδύνατη. Η δυσπιστία της κοινωνίας προς τα πολιτικά κόμματα είναι διάχυτη. Ο  ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε απο την στιγμή που χρησιμοποίησε όλες τις απεχθείς παλαιοκομματικές πρακτικές( διορισμοί κομματικών στελεχών, δημαγωγία και αθέτηση όλων των προεκλογικών του υποσχέσεων), ενώ οι επονομαζόμενες παλαιές πολιτικές δυνάμεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στερούνται της εμπιστοσύνης των πολιτών.
Εκτός απο το σχέδιο, λοιπόν, λείπει και μια ηγεσία ικανή να εμπνεύσει και να πείσει αποφασιστικά την ελληνική κοινωνία.
Με βαση τα δεδομένα των πρώτων δημοσκοπήσεων, όλα δείχνουν οτι πιθανότερο σενάρια ειναι η μετεκλογική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ. Ας μην ξεχνάμε οτι ο κίνδυνος της χρεωκοπίας δεν έχει απομακρυνθεί, ενώ η πρώτη αξιολόγηση του μνημονίου πρέπει να λάβει χώρα τον Οκτώβριο. Οι πραγματικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας που επιτάσσουν πολιτική σταθερότητα θα καταστήσουν μονόδρομο την συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης. Το σενάριο αυτό, βέβαια, ανατρέπεται εαν επέλθει πόλωση και ειτε ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε η ΝΔ εξασφαλίσουν τελικά την αυτοδυναμία.

Όλα στις 20/9..