Στην ανατολή, όπως ο Φοίνικας αναγεννιέται από τις στάχτες του, έτσι και η Ρωσία αναγεννιέται ξανά. Έπειτα από την Τσαρική Αυτοκρατορία και τη Σοβιετική Ένωση, η Ρωσία βιώνει σήμερα μια ανανέωση, μια “ανάσταση”, που μας κάνει να ξανασκεφτούμε τα της γεωπολιτικής.
Για τους εθνικιστές και τους ταυτοτιστές της Δύσης, η άνοδος της Ρωσίας, οδηγούμενη από τον χαρισματικό και ατάραχο ηγέτη Βλαδίμηρο Πούτιν, είναι ένα ενθαρρυντικό φαινόμενο. Σημαίνει το τέλος του μονοπολικού κόσμου που διευθύνεται από τον Θείο Σαμ. Για εμάς, αυτός ο ανασχηματισμός του κόσμου, σημαίνει νέες δυνατότητες, ειδικότερα βλέποντας ότι οι Ρώσοι χρησιμοποιούν έναν λόγο αντιτιθέμενο στην ιδεολογία των δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που είναι τόσο διαδεδομένη στη Δύση. Αν το μονοπώλιο της Αμερικής, σήμερα, αμφισβητείται, το ίδιο ισχύει και για τις κυρίαρχες αξίες της (δημοκρατία, υλισμός, ατομικισμός κτλ). Ο Πούτιν δικαιολογεί δημοσίως τις ενέργειές του μέσω των παραδοσιακών αξιών, οι οποίες είναι κατά πολύ πιο κοντά στις δικές μας.
Και πάλι, όμως, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε τη Ρωσία ως τον σωτήρα του κόσμου, μόνο και μόνο επειδή σηματοδοτεί το τέλος της Αμερικάνικης ηγεμονίας. Επίσης, ο κόσμος δεν μπορεί να χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: Το “καλό” και το “κακό”. Αν οι Αμερικάνοι είναι ο φανερός εχθρός των εθνικιστών και των ταυτοτιστών παγκοσμίως, η άνοδος μιας επεκτατικής Ρωσίας δεν σημαίνει ότι αυτή θα είναι μαζί μας ή ότι υπερασπίζεται τα ίδια συμφέροντα με εμάς. Όπως στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, το Ρωσικό Κράτος έρχεται πρώτο και κατά κύριο λόγο ασχολείται με τη δική του ισχύ και τα εθνικά συμφέροντα και αν αυτά έρχονται σε σύγκρουση με τα δικά μας στη Δύση, η Ρωσία δεν θα διστάσει να επιλέξει τα δικά της συμφέροντα έναντι των δικών μας.
Ωστόσο, δεν μπορούν όλα να κριθούν σύμφωνα με τη γεωπολιτική. Για να το διευκρινίσουμε, κάθε διαφοροποίηση στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ - ή η έλλειψη ενότητας μεταξύ των μελών του - θα ήταν ξεκάθαρα ευπρόσδεκτη από τη Μόσχα. Τα τελευταία γεγονότα με τη Σκωτσέζικη Ανεξαρτησία, την άνοδο του SNP σε δεσπόζουσα θέση και τον πιθανό αντίκτυπο που μπορεί να έχει αυτό σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα “Τρίαινα” του Ηνωμένου Βασιλείου, παρατηρούνται με μεγάλο ενδιαφέρον από τη Μόσχα. Το SNP, το οποίο υποστηρίζει τον πυρηνικό αφοπλισμό, εξυπηρετεί τα Ρωσικά γεωπολιτικά συμφέροντα. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι αυτονομιστές του Κεμπέκ μπορούν να κατηγορηθούν ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα του Κρεμλίνου, παρ' όλο που τα κίνητρα τους είναι εξ ολοκλήρου “ενδο-εθνικά” και δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με τα της γεωπολιτικής.
Μια παρόμοια αναντιστοιχία, μεταξύ αμιγώς εγχώριων θεμάτων και γεωπολιτικών συμφερόντων, προέκυψε και στο θέμα της Ουκρανίας, όπου οι Ουκρανοί εθνικιστές ενήργησαν για το δικό τους όφελος, αλλά συγκρούστηκαν ακούσια με τα Ρωσικά γεωπολιτικά συμφέροντα. Επειδή πολλοί εθνικιστές της Δύσης βλέπουν τη Ρωσία ως έναν πιθανό σύμμαχο, καταδίκασαν τις ενέργειες των Ουκρανών και τους κατηγόρησαν ότι δρουν για λογαριασμό της Ουάσινγκτον. Αυτοί που κάποτε θεωρούνταν αδέρφια σε έναν κοινό αγώνα, πολύ γρήγορα θυσιάστηκαν για γεωπολιτικούς λόγους.
Τα σύγχρονα γεωπολιτικά παιχνίδια απασχολούν τις ειδήσεις πιο συχνά από ποτέ. Οι διάφορες εθνικιστικές ομάδες πρέπει να αποφεύγουν να εμπλέκονται σε αυτές τις παροδικές καταστάσεις και να αναμειγνύονται στις υποθέσεις των ομάδων που είναι εγγενώς εμπλεκόμενες. Πράττοντας το αντίθετο και υιοθετώντας θέσεις που βασίζονται στα “αν” και σε υποθέσεις, οι εθνικιστές απλά δημιουργούν προστριβές και διαιρέσεις μεταξύ τους. Ο πρώτος στόχος των εθνικιστών είναι και θα είναι για πάντα η ανάληψη της εξουσίας ή η επιρροή της, προκειμένου να διασφαλιστούν οι πολιτικές που προστατεύουν την επιβίωση και την εξέλιξη των ανθρώπων μας, σύμφωνα με τις παραδόσεις μας και τη συλλογική ψυχή.
Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο γνωστός Ρώσος στοχαστής που ηγείται του Ευρασιατικού κινήματος, προβλέπει ότι στα χρόνια που έρχονται θα δούμε τη διαμάχη μεταξύ των Ευρασιατιστών και των Ατλαντικιστών. Σύμφωνα με τον ίδιο, πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο, είτε με τους μεν είτε με τους δε. Αυτό όμως είναι μια λανθασμένη διχοτόμηση. Η ερώτηση μου μπορεί να φαίνεται αφελής, αλλά γιατί τα ανεξάρτητα και κυρίαρχα έθνη θα πρέπει να επιλέξουν αν θα ακολουθήσουν τον Λευκό Οίκο ή το Κρεμλίνο; Γιατί να μην ακολουθήσουν, όπως προτείνει ο Markus Willinger στο βιβλίο “Η Ευρώπη των Εθνών”, το δικό τους μονοπάτι, να κρατήσουν τη θέση τους και να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα;
μετάφραση για το Ιδεάπολις, του Β. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μας ενδιαφέρουν οι άποψεις σας και οι διαφωνίες σας.
Ο γόνιμος διάλογος μας κάνει όλους πιο σοφούς.