του Νικολάου Π. Παππά, Πολιτικού Επιστήμονος
Ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά, καθώς μετά από τη Μεγάλη Εβδομάδα, ημέρες αφιερωμένες στα πάθη και την ανάσταση του Χριστού ασχολούμαι με θέματα που ίσως είναι ανάξια μπροστά σε όλα αυτά (για το λόγο αυτό περίμενα να περάσουν 10 μέρες για να τα γράψω).
Όμως, δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε χάσει το μέτρο σε ορισμένα θέματα και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το προσπεράσω έτσι απλά. Θέλω να αναφερθώ σε δύο αλλόκοτα γεγονότα που συνέβησαν την Μεγάλη Παρασκευή, το ένα το είδαμε πολλοί στο διαδίκτυο (αν και πολλοί δεν κατάλαβαν το τί πραγματικά συνέβη), ενώ το δεύτερο περιστατικό το βίωσα ο ίδιος.
Πρώτο θέμα, λοιπόν, είναι τα όσα συνέβησαν στο Άργος, μια ιστορική πόλη της Πελοποννήσου, όπου ο δήμος εδώ και μερικά χρόνια (απ’ όσο γνωρίζω) επιλέγει να φέρνει τραγουδιστές για να τιμούν την συνάντηση των δύο επιταφίων στο κέντρο της πόλεως.
Πέρυσι ο δήμος κάλεσε τους Πέτρο Γαϊτάνο και Δημήτρη Μπάση να ψάλουν για περίπου 15 λεπτά στο σημείο συνάντησης των επιταφίων στην κεντρική πλατεία της πόλεως, όμως φέτος έγινε κάτι αρκετά διαφορετικό. Η Γλυκερία πριν από την άφιξη των δύο επιταφίων έκανε ολόκληρο πρόγραμμα με λαϊκά και παραδοσιακά τραγούδια, δηλαδή τη στιγμή που ήταν σε εξέλιξη η ακολουθία.
Εάν γινόταν αυτό μια οποιαδήποτε άλλη ημέρα θα ήταν πολύ ωραίο, όμως είναι δυνατόν να οργανώνει τέτοιες συναυλίες ο Δήμος μια ημέρα πένθους για την Χριστιανοσύνη; Μια ημέρα όπου ο λαός τιμάει τον σταυρωθέντα Χριστό και την Θεοτόκο, είναι δυνατόν να κάνουμε γλέντια; Ποιός είχε αυτήν την απαράδεκτη ιδέα; Η εκκλησία γιατί δεν αντέδρασε στην απόφαση αυτή; Κι αν δεν γνώριζε, τί έκανε μετά;
Είναι λυπηρό, μάλιστα, το ότι μπορεί αυτό το ψευτοέθιμο να καθιερωθεί στην πόλη. Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουν εκφυλιστεί τα πάντα, ακόμη και αυτή η ιερή περίοδος (ας μην θυμηθούμε τα όσα γίνονται κατά την ανάσταση στο Νέο Κόσμο από κάφρους).
Όταν θέλουμε να πενθήσουμε για τον Χριστό και ψάλουμε, δεν το κάνουμε για να δείξουμε πόσο καλούς αμανέδες μπορούμε να κάνουμε, χρειάζεται ταπεινότητα. Αυτό είναι κάτι που ορισμένοι λαϊκοί τραγουδιστές δεν μπορούν να το πράξουν, γιατί αυτό που τους νοιάζει εκείνη τη στιγμή είναι να φανεί το καλό τους λαρύγγι (υπάρχουν φυσικά πολλά παραδείγματα λαμπρών τραγουδιστών που τίμησαν τη βυζαντινή μουσική, δεν είμαστε μηδενιστές).
Για να κλείσω θα ήθελα να αναφερθώ και σε κάτι που έζησα σε μια ενορία σε κωμόπολη της Αχαΐας (για ευνόητους λόγους δεν θα ήθελα να αναφερθώ στο όνομα του χωριού). Δυστυχώς κι εκεί κάποιος είχε την φαϊνή ιδέα να κάνει μια «καινοτομία». Όταν μέσα στην εκκλησία έφεραν μια παιδική χορωδία να τραγουδήσει τους πένθιμους ύμνους, ένα κοριτσάκι ανέλαβε να πει το «Ω γλυκύ μου έαρ».
Ο υπεύθυνος της χορωδίας έβαλε το παιδί αυτό, με την πραγματικά πανέμορφη φωνή, να τραγουδήσει τον ύμνο σε… διασκευή, θέλοντας προφανώς να δείξει το ταλέντο του στην σύνθεση(;). Το αποτέλεσμα; Τραγικό αφού είχαν μετατρέψει στην ουσία τον ύμνο σε ποπ τραγούδι. Θύμιζε αρκετά τους Αμερικανούς που λένε τον εθνικό τους ύμνο με διαφόρους τρόπους.
Αυτά μπορούν να γίνονται σε ειδικές εκδηλώσεις όμως μέσα στην εκκλησία, την ώρα της ακολουθίας είναι τουλάχιστον απαράδεκτο. Δεν είναι θέμα συντηρητισμού, θεωρώ, αλλά σεβασμού στις Άγιες ημέρες και του χώρου στον οποίο βρισκόμαστε.
Επέλεξα να τα γράψω όλα αυτά μετά την Μεγάλη Εβδομάδα γιατί δεν πρέπει να ασχολούμαστε με τέτοια θέματα εν μέσω των ημερών αφιερωμένων στην πίστη μας. Όμως καλό είναι να επισημαίνουμε τα κακώς κείμενα χωρίς φανατισμό ώστε να διορθωθούν.
Κι αν υπεύθυνοι δεν πράξουν αυτά που οφείλουν ας προσπαθήσουμε να μην χάνουμε το νόημα των ημερών αλλά όσο διαρκεί η Μεγάλη Εβδομάδα να δίνουμε όλη μας την ενέργεια εκεί που πρέπει. Μετά έχουμε έναν ολόκληρο χρόνο να συζητάμε τα πάντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μας ενδιαφέρουν οι άποψεις σας και οι διαφωνίες σας.
Ο γόνιμος διάλογος μας κάνει όλους πιο σοφούς.